اشعـار عاشقـانـه

هر شام که روز تیره شود رنگ روز و باز٬

مهتاب سر زند.

نورش سفید و صاف٬
در جستجوی چیزی٬
سر می آورد از پس کوه سیاه دل!
آهسته و ظریف.
بیند به هر طرف٬ با چشم آرزو!
در جستجوی چیست؟
در جستجوی کیست؟
آهسته می رود به سرا پرده ی وسیع.

در آسمان تیره و غمناک و بی صدا.
از نور خویش اشعه زند بر "ستاره ها".

بر تیره کوه پایه ودریا و جاده ها.
آرام و بی صدا.
با چشم باز.

تا به سحر جوید عشق خویش!

با رنج بیشمار.

فردا که "مهر" سحر جلوه می کند٬
پس کجاست همه آن جستجوی ماه؟
وآن انتظار ماه وآن" ماه" ؟

زخم چو بر دل رسيد ديده پر از خون چراست؟

چون تو درون دلي نقش تو بيرون چراست؟

خود به جهان در مرا يک دلکي بود و بس

ما همه چون يکدليم قصد شبيخون چراست؟

چون به ترازوي عشق هر دو برابر شديم

مهر تو کم مي شود عشق من افزون چراست؟

زندگی خوب است
اگر چه با دل پرخون اگر چه در بن بست
همین که دل به نگاه تو بسته ام زیباست
تمام وسوسه ی زنده ماندنم این است
من و تو از نفس گرم عشق می گفتیم
که عقل با سبدی نان به جمعمان پیوست
نگاه های تو رفتند و من غریب شدم
و بند بند دلم زیر بار درد گسست
دوباره دست به دامان عشق خواهم شد
چرا که در قفس عقل میروم از دست
تمام...
نقطه چین یعنی:
که بغض راه گلوی مرا بست

مردمک چشمان منتظرم٬ به خیال تو٬ یک خواب زنده است.

تو را دارم اما نزدم نیستی.

با من بی صدا درصحبتی, تو هستی اما نیستی, نیستی اما هستی!

من تو را از چشم خود می بینم.

تو با منی٬ تو در منی.

تو از منی!

تو همراز بی کسی های منی, همراه تنهایی های منی.

تو دوست منی, تو دشمن قلب منی.

عزیز منی, درد منی, درمان منی, خوشی منی, غم منی.

خواب منی, بیداری منی, قدرت منی, ضعف منی.

لذت منی, حسرت منی, رفاه منی.

با تو زنده ام, بی تو مرده ام.

تو قلب منی, فکرمنی, روح منی, روان منی.

سرود منی, هستی منی, مستی منی!

تو بخت منی!

آوای منی, سوز منی, ساز منی, آهنگ منی.

شور منی , غوغای منی, خاموشی لبهای منی.

تو ماه منی, تو "مهتاب " شبهای تار منی!

تواحساس درسرا پای منی, تو محبت منی, تو زندگی منی.

تو عشق منی , تو سرا پا از منی!

تو از منی!

تو از منی!

رسید بر آسمان نور رخت ای مـاه, چون خورشید

ز رویت دور بادا چشم بــد ای ماهتاب عیــــــــــــد

نــدیــــدم آدمی غیـــــر مَلَک تمثـــال رخســـــارت

خیالم حق به لطف خویش از نورش بــه تو تابیــــد

ز دستش رفت دل چشمی که بر رخسار تو وا شــد

عبادت کرد محراب تو را هر آنکه رویت دیــــــــــد

منم مست از می چشمان سرخ نشئـــه افــزایت

به جــز جام دو چشمت کی توان جام دگر نوشـــید

طلب وصل تـــو می کرد این دلــم امــا ز بیتـــابی

فــــــراقت شعله بــارانش نمود و از همش پاشیـــد

ندارد چاره، جز صبر وشکیب از درد هجــــرانت

ولی «مهر» ز وصلت هیچگاه نیست نومیـــــد

شب

در خیابان های شب
دیگر
جایی برای قدم هایم نمانده است
زیرا که چشمان ات
گستره ی شب را ربوده
نزار قباني

