چگونه با کودکمان رفتار کنیم؟

محققان دریافتند
توجه پدران باعث شادی و سازگاری فرزندان می شود

خبرگزاری فارس: محققان دریافتند که ابراز عشق و علاقه پدران به فرزندان می تواند در ایجاد دوران کودکی شاد برای آنها تعیین کننده باشد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

به گزارش خبرنگار اجتماعی فارس به نقل از پایگاه اینترنتی هلث دی نیوز آمریکا، تحقیقات جدید حاکی است پدران بیش از مادران می توانند نقشی مهم در تبدیل کودکان به افرادی شاد و سازگار ایفا کنند.رونالد رونر مدیر مرکز رونالد و نانسی رونر گفت: در تحقیقات 50 ساله خود به این نتیجه رسیدیم که هیچ چیز نظیر طردشدگی فرزند توسط یکی از والدین- بخصوص پدر- بر رشد شخصیت فرزند در دوران کودکی تاثیر گذار نیست.در این تحقیقات 36 مطالعه انجام شده از 1975 تا 2010 میلادی که تقریباً 1400 بزرگسال و 8600 کودک از 18 کشور در آن شرکت داشتند، ارزیابی شدند. کودکان بین 9 تا 18 سال و بزرگسالان بین 18 تا 89 سال بودند.تمام این مطالعات هفت ویژگی شخصیتی را مورد بررسی قرار می دادند که برای آنچه که به آن نظریه پذیرش– طرد والدین می گویند، ضروری بود.این ویژگیها شامل پرخاشگری، استقلال، اعتماد به نفس، اتکا بر خود، پاسخ دهی هیجانی، ثبات عاطفی و دیدگاه مثبت جهانی با استفاده از پرسشنامه هایی توسط خود افراد ارزیابی شد.از آنها سئوالاتی در مورد میزان پذیرش یا طرد والدینشان در دوران کودکی و همچنین در مورد ویژگیهای شخصیتی یا گرایشاتشان پرسیده شده بود.دکتر جان سارجنت استاد روانشناسی و پزشکی کودکان در دانشکده پزشکی دانشگاه توفتس و رئیس بخش روانپزشکی کودک و نوجوان در مرکز پزشکی توفتس گفت: این تحقیقات نشان می دهد که یک رابطه قوی بین این هفت ویژگی و احساس طرد یا پذیرش از جانب والدین وجود دارد.رونر گفت: پدران دارای تاثیری بیشتر بر شخصیت فرزندانشان هستند زیرا کودکان و نوجوانان بیشتر به سمت والدین توجه دارند که به نظر می رسد قدرت بین فردی یا تاثیر بیشتری در خانواده دارند.وی توضیح داد: در صورتی که پدر به عنوان عضوی تلقی شود که قدرت بیشتری دارد - حتی اگر زمان کمتری برای کودک بگذارد- تاثیر بیشتری روی فرزند خواهد گذاشت.رونر گفت: متاسفانه انسانها بیشتر نسبت به چیزهای منفی عکس العمل نشان می دهند و طردشدگی می تواند نتایج منفی بسیاری از جمله خصومت، اعتماد به نفس پایین و منفی نگری را به بار آورد در حالی که احساس دوست داشته شدن و پذیرش کاملاً با نتایج مثبت در ارتباط نیست.هیچ تفاوتی در مورد اهمیت ابراز عشق و علاقه پدر به دختر یا پسر وجود ندارد.انتهای پیام./

بازیگوشی کردن کودک نوعی جلب توجه والدین و تقاضای محبت بیشتر است.
زمانی که به کودک اجازه می دهیم مهارت های جدیدی را بیاموزد و به شیوه زندگی تازه ای قدم بگذارد، با مشکلات تازه ای نیز رو به رو خواهیم شد زیرا کسب مهارت های جدید با دشواری های مخصوص به خود همراه است.
در این گروه سنی، کودکان نمی توانند سرعت عمل داشته باشند. زمان بندی و تنظیم یک برنامه روزانه فشرده برای آنان مفهومی نخواهد داشت. بازیگوشی کودکان راهی غیر مستقیم است برای جلب توجه والدین، یاری خواستن از آنان و تقاضای محبت بیشتر.
اگر فرزند شما تقاضای کمک می کند ، بهتر است به جای این که او را وادار کنید که کارش را انجام دهد به او کمک کنید ؛ اما مراقب باشید! آیا او به کمک شما نیاز دارد؟ به طور مثال اگر فرزند چهار تا شش ساله شما برای بستن بند کفش خود از شما کمک می خواهد به او کمک کنید ؛ اما اگر روی صندلی نشسته و از شما می خواهد که کفش او را برایش ببرید تا بپوشد ، تسلیم نشوید، حتی اگر وضعیت را بدتر کند. زیرا در مدت کوتاهی او به کودکی تنبل و وابسته به شما تبدیل خواهد شد.
راه حل دیگری که برای حل مسئله بازیگوشی کودکان مطرح می شود این است که وقت بیشتری در اختیارشان بگذارید تا کارهای روزانه را به موقع انجام دهند. اگر لازم است می توانید یک جدول مصور تهیه کنید. تصاویری از کارهایی که از صبح تا شب باید انجام دهد تهیه کنید. مثل لباس پوشیدن، غذا خوردن، مسواک زدن، کتاب خواندن و ... و روی یک پوستر بزرگ بچسبانید. می توانید از فرزند خود عکس بگیرید و آنها را در جدول مصور بچسبانید. در یک طرف جدول عکس ماه و ستاره بچسبانید که شب را نشان بدهد و در طرف دیگر عکس خورشید را بچسبانید تا نشان دهنده ی صبح و کارهای مخصوص به آن باشد. روزهای اول که کودک به جدول نگاه می کند ممکن است کمی گیج شود اما به تدریج با مسئولیت های خود آشنا خواهد شد. می توانید شب قبل لباس های او را مرتب کنید. در این مرحله باز هم بر تحسین کردن و جایزه دادن تأکید می کنیم. بداخلاقی و ترشرویی والدین تأثیر خوبی نخواهد گذاشت.
مهمترین نکته ای که والدین باید به آن توجه کنند این است که انجام کارهای روزانه و مسئولیت های جزئی، بخش اصلی زندگی یک کودک چهار تا شش ساله را تشکیل نمی دهند بلکه بازی کردن، جالب توجه ترین بخش زندگی او به شمار می رود. او از بازی کردن با کودکان دیگر، و با کسانی که به چیزهایی نیاز دارند که او نیاز دارد، و چیزهایی را دوست می دارند که او دوست دارد لذت می برد. بازی کردن با کودکان دیگر در این سن بسیار با اهمیت است.
همیشه به خاطر داشته باشید که کودک به خودی خود از احساسات همسن و سال های خود اطلاعی ندارد، نیاز به همکاری و همدردی و کمک به آنان را درک نمی کند ؛ او باید این نوع مهارت ها را از بزرگترها بیاموزد. مهارت هایی که به او کمک می کند تا به یک موجود اجتماعی تبدیل شود. در این بخش هم تشویق و تحسین کودک راه مناسبی برای آموزش مهارت هاست. کودک نیاز به راهنمایی های شما و تمرین بیشتر دارد.
همکاری کردن با دیگران، رعایت نوبت در بازی ها و رفتار عادلانه داشتن و حفظ آرامش ، مهارت هایی هستند که باید یاد گرفت و تنها یک اشاره کوچک شما کافیست ؛ ولی باید صبر کنید و تمرین داشته باشید تا به نتایج مطلوب برسید.
تا سن پنج سالگی، کودکان می توانند مهارت های پایه را برای بازی های کودکانه یاد بگیرند، به ویژه آنان که از سال های قبل با بچه های هم سن و سال خود بازی می کردند . در هر صورت همه ی آموزش ها نیاز به فرصت کافی دارند.
گفتار پایانی
اغلب والدین امروزی، احساسات خود را مانند اضطراب داشتن، نگران بودن، عجله داشتن و ... در رفتار با کودکان خود منعکس می سازند. بیشتر والدین توقع دارند که فرزندانشان پیش از آنکه آمادگی کافی را کسب نمایند فرد مسئولی باشند. از فرزندانشان می خواهند که خوش اخلاق و مؤدب باشند، با بچه های دیگر مشغول بازی شوند، همکاری داشته باشند، مفید باشند، سریع راه بروند، سریع صحبت کنند و ... و بالاخره به سرعت رشد کنند و بزرگ شوند.
در حالی که کسب همه مهارت های فوق نیاز به فرصت کافی دارند. دانشمندان معتقدند که بزرگ شدن فرآیندی آرام تر و پربارتر از آن چیزی است که واقعاً هست.
بهتر است که فشارها را از روی فرزندانمان برداریم و به آنها فرصت کافی بدهیم تا بتوانند به آرامی و با کاردانی در مراحل رشد خود قدم بردارند.


" تبیان"

گفتن بعضی حرف ها یا نظرات به کودکان تاثیرات بسیار بدی بر ذهن آنها دارد. بعضی از این صحبت ها آنقدر بد هستند که اکثر ما بد بودنشان را تشخیص می دهیم و از گفتن آنها به کودک خودداری می کنیم، مثلا جملاتی مانند "کاش هیچ وقت به دنیا نمی آمدی" یا "ما تو را نمی خواستیم".



ولی شاید جالب باشد بدانید که چیزهای دیگری هم وجود دارد که بی ضرر به نظر می رسند ولی گفتنشان کم کم کودک را دچارخودکم بینی و احساسات منفی می کند. در اینجا شما را با 10 مورد از این جملات نادرست آشنا می کنیم:

1.بیشتر تلاش کن، تو می توانی

ممکن است احساس کنید که فرزندتان در مدرسه، در ورزش یا در مهارت های دیگر آن طور که باید و شاید از توانایی هایش استفاده نمی کند. هر گونه اظهارنظری که نارضایتی شما را نشان بدهد نه تنها او را دلسرد می کند بلکه می تواند نتیجه عکس داشته باشد. وقتی چیزی از فرزندتان می خواهید، دقیقا مشخص کنید که توقعتان چیست. مثلا بگویید "وقتی اتاقت را کاملا تمیز کردی اجازه داری کارتون تماشا کنی."

2. کمتر غذا بخور

بهتر است از هر جمله ای که ذهنیت کودک را نسبت به ظاهرو بدنش تحت تاثیر قرار می دهد بپرهیزید. مثلا نگویید "مطمئنی که باید یک کیک دیگر بخوری؟" . همین طور از به کار بردن هر صفتی خود داری کنید. مثلا نگویید فرزندتان "پرخور" یا "بهانه گیر" است. در عوض، سعی کنید به نکات مثبت اشاره کنید و به جای کلی گویی، منظور دقیقتان را بیان کنید مثلا بگویید "چه خوب که سوپ مرغ را امتحان کردی."



3. تو همیشه... تو هیچ وقت ...

هرگز از کلماتی مثل "همیشه" یا "هیچ وقت" استفاده نکنید. در پس این کلمات تاثیراتی وجود دارد که می توانند تا آخر عمر با کودکتان بمانند. جمله ای مانند "تو همیشه وسائلت را گم می کنی" باعث می شود که او احساس بدی راجع به خودش پیدا کند و واقعا تبدیل به کودکی شود که همیشه وسائلش را گم می کند. به جای به کار بردن جملات منفی از فرزندتان بپرسید که چگونه می توانید به او کمک کنید تا رفتارش را تغییر دهد. مثلا بگویید "من احساس می کنم گاهی فراموش می کنی وسائلت را کجا گذاشته ای. ما چگونه می توانیم کمکت کنیم؟"

4. چون من می گویم!

گفتن چنین جمله ای شما را رئیس مطلق معرفی می کند و به حس استقلال و لیاقت کودک ضربه می زند. همچنین باعث می شود کودک شما یکی از فرصتهای یادگیری را از دست بدهد. مثلا تصور کنید که بچه های شما دوست دارند به جای آمدن به خانه خاله تان به پارک بروند و بازی کنند. به آنها بگویید " می دانم دوست دارید بازی کنید ولی خاله دوست دارد شما را ببیند و ما باید به بزرگترها احترام بگذاریم."

5. به تو گفته بودم...

تصور کنید چندین بار به پسرتان گفته اید که اگر همه بعدازظهر بازی کند وقت کافی برای امتحان ریاضی اش نخواهد داشت. و حالا پسرتان نمره اش را گرفته و شما از آن ناراضی هستید. گفتن جمله "به تو گفته بودم" باعث می شود او فکر کند همیشه حق با شما است و او همیشه اشتباه می کند. در عوض سعی کنید به نتایج مثبت کارهای او اشاره کنید، مثلا وقتی به حرفتان گوش می کند و اتاقش را تمیز می کند بگویید " حالا اتاقت بهتر به نظر می رسد نه؟ پس بهتر است همیشه اتاقت را تمیز کنی."



