شعر گمنام

گفتي:چرا دوستم داري ؟
تمام پرنده‌ها سکوت کردند
من
به قايقي نگاه کردم
که به دريا مي‌رفت

گفتي:چقدر دوستم داري؟
آفتابگردان‌ها به سمت آفتاب چرخيدند
من
به عقابي نگاه کردم
که با آسمان اوج مي‌گرفت

گفتي:
مرا بيشتر دوست داري يا شعر را ؟
ديگر شعر نگفتم
رفتي
تا براي خودت شاعري پيدا کني

همیشه همین است

تا می آیی به خودت بیایی

عجیب دیر است

و با این که دنیا کوچک تر از آنی ست که می گویند

تا می آیی برگردی

همه چیز

عجیب عوض شده

يکی آمد
يکی آمده بود
يکی رفت
يکی رفته بود
من آمدم
نه کسی آمد نه کسی رفت
آمده بودند و رفته بودند

به دنبال زمينيم
پاک از خون
که شيطان نداشته باشد
و بوی تعفن ندهد
تا خانه ای بسازم
برای روز مبادا !

من يک نقطه ام
سوزنهای پرگارتان را تيز کنيد
برای شعاعهايی که می دورينم
من را که حبس می کنيد همان يک نقطه ام
شعاعهايتان را بسته تر کرده باشيد هم
هنوز يک نقطه ام
يک صفحه ی شطرنجيست
با مقياس يک روی يک عدد بزرگتر
اينجا که می رسم هم هنوز همان يک نقطه ام
خيالات برتان ندارد موقع شرح عملتان هم می رسد
باز هم يک نقطه می خواهيد
آنجا دوباره هم من يک نقطه ام
برای آخرش که بسته شويد
خيالی نيست شعاع بندم کنيد
اين نقطه آخر می بندتتان
تمامتان می کند
ديگر سرخطی نخواهيد ديد
تمام!
همين يک نقطه ی ناقابل
من يک نقطه ام
احتياط کنيد
نقطه
.

دیگر از پَس ِ تو بر نمی آیم !
تحمل کردن چیزهای خیالی
سخت تر از چیزهای واقعی است..

بیچاره من

چقدر زود فراموش شدم

تنهایی و سایه و غم هم رفتند

و سکوت که تنها دوستم بود

مدتی است یکدیگر را به جا نمی آوریم!

ای کاش!
دستِ کم در خاطره ها دفن می شدم

شاید روزگار پلید نفرینم نمی کرد

گل سرخ به بیابان نمی گریخت

درخت همبستر تبر نبود

و اهریمن از تنگدستی محبت غصه نمی خورد

وقتی رفتی

رودی از اشک، صخره های پلک را درنوردید

و بر ساحل گونه ام جاری گشت

از آن به بعد در پیکره بیقراری ام
ثانیه می کارم

و از خون روحم آبیاری اش می کنم

تا دیرتر دوریت را حس کنم

قلبم را التماس می کنم
که لحظه ای درنگ کند

تا برای همیشه آرام گیرم

هر روز از پگاه تا پگاه

در معبدی ویران،
رو به آینه ی دلدادگی می ایستم

و به دوردست ها خیره می شوم

لحظه به لحظه ی هستی را می ستایم

قطره به قطره باران را می شمارم

وجب به وجب خاک را می بویم

جرعه به جرعه غربت را می نوشم

و پا به پای باد ، مست می دوم

به خیال خام دیدن تو

که اگر یکبار نگاهم کنی

آن چشم تا ابد با من خواهد زیست

بگو کدامیک را بر گزینم؟

بر سر این سه راهی سخت

«مرگ، مرگ، مرگ»

چه خوشبخت است پدرم
که من فقط از کودکیم او را یاد دارم
و البته
دست سنگینش را هم

شيشه اي مي شکند...
يک نفر مي پرسد...
چرا شيشه شکست؟
مادر مي گويد...شايد اينرفع بلاست.
يک نفر زمزمه کرد...
باد سرد وحشي مثل يک کودک شيطان آمد.
شيشه ي پنجره را زود شکست.
کاش امشب که دلم مثل آن شيشه ي مغرور شکست،
عابري خنده کنان مي آمد...
تکه اي از آن را برمي داشت
مرهمي بر دل تنگم مي شد...
اما امشب ديدم... هيچ کس هيچ نگفت
غصه ام را نشنيد...
از خودم مي پرسم
آيا ارزش قلب من از شيشه ي پنجره هم کمتر است؟
دل من سخت شکست
اما،
هيچ کس هيچ نگفت و نپرسيد چرا؟

لحظه رفتنی‌ست و خاطره ماندیست
تمام ادبیات عشق را یک نگاه می‌فروشم
اگر
لحظه ماندنی بود و خاطره رفتنی