Printable View
به دنبال واژه ای میگردم!
تا قلمم راسیراب کنم
واین آخرین شاید هم آغازی برای فرداییست
که هنوز در راه نیست
و کاغذهای مچاله شده ی زباله دان گواه به این راز دارند
و این آیینه خسته تر از همیشه
زیر غباری از دور تنها تصویر مرا بدونه هیچ واژه ای به سکوت فریاد می زند
امروز غبارت را به باد می دهند
یه زمان این شعر امضام بود
============
هر روز عصر
مرد اسباب بازی فروش
رد دستان کودکانه را
از شیشه ویترین
پاک می کند .
نشد آب هم نشد نان از به نان
نشد از بنان بی بنان آب و نان
صداي آب مي آيد ، مگر در نهر تنهايي چه مي شويند؟
لباس لحظه ها پاك است.
ميان آفتاب هشتم دي ماه
طنين برف ، نخ هاي تماشا ، چكه هاي وقت.
طراوت روي آجرهاست، روي استخوان روز.
چه مي خواهيم؟
بخار فصل گرد واژه هاي ماست.
دهان گلخانه فكر است.
سفرهايي ترا در كوچه هاشان خواب مي بينند.
ترا در قريه هاي دور مرغاني بهم تبريك مي گويند.
چرا مردم نمي دانند
كه لادن اتفاقي نيست ،
نمي دانند در چشمان دم جنبانك امروز برق آبهاي شط
ديروز است؟
چرا مردم نمي دانند
كه در گل هاي نا ممكن هوا سرد است؟
مي دانم كه عاشقت هستم
چشمانم اما نمي گويند
و خاموشم
چنان مجسمه هاي سنگي كاسه بدست
عاشقانه زير باران
تو را مي پرستم
نه هيچ خداي زنده اي را
لعنت بر اين پيكره ي سنگي بي احساس
من اما مي دانم
خوب مي دانم
كه عاشقت هستم
سبز كن مرا
پاييز هم مي تواند گاهي
دلتنگ ديدن بهار شود
عشق از من و نگاه تو تشکیل می شود
گاهی تمام من به تو تبدیل می شود
وقتی به داستان نگاه تو می رسم
یکباره شعر وارد تمثیل می شود...
ای عابر بزرگ که با گام های تو
از انتظار پنجره تجلیل می شود
تا کی سکوت و خلوت این کوچه های سرد
بر چشم های پنجره تحمیل می شود
آیا دوباره مثل همان سال های پیش
امسال هم بدون تو تحویل می شود؟
بی شک شبی به پاس غزل های چشم تو
بازار وزن و قافیه تعطیل می شود
آن روز هفت سین اهورایی بهار
موعود! با سلام تو تکمیل می شود
سرد سکوت
بر لبانت نشسته دیرگاهی است
و غزلواره ای از چشمانت
برتارک آسمان سر بر نسوده است
و در آغوش سکوت تو
نابکارانی زاده شدند یاوه گو
که از اوج غزل های تو تا یاوه سرودهایشان
به درازای عمر کوتاه آدمی
راه است.
بشکن سکوتت را
تا بشکند
تا فرو ریزد
کلید
بر میز کافه جامانده است
مرد
مقابل خانه جیب هایش را می گردد
آینده
در گذشته جا مانده است
گرسنگان از عشق و عاطفه حرف می زنند
گرسنگان از عزا و فاصله ، شاید
و می دانم آنان تنها یک زبان را می دانند
تنها یک حرف " نون "
اول تمام نداری ها و آخر گریستن
در بد جهنمی زندگی می کنیم . . .
جوجه ها
سر از تخم بیرون می آورند
ماری
به درون لانه می خزد .....
همه تیرها
به مقصد قناری
پیش خرید شده اند
چه خوشبخت است کلاغ
با داشتن
امتیاز انحصاری کل آسمان
دنیا آدم‌های خوبی دارد
داد که بزنی همه جمع می شوند...
تا مغزشان را از صدایت خالی کنند!
باور کن
اگر یکی پاک کن بر میداشت
و از دفتر های نقاشی
دیوار ها را پاک میکرد
حالا من و تو روبروی هم ایستاده بودیم
و دستهایمان به هم میرسید
نگاه کن...
اوج پروازم را
که مقیاسش
چشمان خسته توست
این صفحه را ورق میزنم
تا دیگر
چشمانت را پنهان نکنی
وگرنه من اسمان را عوض میکنم
من شاعرم
میتوانم افتاب را به کوچه ها راه ندهم
میتوانم کلاغ را سفید بنویسم
میتوانم از دستای تو
شعری بسرایم
-تلخ
می توانم ...
... نه نمیتوانم ...