6. تو بهترینی

اگر همیشه کودکتان را تحسین کنید و به او بگویید که چقدر با هوش و زرنگ است، کم کم در مورد امتحان چیزهای تازه یا سخت تر دچار تردید خواهد شد چون می ترسد که نتواند مثل همیشه خوب و باهوش باشد. همچنین وقتی فرزند شما درگیر کاری باشد و به مشکل برخورده باشد، گفتن جمله ای مانند"اما تو خیلی زرنگ هستی" نتیجه عکس خواهد داشت، چون احساس می کند که لیاقت صفت های خوبی که به او می دهید را ندارد. بهتر است تنها به تلاش و کوشش او بها بدهید و بگویید "تو خیلی تلاش می کنی پس حتما موفق می شوی" یا "کارت عالی بود آفرین."

7. نگران نباش

اشکالی دارد اگر به کودک مضطرب و نگرانتان دلداری بدهید؟ بله، چون اگر به او بگویید که نباید نگران باشد احساس او را نادیده گرفته اید. همین طور جملاتی مثل "گریه نکن" یا "آرام باش" نتیجه ای مشابه خواهند داشت. در عوض بگویید " می دانم نگران هستی. می توانی به من بگویی چه چیزی بیشتر از همه نگرانت کرده است؟ "



8. بهتر است با او دوست نباشی

هرگز به فرزندتان نگویید که از بعضی دوستانش خوشتان نمی آید و نباید با آنها دوست باشد. این نظر شما هر دلیلی داشته باشد، باعث می شود که توجه فرزندتان نسبت به آن شخص خاص بیشتر شود. در عوض بکوشید با او صریح و مستقیم صحبت کنید تا بتوانید مکالمه ای راحت و روشن در مورد ارزش ها و چیزهای خوب و بد با فرزندتان داشته باشید. مثلا بگویید "چه چیز آن دوست برای تو جذاب است؟ شما دونفر چه کار می کنید؟".

9. این طوری نه. بگذار نشانت بدهم

تصور کنید که از فرزندتان خواسته اید کاری را انجام دهد، ولی او در انجام آن چندان موفق نبوده است. مسلما سخت است که جلوی خودتان را بگیرید و در انجام آن کار دخالت نکنید. ولی این کار اشتباه است چون فرصت یادگیری را از او می گیرد، ضمن اینکه در صورت تکرار باعث می شود که او کم کم از امتحان چیزهای تازه بترسد. سعی کنید به جای اینکه آن کار را خودتان اجام دهید، با او همکاری کنید و بگویید "مادر من به من یاد داده که چگونه حوله ها را تا بزنم. بگذار به تو نشان بدهم."




پ.ن: الحق که بچه داری و تربیت یک کودک سالم و با تربیت بسیار سخته!

با سلام .

به نظرتون بهترین عکس العمل در قبال کودکانی که از کلمات بد ( حالا هر ناسزایی ) استفاده می کنند چی هست ؟ با توجه به این که خودشون هم معنی این کلمات رو نمی دونن و صرفا حالا مثلا توی مهد کودک از هم سن و سال های خودشون شنیدن .

توی این حالت باید چی کار کرد ؟

- فصل اول: رشد حرکتی
کودک چهار ساله عاشق تحرک است و فعالیتهای فیزیکی اش نسبت به قبل آشکارا افزایش یافته است.وقتی کار تازه ای یاد می گیرد ، بی نهایت احساس غرور می کند.در تمام طول روز فریادهای او را می شنویم که می گوید:"بابا من را ببین! مامان ! به من نگاه کن!"

برای کمک کردن به او عجله نکنید.منتظر بمانید ببینید آیا خودش از شما تقاضای کمک می کند یا خیر؟ ممکن است برای سر خوردن با شکم از سرسره یا حرکت روی میله ها کمک بخواهد یا فقط نیاز به تشویق داشته باشد.حتی اگر کاری را درست انجام نمی دهد ، به او خرده نگیرید، زیرا ممکن است دست از تلاش بردارد.

این نکته اهمیت دارد که فرزندتان متقاعد شود نیاز او به جنب و جوش را می پذیرید .به اندازه کافی به او امکان فعالیت بدهید و در عین حال محدودیتهای لازم را قائل شوید تا از سلامت او اطمینان حاصل کنید.

این سن بهترین زمان برای شروع برنامه های ورزشی است که باعث ایجاد خلاقیت می شود (از جمله شنا و ژیمناستیک).یعنی ورزشهایی که از طریق آنها ، کودک بتواند از توانائیهای جسمی تازه اش برای پیشرفت مهارتهای حرکتی ، بهره ببرد.قبل از هرکار فراموش نکنید هدف ، کشف ستاره های ورزشی نیست!

اگر می خواهید کودکی سرزنده داشته باشید به او آزادی عمل بدهید و کارهای او را تشویق کنید.امکاناتی در اختیارش بگذارید تا بتواند همه انرژی اش را تخلیه کند.به این ترتیب فرزندتان از نظر احساسی دچار محدودیت نمی شود.


- فصل دوم:مهارتهای حرکتی ظریف
همچنان که بازی کودک خود را تماشا می کنید ، از مهارت خارق العاده و خلاقیتی که در کارهایش نشان می دهد ، حیرت خواهید کرد.او در این سن ، در زمینه مهارتهای حرکتی ظریف به اوج شکوفایی خود رسیده است.او قادر است ریلهای قطارش را به هم وصل کند یا دکمه های بلوزش را ببندد.در این سن، هماهنگی بین دست و چشم کودکتان بیشتر می شود و استعداد بیشتری در مرتب کردن لگو ها و جورچینها از خود بروز می دهد.

از آنجایی که فرزندتان در این سن وارد مرحله مهمی از خلاقیت می شود، نقاشی یکی از فعالیتهای بسیار مهم برای او محسوب می شود.او در حین نقاشی چگونگی کنترل خطوط و شکلها را فرا می گیرد ، درک عمیق تری نسبت به دنیای اطراف پیدا می کند و می تواند افکار و احساسات خود را بیان کند.اطمینان حاصل کنید که وسایل لازم از جمله کاغذ ، مداد شمعی، ماژیک را به وفور در اختیارش قرار داده اید.او را تشویق کنید و از تصحیح نقاشی هایش اجتناب ورزید.او فکری به خاطرش می رسد و با تمرکز بیشتری نسبت به زمانی که کوچکتر بود ،سخت تلاش می کند تا کار خود را به پایان برساند.

اگر کنار فرزندتان نشسته اید و او را در انجام کاری دچار مشکل شده است ، منتظر بمانید تا خودش از شما بخواهد کمکش کنید.حل مشکلات بخشی از انجام کار است.علاوه بر همه اینها ، اجازه دهید کودکتان به فعالیتهای خود جهت بخشد.

از انتقاد کردن در باره آنچه خلق می کند ، اجتناب کنید.خلاقیت بخشی از وجود کودک است حتی اگر به نظر شما ، زیبا نباشد! زمانی که خلاقیتی از خود بروز می دهد و نگران شدید که برداشت اشتباه کرده باشید بگوئید:"درباره آن بیشتر برایم توضیح بده!". ازتکرار بیش از اندازه جمله "خیلی عالی است" اجتناب کنید و به جای آن در باره بخشی از اثرش اظهار نظر کنید" من از رنگهایی که برای آسمان به کار برده ای خوشم میاد" یا " حالت خمیده این خطها را دوست دارم"

- فصل سوم:رشد زبانی
اگر با کودک چهارساله خود حرف می زنید و فراموش می کنید که او فقط چهار سال دارد برای این است که او بسیار حرف می زند!او اجتماعی شده و درباره خودش یا دیگران، با هرکسی که می بیند حرف می زند.زبان کودک شما متنوع و غنی است.او از بازی با کلمات با استفاده از وزن آنها لذت می برد(می خوام برم تو کلاهم از نوک کلاغ سیاهم)...یا بیش از حد اغراق می کند( یک میلیون تا دوستون دارم)...شوخی های ساده برای خنداندن دیگران(دیروز تو باغ وحش یک جوجه گوریل دیدم)

در این سن هنوز اشتباهات آشکاری در سخن گفتن مرتکب میشوند.مثلا "دوزید" به جای "دوخت" .طبیعی است که کودک چهارساله گاهی دچار لکنت زبان شود.چنین حالتی زمانی پیش می آید که جریان ذهن کودک سریعتر از حرفهای اوست.اصولا وقتی هیجان زده می شود.از گفتن عباراتی مثل "شمرده تر صحبت کن" یا " از اول بگو" خودداری کنید. در عوض با کودکتان آهسته و آرام صحبت کنید تا الگوی مناسبی باشید.

شاید او از بیان احساس واقعی خود می ترسد .در این مواقع هنگامی که در حال صحبت است، به او اطمینان دهید بدون انتقاد به حرفهایش گوش می دهید.حرفش را قطع نکنید و تشویقش کنید احساساتش را بیان کند(به خصوص خشم را)

کودک چهار ساله شما می تواند مفهوم درخواستهای شما را درک کند و از خواسته ها پیروی کند.

بهترین روش برای رشد مهارتهای کلامی ، حرف زدن با شماست.وقتی با کودک حرف می زنید به این نکته توجه کنید که او باید پیام را درک کند تا بتواند پاسخ دهد. هرروز زمانی در حدود 15 دقیقه را در نظر بگیرید که به تنهایی و به هیچ مزاحمتی او را مورد توجه خاص قرار دهید و با هم صحبت کنید.شنونده خوبی باشید و از طریق چشم با او ارتباط مستقیم برقرار کنید.

در طول یک گفتگوی خانوادگی، دیگران را ترغیب کنید تا به کودکتان امکان صحبت بدهند و نظر او را تائید کنند. اگر او بی وقفه صحبت می کند هرگز او را پرحرف خطاب نکنید و یا نگوئید "هنوز حرفت تمام نشده؟"...بلکه می توانید بگوئید:" دلم می خواست باز هم گوش کنم ولی حالا نوبت خواهرت است که حرف بزند.لطفا بعدا راجع بهش باهام صحبت کن!"...

کتاب خواندن نیز برای فرزندتان بسیار اهمیت دارد.به این ترتیب تلفظ، گنجینه واژگان و درک مطلب در او تقویت می شود.

همیشه الگوی خوبی برای مهارتهای گفتاری اش باشید.او عمدتا از شما یاد می گیرد که چگونه با دیگران صحبت کند.اگر با کودکتان حرف می زنید، به آنچه می گوید ، گوش کنید و برایش فضای آرامی فراهم کنید ..جایی که همه افکار و احساساتش – حتی احساسات منفی- پذیرفته شده است.



کتاب کلیدهای رفتار با کودک ۴ ساله/ نوشته خانم مری والاس

نقل قول:

---

نوشته شده توسط skyzare [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

با سلام .

به نظرتون بهترین عکس العمل در قبال کودکانی که از کلمات بد ( حالا هر ناسزایی ) استفاده می کنند چی هست ؟ با توجه به این که خودشون هم معنی این کلمات رو نمی دونن و صرفا حالا مثلا توی مهد کودک از هم سن و سال های خودشون شنیدن .

توی این حالت باید چی کار کرد ؟

---

با سلام
كودكان مثل طوطي تكرار مي كنن و ثبت مي كنن گاهي اوقات شيطنت مي كنن و از واكنش هاي ما خوششون مياد و بعدا بر عليه ما استفاده مي كنن :دي
بهترين راه واكنش نشون ندادن و اظهار به نشنيدن كلمات ناجور بچه هاست.و در شرايط بهتر صحبت كردن در مورد كلمات به كار نبردن اون كلماته!مثلا اگه تو اون كلمه رو به كار ببري ازت ناراحت ميشم!‌يا اين كلمه براي تو خوب نيست

چگونه كودك خود را به خوردن سبزيجات تشويق كنيم؟






متخصصان تغذيه اطفال پيشنهاد مي‌كنند كه اگر قصد داريد كودكان خود را به خوردن سبزيجات مفيد و مغذي تشويق كنيد يك ترفند موثر اين است كه براي سبزي‌ها اسامي دلچسب و فريبنده انتخاب كنيد.

به گزارش سرويس «سلامت» ايسنا، متخصصان تغذيه در دانشگاه كورنل مي‌گويند براي مثال به جاي اينكه به كودك خود بگوييد خوردن هويج براي سلامت چشم‌ها مفيد است، بهتر است بگوييد: «هويج اشعه ايكسي، چشم بچه‌ها را تيزبين مي‌كند.»

