اشعـار عاشقـانـه

ارزش تو ته كشيد ******** با يك اميد ديدار
برو ازش پس بگير ******** نزار بشه طلبكار
چرا دلت مي گيره ******** خوابت چرا نميره
دوري اون اشتباست ******** بايد بره بميره
تو هستي اين كافيه ******** برات شده قافيه
همش بايد بموني ******** اينا هم كه عاديه
موندنتم اشتباست ******** رفتنت حكمش بالاست
اون نباشه بموني ******** درد تو دلت مبتلاست
تنهايي هم قسمته ******** دوريش شايد حكمته
حكمت اگه نباشه ******** زندگيتم نكبته

دروغکوی من منو شکست
پرم از بوی رسیدن
پرم از بوی پرنده
تو پر از بوی توقف
تو مث سم کشنده
تو دروغی.حتی دیوقصه بد نیست مث تو
کشتن باغچه رو پاییزهم بلد نیست مث تو
حالا از خالی ترین غروب پاییزی پرم
نمی تونم با دو دستم بدی هاتو بشمرم
تو دروغی مث پهلوونای شهر فرنگ
مث گرگی که کلاه قرمزی قصه رو خورد
مث آوازخروس قندی که زودی آب می شد
مث اسب چوبی که مارو به هیچ جا نمی برد
تو دروغی.حتی دیوقصه بد نیست مث تو
کشتن باغچه رو پاییزهم بلد نیست مث تو
طفلکی من که چه ساده به عذاب ما نشسته
طفلکی این من بی من .بی تو بدجوری شکسته
کاشکی چشمات واسه پرپر زدنم گریه می کرد
تن تازت واسه زخمای تنم گریه می کرد
کاشکی چشمات توی تاریکی به دادم می رسید
واسه بی حجله عروسی که منم گریه می کرد.....

اين چه عشقيست
ميان من و تو؟
ده روز نمی آيی و بعد
يک نامه تا گشته
به خط ميخی!
آه...
از دست تو ای بی انصاف
که نمي دانی هنوز
من دلبسته
و بی خود شده در عشق
احساس تو را می فهمم
حس يخ بسته و سردابی تو
و دو خط حرف چرندی
که تو وارونه نوشتی!
آری...
احساس تو را می فهمم
گرچه افسوس!
تو باز
در انديشه اين هستی
که چرا نابينايم
که چرا نابينايم..!





[حسن ایمانی]

فرمان به پاره كردن اين طومار مي دهم!
گوري ز شعر خويش

كندن خواهم

وين مسخره خدا را

با سر

درون آن

فكندن خواهم

و ريخت خواهمش به سر
خاكستر سياه فراموشي . . .


بگذار شعر ما و تو

باشد

تصوير كار چهرة پايان پذيرها:
تصوير كار سرخي لب هاي دختران
تصوير كار سرخي زخم برادران!
و نيز شعر من
يك بار لااقل
تصوير كار واقعي چهرة شما
دلقكان
دريوزگان
شاعران!

و دلم را
عاشقانه
به تو
مي سپارم
و خودم را
به دست باد...

آنكه مي گفت : منم بهر تو غمخوارترين
چه دل آزارترين شد چه دل آزار ترين

به لبخندي مرا از غم رها كن
مرا از بي كسي هايم جدا كن
اگر مردن سزاي عاشقان است
براي مردنم هر شب دعا كن

می‌گویند
درمیانِ کلامِ مقطع و خاموشِ نفس‌ها
پیچکی می‌روید
با برگ‌های داس
تا راهِ رسیدن به ایستگاه را
هموار کند.
نگران نباش
باران که بگیرد
تمام راه دوباره سبز می‌شود

پیچکِ نگاهم
دزدانه تا پشت پنجره‌ی
اتاق تو
بالا آمده
به کجا خیره شده‌ای!
باران که بگیرد
تمام پنجره پر از پیچک خواهد بود.

بلورین است
چشمانِ مردی که تو را گم کرده،
از زمستان می‌آید،
نمی‌داند
شادی پروازِ پرستوها
در آسمانِ بهار
از چیست!

باید فراموشت کنم،چندیست تمرین می کنم
من می توانم می شود،آرام تلقین می کنم

سخت است اما می شود، در نقش یک عاقل روم
نه شب دعایت می کنم، نه صبح نفرین می کنم

کم کم ز یادت می روم،این روزگار و رسم اوست
این جمله را با تلخی اش، صدبار تضمین می کنم

بی تو مهتاب شبی باز هم از آن كوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه كه بودم
در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید ، عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد كه شبی با هم از آن كوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت ، من همه محو تماشای نگاهت

یادم آمد كه تو به من گفتی از این عشق حذر كن

لحظه ای چند بر این آب نظر كن
آب آیینه ی عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا كه دلت باد گران است

تا فراموش كنی چندی از این شهر سفر كن
با تو گفتم حذر از عشق ندانم

سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم
اشكی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگریخت

اشك در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید
یادم آید كه دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه كشیدم ، نگسستم ، نرمیدم
رفت در ظلمت غم آن شب و شب های دگر هم

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نكنی دیگر از آن كوچه گذر هم

بی تو امّا به چه حالی من از این كوچه گذشتم