ادبیات طنز

با نام خدا آغاز کردم نامه ------ که پایانش شود پایان نامه
من کسی ناسم که نامش احمد است ----- شهرتش انور ، ولی با ما بد است
بدو گفت چرا با ما چنینی ----- که ار اینجوری باشی بد میبینی
به من گفتا برو بابا ، حال نداری ----- مگر من تشنه جانم فراری
متی آن جمله را از او شنیدم ----- به دل یکباره دل از او بریدم
همی خواستم زودی ، زبحش کنم ----- بی بسم ال گفتن ، فرتی نصفش کنم
به خود گفتم ولش کن ، با ما طایفست ----- به شانس بدم ، جنگ با او بی فایدست
بدو گفتم ترا اینجا نبینم ----- اگر بینم بدجور حالتو من بگیرم
به من چه که اصلا حال نداری ----- خدا روزیت بده جایی حوالی
بدو گفتم که با خشم و اندوه ----- که روزی تو خوری ، کره همراه کندو !
تو فکرت مثل من نیست ای روانی ---- تو اصلا کار و زندگی نداری
همین ها را شنید و راه رفت ----- سراسیمه ، همانند سرعت باد رفت
فردای آنروز دگر پیدایش نشد ---- همچنین مادر زه گمنامیش ، ناراحت نشد
بعد یک ماهی که از او گذشت ---- خبر از مرگ او از سر گذشت
بما گفتند که بد جوری مرده است ---- خودش را با طنابی بس نازک ، کشته است
نامه ای بود نزد او دیدم همی ----- پر ز اندوه و گلایه ز دنیا هم همی
اولین خط ازون طومار بلند ---- انتقاد از کنسرو ماهی دلند
دومین خط ، خط نستعلیق بود ---- خط بس دشوار و بیتعلیق بود
خط سوم خط خون و مرگ بود ---- خط بودن در کنار سنگ بود
خط چارم ، خط سربازیش بود ---- خط آشخوری و بیداریش بود
وقت آن که بر خط ما رسید --- طاقت از من یکدمه از دم برید
حین آنکه جمله را باز خواند --- من که گوشم به این حرفا باز ماند
گفته بود کای قاهر ای نابکار ---- این تو باشی با ما نکن دیگر قمار
گفته بودی من قماری نیستم --- در قمار عشق دومی هم نیستم
گفتمت جانم برو بازی بکن ---- گفتی جانم با من اینجوری مکن
من که اهل این حرفا نیستم ---- من که گفتم تهرانیم نیستم
آنزمان بود که گفتی حال نداری ---- از قرار معلوم تو هم طاقت نداری
چو دیدم تو دیگر حال نداری ---- بگفتم : مگر تشنه جونم فراری
تو آن را که از من شنیدی ---- دگر دوستی را در دلت با من ندیدی
همی خواشتی بر زنی مشتی درشت ---- مگر سنگ از ناراحتی خودش کشت
بعد از آن دیگر امیدی ندیدم ---- تنها دوستی رو از تو بریدم
به حیران گشتم و رفتم به دریا ---- طنابی نازک بستم بگفتم ای خدایا
مرا این بنده بد را ببخشا ---- اگر خود را بکشتم باز هم من را ببخشا
قدم ها بر جلو انداختم ---- ز طعم زندگی دل باختم
متی آنجا به یک متری رسیدم ---- طناب را محکم ، قابل کشیدم
به فکرم حین مرگ دیدم نور سفید را ---- به من گفتن به سمت نور نری ها !
ولی من جای نور هیچی ندیدم ---- بگویا تو جهنم نار دیدم
مگر من در کدوم در پا نهادم ---- در این دنیا مگر دینی ندادم
من از خواب قشنگم بیدار گشتم ---- ز رویای فشنگم بیدار گشتم
شتابان سوی قاهر راه رفتم ---- ز رویای قشنگم باز گفتم
همی قاهر به خشحالی و رادی ---- همی داد سویم مثبت جوابی
بگفتا من به تو گفتم هویدا ----- اگر ابی خوری زودی بخفتا
بعد از آن خوابی ببینی ---- ز حکم قاهر و احمد ببینی
همینک کارت را که کردی ----- مگر تو ز خوابت تعبیری نکردی ؟
همین را بگفت و سوی خانه شد ----- ناامیدش ز من سویی نشد
من شتابان سوی روحانی شدم ---- ز احوال خوابم به او جویا شدم
لیکن ز احوال بد خواب ---- کشت دنیا پیش چشمانم خراب
گفتم با تحیر این چرا ؟ ---- گفت خواب زن ندارد هیچرا
بگفتم این حرفا که خیلی بد است ----- گفت زن ، لیک خواب زن چپ است !
خوابتان تعبیر از یک کسیست ---- آن کسی که درب خانه اش مسیست
شک ندارم مورد او قاهر است ----- اوست که در ساختن درب ماهر است
همین را که من ز روحانی شنیدم ----- موقع شب ، توی اون ظلمانی رسیدم
ولی در آن میان او را ندیدم ----- دریغا ، که درب مسی را هم ندیدم
_______________
قلم مشقم دگر تمام شد ---- تراش مدادم نیز خراب شد
دگر چون نای حرفی ندارم ---- حرفی ز قاهیر و احمد هم ندارم
در اینجا من کنم پایان نامه ------ که فردا روز موعود گیرم پایان نامه
دگر انور نشد نامه نویسی ----- دگر پیدا نشد احمد نویسی
دگرها باز گشتند دگر باز ------ نشد قاهیر زه پایان نامه هم باز

قاهر-Gahir معاصر

شیرین که رسید پیش خسرو ، گفتا


فرهاد به دیدنم میآید فردا


خواهی که محل سگ به او نگذارم


در مصرف برق صرفه جویی فرما!

حجله یا گور / مهدی اخوان ثالث
شنیدم در دهی از آن ور آباد
جوانی سخت کم رو گشت داماد
چنان کم رو ، که اخذ اجرت خود
ز شرم « وِرمَنه» رویش نمیشد
تو گویی جز سکوت و جز شنفتن
نداری هیچ زادی بهر گفتن
شب عیش و زفاف و وصلت آمد
جوان در حجله با صد خجالت آمد
دو محرم را بخ خلوت کرده بودند
فراش وصل را گسترده بودند
مهیا مقتضی و منع مفقود
گل و گلچین و رخصت ، هر سه موجود
همین مانده بر افکندن نقابی
کنار و بوسه ای و فتح بابی
ولی کم رو جوان هر رشته می تافت
برای گفتگو حرفی نمی یافت
عروس از انتظار خود کلافه
زبی تابی و خشمش پُر ، قیافه
به قول پیر های استخوان دار:
جوان خندان شود با کاه ِ دیوار
جوان و اینقدر بی حال و کمرو؟
ندانم کاه دیوار است ، یا شو؟
سر انجام آن جوان دل را به دریا
زدو پرسید از همسر که : « آیا
تو میدانی اصول دین بُوَد چند؟»
عروسش زد تمسخربار لبخند
که : « حجلست این ، نه گور ، ای خانه آباد!
نکیر و منکری تو ريا، یا که داماد؟
خدایا حجله ام را گور گردان
ز من این کره خر را دور گردان»

شوهر اول / مهدی سهیلی

رهگذری سر ِ مزاری دید
که جوانی به گریه می نالد
ناله ها از دلِ پریشان داشت
سینه ی ریش و چشم گریان داشت
بر سر قبر ناله ها میکرد
دائم از غم خدا خدا میکرد
مردِ غم پرورِ دل افسرده
گفتگو داشت با همان مرده
« کای فدای تو ، هم دل و هم جان
وی نثار رهت ، هم این و هم آن»
رفتن تو به غم اسیرم کرد
از دو روز حیات سیرم کرد
چون تو رفتی شکسته بال شدم
دردمند و مریض حال شدم
تا تو بودی من ِ غم آلوده
از غم و درد بودم آسوده
جسمم از تاب و از توان افتاد
یک جهان آفت ام به جان افتاد
کاشکی ، ای یکانه سرور ِ من
سایه ات کم نمیشد از سر ِ من
رهگذر تا اشک و آهش دید
پیشرفت و از آن جوان پرسید:
کای جوان! از چه ای چنین غمناک
پدرت بوده این که رفته به خاک
گفت : نه ... راحت ِ تن ِ من بود
شوهر ِ اول ِ زن ِ من بود

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

پپیغام گير تلفن شعرا !!!(طنز)



پيغام گير حافظ :
رفته ام بيرون من از کاشانه ي خود غم مخور!
تا مگر بينم رخ جانانه ي خود غم مخور!
بشنوي پاسخ ز حافظ گر که بگذاري پيام
زآن زمان کو باز گردم خانه ي خود غم مخور !



پيغام گير سعدي:
از آواي دل انگيز تو مستم
نباشم خانه و شرمنده هستم
به پيغام تو خواهم گفت پاسخ
فلک را گر فرصتي دادي به دستم




پيغام گير فردوسي :
نمي باشم امروز اندر سراي
که رسم ادب را بيارم به جاي
به پيغامت اي دوست گويم جواب
چو فردا بر آيد بلند آفتاب




پيغام گير خيام:
اين چرخ فلک عمر مرا داد به باد
ممنون توام که کرده اي از من ياد
رفتم سر کوچه منزل کوزه فروش
آيم چو به خانه پاسخت خواهم داد!



پيغام گير منوچهري :
از شرم به رنگ باده باشد رويم
در خانه نباشم که سلامي گويم
بگذاري اگر پيغام پاسخ دهمت
زان پيش که همچو برف گردد رويم!



پيغام گير مولانا :
بهر سماع از خانه ام رفتم برون.. رقصان شوم!
شوري برانگيزم به پا.. خندان شوم شادان شوم !
برگو به من پيغام خود..هم نمره و هم نام خود
فردا تو را پاسخ دهم..جان تو را قربان شوم!




پيغام گير بابا طاهر:
تليفون کرده اي جانم فدايت!
الهي مو به قوربون صدايت!
چو از صحرا بيايم نازنينم
فرستم پاسخي از دل برايت !




پيغام گير نيما :
چون صداهايي که مي آيد
شباهنگام از جنگل
از شغالي دور
گر شنيدي بوق
بر زبان آر آن سخن هايي که خواهي بشنوم
در فضايي عاري از تزوير
ندايت چون انعکاس صبح آزا کوه
پاسخي گيرد ز من از دره هاي يوش




پيغام گير شاملو :
بر آبگينه اي از جيوه ء سکوت
سنگواره اي از دستان آدميت
آتشي و چرخي که آفريد
تا کليد واژه اي از دور شنوا
در آن با من سخن بگو
که با همان جوابي گويم
تآنگاه که توانستن سرودي است




پيغام گير سايه :
اي صدا و سخن توست سرآغاز جهان
دل سپردن به پيامت چاره ساز انسان
گر مرا فرصت گفتي و شنودي باشد
به حقيقت با تو همراز شوم بي نياز کتمان




پيغام گير فروغ :

نيستم.. نيستم..اما مي آيم.. مي آيم ..مي آيم
با بوته ها که چيده ام از بيشه هاي آن سوي ديوار مي آيم.. مي آيم ..مي آيم
و آستانه پر از عشق مي شود
و من در آستانه به آنها که پيغام گذاشته اند
...سلامي دوباره خواهم داد

خاك بر سر مي كنيم ، حال مي كنيم
عقده ي پولداری رو چال مي كنيم

بس كه چرته حال و روزم اين روزا
وزن رو با قافیه چال مي كنيم

1) You find out that your family that is not more than 3
people have 4 or 5 mobile telephone numbers.



