Printable View
مدارک مهم نیست
به من اعتماد کن
من قاچاقچی‌ی معتبری هستم
برایت یک کارت شناسایی‌ی جدید گرفته‌ام
اسم قبلی‌ات تقلبی بود
فراموشش کن
من با تمام مرزها رابطه دارم
همه‌ی پروازها با من هماهنگند
حواست
تنها به چشم‌های من باشد
در یک چشم به هم زدن
ردت می‌کنم
قبوله!
مو آن آزرده بي خانمونم
مو آن محنت نصيب سخت جونم
مو آن سرگشته خارم در بيابون
كه هر بادي وزه پيشش دونم
من از زندگی چه می خواهم
چند کاست موسيقی و واکمنی درپيت
يک مداد
کاغذ يا گوشه سپيد روزنامه ای
فنجانی شير
لحظه ها، ثانيه ها، ساعت ها
من از زندگی چه می خواهم
جين با تی شرتی آبی
کمی آبنبات با طعم نعناع
سوت زدن بر جدول خيابان ها
عصرها، جمعه ها، شب ها
من از زندگی چه می خواهم
گپ زدن با دزدان، قاتلان، روسپيان
کافه رفتن با قديسان، پيامبران، ساحران
تقسيم حق و خنده و چای
نوشتن شعری بر در توالت جهان
که چون سنگی در کفش ها بماند
روزها، سالها، قرن ها...
اي كوله بار غربت يك عمر بر دوشت
سهم يتيمان امشب شد آيا فراموشت؟
سلام همه
خوبيد؟
شب خوش
تا دل ز کمال تو نشان یافت
جان عشق تو در میان جان یافت
پروانه‌ی شمع عشق شد جان
چون سوخته شد ز تو نشان یافت
جان بود نگین عشق و مهرت
چون نقش نگین در آن میان یافت
جان بارگه تورا طلب کرد
در مغز جهان لامکان یاف
سلام پایان. خودت چطوری؟
فريبت مي‌دهد، بر آسمان اين سرخي بعد از سحرگه نيست.
حريفا! گوش سرما برده است اين، يادگار سيلي سرد زمستان است.
و قنديل سپهر تنگ ميدان، مرده يا زنده،
به تابوت ستبر ظلمت نه توي مرگ اندود پنهانست.
حريفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز يكسان است.
سلامت را نمي‌خواهند پاسخ گفت.
هوا دلگير، درها بسته، سرها در گريبان، دستها پنهان.
نفس‌ها ابر، دلها خسته و غمگين،
درختان اسكلتهاي بلور آجين،
زمين دلمرده، سقف آسمان كوتاه،
غبار آلود مهر و ماه،
زمستان است.
تورا در نو شدن جامه که آرد
اگر بر قد تو زیبنده نبود
چه می‌گویم چو تو هستی نداری
تورا جز نیستی یابنده نبود
اگر خواهی که دایم هست گردی
که در هستی تورا ماننده نبود
فرو شو در ره معشوق جاوید
که هرگز رفته‌ای آینده نبو
و گر دست محبت سوي كس يازي،
به اكراه آورد دست از بغل بيرون،
كه سرما سخت سوزان است.
نفس كز گرمگاه سينه مي‌آيد برون، ابري شود تاريك.
چو ديوار ايستد در پيش چشمانت.
نفس كاين است، پس ديگر چه داري چشم،
ز چشم دوستان دور يا نزديك؟
مسيحاي جوانمرد من! اي ترساي پير پيرهن چركين!
هوا بس ناجوانمردانه سرد است… آي …
یکی ز بند سر زلف او اسیر کمند
یکی ز کنج زنخدان او فتاده به چاه
یکی خراب لب لعل او نخورده شراب
یکی قتیل دم تیغ او نکرده گناه
یکی ز غمزه‌ی خونخواره‌اش تپیده به خون
یکی ز حسرت نظاره‌اش نشسته به راه
یکی ز جنبش مژگان او به چنگ اجل
یکی ز گردش چشمان او به حال تباه
یکی به خاک در او فشانده گوهر اشک
یکی به رهگذر او کشیده لشکر آه
هوای مغبچگان آن چنان خرابم کرد
که در سرای مغانم نمی‌دهند پناه
هر که نداند سپاس نعمت امروز
حیف خورد بر نصیب رحمت فردا
بارخدایا مهیمنی و مدبر
وز همه عیبی مقدسی و مبرا
هر کو نکند فهمي زين کلک خيال انگيز
نقشش به حرام ار خود صورتگر چين باشد
جام مي و خون دل هر يک به کسي دادند
در دايره قسمت اوضاع چنين باشد
در کار گلاب و گل حکم ازلي اين بود
کاين شاهد بازاري وان پرده نشين باشد
داماد ادکلن زده ، نه ! گرگ گل به دست
چوپان شعر های مرا برد سردسير
اين جا نشسته ام ، ننشسته ، رسوب ، گچ
چشم انتظار چرخش تقدير نا گزير
شايد دوباره آمدی اين بار جای گل
کالسکه ای به دست ولی دير دير دير ...
