مشاعره

هر كجا آن شاخ نرگس بشكفد

گل‏رخانش ديده نرگسدان كنند

در خواب هم به بخت بدم گریه کردمی **بختی چنان سیاه که چون شام تیره بود

دردم نهفته به ز طبيبان مدعي

باشد كه از خزانه‌ي غيبم دوا كنند

دل شوریده و دیوانه خویــــش / میبرم تا که در آن نقطـــــه دور
شستشویش دهم از رنگ گناه / شستشویش دهم از لکه عشق

قومي به جدّ و جهد نهادند وصل دوست

قومي دگر حواله به تقدير مي‏كنند

در کارگه کوزه‌گری بودم دوش / ديدم دو هزار کوزه گويا و خموش

شد لشكر غم بي‏عدد از بخت مي‏خواهم مدد

تا فخر دين عبدالصمد باشد كه غم‏خواري كند

دوری که درآن آمد و رفتن ماست / او را نه نهايت، نه بدايت پيداست

تا دل هرزه‏گرد من رفت به چين زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمي‏كند

در عشق كه وصل تنگ يابست
شادي به خيال يا به خوابست :sad: