نثرهای عاشقانه

دوست دارم هيچي بشم غرق در درياي سكوت
نرم نرم رنگ آب رنگ درياي سكوت
دوست دارم آبي پرواز در نگاه آخرينت

بشه يك راز بشه يك دنيا نياز

كاش ميدانستم چيست
آنچه كه ازچشم تو تا عمق وجودم جاري است
آري درست است عشق است

عشق چشمه ي آبي است اما كشنده

چشام از اون روزای تلخ ابری و اشکیه رو رویاهای نقره ایم یه تیکه تور مشکیه خسته شدی بهم بگو اینم یه جور شهامته گم شده تو چشمای تو اون که میگن صداقته

گر کسی یک‌بار به تو خیانت کرد، این اشتباه از اوست. اگر کسی دوبار به تو خیانت کرد، این اشتباه از توست

خداوند هر گاه بخواهد انسانی را فاسد كند او را به تمامی آرزوهایش می رساند...

كجا دنبال مفهومي براي عشق ميگردي

كه من اين واژه را تا صبح معنا ميكنم

در اين دنيا نكردم من گناهي
فقط كردم به چشمانت نگاهي
اگر اينك نگاهي شد گناهي

مجازاتم بكن هر طور كه خواهي

آري عشق آغاز دوست داشتن است
من به پايان نمي انديشم

كه همين دوست داشتن زيباست

كنار بركه اي بوديم در خواب
تا با جامي ربودي ماه از آب
چو نوشيدم من از آن آب گوارا

تو نيلوفر شدي من اشك مهتاب

خوشا به حال گياهان كه عاشق نوراند
و دست منبسط نور روي شانه آنهاست
نه وصل ممكن نيست هميشه فاصله اي هست
دچار بايد بود و دچار يعني عاشق
و عشق صداي فاصله هاست
صداي فاصله هائي كه غرق ايهام اند
آري
بايست هم نور افقهاي دور شد و گاه در
رك يك حرف خيمه بايد زد ولي

چند ثانيه غفلت حضور هستي ماست