سلام
(غزل جون ببخشید من رفته بودم که جواب سلامت را بدهم شرمنده)
رسیدن چه نزدیک می نمود
و حال من در میانه راه به
پایان رسیده ام
مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
جهان پر فتنه خواهد شد از آن چشم و از آن ابرو
واله و شیداست دائم همچو بلبل در قفس
طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست
سلام sise جاننقل قول:
شعر زيبايي بود
شاعرش رو هم معرفي ميكردي
تويي ان گوهر پاكيزه كه در عالم قدس
ذكر خير تو بود حاصل تسبيح ملك
کرا گویم که این درد جان سوز
طبیبم قصد جان ناتوان کرد
دگر از بهر من زد دار عبرت سرو بالائي
حريفان مي‌کنيد امروز يا فردا تماشائي
یا رب این نو گل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش
گرچه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور
دور باد آفت دور فلک از جان و تنش
شده خلقت چو گريبان کش دلهاي همه
چون روان بر سر کويت نبود پاي همه
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده ی عالم دوام ما
اون که امروز آشنامه ،اوج عشقش تو صدامه
می ره فردا بی بهونه،درد عشقو کی می دونه
درد عشقو کی می دونه ،وای
یه کاری کن خدایا من از این عشق جدا شم
نفرین به هرچی عشقه،می خوام عاشق نباشم
میان هستن و نیستن
فاصله ایست
که تنها حضور تو آن را
پر خواهد کرد
داد آگهیست چنانکه دانی
از زحمت حبس و فتنه‌ی دام
آموخت همی که تا توانی
بیگاه مپر ببرزن و بام
هنگام بهار زندگانی
سرمست براغ و باغ مخرام
مرآت ذوالجلال علی کز ره یقین
ایینه ای چواو به بر ذوالجلال نیست
ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
از نامه ی سیاه نترسم که روز حشر
با فیض لطف او صد از این نامه طی کنم
بزن باران! که آتش شعله دارد توی آغوشم
همین امشب که دارم درد ها را می فراموشم
مدار زندگی بر خط استدلال می چرخد
ندارد دل به منطق ربطی و بیهوده می کوشم
مو كه افسرده حالم چون ننالم ؟
شكسته پر و بالم چون ننالم ؟
همه گويند فلاني ناله كم كن
ته آيي در خيالم چون ننالم ؟
طرح های قشقایی با من بیگانه نیست
رفتن در دامنی با آن همه چین به من
نمی آید
من فقط دست هایی دارم که می توانم
بر دارم برای تو ببافم
سرخ ها را از رگ و سفید ها را از موهایم
رج می زنم
برایت
فرشی از گل سرخ پوشیدم
نخ نما در پاگرد پله ها
خار ناخن هایم را روی ساقه های گم
تیز نگه داشته ام
برای وقتی که کسی به قصد آزار تو
بر من راه می رود
دیدید که موجی به پر قو بزند
بردارد و با خود به هر سو بزند
سخت است ولی باور این حادثه که
یک ببر به یک غزال زانو بزنd
سلام
علیکم سلام
دادگرا تو را فلک جرعه کش پیاله باد
دشمن دل سیاه تو غرقه به خون چو لاله باد
ذروه‌ی کاخ رتبتت راست ز فرط ارتفاع
راهروان وهم را راه هزار ساله باد
دکتر گفت:"گول" خونت زياد شده
زياد "گول" ميخوري؟
گفتم "نه"
گفت يه نسخه مينويسم:
امپول بي وفايي ،صبح ،ظهر، شب.
شربت بي معرفتي
قرص زير زباني دروغ
بعد گفت: در ضمن
شنيدن هر گونه حرف عاشقانه قدغن
چون حاوي ميزان زيادي "گول" است
ترسا گر آن دو زلف چو زنار بنگرد
در حال همچو عود بسوزد صلیب را
جناب دکتر ماه رمضونه یه وقت چیزی نخوری!:27:
اي اهورايي زبان را بسته اي
از چه با اهريمنان بنشسته اي
سنت و فرهنگ نابودي گزيد
با به لعنت کردن شمر و يزيد
الان میشه؟
دوري مرا اسير شب انجماد كرد
بايد كه التماس به آن شعله زاد كرد
سلام همه خوبيد؟.......
گشتمت نبودي پس كچايي تو پسر؟
يک جرعه می کهن ز ملکي نو به وز هرچه نه می طريق بيرون شو به در دست به از تخت فريدون صد بار خشت سر خم ز ملک کيخسرو به زیر پات رو نگاه کنی.مارو میبینی رفیق!!!
واکنون کم شد ناله چو دردم بفزود
آتش چو همه گرفت کم گردد دود
دلا تا کی در این دنیا فریب این و آن بینی
دمی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی
یک ذره زحد خویش بیرون نشود
خودبینان را معرفت افزون نشود
آن فقر که مصطفی بر آن فخر آورد
آنجا نرسی تا جگرت خون نشود