یهو نگاه میکنی می­بینی خانواده ات
که 3 نفر بیشتر نیستن ؛ 4 یا 5 خط
موبایل دارن





2) You send an Email to a work colleague even though he/she is sitting at a desk right next to yours.


واسه همکارت ایمیل میفرستی در
حالی که میز بغل دستی تو نشسته







3) Your relationship with family members and friends that have no Email gets worse and you hardly contact them.


رابطه ات با اقوام و دوستانی که
آدرس ایمیل ندارن رو به وخامت میره
و تو به سختی میتونی باهاشون
ارتباط داشته باشی




4) You park your car outside your house then use your mobile to phone the house to ask for assisstance with carrying the shopping in.


شما ماشینتون رو جلوی خونه تون
پارک میکنین ..بعدش موبایلتون رو
در میارین و به خونه زنگ میزنین که
بیان کمک و چیزایی که خریدین رو از
ماشین پیاده کنن .


5) Every TV advert has an internet address at the bottom of the screen.


هر آگهی تلویزیونی یه آدرس
اینترنتی هم زیرش داره



6) Leaveing the house without taking your mobile phone with you makes you really stress and rush back to pick it up even though you managed to live without one for 20 or 30 years of your life.


وقتی خونه رو بدون همراه داشتن
موبایلتون ترک میکنین باعث میشه
استرس تمام وجودتون رو بگیره و
دوباره با عجله برگردین خونه تا
ورش دارین در حالی که قبلا بدون
موبایل 20-30 سال از عمرتون رو
گذروندین و بدون هیچ مشکلی



8) As soon as you wake up in the morning you check the internet even before you have your coffee.

صبحها قبل از خوردن چایی و قهوه
تون تا بلند میشین اولین کاری که
میکنین سر زدن به اینترنت هست




9) You are now reading this, smiling and shaking your head.

شما الان در حالی که این متن رو
میخونین سرتون رو تکون میدین و
لبخند میزنین ....





10) You are so busy reading this that you didnt even notice that this list has no number 7.

و این قدر سرگرم خوندن این متن
بودین که حتی توجه نکردین که این
لیست شماره 7 نداشت ..




11) You went back up to check that there is no number 7.


شما دوباره برگشتین تا چک کنین که
شماره 7 رو داشته یا نه؟




12) I am sure if you scrolled up that you will find number 7, its just that you didnt notice it.

و من مطمئنم که اگه شما دوباره به
بالا برگردین حنما شماره 7 رو پیدا
میکنین ....این مال اینه که شما بهش
توجه نکردین





13) You scorlled up again but you did not find number 7.

I am making fun of you of course, this goes to show that you have no trust in yourself and that you believe anything said to you.



شما دوباره بر میگردین بالا ولی
باز هم شماره 7 رو پیدا نمیکنین ..
البته که من با شما شوخی کردم و
این نشون میده که شما به خودتون هم
اعتماد نمیکنین و هرچی بقیه بگن
باور میکنین

موزو انشا : عزدواج!

هر وقت من يک کار خوب مي کنم مامانم به من مي گويد بزرگ که شدي برايت يک زن خوب مي گيرم. تا به حال من پنج تا کار خوب کرده ام و مامانم قول پنج تايش را به من داده است. حتمن ناسرادين شاه خيلي کارهاي خوب مي کرده که مامانش به اندازه استاديوم آزادي برايش زن گرفته بود. ولي من مؤتقدم که اصولن انسان بايد زن بگيرد تا آدم بشود ، چون بابايمان هميشه مي گويد مشکلات انسان را آدم مي کند. در عزدواج تواهم خيلي مهم است يعني دو طرف بايد به هم بخورند. مثلن من و ساناز دختر خاله مان خيلي به هم مي خوريم. از لهاز فکري هم دو طرف بايد به هم بخورند، ساناز چون سه سالش است هنوز فکر ندارد که به من بخورد ولي مامانم مي گويد اين ساناز از تو بيشتر هاليش مي شود. در عزدواج سن و سال اصلن مهم نيست چه بسيار آدم هاي بزرگي بوده اند که کارشان به تلاغ کشيده شده و چه بسيار آدم هاي کوچکي که نکشيده شده. مهم اشق است ! اگر اشق باشد ديگر کسي از شوهرش سکه نمي خواهد و دايي مختار هم از زندان در مي آيد. من تا حالا کلي سکه جم کرده ام و مي خواهم همان اول قلکم را بشکنم و همه اش را به ساناز بدهم تا بعدن به زندان نروم. مهريه وشير بلال هيچ کس را خوشبخت نمي کند. همين خرج هاي ازافي باعث مي شود که زندگي سخت بشود و سر خرج عروسي دايي مختار با پدر خانومش حرفش بشود. دايي مختار مي گفت پدر خانومش چتر باز بود.خوب شايد حقوق چتر بازي خيلي کم بوده که نتوانسته خرج عروسي را بدهد. البته من و ساناز تفافق کرده ايم که بجاي شام عروسي چيپس و خلالي نمکي بدهيم. هم ارزان تر است ، هم خوشمزه تراست تازه وقتي مي خوري خش خش هم مي کند! اگر آدم زن خانه دار بگيرد خيلي بهتر است و گرنه آدم مجبور مي شود خودش خانه بگيرد. زن دايي مختار هم خانه دار نبود و دايي مختار مجبور شد يک زير زميني بگيرد. مي گفت چون رهم و اجاره بالاست آنها رفته اند پايين! اما خانوم دايي مختار هم مي خواست برود بالا! حتمن از زير زميني مي ترسيد . ساناز هم از زير زميني مي ترسد براي همين هم برايش توي باغچه يک خانه درختي درست کردم. اما ساناز از آن بالا افتاد و دستش شکست. از آن موقه خاله با من قهر است. قهر بهتر از دعواست.آدم وقتي قهر مي کند بعد آشتي مي کند ولي اگر دعوا کند بعد کتک کاري مي کند بعد خانومش مي رود دادگاه شکايت مي کند بعد مي آيند دايي مختار را مي برند زندان! البته زندان آدم را مرد مي کند.عزدواج هم آدم را مرد مي کند، اما آدم با عزدواج مرد بشود خيلي بهتر است! اين بود انشاي من!

شايد هابيل و قابيل اگر هر کدام يک اتاق جداگانه داشتند همديگر را نمیکشتند، در مورد من و برادرم که مؤثر بوده .
.........................................

اگر يکشنبه، مرا توی کليسا تماشا کنی، کفشهای جديدم رو بهت نشون ميدم.
........................................

شرط میبندم خيلی برايت سخت است که همه آدمهای روی زمين رو دوست داشته باشی.
........................................
فقط چهار نفر عضو خانواده من هستند ولی من هرگز نمیتوانم همچين کاری کنم.
.........................................
در مدرسه به ما گفته اند که تو چکار میکنی، اگر تو بری تعطيلات، چه کسی کارهايت را انجام میدهد؟
.......................................

آيا تو واقعاً نامرئی هستی يا اين فقط يک کلک است؟
.......................................

اين حقيقت داره اگر بابام از همان حرفهای زشتی را که توی بازی بولينگ میزند، تو خانه هم استفاده کند، به بهشت نمیرود؟
......................................

من به عروسی رفتم و آنها توی کليسا همديگر را بوسيدند. اين از نظر تو اشکالی نداره؟
.....................................

آيا تو واقعاً منظورت اين بوده که من نسبت به ديگران همانطور رفتار کنم که آنها نسبت به تو رفتار میکنند؟ ; اگر اين طور باشد، من بايد حساب برادرم را برسم.
....................................

وقتی تمام تعطيلات باران باريد، پدرم خيلی عصبانی شد. او چيزهايی درباره ات گفت که از آدمها انتظار نمی رود بگويند. به هر حال، اميدوارم به او صدمهای نزنی.
دوست تو (اما نمیخواهم اسمم رو بگم)
..................................
لطفاً برام يه اسب کوچولو بفرست. من فبلاً هيچ چيز از تو نخواسته بودم. میتوانی دربارهاش پرس و جو کنی.
..................................
هيچ فکر نمیکردم نارنجی و بنفش به هم بيان. تا وقتی که غروب خورشيدی رو که روز سه شنبه ساخته بودی، ديدم، معرکه بود.
.................................

لازم نيست نگران من باشی. من هميشه دو طرف خيابان را نگاه میکنم.
................................

ما خوانده ايم که توماس اديسون نور را اختراع کرد. اما توی کلاسهای دينی يکشنب هها به ما گفتند تو اين کار رو کردی. بنابراين شرط میبندم او فکر تو را دزديده.
................................
من میخواهم وقتی بزرگ شدم، درست مثل بابام باشم. اما نه با اينهمه مو در تمام بدنش.

قبر مرا نيم متر كمتر عميق كنيد تا پنجاه سانت به خدا نزديكتر باشم.

بعد از مرگم، انگشت‌هاي مرا به رايگان در اختيار اداره انگشت‌نگاري قرار دهيد.

به پزشك قانوني بگوييد روح مرا كالبدشكافي كند، من به آن مشكوكم!

ورثه حق دارند با طلبكاران من كتك‌كاري كنند.

عبور هرگونه كابل برق، تلفن، لوله آب يا گاز از داخل گور اينجانب اكيدا ممنوع است.

بر قبر من پنجره بگذاريد تا هنگام دلتنگي، گورستان را تماشا كنم.

كارت شناساييم به همراه دو قطعه عکس مرا لاي كفنم بگذاريد، شايد آنجا هم نياز باشد!

مواظب باشيد به تابوت من آگهي تبليغاتي نچسبانند.

روي تابوت و كفن من بنويسيد: اين عاقبت كسي است كه زگهواره تا گور دانش بجست.

دوست ندارم مردم قبرم را لگدمال كنند. در چمنزار خاكم كنيد!

كساني كه زير تابوت مرا مي‌گيرند، بايد هم قد باشند.

شماره تلفن گورستان و شماره قبر مرا به دختران بيکار ندهيد.

گواهينامه رانندگيم را به يك آدم مستحق بدهيد، ثواب دارد.

کله مرغ برای سگها يادتون نره چون گناه دارند گشنه بمونند.

بجای عکسم روی آگهی ترحيم کارت معافيم رو بزاريد.

در مجلس ختم من گاز اشك‌آور پخش كنيد تا همه به گريه بيفتند.

از اينكه نمي‌توانم در مجلس ختم خودم حضوريابم قبلا پوزش مي‌طلبم و خواهش ميکنم پشت سرم حرف در نيار يد.

التماس ميکنم کفنم را از يک پارچه مارکدار انتخاب کنيد تا جلوی آدمهای گه تازه به دوران رسيده کم نياريم.

به مرده شوي بگوييد مرا با چوبك بشويد چون به صابون و پودر حساسيت دارم.

چون تمام آرزوهايم را به گور مي‌برم، سعي كنيد قبر مرا بزرگ بسازيد كه براي آنها هم جا باشد

اتومبيل مردي كه به تنهايي سفر مي كرد در نزديكي صومعه ای خراب شد. مرد به سمت صومعه حركت كرد و به رئيس صومعه گفت : «ماشين من خراب شده. آيا مي توانم شب را اينجا بمانم؟ »

رئيس صومعه بلافاصله او را به صومعه دعوت كرد. شب به او شام دادند و حتي ماشين او را تعمير كردند. شب هنگام وقتي مرد مي خواست بخوابد صداي عجيبي شنيد. صداي كه تا قبل از آن هرگز نشنيده بود . صبح فردا از راهبان صومعه پرسيد كه صداي ديشب چه بوده اما آنها به وي گفتند :« ما نمي توانيم اين را به تو بگوييم . چون تو يك راهب نيستي»

مرد با نا اميدي از آنها تشكر كرد و آنجا را ترك كرد.

چند سال بعد ماشين همان مرد بازهم در مقابل همان صومعه خراب شد .

راهبان صومعه بازهم وي را به صومعه دعوت كردند ، از وي پذيرايي كردند و ماشينش را تعمير كردند. آن شب بازهم او آن صداي مبهوت كننده عجيب را كه چند سال قبل شنيده بود ، شنيد.

صبح فردا پرسيد كه آن صدا چيست اما راهبان بازهم گفتند: :« ما نمي توانيم اين را به تو بگوييم . چون تو يك راهب نيستي»

اين بار مرد گفت «بسيار خوب ، بسيار خوب ، من حاضرم حتي زندگي ام را براي دانستن فدا كنم. اگر تنها راهي كه من مي توانم پاسخ اين سوال را بدانم اين است كه راهب باشم ، من حاضرم . بگوئيد چگونه مي توانم راهب بشوم؟»

راهبان پاسخ دادند « تو بايد به تمام نقاط كره زمين سفر كني و به ما بگويي چه تعدادي برگ گياه روي زمين وجود دارد و همینطور باید تعداد دقيق سنگ هاي روي زمين را به ما بگويي. وقتي توانستي پاسخ اين دو سوال را بدهي تو يك راهب خواهي شد.»

مرد تصميمش را گرفته بود. او رفت و 45 سال بعد برگشت و در صومعه را زد.

مرد گفت :‌« من به تمام نقاط كرده زمين سفر كردم و عمر خودم را وقف كاري كه از من خواسته بوديد كردم . تعداد برگ هاي گياه دنيا 371,145,236, 284,232 عدد است. و 231,281,219, 999,129,382 سنگ روي زمين وجود دارد»

راهبان پاسخ دادند :« تبريك مي گوييم . پاسخ هاي تو كاملا صحيح است . اكنون تو يك راهب هستي . ما اكنون مي توانيم منبع آن صدا را به تو نشان بدهيم.»

رئيس راهب هاي صومعه مرد را به سمت يك در چوبي راهنمايي كرد و به مرد گفت : «صدا از پشت آن در بود»

مرد دستگيره در را چرخاند ولي در قفل بود . مرد گفت :« ممكن است كليد اين در را به من بدهيد؟»

راهب ها كليد را به او دادند و او در را باز كرد.

پشت در چوبي يك در سنگي بود . مرد درخواست كرد تا كليد در سنگي را هم به او بدهند.

راهب ها كليد را به او دادند و او در سنگي را هم باز كرد. پشت در سنگي هم دري از ياقوت سرخ قرار داشت.. او بازهم درخواست كليد كرد .

پشت آن در نيز در ديگري از جنس ياقوت كبود قرار داشت.

و همينطور پشت هر دري در ديگر از جنس زمرد سبز ، نقره ، ياقوت زرد و لعل بنفش قرار داشت.

در نهايت رئيس راهب ها گفت:« اين كليد آخرين در است » . مرد كه از در هاي بي پايان خلاص شده بود قدري تسلي يافت. او قفل در را باز كرد. دستگيره را چرخاند و در را باز كرد . وقتي پشت در را ديد و متوجه شد كه منبع صدا چه بوده است متحير شد. چيزي كه او ديد واقعا شگفت انگيز و باور نكردني بود.

.

.

.

.

.

.

.

.


.

.

.

.

.

.


.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.....اما من نمي توانم بگويم او چه چيزي پشت در ديد ، چون شما راهب نيستيد .







لطفا به من فحش نديد؛ خودمم دارم دنبال اون کسی که اينو براي من فرستاده مي گردم تا حقشو كف دستش بگذارم.

لطفا این متن رو به هر کسی که دوستش دارین بفرستین شاید اون { ............ } رو بتونیم پیدا کنیم!

تا دیدی مامان دوربین فیلم برداری رو آورده تا از کار قشنگی که داری می کنی فیلم بگیره، دیگه اون کارو نکن. بعد که مامان دوربین رو گذاشت سر جاش، دوباره همون کار قشنگه رو بکن

مامان خیلی دوست داره که موقعی که داره لباس تنت می کنه تو وول بخوری

با هر اسباب بازی فقط یه بار بازی کن

وقتی با مامان می ری مهمونی، یه راست برو سراغ چیزهای شکستنی

وقتی مامان بهت غذا میده ، تف کن. وقتی بابا بهت غذا میده، بخور و لبخند بزن

وقتی مامان تو رو می بره مهد کودک، حسابی گریه زاری کن. بد نیست مامان یه کمی وجدان درد بگیره

یادت باشه! هیچ وقت بدون دردسر به رخت خواب نرو

این یه رازه! همه ی پرستارهای بچه دشمن تو هستن

وقتی مامان لباس تنت می کنه، فوری کثیفش کن

تو سینما یه هو جیغ بکش

توی ماشین هیچ وقت توی صندلی خودت نشین

می دونی همه جازیست های موفق وقتی بچه بودن، موقع غذا خوردن مدام با قاشق می زدن روی ظرفشون

مامانت چاق شده، نه؟ موقع غذا خوردن هی قاشقت رو بنداز زمین تا مامان خم بشه و برش داره. اگه زود زود لاغر نشد

گوشواره مامانو بکش

مامان گناه داره وقتی باهاش می ری حموم، شالاپ شولوپ کن تا مامان هم خیس بشه و کیف کنه

علم ثابت کرده که وقتی غذا رو بمالی به صورتت خوشمزه تر میشه

خودتو خسته نکن که فرق « آره» و « نه» رو یاد بگیری

همیشه دو تا شیرینی بردار، با هر دستت یکی

جغجغه تو بنداز زمین و ببین مامان چند بار خم میشه تا اونو برداره. اگه کمتر از بیست بار خم شد، جیغ بکش

وقتی مامان انگشتشو می کنه توی دهانت تا ببینه دندون تازه در آوردی یا نه، گازش بگیر تا بفهمه که دندون در وردی

سینه خیز برو توی جاهای تنگ و باریک تا دست مامان بهت نرسه

اون لیوان پلاستیکی ات که سرش چند تا سوراخ داره می دونی چیه؟ آب پاشه

مداد شمعی ها تو گاز بزن . نترس سمی نیستن

اگه گفتی! کاغذ توالت چند متره؟

توی تخت خودت نخواب، تخت مامان و بابا راحت تره

اگه مامان یادش رفت که شیشه ی شیرت رو امتحان کنه، وانمود کن که خیلی داغه و سوختی، مطمئن باش دیگه یادش نمیره

یک لیوان آب، پتوی اضافی، یه بالش دیگه، اسباب بازیت، دوباره یه لیوان آب، بوسه و یه داستان دیگه همه و همه چیزها ییه که باعث میشه دیرتر بخوابی

می تونی برای خوابیدنت شرط بذاری: مثلا این که همه جک و جانورات باهات بیان توی رخت خواب

یاد بگیر در توالت رو از تو قفل کنی و جیغ بزنی

وانمود کن ترسیدی و ماما ن رو مجبور کن همه گوشه و کنار اتاقت رو بگرده تا هیولا رو پیدا کنه. وقتی همه جا رو گشت و رفت بیرون، پنج .دقیقه صبر کن و دوباره جیغ بکش تا باز هم بیاد وبگرده

ابوالفضل زرويي نصرآباد

يكي بود يكي نبود غير از خدا هيچ كس نبود .

سه تا شپش بودند در ولايت جابلقا كه با فلاكت و بدبختي زندگي مي كردند . يك روز يك جلسه‌ي مشورتي گذاشتند كه با هم مشورت كنند، ببينند چطور مي توانند از اين وضعيت خلاص شوند.

شپش اول گفت : «همه ي بدبختي ما از اين است كه حوزه ي فعاليتمان مشخص نيست. بايد از هم جدا شويم، هر كداممان برويم سر وقت يك گروه خاصي.» دو شپش ديگر هم گفتند : «درستش همين است.» بعد تصميم گرفتند هر كدام حوزه ي كارشان را مشخص كنند.

شپش اول گفت: «من مي‌روم سر وقت ملك التجار چون نسل اندر نسل خاندان ما با بزرگان نشست و برخاست داشته اند.»

شپش دوم گفت: «من هم مي روم به خانه ي مش حسن بيل زن. اصولا خون آدم ثروتمند به مزاج من سازگار نيست.»

شپش سوم گفت: «من هم مي روم به ولايت غربت پيش فك و فاميل هاي خودم.»

باري سه شپش جوانمردانه بر سر و روي هم بوسه زدند و خداحافظي كردند و از هم جدا شدند.

شپش اول مستقيما رفت به خانه ي ملك التجار. شب بود و ملك التجار در پشه بند خوابيده بود. شپش بينوا تا صبح منتظر نشست تا ملك التجار از خواب بيدار شد و از پشه بند آمد بيرون. وقتي چشم ملك التجار به شپش افتاد، گفت : «اگر با من كاري داري، حالا فرصت نيست، ظهر بيا دم حجره.» شپش بيچاره تا ظهر گرسنگي كشيد و بعد رفت به حجره.

ملك التجار به شپش گفت : «چه مي خواهي پدر جان؟» شپش كه نسل اندر نسل با بزرگان نشست و برخاست كرده بود، گفت: «تصدقت گردم بنده به يك مريضي صعب العلاجي دچار شده ام. حكيم گفته دواي درد من دو قورت و نيم از خون حضرت عالي است لذا جهت خون خوري استعلاجي خدمت رسيدم.» ملك التجار سري از روي تاثر و تاسف تكان داد و گفت: «آخيش، حيوونكي، پس تو هم با من همدردي . اتفاقا من هم كم خوني دارم و به همين خاطر مجبورم با اين حال مريض بنشينم دم در حجره و با هزار بدبختي خون مردم را توي شيشه كنم. لذا متاسفم. خدا روزي ات را جاي ديگري حواله كند.»

شپش زبان بسته با دل پر غصه از حجره آمد بيرون و از ناراحتي رفت سر چهار سوق، خودش را انداخت توي جوي آب.

شپش دوم رفت سر وقت ميرزا مش حسن بيل زن. مش حسن نگاهي از سر اوقات تلخي به او كرد. شپش با شرمندگي گفت: «مشدي، رويم سياه، آمده ام براي صرف نهار!» مش حسن دستش را دراز كرد طرف شپش و گفت: «بفرما.» شپش رفت روي دست مش حسن و رگ را پيدا كرد و بنا كرد به مكيدن. قدري تقلا كرد و وقتي ديد از خون خبري نيست با عصبانيت از دست مش حسن پريد پايين و گفت: «مرد حسابي! تو كه خون نداري چرا بي خود بفرما مي زني؟» بعد هم از زور غصه رفت مركز بازپروري و در حال حاضر مشغول ترك است.

شپش سوم رفت به ولايت غربت پيش فك و فاميل هايش. اهل فاميل از او استقبال كردند و گفتند: «جايي آمده اي كه وفور رزق و روزي است. در وسط شهر، يك پايگاه انتقال خون است. صبح به صبح با هم مي رويم آنجا، خون كساني را كه آمده اند براي اهداي خون، با خيال راحت نوش جان مي كنيم.»

شپش سوم كه عاقبت به خير شده بود هر روز با فك و فاميل هايش مي رفت به پايگاه انتقال خون.

آخرين خبر
با كمال تاسف و تحسر درگذشت زنده ياد روان شاد، مرحوم شپش سوم را به اطلاع كليه دوستان و آشنايان مي رساند. آخرين بيت شعري از آن زنده ياد كه در واپسين لحظات سروده (معلوم مي شود كه آن خدابيامرز طبع شعري هم داشته ـ توضيح نگارنده) جهت درج و ثبت در تاريخ چاپ مي شود:

بيهده گشتيم در جهان و به نوبت
«ايدز» گرفتيم در ولايت غربت!

ما از اين داستان نتيجه مي گيريم كه آدم اگر عاقل باشد، نمي نشيند درباره شپش ها افسانه بنويسد.

قصه ما به سر رسيد غلاغه به خونه ش نرسيد .

یادش بخیر هفته نامه مهر واقعا نویسنده های چیره دستی داشت اون وقت ها.

ابوالفضل زرويي نصرآباد


يكي بود، يكي نبود، غير از خدا هيچ كس نبود.
اي برادر، يك پسر پادشاهي بود در ولايت غربت. يك روز كه داشت از كنگرهء قصر بيرون را تماشا مي كرد، كنار يك جوي آب، دختري را ديد مثل پنجهء آفتاب كه داشت رخت مي شست. پسر پادشاه يك دل نه، صد دل عاشق او شد. با خود گفت چه بكنم، چه نكنم. آخر سر يك لباس كهنه پيدا كرد و پوشيد و آمد بيرون لب جوي آب. دختر هم كه پسر را ديد، يك دل نه، صد دل عاشق او شد.
پسر پادشاه گفت: (اي دختر، بدان كه من يك آدم رهگذري هستم و پدرم يك گدايي است در ولايت جابلقا و حالا من بر تو عاشق شده ام. بيا برويم عروسي كنيم.) دختر گفت: (شرط دارد و آن اين كه مرا ببري در خيابان ولي عصر و هفت دست لباس و هفت دست چاقچور و هفت دست دامن و هفت سرويس لوازم آرايش و هفت رقم ادوكلن برايم بخري، با مرغ سوخاري و پيتزا و سيب زميني سرخ كرده با سالاد و نوشابه و شيريني ونان خامه اي!)

پسر پادشاه گفت: (باشد. پس قرار ما فردا همين ساعت، همين جا!)
صبح فردا پسر پادشاه، دزدانه هرچه طلا و نقره خزانه ء پدرش بود، برداشت و بار شتر كرد و آمد بيرون لب جوي آب. دختر را هم نشاند ترك شتر و رفتند در خيابان ولي عصر.
آنجا كه رفتند، هر چه كه دختر خواسته بود، خريدند. دست آخر هم شتر را فروختند و پولش را برداشتند و رفتند در پيتزا فروشي.
اما بشنويد از پادشاه كه وقتي پا شد و ديد پسرش گم شده و طلا و جواهرات خزانه هم به سرقت رفته، از زور ناراحتي ديوانه شد و سر به كوه و بيابان گذاشت و رفت در ولايت جابقا و گدا شد. پادشاه را همين جا داشته باشيد تا ببينيم قضيهء پسر پادشاه و دختر به كجا رسيد.

پسر پادشاه و دختر كه غذا و شيريني شان را خوردند و آمدند بيرون، يك مأموري آمد و گفت : (برادر، اين خواهر، خانم شماست؟) گفت: (نه) گفت :(خواهر شماست؟) گفت: (نه) گفت: (دختر خاله اي، دختر عمه اي؟) گفت: (نه.) گفت: (پس بي خود در خيابان چرا با هم مي رويد؟) پسر گفت: (اي برادر، بدان كه اين خواهر، همكلاس بنده است در دانشگاه و ما با هم شيريني خورده ايم.) آن مرد عذر خواست و رفت.
دختر گفت: ( اي پسر، اين ولايت جاي ماندن نيست .بيا تا برويم در همان ولايت جابلقا.)
اين دو تا رفتند و رفتند تا رسيدند در ولايت جابلقا. آنجا رفتند به محضر و صيغهء عقد جاري كردند و آمدند بيرون. دم در محضر يك گدايي آمد و گفت :( به شكرانهء عروسي، به من بدبخت درمانده كمك كنيد.) پسر، خوب كه دقت كرد، فهميد اين گدا همان پدر خودش است. پادشاه هم پسر را شناخت. دست در گردن هم انداختند و بنا كردند به هاي هاي گريه كردن. گريه شان كه به تمام شد، پادشاه چشمش افتاد به دختر. كمي چشمهايش را ماليد و بعد با فرياد و هيجان دست انداخت در گردن دختر و گفت : (سلام مادربزرگ ! شما كجا ، ولايت جابلقا كجا.) دختر هم بنا كرد به گريه كردن و اشك شوق ريختن. پسر گفت:( اي پدر! مادربزرگ كدام است؟ اين دختر خانم ، عيال من است.) پادشاه گفت :(خجالت بكش، دختر خانم كجا بود؟ اين مادر بزرگ من است كه ما او رادر سال وبايي گم كرده بوديم .) بعد دست برده كلاه گيس و دندان مصنوعي دختر را بيرون آورد. آرايش صورتش را هم پاك كرد.

پسر كه چشمش به مادر بزرگ پدرش افتاد، آهي كشيد و نمي دانم از ناراحتي يا خوشحالي دق كرد ومرد.
پادشاه هم كه مادربزرگش را پيدا كرده بود، گدايي را ول كرد و دست مادربزرگش را گرفت و رفت به همان ولايت غربت و مشغول پادشاهي شد.
ما از اين داستان نتيجه مي گيريم كه ازدواج فاميلي خيلي بد است!
قصه ء ما به سر رسيد، غلاغه به خونه ش نرسيد

ابوالفضل زرويي نصرآباد را از هفته نامه مهر چاپ حوزهء هنری که مدیر مسولش میر فتاح بود شناختم ... بهترین داستانهای طنزی که نوشته شد اگه بشه به زودی چند تا از داستان های طنز حسین یعقوبی را هم میذارم

ابوالفضل زرويي نصرآباد




يكي بود ، يكي نبود ؛ غير از خدا هيچ كس نبود.

آورده اند كه روزي روزگاري در آن ايام قديم ، پسر پادشاه ولايت غربت مريض شد و در بستر افتاد . پادشاه گفت جارچيان در تمامي ولايات جار بزنند كه اگر حكيمي بتواند درد پسرش را علاج كند، به اندازة وزن اش به او طلا و نقره مي دهيم.

همة طبيبان از اطراف و اكناف آمدند به ولايت غربت ، ولي هيچ كس نتوانست درد و مرض پسر پادشاه را بفهمد . ديگر همه از علاج پسر پادشاه نا اميد شده بودند كه يك روز درويشي آمد به قصر پادشاه و گفت كه من درد پسر پادشاه را علاج مي كنم.

او را بردند بالاي سر بيمار . درويش دستش را به نبض پسر پادشاه گرفت و بنا كرد به نام بردن تمامي ولايات دنيا. وقتي رسيد به نام ولايت جابلقا، ديد كه نبض پسر پادشاه بنا كرد به تند زدن. شصتش خبر دار شد كه پسر پادشاه عاشق دختري در ولايت جابلقا شده.

درويش گفت : « برويد يك كسي را بياوريد كه با تمامي كوچه پس كوچه هاي ولايت جابلقا آشنا باشد . » آوردند . درويش به او گفت : « وقتي من نبض پسر پادشاه را مي گيرم ، تو تك به تك و شمرده، نام تمام كوچه ها و خيابان هاي ولايت جابلقا را ببر. » درويش نبض را گفت و آن بندة خدا شروع كرد به نام بردن از كوچه ها و محله هاي ولايت جابلقا. وقتي رسيد به نام كوچة «چهل دختران » نبض پسر پادشاه بنا كرد به تند زدن .

درويش گفت : « حالا يك نفر را بياوريد كه همة اهالي اين كوچه را از كوچك و بزرگ بشناسد . » آوردند . درويش به او گفت : «من وقتي نبض پسر پدشاه را مي گيرم تو نام تك تك اهالي را بگو . » طرف قبول كرد و نام صاحبان خانه ها را تك به تك گفت، وقتي رسيد به نام « ملك التجار » قلب پسر پادشاه بنا كرد به تند زدن .

درويش گفت : « همين حا توقف كن . حالا از اين به بعد شمرده و آرام، نام و مشخصات اهل خانه را بگو . »



مرد : خود ملك التجار كه هشت دهنه مغازه در بازار دارد .

ضربان قلب پسر پادشاه : تلپ …تلپ…

مرد : عاليه خانم همسر ملك التجار صبية حاج ميزابوالقاسم غربتي { منظور اهل ولايت غربت است ـ توضيح مترجم ! }

- تلپ …تلپ…

- اشرف السلطنه والدهء ملك التجار ، نود و هشت ساله ….

- زق … زوق …

- زيور خانم ، دختر بزرگ ملك التجار كه سال پيش عروسي كرده و حاليه دو بچه (دوقلو) دارد …

- تلپ …تلپ…

- اقدس خانم ، دختر دوم كه در فرانسه درس خوانده و ادو كلن بيوتي فول به خود مي زند …

- تلپ …تلپ…

اعظم خانم دختر سوم كه چشمان آهويي دارد و پسر عموي بنده به خواستگاري اش رفت و او را كتك زدند...

- تلپ …تلپ…

- مريم خانم دختر چهارم ، در كوچه به او ماريا مي گويند و هزار تا (با احتساب خود بندة حقير ، هزار و يك) خاطر خواه دارد…

- تلپ …تلپ…

- آتوساخانم، دختر پنجم كه ماشين اپل كورسا دارد وبا دوستانش هات شكلات و پيتزا دربه در مي خورد…

- تلپ …تلپ…

- ناتاشا خانم ، دختر ششم كه كاكل اش را بيرون مي گذارد و لاك سياه مي زند و كتيرا و « لئوناردو دي كاپريو » و غيره …

- تلپ …تلپ…

- مارگريتا خانم دختر هفتم كه هجده سال دارد و در هفت اقليم عالم كسي به زيبايي او نيست ……

- تلپ …تلپ…

- ديگر كسي باقي نماند …… آهان راستي يادم آمد اينها توي خانه شان يك سگ پا كوتاه پشمالوي انگليسي شناسنامه دار هم دارند كه …

- تالاپ …تولوپ…!

درويش: كه چي؟

مرد: كه هر روز يكي شان بغلش مي كند و دور ولايت مي گرداند و پزش را مي دهد …

- شاتالاپ …شوتولوپ…!

باري به درخواست درويش و فرمان پادشاه ، يك هيات ويژه اي از ولايت غربت رفتند به ولايت جابلقا و سگ را خريدند و آوردند. پسر پادشاه هم كه سگ را ديد، حالش خوب شد .

ما از اين داستان نتيجه مي گيريم كه بعضي از پسران پادشاهان خيلي بي ذوقند !
قصة ما به سر رسيد، غلاغه به خونه ش نرسيد !

اي نسيم سحر آرامگه يار كجاست؟

مدرك ديپلمم اينجاست ولي كار كجاست؟

هر كجايي كه من مدرك خود را بردم

پاسخ اين بود كه يك پارتي پولدار كجاست؟

روز و شب هر چه دويدم پي همسر گفتند

از براي چو تويي همسر و غمخوار كجاست؟

پدر دختره تا ديد مرا با فرياد

گفت اوٌل تو بگو درهم و دينار كجاست؟

خانه در جردن و شمران چه داري بچه؟

پست و عنوان و يا حجره و انبار كجاست؟

ست الماس و گلوبند زمرد كه به آن

بكند دختر من فخر در انظار كجاست؟

يك عدد بنز مدل 98 دو در

تا كند فيس در آن در بر اغيار كجاست؟

اعتياد ار كه نداري و سلامت هستي

برگي پاكي ژن از دكتر و بهيار كجاست؟

هر چه فرياد زدم حرف مراكس نشنيد

كه به دادم برسد؟ گوش بدهكار كجاست؟

نيست چون بهر جوان عيب اكنون حمٌالم

توي ميدان بكنم باربري، بار كجاست؟

مدرك ديپلم خود را بفروشم به دو پول

ايهالناس بگوييد خريدار كجاست؟

مفلسی پشتک زنان آید به ایران غم مخور
خانه ی احسان شود از بیخ ویران غم مخور

ای دل مسکین که دایم فکر مسکن می کنی
حتماً این مشکل شود بعد از تو آسان غم مخور

گر چنین گردد زمانه می کنی بر تن کفن
خاک بر سر می شوی ای زار و نالان غم مخور

چرخ گردون گرچه پنچر شد چو دور ما رسید
دایماً پنچر نماند چرخ دوران غم مخور

در خیابان با خیال خانه چون گردی خمار
گر گرفتت شحنه با صد گونه بهتان غم مخور

گرچه منزل هست نایاب و گران این روزها
عاقبت آن هم شود ارزان چو انسان غم مخور

بانک اگر با بیست وشش درصد دهد وامی به تو
کارمزد است آن نه بهره ،ای مسلمان غم مخور

وادی رحمت تو را باشد سرایی امن و دنج
این پریشانی رسد آنجا به پایان غم مخور

حافظ شیرین سخن آن رند شوخ خوش مرام
این غزل را بهر تو کرده است عنوان غم مخور

هان مشو نومید چون واقف نه ای سرّ غیب
باشد اندر پرده بازی های پنهان غم مخور

یالقیزا در خواب و بیداری و صبح و ظهر و شام
تا بود وردت دلار و مارک و تومان غم مخور

مجید صبّاغ ایرانی

طنزی از حسین یعقوبی هفته نامه مهر
مترجم کتاب مرگ در می زند که فکر کنم برای خیلی ها آشناست
جدا از اینکه واسه تایپش زحمت کشیدم اصرار دارم هر کسی که یک ذره ذوق داره این داستان رو بخونه! [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

راستش اولش خیلی جا خوردم. خیلی بی هوا سراغم اومدی. گمونم،دو سه ماهی بود که هیچ خبری ازت نداشتم . نه زنگی،، نه نامه ای و...بعد، یکدفعه سر ظهر باهام تماس گرفتی که:«فلانی حاضر باش، یک ساعت دیگه قراره بریم یه مجلس ختم» .من نمی خواستم بیایم ، اما می دونستم جای چک و چونه نیست. می دونستم هنوز مثل قدیمها ، هر جا که بخوای میتونی منو به دنبال خودت خرکش کنی و ببری.
مسجد البته خیلی گرم بود، اما من بیشتر حیرون این قضیه بودم که خوردن تر حلوای آقای خان میرزایی که هیچوقت نه اسمش را تو گفته بودی و نه رسمش را من شنیده بودم و نه رسمش را من شنیده بودم چه حکمتی داره!
چایی آخر رو که زدی بالا، سقلمه ای به من زدی که: هرری وقت رفتنه .رفتیم و بیرون وایستادیم. تو صم بکم ، فقط چشمت به حضار بود که در حال ترک کردن مسجد بودندو من شصتم خبر دار شد که قضیه از چه قراره.
« او» آنجا بود، با یک دوجین نوه و نتیجه که دوره اش کرده بودند. یک مادر بزرگ سنگین و رنگین مه به هر حال ، دیگر شباهت چندانی با« عشق» نداشت خودت هم زود این موضوع را گرفتی. از نگاه دوم صرف نظر کردیو به من نهیب زدی که راه بیفتم. کاش یک آینه همراهم بود تا به تو نشان میدادم که با آن کله براق و چربی های اضافی ات ، خودت هم دیگر چندان نشانی از« عاشق » نداشتی. سوار ماشین شدیم و سر اولین چهارراه ، یادمان افتاد که طرح ترافیک تمام شده است . حالا نمی دانم، از دست گرما کلافه شده بودی یا ترافیک مزخرف خیابان ، یا گوسفندی که پشت وانت جلویی داشت یونجه می جوید و سر خوشانه برای روبان بنفش و تیتیش مامانی دور گردنش بع بع می کرد، فقط می دیدم که زیر لب ،ِ یک ضرب، داشتی غر می زدی. ونمن چه می کردم؟ بایدت به گذشته فکر می کردم به آغاز عشق« تو »و «او».
شاید از این کار من ناراحت بشوی. می دانم که خیلی « توداری» واصلاو ابدا ، خوش نداری کسی درباره گذشته ات حرف بزنه چه اون وقتها که کفگیر و ملاقه خانه را به زیر شلواری ات آویزون میکردی . چه اون موقعتکه عشق به سراغت اومد.چی دارم میگم ؟ سراغت نیومد تو دنبالش رفتی دیدن « او» برای تو یک اتفاق نبود یک بهانه بود و من شاهدت بودم. امروز هم منو فقط برای شهادت می خواستی ، مگه نه ؟
خوشحالم که دیگر خواندن را کنار گذاشتی ، هرچند که باعث شده قدت آب بره و شکمت بالا بیاد. اما باز ، منو امیدوار میکنه که این نوشته را نخوانی و برای من اخم و تخم نکنی.
خب فکر کنم از خانه عمویت در کنار آن لجنزار با صفا شروع شد. خودمانیم ، چندان محیط مساعدی برای تولد یک عشق پاک . آسمانی نبود. اما چه میشد کرد . تو تازه« امیر ارسلان» را تمام کرده بودی و گمانم در ابتدای «لیلیو مجنون» بودی که او را دیدی . البته می دانم که او اسم دارد. تو هم اسم داری ، اما می دانی که هیچ وقت با هم «من» و «تو» نداشتیم. نمی توانم اسمت را ببرم. فکر میکنم که این طوری پشت سرت حرف زدهام و این به نظر من نامردی است . در مورد او هم خودت تصدیق میکنی که هیچ گاه برایت اسم نشد . حتی شما هم نشد.
خب ، چراغ سبز شد. تو به راهت ادامه بده و من هم بقییه داستان را میگویم.از آنجایی که هنوز ساعت هشت نشده بود، از شب و شام و عشق خبری نبود ، اما چه زود گذشت ساعت نه و چهار ده دقیقه ! و ثانیه اش را به خاطر ندارم. حالا شب بود . شام آماده بود و عشق پشت در. دستور دادند ، کوچکتر ها در اتاقی مجزا شامشان را بخورند. «من» و « تو» و «او» بودیم و چند تن دیگر. سر شام او از تو پرسید (گمانم) : موذی را با «ژ» می نویسند یا با «ظ»؟
سرت را که برای جواب دادن بالا آوردی، نگاهت در نگاهش گره خورد. تنت یخ کرد و دلت هری ریخت پایین و لقمهپرید توی گلویت. نزدیک بود خفه بشوی اما باعث نشد عاشق نشوی .
بیچارگیت از فردایش شروع شد. وقتی فهمیدی« او » دختر یکی از آشنایان بسیار دور توست، آن قدر دور که تصورش را نمی توانستی بکنی. ( یا نمی خواستی )، خودت با خوش خیالی، تصور میکردی که به اندازه ابرهای آسمان و ستارگان شب از تو دور است و با همین خیال ، شبها روی پشت بام، چشم بر آسمان ، برایش حرف میزدی. چند سالی گذشت که باز هم توانستی او را روی زمین ببینی. نمی دانم چه سنی داشتی فقط خاطرم هست که هنوز بچه بودی ، وگرنه برای جلب توجه او ، مرا خر نمی کردی که به همراهت از نردههای بالکن ، آویزان شوم. عین حماقت بود. خودت که لابد ، این را قبول داری . تا زمین بیست متری فاصله داشتیم. باز اگر تو کله معلق می شدی ، یا مجنون عشق میشدی ، یا قربانی آن ، اما من چی که یکی ویک کاره با سر وسط حیاط افتادم ومردم.
می خواهم حالا راستش رو بهت بگم . فکر نکن که به خاطر عذاب وجدان و اشکهای تو بود که برگشتم. حوصله ام سر رفته بود و تو رودربایستی او ستا کارم مونده بودم که مدام شب جمعه می اومد و به یاد خط های خربزه قاچ کنی که به شلوار مشتری ها می انداختم ساعتها گریه می کرد.
دو سال نگذشت که اومدم بیرون ودیدم هنوز هیچ چیزی فرق نکرده. تو هنوز عاشق دیدن ستاره ها و نوشتن اسم او روی کتابهایت بودی، و او چه میکرد؟ او داشت آخرین قرار و مدار هایش را با خواستگار سمجش می گذاشت؛ یک جوان تحصیل کرده با وضع مالی خوب که برای پیدا کردن آدرس «او» لابهلای ابرها نگشته بود. با این حال علاقه مفرطی که به گردش در پارکهای جنگلی داشت، عاقبت کار دستش داد. یک روز قبل از ازدواجشان در حالی که در پارک سرخه حصار» مشغول برنامه ریزی برای زندگی آینده شان بود، گرگ سرگردانی که راهش راگم کرده بود ، این خواستگار ناکام را به دندان گرفت و با خود برد. چند مدتی خوشحال بودی و باز هم خیال می بافتی ، اما مگر در دنیا چند گرگ فداکار برای کمک به عشاق کاهل و خیالاتی وجود دارد؟ راستش را بخواهی هیچی.
خواستگار دوم که فردی عاقل تر و سمج تر بود ، متاسفنه هیچ علاقه ای به جنگل و پارک نداشت. پاتوقش فقط سینما و موزه هنر های معاصر بود و همین بود که یک شب آنها را دست به دست هم دادند و صیغه عقدشان را جاری کردند و تو «ماست» هم بی معطلی هر چه کتاب در خانه داشتی ریختی و آتش زدی و بعد دور قلبت را سیمان گرفتی که مثلا چی؟ اما...
حالا تصدیق میکنم که ادای کلمات فوق با صدای بلند عین خریت بود! تو اول یکم، بروبر نگاه کردی . بعد بی هوا پرتم کردی توی خیابون. بی انصاف! حتی یک لحظه هم فکر نکردی که ممکن بود زیر اون تریلی هجده چرخی که پشت سرت می اومد، تبدیل به گوشت چرخ کرده بشم. اما نه ، تو هیچ وقت به خودت زحمت فکر کردن ندادی. برو بدبخت!!! من خاکهای لباسمو می تکونم و هر جوری هست خودمو به خونه می رسونم، اما تو باخرده های قلبت چی کار میکنی؟ شک دارم توی این شهر، چینی بندزنی پیدا بشه که اونو برات بند بزنه

خوشا آنان که دانشجـــــــــــو ندارند
دوتا اینــــــسو دوتا آنــــــسو ندارند
که از شهریه ها غمــــــــــباد گیرند
چو پولـــــــی تا نوک پــــارو ندارند

هر آن کس را که دیدی هست دلشاد
بدور از نالــــــــــــه و اندوه و فریــاد
بـدان فرزنـد ایشان نیــــست راهـــی
پـدرجـان ، سوی دانشـــــــــگاه آزاد

غـــــذایش را بجــــــــز کوکو ندیـــدم
به زیر پاش یک زیلـــــــو ندیـــــــدم
درون خانـه اش را هرچه گشــــــتم
به غیـر از پنـــــــــج دانشـجو ندیــدم

اساتيد و بزرگان ادبيات فارسي براي اينکه در آينده اي نه چندان دور، بعضي از ضرب المثل هاي اصيل ايراني - به علت وجود بعضي از لغات و اصطلاحات - از بين نروند، تصميم گرفتند که برخي از اين ضرب المثل ها را به گونه زير بازسازي کنند:







موش تو سوراخ نمي رفت سايد باي سايد به دمبش مي بست!





آب در "آب سرد کن" و ما تشنه لبان مي گرديم!





آب که سر بالا ميره، قورباغه "هوي متال" ميخونه!!!





پرادو سواري دولا دولا نميشه!





نابرده رنج گنج ميسر نمي شود --- مزد آن گرفت جان برادر که کلاه برداري کرد







بيفستراگانوفه خالته، بخوري پاته نخوري پاته!





"کافي ميت" نخورده و دهن سوخته!





اسکانيا(scania) بيار باقالي بار کن!





گر صبر کني ز غوره، لوپ لوپ سازي!





پاتو از پارکتت درازتر نکن!





هري پاتر آخرش خوشه!





قربون بند کيفتم، تا کارت سوخت داري رفيقتم!





گيرم پاپي تو بود فاضل --- از فضل پاپي تو را چه حاصل





نديديم اورانيم ولي ديديم دست مردم!





ادکلن آن است که خود ببويد --- نه آنکه فروشنده بگويد





ماکرو ويو به ماکرو ويو مي گه روت سياه!





بزک نمير بهار مياد آناناس با خيار درختي مياد!





يا منچستريه منچستري يا رُميه رُمي(AS Rom)





سرش بوي پيتزاي سبزيجات ميده!!!





آنتي بيوتيک بعد از مرگ سهراب

کم درد داشتیم این سنگ کلیه (قلوه) هم شده شاخ!
البته : درد مرد میخواد تا من رو از پا دربیاره
یه شعر هم به ذهنم رسید که میگه:
خطاب به این سنگه که تو چقدر می تونی کثیف باشی
دردی که تو داری بدتر از درد اسید پاشی
چطور دلت اومد با حال یه گل پسر تو بازی کنی
که زندگیش بشه مختل
حالا اون نشسته خونه تنها
از درد نمی خوابه شبها
و...
از وبلاگ : omid2020.mihanblog.com

تو نیکی کن و در دجله انداز - خودم شیرجه میرم درش میارم

سید غلامرضا روحانی (۲۱ اردیبهشت ۱۲۷۶ خورشیدی تا ۸ شهریور ۱۳۶۴) شاعر طنز پرداز ایرانی است که تخلص مستعار اشعار طنزش اجنه میباشد. استاد محمدعلی جمال‌زاده او را رئیس طایفه‌ فکاهی سرایان می‌نامد

سه پلشت آید و زن زاید و مهمان برسد
عمه از قم برسد خاله ز کاشان برسد
خبر مرگ عمقلی برسد از تبریز
نامه ی رحلت دائی ز خراسان برسد
صاحب خانه و بقال محل از دو طرف
این یکی رد نشده پشت سرش آن برسد
طشت همسایه گرو رفته و پولش شده خرج
به سراغش زن همسایه شتابان برسد
هر بلائی به زمین می رسد از دور سپهر
بهر ماتم زده ی بی سر و سامان برسد
اکبر از مدرسه با دیده ی گریان آید
وز پی اش فاطمه با ناله و افغان برسد
این کند گریه که من دامن و ژاکت خواهم
آن کند ناله که کی گیوه و تنبان برسد
کرده تعقیب زهر سوی طلبکار مرا
ترسم آخر که از این غم بلبم جان برسد
گاه از آن محکمه آید پی جلبم مامور
گاه از این ناحیه آژان پی آژان برسد
من در این کشمکش افتاده که ناگه میراب
وسط معرکه چون غول بیابان برسد
پول خواهند زمن من که ندارم یک غاز
هرکه خواهد برسد این برسد آن برسد
من گرفتار دو صد ماتم و “روحانی” گفت
سه پلشت آید وزن زاید و مهمان برسد

مرغ رویا

مــرغ رویــاهـــای مــن یــکــبــار دیـگـر پرکشید رفـت و هـر جائی دلش می خواست آنجا سرکشید
بــال را گســتــرد و سـیــر مـــاوراء آغــاز کــرد جــــای جـــای کــشـور پـهــنــاورم پـــرواز کـــرد
دیــد از آن مـاوراء اوضـاع جـور است و درست نــرخــهــا ارزان ، بـهای مرغ و ماهی گشته مفت
کـــارمـــنـــدان راحــت و آمــوزگــاران در رفــاه قــشــر دانــشـجــو و دانــشــگاهــیـان با فَرّ و جاه
نی خـبــر از اعــتــیــاد و نـی زسرقت نی ز جرم مــردمـــان هــستـنـد فـارغ از غم و بر روی فورم
گــشتـه زنـــدانــهــــا چـــنـــان خــالــی ز خــیــل مجرمین پاسبانها بهر صید مجرم هستند در کمین
کـار از بهـر جـوانـان حــی و حـاضــر بــا وفـور نـی کــه با پارتی و پول و یا که باهر ضرب و زور
گــر جــوانـی خــواست گـیـرد از برای خود زنی مـی دهــنــد زن را بـــه او بــا هــدیــه و مـفهر کمی
مــسکـن و خــانــه شــده آمــاده از بـهــر هــمه مــردم بــی مــسکـن و خــانــه بــدوش خـیـلـی کمه
گشتــه آب و بــرق مــجــانــی تـلـفـن گشته مفت کــرده اجــرا هــروکـیــل و هـر وزیـری هـرچه گفت
قـلب مـردم مـهـربـان و خــالی از رنــگ و ریــا مــهـــربـــانــی هـــا شــده پــر رونــق و برق و جلا
چــون پــریـدم صـبحـدم از خـواب بـا بانگ اذان کــردم از نــاراحــتــی صــد داد و فــریـــاد و فــغـان
هرچه دیدم خواب بود و همچو کف بر روی آب جـــــلـــــوه زیــبـــای دریـــا در بــیـــابـــان ســـراب
کاشکی تعبـیـر می شــد خـواب و رویا های من تـــا شـــود جـــاویـــد نـــامـــم در دل هــر مرد و زن

خوشحالی شیطان

ديشب به خواب ديدم ، ابليس شاد وخندان**برعکس دفعه ی پیش کو بود زار وگريان
از او سوال كردم از شادي و نشاطش**گفتا كه جور باشد امروزه او بساطش
افراد تحت امرش امروزه بس فراوان**آنهامطيع امرند هستند تحت فرمان
من در فريب آدم ديگر غمي ندارم**چون برهّ سر به راه است ، پس ماتمي ندارم
ياران سارق من از سارقان نابند**خالي كنند خانه وقتي همه به خوابند
آن يار جاني1 من در كشتن خلايق**دارد بسي جسارت ، كار آمد است و لايق
به به از اين مديران ،اين قوم رشوه گيران**در اختلاس و رشوه ، بستند دست شيطان
نازم به كاسبي كه اجناس بنجفل خود**با آن زبان شيرين ، مانند بلبل خود
قالب كند به آدم با نرخ صد برابر**هر كس كه بود باشد ، گر دوست يا برادر
يار شفيق و خوبم ، آن مردك دغلباز**بس دختران معصوم در دام اين هوسباز
گرديده اند غرقه در ورطه ي هلاكت**مطرود خانواده ، با خواري و فلاكت
نازم به آن زنی که غیبت کند فراوان**ازشوهرفریده یا از هووی توران
ای اشغری بنازم وافور و منقلت را**کردی چو نی توباریک بازو و هیکلت را
از گفته های شیطان، شد خواب من پریشان**از خواب خوش پریدم غمگین و زار و نالان
رو سوی او نمودم ،آن خالق یگانه**با دیده های پراشک ،غمگین و عاجزانه
گفتم رها بگردان ،ازمکروکید شیطان**این سرزمین «جاوید» ، این خاک پاک ایران
1-جانی= جنایتکار

وقتش که بفشه

وقتش که بفشه با دَگَنَک میآد سراغفت**تیپات می زنه می ندازدفت ،می کنه چلاغفت
وقتش که بفشه هر جا می خوای باش ،می آدفش اون** وقتش که بفشه راحت و آروم می گیره جون
یهو می بینی دست زیر لفنگ و دوخَمفت کفرد**ضربه شدی ،از صفحه ی آمار کَمفت کفرد
او فاتح و پیروز تو محکوم به شکستی**بازنده ی این بازی بیهوده تو هستی
یه کاری بکن وقتی اومد اَزفش نترسی**چون بید نَشی باوزش باد نلرزی
یه کاری بکن وقتی اومد جونفت بگیره**ازشدت غم هفق نزنی ،گریه ت نگیره
باید بکنی خونه ی قلبفت آب و جارو**باید بکنی برفای نومیدی رو پارو
بارفت رو سبک کن نشو غرقاب به گرداب**دلبستگی ها می بردفت رو سوی مرداب
پرواز بکن بال بفزن تا بَرفخورشید**آرام و سبک بال برو عالمف

طلحک میگفت: خوابی دیده ام نیمه راست و نیمه دروغ گفتند: چگونه؟ گفت: در خواب دیدم که گنجی بر دوش می برم و از گرانی آن بر خود ریستم, چون بیدار شدم دیدم جامه خواب آلوده است و از گنج اثری نیست!!

رساله دلگشا عبید زاکانی

دوش دیدم وسط کوچه روان دخترکی،دلبرکی،دلبر سیمین برکی، راه رود چون خرکی و آنطرفش مادرکی و این طرفش خواهرکی.
دیدن آن لعبت مسدانه و آن هیکل و آن چانه مرا کرد چو دیوانه،لذا در عقبش رفتم ،دو سه بار گفتم:ای سنما،تو چه زیبا و لطیفی ،تو چه رعنا و ظریفی،به خدا شکر بباید روی زیبایی تو دیدن در دولت بگشاید!دهن غنچه صفت کرد زهم باز که پر خاش کند،راز مرا فاش کند.شنید این سخنان مادرش کرد عنان،گفت ای بیشرف لات برو با ننه ات عیش بکن.
گفتم آخر ننه جان مگر تو دشمن مائی که چنین یاوه سرایی؟بخدا چشم عاشق نتوان بست که معشوق نبیند/لب بلبل نتوان دوخت که بر گل نسراید

مرحوم نراقی در صفحه 325 کتاب خزائن خود می آورد روزی پیامبر (ص ) و حضرت علی ( ع) در کنار هم نشسته بودند و خرما می خوردند . پیامبر هر خرمایی را که می خورد پنهانی دانه آن را نزد حضرت علی (ع) می گذاشت تا اینکه خرما ها تمام شد . بعد پیامبر (ص) گفت هر کس که دانه نزد او بسیار است او بسیار پر خر است . حضرت علی هم سریع جواب داد که هرکه خرما را با دانه خورده پر خُر تر است . در این موقع پیامبر تبسم فرمودند و دستور دادند که هزار درهم به آن حضرت انعام دادند .

دوشنبه الانرسیدیم خونه بعد از مسافرت ماه عسل و تو خونه جدید مستقر شدیم ..خیلیسرگرم کننده هست این که واسه ریچارد آشپزی می‌کنم . امروز می‌خوام یه جورکیک درست کنم که تو دستوراتش ذکر کرده 12 تا تخم مرغ رو جدا جدا بزنین ولی من کاسه به اندازه‌ی کافی نداشتم واسه‌ی همین مجبور شدم 12 تا کاسه قرضبگیرم تا بتونم تخم مرغ‌ها رو توش بزنم .
سه‌شنبه
ما تصمیمگرفتیم واسه‌ی شام سالاد میوه بخوریم . در روش تهیه‌ی اون نوشته بود « بدونپوشش سرو شود » (dressing= لباس ، سس‌زدن) خب من هم این دستور رو انجام دادم ولی ریچارد یکی ازدوستاشو واسه شام آورده بود خونه مون . نمی‌دونم چرا هردو تاشون وقتی که داشتم واسه‌شون سالاد رو سرو می‌کردم اون جور عجیب و شگفت‌زده به من نگاه می‌کردن.
چهارشنبه
منامروز تصمیم گرفتم برنج درست کنم و یه دستور غذایی هم پیدا کردم واسه‌ی اینکار که می‌گفت قبل از دم کردن برنج کاملا شست‌وشو کنین. پس من آب‌گرم‌کن روراه انداختم و یه حموم حسابی کردم قبل از این که برنج رو دم کنم . ولی من آخرش نفهمیدم این کار چه تاثیری تو دم کردن بهتر برنج داشت .
پنج‌شنبه
باز همامروز ریچارد ازم خواست که واسه‌ش سالاد درست کنم . خب من هم یه دستور جدیدرو امتحان کردم . تو دستورش گفته بود مواد لازم رو آماده کنین و بعداونو روی یه ردیف کاهو پخش کنین و بذارین یه ساعت بمونه قبل از این کهاونو بخورین .

خب منم کلی گشتم تا یه باغچه پیدا کردم و سالادموروی یه ردیف از کاهوهایی که اون جا بود پخش و پرا کردم و فقط مجبور شدمیه ساعت بلای سرش بایستم که یه دفعه یه سگی نیاد اونو بخوره.
ریچارد اومد اون جا و ازم پرسید من واقعا حالم خوبه؟؟
نمی‌دونم چرا ؟ عجیبه !!! حتما خیلی تو کارش استرس داشته. باید سعی کنم یه مقداری دلداریش بدم.
جمعه
امروزیه دستور غذایی راحت پیدا کردم . نوشته بود همه‌ی مواد لازم رو تو یه کاسهبریز و بزن به چاک . (beat it = در غذا : مخلوط کردن ، در زبان عامیانه : بزن به چاک) خب منم ریختم تو کاسه و رفتم خونه‌ی مامانم . ولیفکر کنم دستوره اشتباه بود چون وقتی برگشتم خونه مواد لازم همون جوریکه ریخته بودمشون تو کاسه مونده بودند.
شنبه
ریچاردامروز رفت مغازه و یه مرغ خرید و از من خواست که واسه‌ی مراسم روز یک‌شنبهاونو آماده کنم ولی من مطمئن نبودم که چه جوری آخه می‌شه یه مرغ رو واسهیک‌شنبه لباس تنش کرد و آماده اش کرد . قبلا به این نکته تو مزرعه‌مونتوجهی نکرده بودم ولی بالاخره یه لباس قدیمی عروسک پیدا کردم و با کفش‌هایخوشگلش ..وای من فکر می‌کنم مرغه خیلی خوشگل شده بود.
وقتی ریچارد مرغه رو دید اول شروع کرد تا شماره‌ی 10 به شمردن و ولی بازم خیلی پریشون بود.
حتما به خاطر شغلشه یا شایدم انتظار داشته مرغه واسه‌ش برقصه.
وقتی ازش پرسیدم عزیزم آیا اتفاقی افتاده ؟شروع کرد به گریه و زاری و هی داد می‌زد آخه چرا من ؟ چرا من؟ هووووم ... حتما به خاطر استرس کارشه ... مطمئنم ...

هر کجا هستم، باشم به درک!
من که باید بروم!
پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین، مال خودت!
من نمی دانم نان خشکی چه کم از مجری سیما دارد؟
تیپ را باید زد!
جور دیگر اما...
کار را باید جست.
کاری چون خود پول
کار باید کم و راحت باشد!
فک و فامیل که هیچ...
با همه مردم شهر پی کار باید رفت!
بهترین چیز اتاقی است که از دسته چک و پول پر است!
پول را زیر پل و مرکز شهر باید جست!
سید خندان یه نفر!
سوئیچم کو؟ ...

من چرا آمده ام روی زمین

در یکی روز عجیب،
مثل هر روز دگر،
خسته و كوفته از كار، شدم منزل خويش،
منزلم بي غوغا، همسر و فرزندان، چند روزي است مسافر هستند، توي يك شهر غريب،
فرصتي عالي بود، بهر يك شكوه تاريخي پر درد از او .........
پس به فرياد بلند، حرف خود گفتم من:
با شما هستم من!
خالق هستي اين عالم و آن بالاها ...... !
من چرا آمده ام روي زمين؟
شده ام بازيچه ، كه شما حوصله تان سر نرود؟
بتوانيد خدايي بكنيد؟ و شما ساخته ايد اين عالم ،
با همه وسعت و ابعاد خودش ، تا به ما بنمائيد ،
قدرت و هيبت و نيروي عظيم خودتان ؟؟؟؟
هيبتا ، ما همگي ترسيديم ! به خداونديتان ،
تنمان مي لرزد ...... !
چون شنيديم ز هر گوشه كنار ، كه شما دوزخ سختي داريد ، ......
‬آتش سوزنده و عذابي ابدي !
و شنيديم اگر ما شب و روز ، ز گناهان و ز سر پيچي خود توبه كنيم ،
چشممان خون بارد ، و بساييم به خاك درتان پيشاني ، و به ما رحم كنيد ، و شفاعت باشد
و صد البته كمي هم اقبال ، حور و پرديس و پري هم داريد ......
تازه غلمان هم هست ، چوت تنوع طلبي آزاد است !
من خودم مي دانم كه شما از سر عدل ، بخت و اقبال مرا قرعه زديد ، همه چيز از بخت است !
شده ام من آدم ، اشرف مخلوقات ، (راستي حيوانات ، هر چه كردند ندارد كيفر؟)
داشتم خدمتتان مي گفتم ، قسمتم اين بوده ، جنس من مرد شده ! آمدم من دنيا ،
پدرم اين بوده ، كه به من گفت : پسر !
مذهبت اين باشد ، راه و رسم و روشت اين باشد !
سر نوشتم اين بود ، جنگ و تحريم و از اين دست نعم ..... !
هر چه قرعه من آمد !
راستي باز سوالي دارم ، بنده را عفو كنيد .
توي آن قرعه كشي ، ناظري حاضر بود ؟
من جسارت كردم، آب هم كز سر من بگذشته، پاسخي نيست ولي مي گويم:
من شنيدم كه كسي اين مي گفت:
چشم ز خودش بي خبر است. چشم را آينه اي مي بايد، تا خودش در يابد،
تا بفهمد كه چه رنگي دارد ، تا تواند ز خودش لذت كافي ببرد.
عجبا فهميدم ، شده ام آينه اي بهر تماشاي شما !
به شما بر نخورد ..... ! از تماشاي قد و قامتتان سير نگشتيد هنوز ؟
ظلم و جور و ستم آينه را مي بينيد؟ شايد اين آينه ، معيوب و كج است ،
خط خطي گشته و پر گرد و غبار ! يا كه شايد سر و ته آينه را مي نگريد !
ورنه در ساحتتان ، اين همه زشتي و نا زيبايي؟
كمي از عشق بگوييم با هم.
عرفا مي گويند : كه تو چون عاشق من بوده اي از روز ازل ، خلق نمودي بنده !
عجبا ! عشق ما يك طرفه است ؟ به چه كس گويم من ؟ مي شود دست ز من برداري ؟
بي خيالم بشوي ؟ زوركي نيست كه عاشق شدن ما بر هم ! من اگر عشق نخواهم چه كنم !
بنده را آوردي ، كه شوم عاشق تو ،
كه برايت بشوم واله و حيران و خراب ،
مرحمت فرموده ، همه عشق و مي و ساغر خود را تو زما بيرون كش؟
عذر من را بپذير ! اين امانت بده مخلوق دگر !
مي روم تا كپه ام بگذارم. صبح بايد بروم بر سر كار ،
پي اين بد بختي، پي يك لقمه نان!
به گمانم فردا ، جلوه عشق تو را مي بينم ، در نگاه غضب آلود رئيسم كه چرا دير شده ...... !
خوش به حالت كه غمي نيست تو را ،
نه رئيسي داري ، نه خدايي عاشق ، نه كسي بالا دست !
تو و يك آينه بي انصاف ، كج و كوله است و پر از گرد و غبار ، وقت آن نيست كمي آينه را پاك كني ؟
خواب سنگين به سراغم آمد. كم كمك خواب مرا پوشانيد.
نيمه شب شد و صدايي آمد. از دل خلوت شب، از درون خود من ،
من خدايت هستم
هر چه را مي خواهي، عاشقانه به تو تقديم كنم.
تو خودت خواسته اي تا باشي ! به همان خنده شيرين تو سوگند كه تو ، هر چه را مي بيني .
ذهن خلاق خودت خلق نمود.
هر چه را خواسته اي آمده است. من فقط ناظر بازي توام.
منتظر تا كه چرا يا كه كه را خلق كني!
تو فقط يك لحظه و فقط يك لحظه ، ز ته دل ، ز درون ،
خواهشي نا محسوس ، نه به فرياد بلند ، بلكه از عمق وجود ، ز براي عدم خود بنما ،
تو همان لحظه دگر نا بودي ، به همان سادگي آمدنت .
خواهش بودن تو ، علت خلق همه عالم شد . تو به اعماق وجودت بنگر، ز چه رو آمده اي روي زمين ،
پي حس كردن و اين تجربه ها ، حس اين لحظه تو ، علت بودن توست .
تو فقط لب تر كن ، مثل آن روز نخست ، هر چه را مي خواهي ، چه وجود و چه عدم ،
بهر تو خواهد بود ، در همان لحظه خواستنت ، و تو را ياد نباشد كه چه با من گفتي ،
دلبرم حرف قشنگت اين بود :
شهر زائيده شدن اين باشد تا توانم كه فلان كار كنم و در اين خانه ره عشق نهان گشته و من مي يابم.
پدرم آن آقا، خلق و خويش ، روشش ، ميراثش ، همه اش راه مرا مي سازد.
بنده مي خواهم از اين راه از اين شهر به منزل برسم.
همه را با وسواس تو خودت آوردي ، همه را خلق نمودي همه را ،
تو از آن روز كه خودت خواسته پيدا گشتي ، من شدم عاشق تو ، دست من نيست ،
تو را مي خواهم ، به همين شكل و شمايل كه خودت ساخته اي ،
شر و بي حوصله و بازيگوش ، مثل يك بچه پر جوش و خروش ، نا سزا گفتن تو باز مرا مي خواند،
كه شوم عاشق تر، هر چه معشوق به عاشق بزند حرف درشت ،
رشته عشق شود محكمتر .........................!
دير بازي است به من سر نزدي !
نگرانت بودم، تا كه آمد امشب و مرا باز به آواز قشنگت خواندي !
و به آواز بلند ، رمز شب را گفتي :
من چرا آمده ام روي زمين؟
باز هم بادم باش ! مبر از ياد مرا
همه شب منتظر گرمي آغوش توام .
عشق بي حد و حساب من و تو بهر تو باد ............................ !
خواب من خواب نبود ! پاسخي بود به بي مهري من ،
پاسخ يك عاشق ..................................
به خداوند قسم ، من از آن شب ،
دل خود باخته ام بهر رسيدن
به عزيزم به خدا

مايه اصل و نسب در گردش دوران زر است///// دائما خون ميخورد تيغ کثافت منصب است



دود اگر بالا نشيندکسر شان شعله نيست ///// جاي چشم ابرو نگيرد گر چه او بالاتر است



کره اسب از نجابت در تعاقب ميرود ///// کره خر از خريت پيش پيش مادر است



گر ببيني ناکسان بالا نشستندعار نيست ///// روي دريا کف نشيندقعر در يا گوهر است



اهن و فولاد از يک کوره ايد برون ///// ان يکي شمشير گردد وان دگر نعل خر است

قبر


قبر مرا نيم متر کمتر عميق کنيد تا پنجاه سانت به خدا نزديکتر باشم.

بعد از مرگم، انگشت‌هاي مرا به رايگان در اختيار اداره انگشت ‌نگاري قرار دهيد.

به پزشک قانوني بگوييد روح مرا کالبدشکافي کند، من به آن مشکوکم!

ورثه حق دارند با طلبکاران من کتک ‌کاري کنند.

عبور هرگونه کابل برق، تلفن، لوله آب يا گاز از داخل گور اينجانب کيدا ممنوع است.

بر قبر من پنجره بگذاريد تا هنگام دلتنگي، گورستان را تماشا کنم.

کارت شناسايي مرا لاي کفنم بگذاريد، شايد آنجا هم نياز باشد!

مواظب باشيد به تابوت من آگهي تبليغاتي نچسبانند.

روي تابوت و کفن من بنويسيد: اين عاقبت کسي است که زگهواره تا گور دانش بجست.

دوست ندارم مردم قبرم را لگدمال کنند. در چمنزار خاکم کنيد!

کساني که زير تابوت مرا مي‌گيرند، بايد هم قد باشند.

شماره تلفن گورستان و شماره قبر مرا به طلبکاران ندهيد.

گواهينامه رانندگيم را به يک آدم مستحق بدهيد، ثواب دارد.

در مجلس ختم من گاز اشک‌آور پخش کنيد تا همه به گريه بيفتند.

از اينکه نمي‌توانم در مجلس ختم خودم حضوريابم قبلا پوزش مي‌طلبم.

به مرده شوي بگوييد مرا با چوبک بشويد چون به صابون و پودر حساسيت دارم.

چون تمام آرزوهايم را به گور مي‌برم، سعي کنيد قبر مرا بزرگ بسازيد که جاي جسدم باشد.

منشي تلفني شاعران بزرگ ايران ๑۩۞۩๑
دوستان خوبم سلام ؛

تا حالا با خودتون فكر كردين اگه شاعران نامي ايران ؛
مثل حافظ و خيام و سعدي و فردوسي و ......
در زمان حال زندگي مي كردن ؛ چه كلامي رو بر روي
منشي تلفني منزل خود مي گذاشتند ؟________________________
بيايد اين مسئله رو با هم تصور كنيم .
البته تنها از جنبه طنـز .
________________________
منزل حافظ :


رفته ام بيرون من از کاشانه ی خود، غم مخور
تا مـگر بينم رخ جانانه ی خود، غـم مــخور
بشنوی پــاسخ ز حافظ گر که بگذاری پیـام
آن زمان کو بازگردد خانـه خود، غم مخور


_____________________________
منزل خيام:
این چرخ فلک عمر مرا داد به باد
ممـنون توام که کرده ای از مایاد
رفتم سر کوچه منزل کوزه فروش
آيم چو به خانه پاسخت خواهم داد
_____________________________
منزل سعدي :
از آوای دل انگيـز تو مستم
نبـاشــم خانه و شرمنده هستم
به پیغام تو خواهم گفت پاسخ
فلک گر فرصتی دادی به دستم
_____________________________
منزل فردوسي :
نمی باشم امروز اندر ســرای
که رسـم ادب را بیارم به جای
به پیغامت ای دوست گویم جواب
چــو فــردا برآید بلنــد آفــتــاب
_____________________________
منزل مولانا :
بهر سما از خانه ام، رفتم برون رقصان شوم
شوری برانگيزم به پا، خندان شوم، شادان شوم
بر گو به من پیغام خود، هم نمره و هم نام خود
فرداتو را پــاسخ دهم، جان تو را قـربان شوم
_____________________________
منزل باباطاهر عريان :
تليفون کرده ای جانم فدايت
الهی ما به قربون صدايت
چو از صحرا بيايم، نازنينم
فرستم پاسخی از دل برايت
_____________________________
منزل منوچهري دامغاني :
از شرم به رنگ باده باشد رویم
در خانه نباشم که سلامی بگويم
بگذاری اگر پیام پاســخ دهـمت
زان پیش که همچو برف گردد مويم
_____________________________

حسنک کجائی

گاو ما ما مي كرد
گوسفند بع بع مي كرد
سگ واق واق مي كرد
و همه با هم فرياد مي زدند حسنك كجايي
شب شده بود اما حسنك به خانه نيامده بود.حسنك مدت هاي زيادي است كه به خانه نمي آيد.او به شهر رفته و در آنجا شلوار جين و تي شرت هاي تنگ به تن مي كند.او هر روز صبح به جاي غذا دادن به حيوانات جلوي آينه به موهاي خود ژل مي زند.
موهاي حسنك ديگر مثل پشم گوسفند نيست چون او به موهاي خود گلت مي زند.
ديروز كه حسنك با كبري چت مي كرد .كبري گفت تصميم بزرگي گرفته است.كبري تصميم داشت حسنك را رها كند و ديگر با او چت نكند چون او با پتروس چت مي كرد.پتروس هميشه پاي كامپيوترش نشسته بود و چت مي كرد.پتروس ديد كه سد سوراخ شده اما انگشت او درد مي كرد چون زياد چت كرده بود.او نمي دانست كه سد تا چند لحظه ي ديگر مي شكند.پتروس در حال چت كردن غرق شد.
براي مراسم دفن او كبري تصميم گرفت با قطار به آن سرزمين برود اما كوه روي ريل ريزش كرده بود .ريزعلي ديد كه كوه ريزش كرده اما حوصله نداشت .ريزعلي سردش بود و دلش نمي خواست لباسش را در آورد .ريزعلي چراغ قوه داشت اما حوصله درد سر نداشت.قطار به سنگ ها برخورد كرد و منفجر شد .كبري و مسافران قطار مردند.
اما ريزعلي بدون توجه به خانه رفت.خانه مثل هميشه سوت و كور بود .الان چند سالي است كه كوكب خانم همسر ريزعلي مهمان ناخوانده ندارد او حتي مهمان خوانده هم ندارد.او حوصله ي مهمان ندارد.او پول ندارد تا شكم مهمان ها را سير كند.
او در خانه تخم مرغ و پنير دارد اما گوشت ندارد
او كلاس بالايي دارد او فاميل هاي پولدار دارد.
او آخرين بار كه گوشت قرمز خريد چوپان دروغگو به او گوشت خر فروخت .اما او از چوپان دروغگو گله ندارد چون دنياي ما خيلي چوپان دروغگو دارد به همين دليل است كه ديكر در كتاب هاي دبستان آن داستان هاي قشنگ وجود ندارد.

می گویند ناصرالدین شاه قاجار وقتی برای اولین بار به پاریس سفر کرده بود و در خیابان ها چراغ های روشنایی معابر را دید گمان کرده بود شهردار پاریس به افتخار ورود او شهر را چراغانی کرده است. می گویند هنگام ترک این کشور یکی از ملازمانش را فرستاده بود تابه شهردار بگوید علیحضرت دارند تشریف
می برند می توانید چراغ های شهر را خاموش کنید!

جلسه خواستگاري

سر جلسه خواستگاري... بعد از نيم ساعت سكوت!

مادر داماد: ببخشين، كبريت دارين؟

خانواده عروس: كبريت؟! كبريت براي چي؟!

مادر داماد: والا پسرم مي خواست سيگار بكشه...

خانواده عروس: پس داماد سيگاريه...؟!

مادر داماد: سيگاري كه نه... والا مشروب خورده، بعد از مشروب سيگار مي‌چسبه...

خانواده عروس: پس الكلي هم هست...؟!

مادر داماد: الكلي كه نه... والا قمار بازي كرد، باخت! ما هم مشروب داديم بهش كه يادش بره...

خانواده عروس: پس قمارم بازي مي‌كنه...؟!

مادر داماد: آره... دوستاش توي زندان بهش ياد دادن...

خانواده عروس: پس زندانم بوده...؟!

مادر داماد: زندان كه نه... والا معتاد بوده، گرفتنش يه كمي بازداشتش كردن...

خانواده عروس: پس معتادم بوده...؟!

مادر داماد: آره... معتاد بود، بعد زنش لوش داد...

خانواده عروس: زنش؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!

ليلي و مجنون


دوباره شد شب و من بي قرارم..........Connect کن , زود بيا , در انتظارم

بيا من آمدم پاي Messenger .......... شدم مسحور آواي Messenger

بيا Hard دلت را ما ببينيم ................گلي از گنج Home Page ات بچينيم

بيا Icon نماي بي نشانم ..................که من جز آدرس Mail ات ندانم

بيا امشب کمي Online باشيم............و تا صبح Sun Shine باشيم

بيا ((انگوري)) بي تو غش کرد..........و حتي Hard Disk اش هم Crash کرد

بيا اي عشق DotCom عزيزم .........به پاي تو W ها بريزم

مرا در انتظار خويش مگذار....... ......و پا زاندازه آن بيش مگذار

بيا اي حاصل Search جهاني .......... بيا اجرا کن آن File نهاني

بيا در دل تو را کم دارم امشب.......... حدودا 100 مگي غم دارم امشب

اگر آيي دعايت مي نمايم.................. .دعا تا بينهايت مي نمايم

اگر آيي دعاي من همين است............. و يا نقل به مضمونش چنين است:

مبادا لحظه اي DC شوي يار.............جدا از پاي آن PC شوي يار

مبادا نام ما را پاک سازي................ .و کاخ آرزو را خاک سازي

بمان تا جاودان اندردر من ................ بمان تا حل شودهرمشکل من