دیوانه ، اسمانم را پس بده
من رویاهایم ابیست
نه روزگارم
گذشت هواپيما
هواپيما گذشت
آه بمب ها
زودتر از كفش ها رسيده بودند
كودك پايى نداشت
به نام خالق عرش و زمین
خداوند منان و حکیم
همین فرادیی و روزی شود روز
به فردایش کنند فریاد هر روز
بگفتم تا به علت را چه باید
به فریاد مه آتی که شاید
همین جمعه است که شاید حشر گردد
به مردم چه که دنیا محو گردد
همه دنبال اعمال خویشند
همه را جستجوی از کار خویشند
در آن دم های آخر ز دنیا
که گویند ما را بخشا ،ای خدایا
به کفار جلاد آخر شود رسوا
که خالق هست آگاه ز دنیا
همی امید بر خود بریدند
ز کردار بد خود دل بریدند
بگویند بار دیگر مان ده
تا کنیم اعمال در دنیا به
همی زارند و پاسخ هم نگیرند
ز کردار بد خویش ، توبه را هم نگیرند
دگر آنوقت نشد آن را زمانی
که دیگر هم نشد آنوقت امانی
به نار سخت دوزخ هم چشیدند
همی در تشنگی آب آتش هم چشیدند
همین است عاقبت آن کسی را
که در دنیا نکرد طاعت خدا را
مکن فریاد و آوایی زه دنیا
برو طاعت بکن هر روز دنیا
همانوقت خودت را پاک کردی
به ابلیس نفسخور هم رو نکردی
پس از آن نعمت از خالق گرفتی
که با رازت از او فردوس گرفتی
به این زور و زر دنیا مبندی دل مبادا
که ار بندی شود روزی تو را آنها هویدا
ز قهر خالق قاهر بترسا
به بسم ال گفتنت آغاز کن ، هرجا
Gahir معاصر (؟؟13-؟؟13)
خانه ی دل را بيا آباد كن
اين دل بي ياورم را شاد كن
بي تو من در اين قفس زندانيم
ميله را بشكن مرا آزاد كن
با حضور گرم خود در قلب من
عشقي از خود ناب تر ايجاد كن
اين سكوت بي صدا من را شكست
بشكن او را با دلم فرياد كن
ياد من در سينه ها پوسيده است
هر كجا رفتي زمن هم ياد كن
اي تو شيرين تر ز هر جام عسل
در ره عشقت مرا فرهاد كن...
میان تاریکی، تو را صدا کردمسکوت بود و نسیمکه پرده را می برددر آسمان ملولستاره ای می سوختستاره ای می رفتتو را صدا کردم ...ستاره ای می مرد
اگر از زندگی بپرسی
می گوید هنوز هم وقت هست
اما وقت برای انجام چه کاری؟
نمی دانم
شاید وقت برای به دست گرفتن شاخه ای گل
و به انتظار نشستن تا پروانه ای بر آن بنشیند...
رضا صفریان
پيش تر از آنکه بروي،
تنهايي من هميشه آغاز مي شود...
از آن تو، اين جهان پر آمد و رفت
مرا همين کلمات کافيست،
که هميشه بوي تو را بدهم.....
روز ِ عشق است و به قلبت، ضربان را عشق است
توی رگ های تو خون و جریان را عشق است
لحظه‌ای برسر ِ مهری تو و گاهی سر ِ قهر
وسط این دو تناقض، نوسان را عشق است
بین ِ چشم ِ تو و من صحبتِ لذت بخشی
سیلان دارد و این گونه زبان را عشق است
شاد باشی شده حک مردمک چشمت را
چشم تا وا کنم این شعر ِ نهان را عشق است
بشکافند اگر سینه‌ی ما می‌بینند
آن چه پُر کرده فضای دلمان را عشق است
گل ِ سوری! به وَزان عطر ِ تنت را بر من
بوی احساس تو تا هست، جهان را عشق است
"عشق ممنوع!" شده نصبِ سر ِ راه دلم
می روم چون که جریمه شدگان را عشق است
۶۰ سیگار در روز
هرسیگار یک میخ تابوت
چه تابوت سنگینی دارد
این شاعرک
عروسک بچه‌گی‌های‌ـم را که دزدیدند،
دیگر چاره‌ای نداشتم
جز این‌که بزرگ بشوم.
کلاغان اکثرا غالب پنیر می بینند / بر دهن می گیرند و زودی می میرند
علت مرگشان هنوز معلوم نیست / چون معلوم نیست که چرا صابون را پنیر می بینند
مردم شهر و روستا بدان گشتند به عجب / که چرا کلاغ ها بدور از مردم می زیستند
همه را به چیز هایی که هست نه عجب /چون اگر باشد که هستند تا نخواهند بمیرند
عجب از وجود کلاغ نیست / عجب آنست که شاید قبلا سفید می زیستند
کنون زمانه را مکن عوض از سیاهی / که گر کنی شوی چو کلاغانی که به صابون می میرند
رفت و شد زمانه را کی کند نقض از نتیجه / که گر شود چنین شخصی هویدا ، مردم او را به خایت می بینند
دلیل وجود کلاغ ها وجود پلیدی نیست / بلکه پلیدی وجودی است که مردم وی را نفس خود می نامند
رنگ سیاه کلاغ را نمی توان سفید کرد / بل گل کند روزی کبوتر را کلاغ مانند
کلاغ را ز والی به بد نامیدند / ور نه آن نبود که نوح او را نفرین نمودند
نشد روزی تک کلاغی با بشر دوست / چرا که آن را بنماد بیچارگی نامیدند
همی کردن روزی کلاغی در بوته ای داغ / ولیکن نشد هم توان که از او طلایی سیاه برونند
سیاهی را نمیتوان به بازی گرفت / که ار گرفتی ، گرفتند و ترا به بازی کشیدند
Gahir معاصر
تهدیدم میکنی به رفتن!!