درياي نگاه

به چشمان پريرويان اين شهر

به صد اميد مي بستم نگاهي

مگر يك تن از اين ناآشنايان

مرا بخشد به شهر عشق راهي

به هر چشمي به اميديكه اين اوست

نگاه بي قرارم خيره مي ماند

يكي هم، زين همه نازآفرينان

اميدم را به چشمانم نمي خواند

غريبي بودم و گمكرده راهي

مرا با خود به هرسويي كشاندند

شنيدم بارها ازرهگذاران

كه زير لب مراديوانه خواندند

ولي من، چشم اميدم نمي خفت

كه مرغي آشيان گمكرده بودم

زهر بام و دري سر ميكشيدم

به هر بوم و بري پرمي گشودم

اميد خسته ام از پاي ننشست

نگاه تشنه ام درجستجو بود

در آن هنگامه يديدار و پرهيز

رسيدم عاقبت آن جاكه او بود

"دو تنها و دو سرگردان، دو بي كس"

ز خود بيگانه، ازهستي رميده

از اين بي درد مردم،رو نهفته

شرنگ نااميدي هاچشيده

دل از بي همزباني هافسرده

تن از نامهرباني هافسرده

ز حسرت پاي در دامن كشيده

به خلوت، سر به زيربال برده

به خلوت، سر به زيربال برده

"دو تنها و دو سرگردان، دو بي كس"

به خلوتگاه جان، باهم نشستند

زبان بي زباني راگشودند

سكوت جاوداني راشكستند

مپرسيد، ايسبكباران! مپرسيد

كه اين ديوانه ي ازخود به در كيست؟

چه گويم! از كهگويم! با كه گويم!

كه اين ديوانه را ازخود خبر نيست

به آن لب تشنه ميمانم كه ناگاه

به دريايي درافتدبيكرانه

لبي، از قطره آبي ترنكرده

خورد از موج وحشيتازيانه

مپرسيد، اي سبكباران مپرسيد

مرا با عشق او تنهاگذاريد

غريق لطف آن دريانگاهم

مرا تنها به اين دريا سپاريد
فريدون مشيري

بنو يسم برايت از ترسم...
ترس از بي تو ماندنوبي تو رفتن...
بي تو گفتن وبي تو خواندن....
بنويسم برايت از نغمههاي شبانه غم در گنج عزلت تنهايي ام....
بنويسم برايت از معنايزندگي

ای ساربان آهسته ران، کارام جانم می رود
وان دل که با خود داشتم، با دلستانم می رود

من مانده ام مهجور از او، بیچاره و رنجور ازو
گویی که نیشی دور ازو، در استخوانم میرود

گفتم به نیرنگ و فسون، پنهان کنم ریش درون
پنهان نمی ماند که خون، بر آستانم می رود

محمل بدار ای ساروان، تندی مکن با کاروان
کز عشق آن سرو روان، گویی روانم می رود

او می رود دامن کشان، من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان، کز دل نشانم می رود

برگشت یار سرکشم، بگذشت عیش ناخوشم
چون مجمری پر آتشم، کز سر دخانم می رود

با آنهمه بیداد او، وین عهد بی بنیاد او
در سینه دارم یاد او، یا بر زبانم می رود

باز آی و بر چشم نشین، ای دلستان نازنین
کاشوب و فریاد از زمین، بر آسمانم می رود

شب تا سحر می نغنوم، واندرز کس می نشنوم
وین ره نه قاصد می روم، کز کف عنانم می رود

گفتم بگریم تا ابل، چون خر فرماند در گل
وین نیز نتوانم که دل، با کاروانم می رود

صبر از وصال یار من، برگشتن از دلدار من
گرچه نباشد کار کم، هر کار از آنم می رود

در رفتن جان از بدن، گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن، دیدم که جانم می رود

سعدی فغان از دست ما، لایق نبودی ای بی وفا
طاقت نمی آرم جفا، کار از فغانم می رود

از خودم خط کشیده ام تا تو

قطره: من، رود: راه، دریا: تو.

دست هایم دو جاده از خاکند

از زمین با دعا به بالا، تو

از تو دورم که اندکم،اما

با تو بسیار می شوم، با تو

مانده با یک کلاف سر در گم، من

پاسخ این همه معما، تو

رو به هر سو که می کنم هستی

بین هر ازدحام، تنها تو

هر چه بی راهه رفته، برگشتم

از "همیشه خودم" به "حالا تو"

نام تو بر دل و لبم جاری

ذکر من "لا معشوق الا " تو