اين متخصصان در يك مطالعه جديد ثابت كرده‌اند كه اگر براي سبزي‌ها اسامي جالب و هيجان‌انگيز انتخاب كنيد و با اين زبان كودكانه درباره سبزي‌ها با فرزندتان صحبت كنيد، يك بازي دلچسب را آغاز مي‌كنيد و كودك خود را به خوردن مقادير بيشتري از اين مواد غذايي مفيد در طول روز، ترغيب خواهيد كرد.

به گزارش لايوساينس، اين يافته حاصل دو مطالعه مجزا روي يك گروه 147 نفري از كودكان و دانش‌آموزان 8 تا 11 ساله و يك گروه 1552 نفري از كودكان پيش‌دبستاني است. نتايج مطالعات نشان داد تمايل به مصرف سبزيجات در كودكاني كه والدينشان براي سبزي‌ها اسم‌هاي جالب انتخاب مي‌كنند 66 درصد اما در كودكاني كه از اين شيوه براي آنها استفاده نمي‌شود، 35 درصد است.

جزئيات اين مطالعه به زودي در مجله «طب پيشگيري» منتشر خواهد شد.

انتهاي پيام

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

یک روانپزشک در گفت‌وگو با فارس:
کودکان مانند عکس، رفتار والدین را ثبت می‌کنند

خبرگزاری فارس: یک روانپزشک با اشاره به مغز و ذهن کودکان که مانند صفحه عکاسی تمام رفتارهای والدین و اعضای خانواده را ضبط و به آن واکنش نشان می‌دهند، گفت: خلق و خوی افراد در سنین بالا رابطه تنگاتنگی با تربیت دوران کودکی آنان دارد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

• [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

حسین نجمی در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان فارس، با اشاره به نقش بهداشت روان در پرورش و تربیت مناسب کودکان اظهار داشت: مهمترین اصل در تربیت هر فرد کانون خانواده است و نقش پدر و مادر در این زمینه بسیار اهمیت دارد.وی افزود: کودکی که در خانواده‌ای بزرگ شود که پدر و مادر و اعضای آن خانواده به همدیگر مهر و محبت بورزند و آرامش و سازگاری و تعامل مثبت در بین خانواده حکمفرما باشد. آن کودک در مسیر رشد خود برای آینده، انسانی متین و سالم از نظر جسمی و روحی و مفید برای خانواده و اجتماع خواهد بود.نجمی ادامه داد: ولی کودکی که در خانواده‌ای که از همان ابتدای سنین کودکی در فضایی پر از تنش، اختلاف، توهین و استرس باشد. او نیز تحت تأثیر این فضا بزرگ می شود.وی گفت:‌ کودک ذهنش مانند صفحه‌های عکاسی عمل کرده و وقتی رفتارهای ناشایست را می‌بیند همان رفتارها را در ذهنش ضبط می‌کند ولی اگر رفتارهای مناسب و خوب مشاهده کند آن رفتارهای مناسب و خوب را در ذهنش ضبط می‌کند.عضو شورای مرکزی مجمع متخصصان ایران خاطرنشان کرد: نبود آرامش و استرس در ذهن کودکان می‌تواند در تربیت آنان نقش مخربی ایفا کند.انتهای پیام/

کاهش ضریب هوشی و ایجاد اضطراب در کودکان با تماشای تلویزیونهای بیگانه
یک آسیب شناس اجتماعی و متخصص علوم رفتاری گفت: براساس پژوهش انجام شده توسط گروه پژوهش بنیاد صیانت از خانواده مشخص شد که تماشای تلویزیونهای بیگانه باعث ایجاد اضطراب و کاهش ضریب هوشی در کودکان می شود.

دکتر مجید ابهری در گفتگو با خبرنگار مهر به پژوهش انجام شده اشاره کرد و افزود: براساس پژوهش انجام شده توسط گروه پژوهش بنیاد صیانت از خانواده که در 5 گروه سنی در طول 18 ماه گذشته انجام شد مشخص شد که تماشای تلویزیونهای بیگانه و فیلمهای غیر ایرانی به خاطر فضای فرهنگی و موضوعات نمایشی در کودکان زیر 5 سال ایجاد اضطراب و دلهره نموده است.

به گفته وی ، به دلیل عدم توانایی این کودکان در ایجاد تطابق فکری بین صحنه های فیلمهای خارجی و واقعیتهای محیطی زندگی، اضطراب در آنها در سنین 4 تا 7 سالگی تشدید شده و با ایجاد تضاد ذهنی و همچنین باعث افت ضریب هوشی آنان می گردد.

این متخصص علوم رفتاری تاکید کرد: در سنین بین 40 تا 60 سالگی تماشای بیش از 2 ساعت فیلم و سریالهای بیگانه در روز زمینه مناسب برای آلزایمر و فراموشی را در این گروه سنی فراهم می کند و در بین 2400 نفر زن و مرد در گروه سنی 40 تا 60 ساله افرادی که به صورت مرتب تلویزیون تماشا می کردند زمینه مناسب تری برای ابتلا به فراموشی داشته اند.

ابهری گفت: متاسفانه برخی از والدین برای آرام کردن کودکان خود ار فیلمهای کودکان خارجی و کارتن های بیگانه استفاده می کنند که تماشای بیش از 15 دقیقه از اینگونه محصولات کودکان را در دیدن کابوس و بدخوابیهای شبانه و شب ادراری بیشتر از گروههای سنی دیگر قرار می دهد.

این آسیب شناس اجتماعی افزود: برای جبران کاستی های گذشته در کودکانی که بیش از 30 دقیقه تلویزیون های بیگانه را تماشا می کنند انواع بازیهای فکری و فیزیکی پیشنهاد می شود و خود والدین نیز هنگام حضور کودکان در ردیف سنی یک تا 8 سالگی برای پیشگیریهای بعدی از تماشای تلویزیونهای بیگانه که شامل فیلمها و سریالهای خارجی بوده باید خودداری کنند چرا که در سنین مدرسه رفتارهای غیر اجتماعی پرخاشگری ضعف در برقراری روابط اجتماعی در 98 درصد از اینگونه کودکان ملاحظه شد.

به گفته وی ، مجموعه نمونه های آماری در بزرگسالان و کودکان در شهرهای تهران ، اصفهان و رشت و در گروههای سنی یاد شده انتخاب شده ان

از روش‌های فرزندپروری چه می‌دانید؟






کارشناس سلامت روان مرکز بهداشت همدان به بیان اصول و روش‌های کارآمد فرزندپروری پرداخت و گفت: در برخورد با کودکانی که مشکلات رفتاری دارند، والدین دچار نوعی درماندگی و ناکامی می‌شوند که علت آن در درجه نخست، رفتار کودک و سپس نداشتن هیچ‌گونه حمایتی در سازگاری با کودک است.

به گزارش گروه دریافت خبر خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه همدان، "ابراهیم قائم پناه" درباره اینکه رفتارهای مقابله‌ای چگونه شکل می‌گیرد، افزود: در این کودکان، حس قوی استقلال و عدم وابستگی وجود دارد که البته در بسیاری از موارد، تاثیر مثبت به دنبال خواهد داشت چرا که افرادی که مستقل هستند، قاطعیت و اعتماد به نفس بالایی نیز دارند.

وی ادامه داد: متاسفانه، در مواردی که این احساس از شدت بالایی برخوردار است، کودک را به سمت خودسری، سرکشی و جسارت داشتن می‌برد؛ خصوصیات این کودکان این است که در برابر هرکاری مقاومت می‌کنند؛ به عنوان مثال در تعویض پوشاک، حمام کردن و لباس پوشیدن، اغلب با بزرگترها راجع به هر موضوعی بحث می‌کنند، پرخاشگر هستند و زیاد بهانه می‌گیرند؛ دایم برای پیشبرد کار خود گریه می‌کند، همیشه همه چیز را برای خودش می‌خواهد، توجه دایمی می‌خواهد و هیچ حد و حدودی را در این زمینه نمی‌شناسد، سرکش و خودسر و غیرقابل پیش بینی است، موقعیت والدین و بزرگسالان را تشخیص نمی‌دهد و انضباط را رعایت نمی‌کند.

قائم پناه اظهار کرد: پس از اینکه علل و عوامل موثر در شکل‌گیری مشکلات رفتاری برای والدین شرح داده شد، در مرحله بعد می‌توان برنامه آموزشی مهارت‌های خاص مانند توجه کردن، پاداش دادن، نادیده گرفتن، دستورات موثر به کودک خود دادن و استفاده درست از محروم سازی موقت را برای والدین شرح داد.

کارشناس سلامت روان مرکز بهداشت همدان به بیان روش‌های تعامل اجتماعی در کودکان پرداخت و گفت: توجه کردن که منظور، توصیف رفتارهای مناسب کودک و در بعضی مواقع تقلید یا تکرار کردن آنچه که کودک انجام می‌دهد، است؛ در واقع با این کار پدر و مادر موافقت خود را با رفتار کودک نشان می‌دهند و کودک در می‌یابد که والدین به کارهای مثبت او علاقه نشان می‌دهند.

وی ادامه داد: تقویت مثبت یا همان پاداش دادن به کودک بر این اساس است که مطمئن شوید کودک بفهمد که چه کاری مورد تایید شماست، پاداش دادن جایگزین توجه کردن نیست، بلکه توجه نشان دادن زمینه ساز پاداش دادن است.

وی افزود: اقسام پاداش شامل اجتماعی(کلامی، غیرکلامی، فعالیتی)، غیراجتماعی و پاداش کلامی است؛ در در کودکان خردسال پاداش کلامی از مهمترین پاداش‌ها محسوب می‌شود؛ به عنوان مثال به کودک بگوییم از این‌که اسباب بازی‌هایت را جمع کردی از تو متشکرم.

قائم پناه بیان کرد: چگونگی بیان بسیار موثر است؛ اگر یک جمله تشویقی با یک صدای یکنواخت و بدون احساس گفته شود نمی‌تواند خیلی تقویت کننده بوده و تأثیر زیادی داشته باشد.

وی در ادامه به بیان پاداش فیزیکی پرداخت و گفت: با این وجود بهتر است این نوع اظهار محبت و علاقه را به دفعات بیشتری با کودکان انجام دهیم و تنها به عنوان پاداش دادن از آن‌ها استفاده نکنیم؛ به عنوان مثال با دست به پشت کودک زدن، بازو روی شانه کودک گذاشتن، چشمک زدن و پاداش فعالیتی از جمله این موارد به شمار می‌آید.

قائم پناه ادامه داد: پاداش غیراجتماعی شامل دادن اشیاء دلخواه مانند اسباب بازی به کودک است، این نوع پاداش‌ها از زمانی که شروع به آموزش یک رفتار جدید می‌کنیم، مفید هستند.

وی گفت: در پاداش دادن باید اصول کلی رعایت شود؛ به عنوان مثال، بلافاصله بعد از رفتار مطلوب باید پاداش داده شود، در ابتدا هر زمان که رفتار مثبت انجام شد، پاداش داده شود و اینکه تنها به رفتارهایی که می‌خواهید افزایش یابد پاداش بدهید، مهم است.

قائم پناه اظهار کرد: مهارت نادیده گرفتن باعث می‌شود که مهارت‌های توجه کردن و پاداش دادن مؤثرتر واقع شود؛ نادیده گرفتن برای کاهش رفتارهایی که می‌خواهید کمتر انجام شوند بکار می‌رود و در واقع توجه نکردن به کودک است به این صورت که نباید هیچگونه تماس فیزیکی، چشمی و ارتباط کلامی برقرار شود، رفتارهایی را که می‌توان نادیده گرفت شامل پافشاری بر انجام کاری که والدین موافق نیستند، گریه کردن برای جلب توجه، قشقرق راه انداختن، جیغ زدن، تحریک پذیری، بحث کردن و جلب توجه به شکل نامناسب است.

وی ادامه داد: دستورات زنجیره‌ای، مبهم، سوالی و دستوراتی که به دنبالش دلیل و منطق آورده می‌شود دستوراتی هستند که موثر واقع نمی‌شوند.

قائم پناه بیان کرد: در دستورات زنجیره‌ای چندین دستور در یک زمان به کودک داده می‌شود؛ یک راه موثر آن است که این دستورات را به بخش‌های کوچکتر تقسیم کرده و هر بخش را به تنهایی و جداگانه از کودک بخواهیم که انجام دهد؛ دستورات مبهم دستوراتی است که واضح و اختصاصی نیستند مثلاً بچه خوبی باش، دستورات سوالی یعنی از کودک پرسیده می‌شود که آیا این کار را انجام می‌دهد و در واقع مستقیماً به او دستور انجام کاری داده نمی‌شود مثلا، آیا دوست داری که اتاقت را تمیز کنی؟

وی افزود: دستوراتی که به دنبالش دلیل و منطق آورده می‌شود، مثلاً اسباب بازی‌هایت را بردار چون مادر بزرگت اینجا می‌آید و تو می‌دانی که او خانه تمیز را دوست دارد؛ راه مؤثر آن است که دلایل را ابتداء توضیح داده و بعد دستور بدهید.

قائم پناه عنوان کرد: با دستورات و رعایت اصولی مانند تماس چشمی قبل از صدور دستور، با صدای محکم و قاطع با کودک صحبت کنید، متناسب سن کودک دستوری را صادر کنید، دستوری به کودک بدهید که خاص و ساده باشد، از ژست‌های فیزیکی به طور مناسب استفاده کنید، دستورات مثبت باشد، پاداش به دنبال اطاعت از دستور داده شود، قبل از صدور هرگونه دستوری فکر کنید بهتر است از دستورات ساده تری که مطمئن هستید می‌تواند انجام دهد شروع کنید.

وی ادامه داد: کودک باید بفهمد که برای سرپیچی از دستور یک پیامد منفی را تجربه خواهد کرد، کتک زدن، نه والدین و نه کودک را آرام نمی‌کند، بلکه به کودک می‌آموزد که پرخاشگری فیزیکی یک راه حل برای مشکلات است.

کارشناس سلامت روان مرکز بهداشت همدان ادامه داد: زمانی که کودک اطاعت نمی‌کند توصیه می‌شود، استفاده از اتاق خلوت یا محروم سازی موقت کودک را در دستور کار قرار دهید، یعنی گذاشتن کودک در یک مکان بدون سرگرمی به مدت چندین دقیقه و گرفتن هر گونه توجه از وی؛ در این نوع تنبیه از هیچ روش دردناک و زجرآوری استفاده نمی‌شود بلکه فرصت برای دریافت توجه از کودک گرفته می‌شود.

وی به بیان روش محروم سازی موقت کودک پرداخت و گفت: ابتدا دستور ساده و واضح به کودک بدهید و در صورت انجام نشدن دستور بعداز 5 ثانیه، اخطار بدهید و در صورت عدم توجه به اخطار، دست کودک را گرفته و به اتاق خلوت ببرید. در این شرایط با عدم توجه به فریاد، اعتراض و یا قول دادن به اطاعت دستور، به او بگویید روی صندلی بنشیند، وقتی که ساکت نشست، زمان را شروع کنید(1 دقیقه برای هر سال سن کافی است) بعد از اتمام زمان به شرطی که 30 ثانیه آخر را آرام بوده باشد، به طرف وی برگردید و بگویید زمان اتاق خلوت تمام شده است و مجدداً دستور اول را از وی بخواهید.

انتهای پیام

مدیرگروه سلامت روان دانشگاه علوم پزشکی تهران در گفت‌وگو با فارس:
تضاد در تصمیمات بین پدر و مادر باعث افزایش قهر کودکان می‌شود

خبرگزاری فارس: مدیرگروه سلامت روان دانشگاه علوم پزشکی تهران با اشاره به اینکه تضاد در تصمیمات بین پدر و مادر باعث افزایش قهر کودک می‌شود، گفت: وقتی مادر تصمیمی برای جلوگیری از خواسته کودک می‌گیرد پدر نباید مخالف آن تصمیم عمل کند.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

• [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شهرام خرازی‌ها در گفت‌‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان فارس، اظهار داشت: قهر کردن کودکان از سنین 2.5 سالگی به بعد شروع می‌شود بر این اساس وقتی لجاجت‌های مختلف از کودکان سر می‌زند و در نهایت پس از این لجاجت‌ها کودک به نتیجه نمی‌رسد به قهر کردن منتهی می‌شود.
وی افزود: کودکان با لجاجت برای گرفتن امتیاز از والدین اقدام می‌کنند که در نهایت منجر به قهر کردن منتهی می‌شود و در خیلی مواقع مشاهده می‌شود در جلوی ویترین اسباب‌بازی‌فروشی‌ها کودکانی هستند که در حال گریه کردن هستند و پا به زمین می‌کوبند و والدین نیز دست آنها را در حال کشیدن هستند تا از جلوی ویترین دور کنند و این اتفاق نه تنها در کشور ما بلکه در همه کشورها در بین کودکان رخ می‌دهد.
خرازی‌ها تصریح کرد: کودک پس از انجام این عمل‌ها از والدین قهر می‌کند که همراه آن لجاجت و گریه است و روش صحیح برخورد با کودک آن است که والدین یک قانونمداری مشخصی داشته باشند و بین خودشان هیچگونه تضادی وجود نداشته باشد.
وی ادامه داد:‌ این بدین معنا است که برای هر پاسخی در خانواده قانونگذاری می‌شود که مثلا به فلان خواسته کودک باید سریع پاسخ داد یا با تاخیر پاسخ بدهند که در این زمینه هم پدر و مادر باید از این قانون تبعیت کنند ولی اگر در این مواقع تناقضی وجود داشته باشد آن موقع کودکان از این تضاد و تناقض سوءاستفاده می‌کنند.
خرازی‌ها گفت: مثلا کودکی برای داشتن وسیله خاصی قهر می‌کند ولی مادر به دلیل وضعیت معیشتی که اجازه به وی نمی‌دهد تا آن وسیله را تهیه کند به کودک عنوان می‌کند که نمی‌تواند چنین وسیله‌ای را برای وی تهیه کند ولی وقتی پدر به خانه می‌آید آن زمان پدر به خواسته کودک جواب مثبت می‌دهد که این مسئله باعث تناقض می‌شود و کودک یاد می‌گیرد از این به بعد برای امتیازگیری روش‌های مختلف را امتحان کند.
وی خاطرنشان کرد:‌ در برخورد با بچه‌هایی که زیاد قهر می‌کنند پدر و مادرها باید مقید به قانونی باشند که در منزل آن را تعیین می‌کنند و برای رعایت این قانون پافشاری کنند و به خواسته‌های نامعقول کودکان که توجیه معقولی ندارد بلافاصله پاسخ ندهند و در این مواقع حواس کودک را به چیز دیگری پرت کنند یا به قهر کودک توجه نشود زیرا کودکان بلافاصله از قهرکرد‌ن خودشان از این نوع قهرها دست می‌کشند.
انتهای پیام/

«فرزندسالاری» یکی از علل گرایش به "خشونت" است



به گفته یک روانشناس، «خانواده» نقش مهمی در آرامش افراد و جلوگیری از بروز خشم آنها دارد، بنابراین آموزش رفتار برای کنترل خشم باید در سنین ابتدایی توسط والدین با آموختن مسایلی نظیر قوانین ارتباطی صحیح، پرهیز از فکر خوانی و احترام به عقاید دیگران به کودکان ارائه شود؛ البته «فرزند سالاری» بیش از حد نیز می‌تواند باعث گرایش رفتار فرد به سمت خشونت شود.


دکتر ربابه غفار تبریزی در گفت‌وگو با خبرنگار «اجتماعی» ایسنا منطقه دانشگاه علوم پزشکی تهران، در مورد تاثیر خانواده بر روی خشونت افراد گفت: زمانی که یک فرد یا گروه در مسله‌ای به نتیجه منطقی و قانع کننده نمی‌رسند، به خشونت روی می‌آورند.


وی در مورد مسایلی که باعث رواج خشونت در اجتماع می‌شود، اظهار کرد: قهر، دعوا و دشنام باعث بروز پرخاش و خشونت به ویژه در کودکان می‌شود.


دکتر تبریزی در ادامه اظهار کرد: زمانی که افراد نتوانند از راه‌های معمول نیازهای اولیه از قبیل رفاه و امنیت خود را پاسخ دهند، دچار ناکامی می‌شوند که این مسئله به صورت خشونت در اجتماع بروز می‌یابد.


وی افزود: برای جوانان باید فضاهایی نظیر مکان‌های تفریحی وجود داشته باشد تا بتوانند انرژی هیجانی خود را تخلیه کرده و اجازه ندهند که این انرژی انباشته شده و به صورت خشم یا رفتار پرخطر در فعالیت‌های آنان از قبیل رانندگی و غیره بروز کند.


این روانشناس در مورد ارتباط خشم با مسایل فرهنگی نیز گفت: هر چقدر سطح فرهنگ و سواد جامعه بالا باشد و افراد با طیف‌های رفتاری بیشتری در ارتباط باشند و توانایی مدیریت خشم به آن‌ها آموخته شود، می‌توانند در مقابل خشم واکنش بهتری از خود نشان دهند.


وی در مورد تاثیر جامعه بر روی خشونت افراد اضافه کرد: سازمان‌هایی نظیر صدا و سیما می‌توانند در شکل‌گیری احساسات و عواطف مردم نقش بسیاری داشته باشند، به طور مثال صدا و سیما می‌تواند با کم‌تر پخش کردن فیلم‌های خشونت‌آمیز مردم را به سوی آرامش سوق دهد.


انتهای پیام

اگر پسر نوجوان دارید بخوانید...


شاید بتوان یکی از مهم‌ترین مسوولیت‌ها و وظایفی را که والدین در مقابل نوجوانان خود دارند وظیفه تربیتی آن‌ها به شمار آورد؛ وظیفه‌ای که اگر خوب و درست از عهده آن برآیند، نتیجه‌اش آینده‌ای درخشان و مطمئن برای فرزندان است.



روزنامه سلامت بر این مطلب افزوده است:

حالا اگر می‌خواهید به عنوان والدینی دلسوز و مسئول، آینده جسمی و روانی پسران خود را تأمین کنید، رعایت این نکات را فراموش نکنید:

1) پدر و مادر قبل از هر دوست ناباب یا جامعه ناسالمی می‌توانند رفتارهای پرخطر را به فرزندان شان بیاموزند. نتیجه تازه‌ترین تحقیقات روی بیش از 2000 نوجوان که به مصرف سیگار و مواد مخدر و... اعتیاد داشتند، نشان داده که 40 تا 60 درصد از این نوجوانان، برای اولین بار نحوه استعمال مواد دخانی را در خانه و توسط والدین خود آموخته‌اند؛ بنابراین اولین گام در دور نگه داشتن فرزندان از مواد مخدر، استعمال‌نکردن آن‌ها توسط والدین و به ویژه در منزل است.

2) شما نمی‌توانید از نوجوانتان توقع داشته باشید که مدام در محیط‌های آلوده و در مجاورت افراد معتاد قرار داشته باشد و هیچ تمایل یا حس کنجکاوی نسبت به مصرف مخدرها از خود نشان ندهد؛ بنابراین از رفت و آمد با دوستان یا اقوامی که اقدام به مصرف مخدرها جلوی اعضای خانواده می‌کنند، خودداری کنید.

3) با پرهیز از رذایل اخلاقی مانند دروغگویی، خشم و عصبانیت بی‌موقع یا ناسزاگفتن، الگوی رفتاری مناسبی برای نوجوانتان باشید.

4) بسیاری از پدران دوست دارند آینده‌ای را که برای خود متصور بوده‌اند و به آن نرسیده‌اند برای پسرانشان ترسیم کنند، اما خیلی از افسارگسیختگی‌ها و فاصله‌های بین والد و فرزند از همین جا شروع می‌شود. شما به عنوان یک پدر خوب، فقط وظیفه شناساندن راه‌های صحیح و غلط به فرزندتان و مشورت کردن با او در مورد علاقه‌مندی‌هایش را دارید و بهتر است انتخاب نهایی را به عهده فرزندتان بگذارید.

5) بسیاری از پسران از گوش دادن به نصیحت‌ها و توصیه‌های همیشگی گله‌مندند و فکر می‌کنند که نصیحت بیش از حد یعنی عدم اعتماد خانواده و کوچک شمردن آن‌ها. شما می‌توانید با خریدن انواع کتاب‌ها یا فیلم‌های آموزنده، فرزند خود را نسبت به مسائل و مشکلات موجود در جامعه به طور غیرمستقیم آگاه کنید.

6) پسران در سنین نوجوانی علاقه خاصی به استقلال، جدا شدن از خانواده و پیوستن به گروه هم‌سالان دارند و نگرانی بسیاری از والدین، از ناشناخته بودن دوستان فرزندشان نزد آن‌هاست.

شما برای اینکه هم فرزندتان را خوشحال کنید و هم با دوستان جدیدش بیشتر آشنا شوید، می‌توانید هر چند وقت یک بار، یک مهمانی دوستانه ترتیب دهید و دوستان فرزندتان را هم با خانواده‌هایشان به صرف یک عصرانه ساده دعوت کنید. شما می‌توانید برای تسلط بیشتر به روابط فرزندتان هم، ماهی یک بار، یک برنامه کوهنوردی با دوستان فرزندتان و خانواده آن‌ها بچینید.

7) از تحقیر، توهین یا مقایسه‌کردن پسرتان با دیگران به شدت پرهیز کنید؛ چون انجام این اعمال موجب پرخاشگر و زورگو شدن آن‌ها در آینده می‌شود و این گونه فرزندان تحقیر شده بعد از رسیدن به استقلال سعی می‌کنند با توسل به زور وجود و قدرتشان را به دیگران اثبات کنند.

8) پسران، پدران آینده‌اند و باید مسوولیت‌پذیر بار بیایند؛ بنابراین انجام برخی از کارهای خانه را حتی اگر خیلی کم و پیش پا افتاده باشند به عهده پسرتان بگذارید؛ کارهایی مانند خرید نان یا گذاشتن کیسه زباله بیرون از منزل.

9) پسران در سنین نوجوانی علاقه زیادی به دیده و پذیرفته شدن از طرف جامعه دارند؛ بنابراین برای این کار اقدام به عوض کردن ظاهر و نوع پوشش خود می‌کنند. در مواجهه با این گونه مسائل، شما نباید با پرخاشگری و توهین فرزندتان را از تغییر ظاهرش منع کنید، بلکه باید با زبانی خوش و دلیل و منطق مناسب، او را تشویق به پذیرفته شدن از راه‌های دیگری غیر از تغییر ظاهر غیر متعارف کنید. از او بخواهید که رشته هنری یا ورزش مورد علاقه‌اش را به صورت حرفه‌ای ادامه دهد و موفقیت‌ها و قهرمانی‌های پیاپی‌اش سبب غرور و افتخار خودش و شما باشد.

10) آزادی مفرط ، بیشتر مخرب است نه موثر. شما با آزاد گذاشتن فرزند پسرتان در هر زمینه‌ای و برآورده کردن همه نیازهای او، فردی متکبر و خودخواه از او می‌سازید و موجب می‌شوید که او فکر کند در همه مکان‌ها و زمان‌ها، هر کاری که دلش بخواهد می‌تواند انجام دهد، اما وقتی طی زندگی با مسائلی غیر از آنچه باب میل اوست روبرو شود، یأس و ناامیدی سراسر وجودش را فرا می‌گیرد و عاقبت این نوجوانان چیزی نمی‌شود جز احساس پوچی و...

11) پسرها عمدتا عهده‌دار چرخاندن چرخ مالی و اقتصادی زندگی در آینده هستند؛ بنابراین بهتر است پدران، آن‌ها را با مسائل و مشکلات مالی و حساب و کتاب و نحوه صحیح پول خرج کردن آشنا کنند و از نوجوانی پس انداز کردن و صرفه‌جویی را به آن‌ها یاد دهند.

12) این یک باور غلط است که دخترها بیشتر از پسرها به محبت نیاز دارند. پسرها هم به اندازه دخترها به محبت و حمایت عاطفی خانواده‌شان احتیاج دارند؛ پس وظیفه یک پدر یا مادر مهربان که به فکر سلامت روان فرزندش است، رعایت تعادل و عشق ورزی به همه فرزندان است.

13) معمولاً پسرها با پدرانشان راحت‌ترند و بهتر می‌توانند مشکلاتشان را با آن‌ها در میان بگذارند؛ بنابراین به عنوان یک پدر مسوول، روزی یک ساعت از وقتتان را به پسرتان اختصاص دهید و او را در راه حل مشکلاتش یاری کنید. فقط حواستان باشد که خشونت و پرخاش، جایی در راهنمایی‌هایتان نداشته باشد تا فرزندتان از مشورت کردن با شما پشیمان نشود و مشکلاتش را خارج از خانه و به روش‌های نادرست حل نکند.

14) پسربچه‌ها علاقه شدیدی به بازی‌های خشن کامپیوتری دارند. برای جلوگیری از ناراحتی‌های جسمی و روحی فرزندتان، از تنها و آزاد گذاشتن او برای ساعت‌ها بازی با کامپیوتر خودداری کنید.

15) بد نیست که حساب دخل و خرج فرزندتان را داشته باشید و دورادور بدانید که او پول‌هایش را چه طور خرج می‌کند. شاید باور نکنید اما خرید سیگار می‌تواند به سادگی خریدن یک بسته آدامس یا پفک باشد!

16) به پسرتان بیاموزید که زورگویی و قلدری راه معقول و پسندیده‌ای برای رسیدن به خواسته‌ها نیست؛ بنابراین بهتر است برای حل مشکلاتش راه‌های منطقی و آرام را پیش گیرد تا محبوبیتش پیش اطرافیان بیشتر شود.

17) پسرها به خاطر موقعیت خانوادگی خاصی که در آینده دارند و باید مسوول و مدیر یک زندگی شوند، نیاز زیادی به اعتماد به نفس بالا دارند. شما می‌توانید با سپردن کارهای مهم به پسرتان و گفتن این جمله که «من می‌دانم تو به بهترین شکل ممکن این کار را انجام می‌دهی» اعتماد به ‌نفس فرزندتان را بالا ببرید و حس مفید بودن را به او القا کنید.

18) با مسوولان و مشاوران مدرسه او در تماس باشید تا بتوانید از تغییرات احتمالی روانی یا تحصیلی فرزندتان خبردار باشید.

19) برای این که پسرتان احساس نکند به خاطر جنسش هیچ محدودیتی ندارد، قوانین خانواده را بنویسید و به دیوار اتاقش بچسبانید و حتماً ساعات ورود و خروج را طبق مقررات خانواده درج کنید و اگر دیدید که او از حدش تجاوز کرد، بنا به روحیاتش، تنبیه یا تشویقی برایش در نظر بگیرید تا بهتر شرایط خانواده را بپذیرد.

20) جوری رفتار نکنید که فرزندتان احساس کند برای هر کاری باید نظر شما را رعایت کند و حق انتخاب در هیچ زمینه‌ای را ندارد، این رفتار او را سرخورده می‌کند. انتخاب رنگ اتاق، لباس یا نوع تغذیه را به عهده خودش بگذارید.

21) هیچ گاه در برابر دختر یا فرزند کوچک‌ترتان به پسرتان نگویید که تو بزرگی یا پسری و این رفتارها از تو بعید است. عادلانه قضاوت کنید و به فرزندانتان بیاموزید که به یکدیگر احترام بگذارند و حقوق یکدیگر را هم رعایت کنند.

هشدار یک مخترع؛

کودکان نسل گوگل مغز مرده هستند/ وابستگی خطرناک کودکان به اینترنت

یک مخترع برجسته بریتانیایی هشدار داد که نسل گوگل که برای همه چیز به اینترنت متکی هستند در خطر تبدیل شدن به انسانیهایی با مغزهای مرده هستند.

به گزارش خبرگزاری مهر، ترور بیلیس مخترع بریتانیایی تجهیزاتی است که نیروی خود را که از نیروی برق فراهم شده از قدرت ماهیچه های انسانی دریافت می کند. وی اظهارداشت که کودکان امروز خلاقیت و مهارتهای عملی خود را از دست می دهند چرا که آنها زمان بسیاری را در مقابل صفحات نمایشگر تلف می کنند. این مخترع 75 ساله هشدار داد که درحال حاضر واهمه از این امر وجود دارد که نسل آینده مخترعان از بین بروند چرا که جوانان دیگر نمی توانند هیچ چیز را با دستانشان بسازند. [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ترور بیلیس، مخترع رادیویی که با قدرت انسانی کار می کند هشدار داد که اینترنت کودکان را مغز مرده کرده است اما وی اظهار داشت که کودکان باید مهارتهای مهم را دوباره کشف کنند و این در شرایطی امکان پذیر است که مدارس از اسباب بازیهای ساختنی و عملی برای کودکان بهره ببرد. بیلیس گفت: کودکان باید یادبگیرند که به رایانه و تلفن همراه خود وابسته نباشند. آنها باید از رایانه ها استفاده کنند اما بسیاری از آنها این روزها با رایانه صرفا بازی می کنند و زمان زیادی را صرف نشستن در مقابل رایانه می کنند. وی یادآور شد: کودکان امروز وابسته به جستجوی های اینترنتی هستند. اگر آنها اینقدر به اینترنت وابسته باشند، مغز مرده می شوند و دیگر نمی توانند کارهایی را به روشهای قدیمی انجام دهند. این مخترع انگلیسی اظهار داشت: وقتی 5 یا شش ساله بودم دستگاه هایی را اختراع می کردم، در طول جنگ وقتی در مدرسه نبودم بیرون می رفتم و وسایل بی مصرفی را جمع آوری کرده تا از آنها برای وسایل اختراعی خودم استفاده کنم. بسیاری از اختراعات ترور بیلیس ابزارها و دستگاه هایی برای کمک به معلولان بوده است.

/مشاور سلامت/
«چشم غره» بچه‌ها را لجباز می‌کند

خبرگزاری فارس: دبیر انجمن روانپزشکی ایران گفت: «چشم‌غره» باعث تکرار رفتار ناپسند کودکان و لجبازی آنها می‌شود.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

• [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

پرویز مظاهری در گفت و گو با خبرنگار بهداشت و درمان فارس افزود: در تربیت فرزندان، تنبیه باید در کنار تشویق انجام شود به این معنی که وقتی کودک کار خوبی انجام می‌دهد باید تشویق شود تا آن رفتار خوب را تکرار کند و تشویق تقویت‌کننده یک حالت مثبت است در مقابل تنبیه از یک فعالیت یا رفتار بد بازدارندگی ایجاد می‌کند.
این روانپزشک افزود: متأسفانه در فرهنگ ما و در ذهن والدین نخستین چیزی که شکل می‌گیرد داد زدن بر سر کودک یا تنبیه بدنی است در حالی که این تنبیه به هیچ عنوان مورد تأیید نیست. این رفتار والدین به عنوان بازدارنده کارایی نخواهد داشت. چرا که هر رفتاری از سوی والدین که باعث ترس و نگرانی کودک شود مانند چشم‌غره یا کتک باعث ناهنجاری رفتاری در آینده می‌شود.
وی تأکید کرد: بهترین تنبیه کودک، تشویق نکردن اوست. به عبارتی باید کودک را از فعالیت‌ها و کاری که مطابق میل و خواسته اوست به طور موقت محروم کرد. مثلاً اگر کودک درس نخواند، خواهر یا برادر خود را اذیت کرد یا بی‌انضباطی کرد می‌توان در مقابل او را از رفتن به سینما یا مهمانی موقتاً منع کرد. متأسفانه والدین در مواجهه با کار بد کودکان می‌خندند یا به او باج می‌دهند.
مظاهری با بیان اینکه تنبیه به طور کلی مردود نیست، اظهار کرد: تنبیه در کنار تشویق اگر به موقع استفاده شود، باعث سوق دادن رفتار کودک یا نوجوان به مسیر صحیح، منطقی و جامعه‌پسند خواهد شد.
وی در ادامه درباره سن تنبیه کودکان گفت: برای تنبیه سن خاصی مطرح نیست و حتی برای کودکان 3-2 ساله در صورت انجام رفتار بد، باید تنبیه یا رفتار بازدارنده اعمال شود.
وی افزود: برخی والدین اگر چه تنبیه بدنی را برای کودکان خود به کار نمی‌گیرند اما با «چشم‌غره» سعی در تربیت فرزندان خود دارند و معتقد هستند «یک نگاه برای بازداشتن کودک کافی است» غافل از اینکه این نگاه از 100بار کتک زدن بدتر است. زیرا کودک برای مقابله با پدر و مادر مبادرت به تکرار آن رفتار ناپسند می‌کند.
این روانپزشک همچنین درباره عواقب تنبیه بدنی اظهار کرد: این امر باعث برانگیختن نفرت و احساس خشم کودک نسبت به والدین می‌شود.
وی گفت: شاید این طور به نظر برسد که کودک بعد از چند دقیقه کتک را فراموش می‌کند و به بازی ادامه می‌دهد اما در واقع این تنبیه در ناخودآگاه او می‌ماند و نوعی عقده حقارت، ناراحتی و خشم نسبت به والدین پیدا می‌کند چرا که ضعف و قوانین اجتماعی مانع مقابله به مثل می‌شود. کودک در مقابل پدر یا مادر کوتاه می‌آید و همین مسئله احساس سرخوردگی را در او ایجاد می‌کند.
مظاهری با اشاره به رفتار برخی والدین از جمله تحقیر، تمسخر یا مقایسه با همسالان، افزود: این رفتار، تنبیه همراه با تبعیض است که علاوه بر ایجاد نفرت نسبت به والدین، نفرت و ناراحتی نسبت به خواهر، برادر یا دیگر همسالان را نیز به دنبال دارد.
وی تصریح کرد: تنبیه‌های مکرر در بزرگسالی به افسردگی و اضطراب منجر می‌شود. به طور مثال کودکی که پدر یا مادر عصبی دارد، با انجام هر کار بد دائم دچار اضطراب و نگرانی ناشی از ترس تنبیه بدنی و کتک می‌شود.
به گفته وی، کودکانی که زیاد تنبیه می‌شوند در زندگی اجتماعی موفق نخواهند بود. والدین باید این واقعیت را بپذیرند که تنبیه بدنی کودکان مشکلات زیادی برای آحاد جامعه به وجود می‌آورد.
مظاهری تصریح کرد:‌ افرادی که از تنبیه‌‌ بدنی به عنوان ابزار استفاده می‌کنند به نوعی بیمار و نیازمند روان درمانی هستند چون نتوانسته‌اند تحمل کنند و آستانه تحمل‌پذیری پایین دارند. افرادی که تنبیه می‌شوند نیز در آینده نیاز به درمان پیدا می‌کنند و اغلب در بزرگسالی به دلیل افسردگی به پزشک مراجعه می‌کنند.
انتهای پیام/

معمولا والدین به دنبال شناخت راه های شناسایی بیش فعالی در کودکان خود هستند. این بیماری ۳ دسته علامت دارد.



دسته اول پرتحرکی (بیش فعالی)؛ کودک از نظر حرکت پرجنب و جوش است و دویدن کودک زیاد و لحظه ای آرام نیست و خسته نمی شود. مخصوصا در مهمانی، فروشگاه و... این علامت در سنین پیش از دبستان بوضوح مشاهده می شود و در سن دبستان، معلم می گوید بچه روی صندلی دائماً حرکت می کند و در کلاس راه می رود، اما بتدریج و با افزایش سن کاهش می یابد.



دسته دوم کودکانی که دچار رفتارهای تکانشی هستند؛ کودک یک لحظه عصبانی می شود، چیزی را پرت می کند و متوجه نیست که ممکن است به چشم شما بخورد، یا از بلندی می پرد، پایش می شکند، یا یک بچه ۳ ساله در خیابان می دود و خود را معرض ریسک خطر قرار می دهد.



دسته سوم کودکانی هستند که با مشکل توجه و تمرکز مواجهند و این مشکل در تحصیل آنها اختلال ایجاد می کند، اشتباه ناشی از بی دقتی دارند و غلط های دیکته شان زیاد است یا وسایل شان را در مدرسه جا می گذارند.



دارا بودن این علائم لزوما دلیل این نیست که کودک دچار بیماری بیش فعالی باشد، اما اگر بعضی از آنها را دارا بود باید به پزشک مراجعه شود.



"روزنامه جام جم"


شیطنت و سر به هوایی از خصوصیات دوران کودکی است. کودکان اغلب پرتحرک اند و به سختی به نظم تن در می دهند. تصور کنید فرزندتان چنان بازیگوش باشد که قادر به کنترل وی نباشید و هر چه به او بیشتر آموزش می دهید کمتر یاد می گیرد. این کابوس را تحت عنوان «اختلال بیش فعالی - کم توجهی» نامگذاری کرده اند.

بیش فعالی درکودکان

اختلال كم توجهی و بیش فعالی، مشكل بسیاری از كودكان و البته نگرانی بسیاری از والدین است.

بعضی از والدین برعكس، حتی شیطنت و خرابكاری مفرط كودكشان را جدی نمی گیرند و آن را به حساب تیزهوشی و كنجكاو بودن او می گذارند.

این آزمون به شما كمك می كند دریابید فرزندتان به مشكل بیش فعالی و كم توجهی دچار است یا نه.

هنگام جواب دادن به سوال های زیر، این نكته ها را در نظر داشته باشید:

• سن فرزندتان را در نظر بگیرید.

• رفتار فرزندتان را در 6 ماه گذشته ملاك پاسخ دادن قرار دهید.

• توجه كنید كه این آزمون به تنهایی نباید ملاك تشخیص یا درمان یك كودك باشد.

گزاره های زیر را بخوانید و برای هریك، یكی از گزینه های روبه رو را انتخاب كنید (امتیاز هریك از گزینه ها در مقابل آنها نوشته شده) و در نهایت، مجموع امتیازهایتان را حساب كنید و تفسیر آزمون را بخوانید.

قسمت اول:

1) فرزندتان به جزییات توجه نمی كند یا در انجام تكالیف مدرسه اش اشتباه های ناشی از بی دقتی دارد؟

2) به سختی می تواند توجهش را حین انجام یك كار و تا پایان آن حفظ كند؟

3) وقتی مستقیما با او صحبت می كنید، به نظر می رسد گوش نمی دهد؟

4) باوجود داشتن میل باطنی به انجام كارها و فهمیدن دستوراتی كه به او داده می شود، به دستورات درست عمل نمی كند و نمی تواند كاری را به پایان برساند؟

5) به دشواری می تواند به وظایف و فعالیت هایش نظم دهد؟

6) كارهایی كه به تلاش مداوم ذهنی نیاز دارند، دوست ندارد و از انجام آنها طفره می رود؟

7) وسایل لازم برای انجام كارها یا تكالیفش را گم می كند؟ (مداد، كتاب، اسباب بازی و ...)

8) صداها یا محرك های دیگر به آسانی حواسش را پرت می كنند؟

9) در فعالیت های روزانه اش فراموشكار است؟

10) با دست هایش ور می رود یا پاهایش را تكان می دهد و وقتی نشسته، سر جایش وول می خورد و می لولد؟

11) مواقعی كه لازم است سر جایش بنشیند، صندلی را ترك می كند؟

12) مواقعی كه لازم است سر جایش بنشیند، بیش از حد به دور و اطراف می دود و از صندلی ها بالا می رود؟

13) انجام بازی های بی سر و صدا برایش دشوار است؟

14) تمام روز در حال حركت است، انگار در بدنش موتور كار گذاشته اند؟

15) بیش از حد حرف می زند؟

16) وقتی از او سوال می پرسید، قبل از اینكه سوال تمام شود، با عجله جواب می دهد؟

17) رعایت نوبت برایش دشوار است؟

18) وسط حرف دیگران یا كار آنها می پرد؟

بهتر است قبل از اینكه هرگونه برچسبی به فرزندتان بزنید، برای ملاقات با یك روان پزشك یا روان شناس برنامه ریزی كنید. بدون مشورت با روان پزشك در مورد وضعیت فرزندتان تصمیم نگیرید و به خصوص در حضور كودك در مورد بیش فعالی حرفی نزنید

19) با بزرگسالان بحث می كند؟

20) از كوره در می رود؟

21) آگاهانه از خواسته ها و قوانین بزرگسالان سرپیچی می كند؟

22) عمدا دیگران را اذیت می كند؟

23) دیگران را مسوول خطاها یا بدرفتاری های خود می داند؟

24) حساس است و به سادگی از دیگران می رنجد؟

25) عصبانی یا بی میل است؟

26) كینه توز است و دوست دارد تلافی كند؟

27) قلدری می كند، دیگران را تهدید می كند یا می ترساند؟

28) كتك كاری به راه می اندازد؟

29) برای فرار از كارهایی كه باید انجام دهد، یا خلاص شدن از دردسر، دروغ می گوید و دیگران را گول می زند؟

30) از مدرسه فرار می كند؟

31) دیگران را آزار فیزیكی می دهد؟

32) اشیا ارزشمند دزدیده است؟

33) عمدا وسایل دیگران را خراب می كند؟

34) اشیایی را به كار برده كه می توانند صدمه جدی ایجاد كنند. (چاقو، چوب، آجر، اسلحه)

35) حیوانات را آزار می دهد؟

36) عمدا آتش روشن می كند كه خرابی به بار بیاورد؟

37) بی اجازه وارد خانه یا محل كار یا ماشین كسی می شود؟

بیش فعالی درکودکان

38) شب بدون اجازه از منزل بیرون می ماند؟

39) شبانه از منزل فرار كرده است؟

40) كسی را مورد سوءاستفاده جنسی قرار داده است؟

41) مضطرب، هراسان یا نگران است؟

42) به خاطر احتمال خطا، از امتحان چیزهای جدید می ترسد؟

43) احساس بی ارزشی یا حقارت می كند؟

44) به دلیل بروز مشكلات، خودش را سرزنش و احساس تقصیر می كند؟

45) احساس تنهایی می كند و حس می كند كسی او را نمی خواهد و دوست ندارد. می گوید: «كسی من را دوست ندارد.»

46) ناراحت، غصه دار یا افسرده است؟

47) نگران رفتار و ظاهر خود است و همیشه خجالت می كشد؟

تفسیر آزمون

اگر شما هم فكر می كنید فرزندتان بیش فعال است، این آزمون به شما كمك می كند تا این حدستان را ارزیابی كنید، اما دقت داشته باشید كه این آزمون به تنهایی نمی تواند و نباید ملاك تشخیص قرار گیرد. همچنین پاسخ مثبت به یك یا چند سوال نشانه وجود مشكل نیست. برای تفسیر نمره های آزمون به نكته های زیر توجه كنید:

الف) اگر بین سوال های 1 تا 9 حداقل به 6 سوال پاسخ «اغلب» یا «تقریبا همیشه» داده اید و در بین سوال های 48 تا 55 حداقل یك پاسخ «مشكل اندكی دارد» یا «مشكل جدی دارد» دارید، احتمالا كودكتان با اختلال كم توجهی روبروست.

ب) اگر در بین سوال های 10 تا 18 حداقل به 6 سوال پاسخ «اغلب» یا «تقریبا همیشه» داده اید و در بین سوال های 48 تا 55 حداقل یك پاسخ « مشكل اندكی دارد» یا «مشكل جدی دارد» داشته اید، احتمالا فرزندتان با اختلال بیش فعالی روبراست.

ج) اگر هر دو نتیجه «الف» و «ب» را از آزمون گرفته اید، احتمالا كودكتان با اختلال بیش فعالی و كم توجهی (ADHD) روبراست.

قسمت دوم:

عملكرد كودك

48) عملكرد كلی فرزندتان در مدرسه چگونه است؟

49) خواندن فرزندتان چگونه است؟

50) نوشتن فرزندتان چگونه است؟

51) ریاضی فرزندتان چگونه است؟

52) ارتباط او با والدینش چطور است؟

53) ارتباط او با خواهر و برادرش چطور است؟

54) ارتباط او با همسالانش چطور است؟

55) مشاركت او در فعالیت های جمعی (مانند بازی های تیمی) چگونه است؟

چه می توان كرد؟

اگر نتایج الف، ب، یا ج گرفته اید، حتما فرزندتان را نزد یك روان پزشك یا روان شناس ببرید. تشخیص اختلال كم توجهی و بیش فعالی (ADHD) به این سادگی ها نیست. حتی بعد از انجام این آزمون نیز نمی توان به تشخیص قطعی رسید، بنابراین بهتر است قبل از اینكه هرگونه برچسبی به فرزندتان بزنید، برای ملاقات با یك روان پزشك یا روان شناس برنامه ریزی كنید. بدون مشورت با روان پزشك در مورد وضعیت فرزندتان تصمیم نگیرید و به خصوص در حضور كودك در مورد بیش فعالی حرفی نزنید.



"تبیان"


آ‍ژانس ملی امنیت دارویی و محصولات بهداشتی در فرانسه هشدار داد: فنوکسی اتانول، نوعی ماده شیمیایی از خانواده اتر است که در محصولات آرایشی بهداشتی به کار می‌رود و مصرف آن برای کودکان زیر 3 سال توصیه نمی‌شود.
این ماده شیمیایی در شامپو، خمیردندان، دستمال مرطوب، انواع شوینده‌ها و سایر مواد آرایشی بهداشتی وجود دارد و مصرف آن در کودکان، خطر ایجاد مسمومیت را به همراه دارد.
محققان توصیه می‌کنند در تولید دستمال‌های مرطوب مخصوص پاک کردن کودک، از این ماده شیمیایی استفاده نشود و میزان غلظت این ماده در سایر محصولات بهداشتی ویژه کودکان از 1 درصد به 0.4 درصد کاهش یابد.
ماده فنوکسی اتانول قابلیت جذب بالایی دارد و از طریق پوست در بدن کودک نفوذ می‌کند. اگرچه مصرف کوتاه مدت آن عوارض قابل توجهی ندارد و باعث ایجاد حساسیت‌های پوستی نیز نمی‌شود، اما مصرف مداوم آن باعث سوزش چشم می‌شود.
آژانس، گزارش تحقیقات خود را در اختیار کمیته علمی اروپا برای ایمنی مصرف کننده قرار داد تا در خصوص مصرف این ماده در تولید محصولات بهداشتی برای کودکان تجدید نظر کند.



"شهرزاد پرس"

سعی کنید در خانه خود این طرز فکر را القا کنید که تمیز بودن خانه احساس بسیار خوبی به انسان می دهد. اگر کودک از جمع کردن وسایلش خودداری کرد، خودتان آنها را جمع کنید و بگویید: «به نظرت این طوری بهتر نیست؟ وقتی همه چیز مرتب و سرجای خودش است آدم احساس بهتری دارد.»
1.تاکید بر اینکه تمیزی و نظم احساس خوبی به انسان می دهد
مشکل بیشتر والدین این است که کودکان آنها غذا یا اسباب بازی های خود را روی زمین پرت و پخش می کنند. گاهی کودکان این کار را می کنند تا صبر والدین خود را بسنجند و ببینند چه زمانی کاسه صبر شما لبریز می شود.
زمانی که شما آرام تر و صبورتر واکنش نشان دهید جذابیت این کار نیز برای کودک از بین می رود. مثلا وقتی با آرامش به کودک خود می گویید: «اکنون زمان تمیزکاری است» بیشتر جواب می دهد تا زمانی که فریاد می زنید.

پرورش کودک منظم,آموزش نظم به کودک

سعی کنید در خانه خود این طرز فکر را القا کنید که تمیز بودن خانه احساس بسیار خوبی به انسان می دهد. اگر کودک از جمع کردن وسایلش خودداری کرد، خودتان آنها را جمع کنید و بگویید: «به نظرت این طوری بهتر نیست؟ وقتی همه چیز مرتب و سرجای خودش است آدم احساس بهتری دارد.» این مکالمه در وجود کودک تاثیر می گذارد و باور می کند منظم بودن مساوی است با داشتن احساس خوب.
با تکرار این نوع آرامش ها و تلقین کردن ها کودک به تدریج می آموزد بدون اینکه شما چیزی بگویید خودش همه وسایل اضافه را جمع کند. این مساله برای هر دوی مادر و فرزند مفید است. کودک نظم را یاد می گیرد و بخشی از کارهای مادر نیز کم می شود.

2. زمان تمیزکاری را شاد و سرگرم کننده کنید
اینکه روند تمیز کردن را به سرگرمی مفرح برای کودک تبدیل کنید بسیار مهم است. به طور مثال، هنگام مرتب کردن اطراف خانه آواز بخوانید. یا کارهای خود را در غالب شعر و آواز بیان کنید. این مساله باعث تحریک کودک به مشارکت در این کار می شود.
می توانید جمع کردن اسباب بازی ها از روی زمین را به یک بازی سرگم کننده تبدیل کنید. به طور مثال، بگویید هر چیزی که سرجای خودش نیست مثل کردوکودیل بزرگی است که باید سریعا به خانه اش فرستاد. یا مثلا، به هم ریختگی همچون آتش است و برای خاموش کردن آن باید وسایل را سرجای خود گذاشت.
برای کودکان بزرگ تر، می توانید از بازی اینکه چه کسی می تواند وسایل خودش را زودتر سرجایش بگذارد، استفاده کنید. از اینکه همه کارها را با سختی خودتان به تنهایی انجام دهید و همزمان غر هم بزنید، پرهیز کنید. اگر شما یا کودکتان شروع به اعتراض و شکایت کردید، سریعا آن را به یک بازی یا سرگرمی تغییر دهید.
3. تمیز کردن پیش از انجام کارهای جدید
این عادت را در خانه خود به وجود بیاورید که پیش از انجام هر نوع بازی جدید باید وسایل بازی قبلی را جمع کرد. ابتدا شاید کودکان در برابر این قانون جدید واکنش منفی نشان دهند اما پس از مدتی متوجه می شوند اگر همکاری کنند، سریع تر می توانند بازی کنند. برای رسیدن به این هدف، باید به کودک خود گوشزد کنید تا زمانی که همه وسایل سرجای خود قرار نگیرند از بازی خبری نیست. این کار به مرور به یک عادت تبدیل می شود و کودک خودش به طور خودکار وسایل را پس از هر بازی جمع می کند.

پرورش کودک منظم,آموزش نظم به کودک

کودک باید وسایل کوچک که برایش سنگین نیستند را جمع کند و وظیفه جمع کردن وسایل بزرگ و سنگین به عهده والدین است.

4. کارها را کش ندهید و سریع انجام دهید
برخی از افراد ذاتا کند هستند و برای انجام کارهای ساده زمان زیادی صرف می کنند. به طور مثال، هنگام گذاشتن مجله سرجای خودش، حواسشان به مقاله ای پرت می شود و کار اصلی خود را فراموش می کنند. این مساله نوعی وقت تلف کردن بیهوده است. باید سعی کنید در کارهای خود سرعت عمل داشته باشید و با شادی آن را انجام دهید. به طور مثال، برای مرتب کردن هر اتاق 5 تا 10 دقیقه بیشتر زمان نگذارید.

5. کمال گرا نباشید
یکی از بزرگ ترین دشمنان تمیز ماندن خانه، کمال گرایی است. اگر فکر کنید همه چیز باید دقیقا در جای خودش قرار بگیرد، این مساله کمی ترسناک و دوست نداشتنی است و کمتر پیش می آید. به خود و فرزند خود یادآوری کنید مرتب بودن عادی هم به اندازه خود مورد قبول است. کار تمیز کاری را با سرگرمی همراه کنید تا کسل کننده نباشد.
وقتی کودک کوچکی در خانه زندگی می کند اینکه همه جا تمیز باشد کار دشواری است و لازم نیست همه کارها را در یک زمان انجام داد. این کار همچون دوش گرفتن است، شما فقط یکبار در عمر خود برای همیشه دوش نمی گیرید. پس لازم نیست یکبار همه جا را برق بیندازید.

6.کارگروهی کلید اصلی کار است
نوشتن و تعیین مسوولیت های هر فرد تاکتیک مفیدی است. اما گاهی انسانیت نیز در این میان مطرح می شود. به طور مثال، هنگامی که کودک برای انجام کارهای خود تقاضای کمک می کند، عموما او را مجبور می کنیم تا خودش کارهایش را انجام دهد و با قاطعیت تمام می گوییم: «این کار توست! باید خودت به تنهایی انجام دهی».
اما گاهی کودک در انجام کارهایش به کمک نیاز دارد و نباید این کمک را از او دریغ کرد زیرا به طور ناخواسته کودک را از انجام کارهای روزانه می ترسانیم. هنگامی که آنها درخواست کمک می کنند و ما با آغوش باز آن را می پذیریم و کمک می کنیم، کودک درس های مفیدی می آموزد: کودک یاد می گیرد با لبخندی به دیگران کمک کند. متوجه می شود کمک خواستن از دیگران اشکالی ندارد. در ضمن یاد می گیرد بدون انتظار به دیگران کمک کند. برعکس این قضیه هم خوب است. از کودک خود برای انجام کارها کمک بگیرید.


"برترین ها"

نقاشی زبان کودکان است . کودکان بر خلاف بزرگسالان هستند . آنها از طریق نقاشی کشیدن قصه گویی بازی کردن و ... شناخته می شوند . نقاشی به ما کمک می کند تا به دنیای درونی و روح کودک پی ببریم و بدانیم چه نیازهایی دارد ؟ آیا کودک ناسازگار یا بیمار است ؟ در بزرگسالی می خواهد چه کاره شود ؟ و....



ما در اینجا مفهوم خورشید, ماه , آسمان , زمین, اتوموبیل و حیوانات را بررسی خواهیم کرد. لطفا" توجه داشته باشید که شما به کودک موضوع نقاشی نمی دهید و خودش آزادانه نقاشی می کند.



۱) خورشید و ماه :

در اغلب نقاشی های کودکان خورشید دیده می شود . خورشید نشانه امنیت خوشحالی گرما قدرت و به قول روانشناسان خورشید به معنی پدر است . وقتی رابطه کودک و پدر خوب است کودک خورشید را در حال درخشیدن می کشد و وقتی رابطه آن دو مطلوب نیست کودک خورشید را در پشت کوه ناپدید می کند . ترس کودک از پدر به رنگ قرمز تند و یا سیاه در نقاشی دیده می شود . البته با یک نقاشی ما به قضاوت نمی پردازیم بلکه باید چندین نقاشی کودک را بررسی کرد . ماه نشانه نیستی است . اغلب کودکان ماه را کنار قبر و قبرستان می کشند . کودکان در نقاشی خود ماه را با مرگ معنی می بخشند .




۲) آسمان و زمین :

آسمان به معنی الهام و پاکی است . ولی زمین به معنی ثبات و امنیت می باشد . کودکان خیلی کوچک هیچ وقت خطی برای نشان دادن زمین ترسیم نمی کنند ولی در سن ۵ یا ۶ سالگی که آغاز به درک دلایل منطقی می کنند به کشیدن زمین نیز می پردازند .





۳) اتوموبیل :

در جامعه امروزی ماشین نشانه قدرت است به همین دلیل در نقاشی های کودکان مخصوصا" پسر بچه ها ماشین زیاد دیده می شود . وقتی یکی از اعضای خانواده که اغلب پدر و گاهی خود کودک است رانندگی می کنند از دیدگاه برون فکنی اهمیت پیدا می کند . بیشتر نوجوانان به بهانه اینکه کشیدن تصویر آدم حوصله شان را به سر می برد یا سخت است از کشیدن شکل آدم خودداری می کنند اما به دلیل اعتقاد روانشناسان ترجیح دادن کشیدن ماشین در این دوره خود به خود نشان دهنده وابسته بودن شخص به دنیای خارج و زندگی ماشینی است . البته این مسائل بستگی به سن فرهنگ و عوامل ذهنی و ... نوجوان دارد .





۴) حیوانات :

اگر در نقاشی کودک شما تصاویر حیوانات دیده می شود ممکن است دلایل مختلفی وجود داشته باشد که شما با صحبت کردن با کودک پی به آن می برید . کودکی که در روستا زندگی می کند و یا حیوان خانگی دارد و یا عاشق حیوانات باشد و یا حتی زیاد به باغ وحش برود طبیعی است که حیوان بکشد . پس فرهنگ و طرز زندگی کودک در خانواده از اهمیت زیادی برخوردار است .



گاهی ممکن است کودک احساس گناه و تقصیری را که تجربه کرده و جرات نکرده آن را ابراز کند در نقاشی و در قالب حیوان نشان دهد . مثلا" کودکی ممکن است به دلیل اینکه دیشب در رختخواب خرابکاری کرده و سرزنش احساس گناه کرده باشد و در نقاشی اش شکل مارمولک بکشد . کشیدن حیوانات درنده نشانه فشارهای درونی مخفی کودک است . مثلا" کودکی که نسبت به برادر کوچکتر تازه به دنیا آمده اش حسادت می کند در نقاشی ممکن است گرگ بکشد که این نشان دهنده ترس و دلهره کودک از تازه وارد کوچولو است .



توجه داشته باشید که شما نباید موضوع نقاشی کودک خود را تعیین کنید و نباید بالای سر او بنشینید وبه او مدادرنگی به میل خودتان بدهید . او در نقاشی کردن باید آزادی کامل داشته باشد . در پایان نقاشی از کودک بخواهید که در مورد تصاویر کشیده شده برای شما حرف بزند . کودکان را به کشیدن تشویق کنید اما آنها را مجبور نکنید که همین الان برای شما نقاشی بکشند .

سلام . یکی از بهترین راههای تربیت فرزند خواندن قصه برای بچه هاست به خصوص شبها موقعی که در تختخوابشون قرار می گیرن شما کنار تختشون روی زمین بنشینید و با احسااس براشون قصه بگید بعضی وقتها هم نوازششون کنید و کودک را در هر قصه که می خوانید جایگزین یکی از شخصیتهای آن قرار دهید و برای هر شخصیت داستان صدای خود را تغییر دهید این روش فوق العاده اثر پذیر است امتحان کنید و ببینید به خصوص برای بچه هایی که از نظر ادب کمی ضعیف هستند و یا لجبازند البته نکته مهم اینجاست که اگر از نظر اسلام نگاه کنیم بچه ها هفت سال اول باید پادشاهی کنند ،هفت سال دوم تربیت شوند و هفت سال سوم وزیر شما باشند و دیگه اینکه خود شما اول از همه الگوی بزرگی برای بچه هاتون هستید اگر بهشون احترام گذاشتید چه وقتی تنها هستند چه در جمع اونوقت اونا هم به شما و خواسته هاتون احترام می گذارند.

عروسکش را روی پاهایش می گذارد و محکم او را می زند. موهایش را هم می کشد تا چند تار موی عروسک بین انگشت هایش گیر کند. اینقدر عروسک را محکم می زند که انگار می خواهد او را له کند... .