از ان تهدیدهایی که ادم را به فکر وا میدارد
قدری تامل میکنم
باید کاری کنم
فکر میکنم
به گذشته ... برای تو
دنبال چیزی میگردم که مانعت شوم
هیچ چیز نیست ...
مثل نبودنت در این سالها
تو اصلا نبوده ای که حالا ...
...
کاری نمیکنم
میگذارم که بروی
فقط رفتنت مثل بودنت نباشد ...!!
امشب هم آرزوي تو را دارم
و تو باز خفته اي
و باز آسمان تاريك است
و هوا هم ديگر سرد است
تا ديدار فردايمان راهي نمانده است
و من دارم مي سوزم
و كسي نيست تا نفسي تازه در من بدمد
و باز آرزوي تو و دستانت را دارم
و دلم را تا ابد
تا آن زمان كه فرشتگان ملكوت
در واقعيت به زمين نفرين شده مي آيند
به تو مي سپارم
و تو
نمي دانم
كه آن را زير پاهايت خواهي گذاشت...........؟؟؟؟!!!!!
كفش هايم
به سوی نرفتن
جفت شده اند
و صدای ترک خوردن بغضی
که می گوید :
وقت رفتن است !
اما . . .
کجا باید رفت ؟
با کفش هایی پر از رفتن
که به سوی نرفتن
جفت شده اند !
كسي نيست حال تو را بپرسد
حال مرا هم كه مي پرسند نمي دانند ...
من 1 نگاه قديمي تنم مي كنم
و مي روم كنار دلواپسي هايت تا صبح گريه مي كنم
به اشك هايم مي خنديدي يادت هست؟
دلم برای خنده هایت تنگ شده
گاهی نمی شود به کابوس هایم بیایی شاید دوباره رویایی ببینم...؟!!
پرنده ای از سيم برق جلوی پنجره جهيد...
برگ خشکيده ای از شاخه ای جدا شد و افتاد...
گدايی از سر چهارراهی کوچ کرد...
زندگی فقط داستان جدا شدن هاست....
پروانه ها احاطه ام كرده اند
پروانه ها با بالهاي ظريف رنگارنگشان
حيرت انگيز
چون حسرتي جنون آميز
مرواريد وار برق مي زنند
ميان سكوت شمشادها
متنفرم از پروانه ها
يادم مي آورند كه لحظه هاي بيشماري بوده است كه من
آدم نبوده ام
فقط خواب بوده ام
فقط خواب ديده ام
فقط مدتهاي مديد
پروانه بوده ام
خدایان روزی
خواهند گفت
که چه شوخی بزرگی بود
که جهانی بود
و ما خدایی بودیم
می دانستم این قوم آن گونه عادل نیستند
آن گونه مهربان نیستند
پرندگان و رؤیاهای مان را می کشند
اما نمی دانستم
تو نیز از آن طایفه ای !
در سرزمین من
هیچ کوچه ای
به نام هیچ زنی نیست
و هیچ خیابانی …
بن بست ها اما
فقط زنها را می شناسد انگار
در سرزمین من
سهم زنها از رودخانه ها
تنها پل هایی است
که پشت سر آدمها خراب شده اند
اینجا
نام هیچ بیمارستانی
مریم نیست
تخت های زایشگاهها اما
پر از مریم های درد کشیده ای است
که هیچ یک ، مسیح را
آبستن نیستند
پشت می کنم به همه
و صورتم را با دستهایم می پوشانم
و قول می دهم حتی
زیر چشمی هم نگاهتان نکنم
هر کس که پشت سرش
دشنه ای پنهان کرده است
پیش بیاید .
روزهای سختی را دارم پشت سر می گذارم،
روزهای سختی هم مرا،
این روزها روزهای دوباره شناختن آدمهاست.
خووووووووووووووووووووب شناختمت، دنبال کس دیگری نگرد، با خود تو ام
چشامون در اومد تا چهار خط اين رنگي خونديمنقل قول:
نكن اين كارا رو مگ مگ جان [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين همه رنگ [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
++++++++++++++++++
از ميان رنگها نارنجي را هم دوست دارم
چون خزان را به يادم مي‌آورد
ديدن سبزي بهار بدون حس كردن خزان هيچ معنايي ندارد
شنیده ای که میگویند
پایان عشق یک دوراهیست
مرگ و شاعری
و من ...
نمیدانم
شاید بعد تو
دیگر نمیخواستم خاطراتت را به باد دهم!!
... شاعر شدم
هر روز بزرگ تر میشویم
و دنیا کوچک تر
و تاریخ همیشه پنج نقطه دارد
و پنج انگشت
و چقدر کوچک است این دنیا
جایی که حتی برای من و تو ندارد
تا با هم زیر یک سقف
نان و عشق بخوریم