نمی دانم شما هم شاهد برخوردهای خشن و نامناسب فرزندتان با عروسک هایش بوده اید یا نه؟ اما برخی از مادر و پدرها چنین صحنه ای را دیده اند و به جای آن که برایش تصمیمی بگیرند، کودک را دعوا کرده اند. آنها بدون این که دلیل اصلی این رفتار را بدانند یا حداقل سعی کنند آن را بفهمند، فقط کودک را متهم می کنند و با بدرفتاری او را از خود می رانند؛

اما بعضی ها هم هستند که از کودک علت کارش را می پرسند و می خواهند بدانند چرا فرزندشان چنین رفتاری را انجام می دهد. مثلا ممکن است از او بپرسند: «چرا عروسکت را می زنی؟» یا «چرا می خواهی او را تنبیه کنی؟» در اغلب موارد هم کودکان پاسخ یکسانی خواهند داد: «عروسکم کار بدی کرده بود؛ باید تنبیهش می کردم!»

گروهی از کودکان هم در جواب این سوال فقط سکوت می کنند و با تغییر حالت چهره و اخم کردن نشان می دهند که جوابی ندارند.

در هر حال، متخصصان و کارشناسان براین باورند که رفتارهای خشن و نامناسب کودکان در برابر اسباب بازی ها و عروسک هایشان ممکن است به علل مختلفی بروز کند:

۱ ـ رفتار خشن پدر و مادر با کودک: شاید این موضوع یکی از ساده ترین و مشخص ترین علت های بدرفتاری کودک باشد. او رفتار خشن و نامناسب را از پدر و مادرش می بیند، می آموزد و در زندگی خودش هم آن را به کار می گیرد. پس یادمان باشد رفتار خشن پدر و مادر با کودک، تاثیر بسیار نامطلوبی بر ذهن و روان او برجا خواهد گذاشت و این تاثیرات منفی به شکل های مختلف خودش را نشان می دهد.

در ضمن، گاهی شرایطی پیش می آید که کودک در برابر دوستان و آشنایان هم همین رفتارهای خشن را از خود نشان می دهد و چنین کاری فقط به بازی با عروسک هایش محدود نمی شود؛ بنابراین والدین باید دست به کار شوند تا هر چه زودتر کودک این عادت را ترک کند. برای حل این مشکل توصیه می شود والدین در رفتارشان تجدید نظر کرده و آرام تر از قبل با فرزندشان برخورد نمایند؛

البته این حفظ آرامش حتی هنگامی که کودک رفتار نامناسبی دارد نیز باید ادامه داشته باشد.

۲ ـ رفتار خشن پدر و مادر با یکدیگر : بعضی از پدر و مادرها به فرزندشان از گل نازک تر نمی گویند و بسیار مراقب رفتارشان با او هستند، اما گاهی یادشان می رود چطور باید با همسرشان حرف بزنند و با او برخورد کنند. در حالی که رفتار خشن پدر و مادر با یکدیگر نیز می تواند به طور نامحسوس و ناخواسته به کودک منتقل شود.

کودک بیشترین زمان خود را در کنار والدینش می گذراند و در نتیجه از نظر عاطفی بسیار به آنها وابسته است و رفتار آنها در زندگی اش تاثیر می گذارد؛ بنابراین اگر کودک شما به این دلیل عروسک هایش را تنبیه می کند، خوب است بیشتر مراقب لحن صحبت و رفتارتان با یکدیگر باشید.

۳ ـ کارتون های خشن یا بازی های کامپیوتری خشونت آمیز: دیدن کارتون هایی که میزان خشونت و کشت و کشتار در آنها زیاد است، اثرات نامطلوبی بر روح و روان کودک می گذارد که تا بزرگسالی نیز ادامه خواهد داشت. بازی های رایانه ای نامناسب هم همین شرایط را دارد و در صورتی که کودک در محیط خانوادگی مستعد پرخاشگری یا اختلالات رفتاری باشد نیز این مساله شدت بیشتری پیدا خواهد کرد.

بنابراین حتما ساعات تماشای تلویزیون یا بازی با رایانه و تلفن همراه را محدود کنید و در این ساعت ها هم فقط بازی مناسب سن کودک را در اختیارش بگذارید.

۴ ـ رفتار خشن ناشی از اضطراب درونی: ممکن است کودک از مساله ای رنج ببرد و این باعث تشدید اضطرابش شود. در این شرایط شاید با فریاد کشیدن بر سر عروسک هایش یا زدن آنها، اضطرابش را نشان دهد و آن را تخلیه کند.

در چنین مواقعی پدر و مادر باید با آرامش با کودک گفت وگو کنند و علت اضطرابش را بپرسند. البته ممکن است ابتدا کودک پاسخ دقیقی ندهد؛ ولی والدین باید با صبر و حوصله، علت را پیدا کنند.




"جام جم "

داد می‌زند، هوار می‌كشد، پا به زمین می‌كوبد و شروع می‌كند به گفتن همه حرف‌های بدی كه بلد است. تنها سه سال دارد. مادر سعی در آرام كردنش دارد، اما كودك بی‌توجه همچنان گریه می‌كند و حاضر نیست كاری را كه مادر گفته انجام دهد. این همان كوچولوی دوست داشتنی است كه حالا در نقش یك شیطان كوچك ظاهر شده است. به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم ؛ جیغ و گریه‌های بلند و داد و بیداد كودكان برای خیلی از والدین صحنه آشنایی است. زمانی كه مستاصل و درمانده می‌شوند و نمی‌دانند چه كار كنند. زمانی كه كودك حاضر است سرش را به دیوار یا زمین بكوبد تا به خواسته‌اش برسد و والدین را مرعوب كند.

لجبازی یكی از خصوصیات رفتاری منفی است كه در سنین خاصی در كودكان بروز می‌كند؛ نافرمانی و پافشاری بر خواسته‌های عموما نامعقول كه در صورت مخالفت پدر و مادر به داد و بیداد و به تعبیری «قشرق» منتهی می‌شود.سنینی كه كودك برای دستیابی به استقلال تلاش می‌كند و می‌خواهد كارها را آن‌گونه كه خودش می‌خواهد و نه آن‌طور كه والدین می‌خواهند، انجام دهد.


لجبازی طبیعی در كودكان نوپا:

به گفته دكتر كتایون خوشابی، روان‌شناس كودك و نوجوان، رفتارهای لجبازانه به‌طور طبیعی در سنین بین پانزده‌ماهگی تا سه و نیم سالگی در كودكان شایع است.دكتر خوشابی می‌گوید: كودكان در این سنین لجباز و نافرمان هستند به‌طوری كه گاهی والدین بهتر است از افعال منفی برای واداشتن آنها به كاری كه باید انجام دهند، استفاده كنند. مثل این‌كه به این غذا دست نزن كه مال مادر یا خواهرت است تا كودك غذای خود را بخورد.

وی با بیان این‌كه در این سنین هر خواسته‌ای كه از سوی والدین مطرح می‌شود با جواب نه كودك روبه‌رو می‌‌شود، می‌افزاید: در بسیاری مواقع كودكان برای انجام هر كاری اجازه دخالت والدین را نمی‌دهند و مرتب از واژه خودم استفاده می‌كنند.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی این رفتارها در كودكان نوپا را طبیعی و ناشی از استقلال‌طلبی آنها می‌داند و می‌گوید: در این سنین زمانی كه پاسخ نه به خواسته كودك داده می‌شود یك سلسله رفتارهای پرخاشگرانه از آنها سر می‌زند كه به آن قشرق می‌گویند. این رفتارها شامل پا كوبیدن، جیغ و داد و فریاد زدن و گریه كردن است.


آگاهی، گام اول در كنترل لجبازی:

معمولا آگاهی كافی والدین از خصوصیات و ویژگی‌های روانشناختی كودكان نوپا می‌تواند در كنترل رفتارهای آنها موثر باشد.از این‌رو دكتر خوشابی پرت كردن حواس كودك را یكی از راه‌های كنترل رفتارهای لجبازانه در كودكان ذكر می‌كند و معتقد است: این كار منجر به قطع خواسته و پافشاری كودك می‌شود و به این ترتیب می‌توان جلوی قشرق را گرفت.

وی پافشاری والدین بر پاسخ منفی به خواسته كودك را نیز موثر می‌داند و می‌گوید: اگر باید به خواسته كودك جواب منفی داده شود والدین باید بر پاسخ نه خود پافشاری كنند، در رفتار خود قاطع باشند و رفتار قشرق مانند كودك را تحمل كنند.

این روانپزشك كودك و نوجوان در عین حال به این موضوع نیز اشاره می‌كند كه در بعضی مواقع تحمل رفتارهای لجبازانه كودك برای والدین سخت می‌شود و آنها احساس می‌كنند روش‌های تربیتی درست را نمی‌دانند یا كودكشان دچار یك مشكل جدی است در حالی كه این رفتارها در سنین نوپایی و همچنین در سنین نوجوانی كاملا طبیعی تلقی می‌شود.


لجبازی در نوجوانان:

وی به لجبازی‌های نوجوانان هم اشاره می‌كند و می‌گوید: نوجوانان هم برای كسب استقلال و احراز هویت خود رفتارهای لجبازانه در برابر والدین دارند و در برابر خواسته‌های آنها جواب منفی می‌دهند.دكتر خوشابی تاكید می‌كند ‌ با توجه به خصوصیات روانشناختی، مدارای والدین با نوجوان و كنار آمدن با آنها در كنترل رفتار لجبازانه نوجوانان، نقشی موثر دارد.


بحث‌های بی‌پایان كودكان لجباز:

ماندگاری رفتارهای لجبازانه در برخی كودكان كه از حدود چهار تا پنج سالگی خود را نشان می‌دهد، موضوع دیگری است كه می‌تواند والدین را درگیر كند. بداخلاقی‌ها معمولا در سنین بالاتر كمتر دیده می‌شود اما ممكن است به شكل دیگری بروز كند. رفتارهای لجبازانه دائمی همراه با پرخاشگری و نه گفتن مكرر كودكان به والدین، زمینه تنش همیشگی را در خانه فراهم می‌كند.

دكتر خوشابی در این باره می‌گوید: كودكانی كه چنین رفتاری دارند دچار اختلال بی‌اعتنایی مقابله‌ای هستند كه از علائم آن لجبازی، سركشی، نافرمانی، بحث‌كردن زیاد و پرخاشگری است. این كودكان در مقابل هر خواسته‌ای حتی معمولی‌ترین خواسته‌های والدین «چرا» می‌گویند و بحث می‌كنند.

آنها در بیشتر موارد دچار پرخاشگری هستند. در این اختلال، كودكان با والدین وارد جنگ قدرت می‌شوند و می‌خواهند به نوعی قدرت را در خانواده در دست بگیرند. به گفته این روانپزشك منزل این كودكان تبدیل به میدان جنگ والدین و كودك می‌شود.
وی با بیان این‌كه در این اختلال، كودكان مشكل‌دار تنها با خانواده‌های اصلی به ویژه با مادران خود در جنگ و تضاد هستند، می‌گوید: به دلیل سرپرستی مداوم مادران و اجرای روش‌های تربیتی از سوی آنها بیشترین مقابله با مادر و پس ازآن با پدر صورت می‌گیرد.

اما در محیط‌های آموزشی، آنها هیچ مشكلی ندارند و اولیای مدرسه از آنها راضی هستند.وی بر درمان‌های خاص اختلال بی‌اعتنایی مقابله‌ای تاكید می‌كند و می‌گوید: این كودكان نیازمند درمان‌های خاص خود به صورت استفاده از درمان‌های دارویی و رفتاری هستند.


تاثیر تنبیه و تشویق ‌در ‌كنترل ‌رفتارهای ‌لجبازانه:

معمولا كودكان بدون شناخت مفهوم خونسردی یا لجبازی و بداخلاقی می‌دانند با چه كارهایی به اهداف خود می‌رسند. آنها دقیقا می‌دانند والدین در چه زمانی، كوتاه‌می‌آیند یا عصبانی می‌شوند.آنها برای جلب توجه والدین بدخلقی می‌كنند اما اگر بدانند با این كار به هدف نمی‌رسند به احتمال زیاد دست از كار خود بر‌می‌دارند.

بداخلاقی‌های كودكان به هر علتی كه باشد به هیچ وجه قابل پذیرش نیست و نباید در والدین این ترس را به وجود آورد كه در برابر هر پاسخ نه به كودك خود با داد و فریاد و كوبیدن سرش به زمین مواجه شوند.رفتارهای لجبازانه كودكان گاه كار را به جایی می‌كشاند كه والدین كنترل خود را از دست می‌دهند و حتی ممكن است در مواردی به تنبیه فیزیكی روی آورند

.اما دكتر خوشابی با نفی كامل تنبیه فیزیكی كودكان می‌گوید: زمانی كه صحبت از تنبیه می‌شود به هیچ وجه تنبیه فیزیكی مدنظر نیست زیرا روش‌های تربیتی كه تنبیه بدنی دارد، جایی در تربیت نوین و سازنده امروزی ندارد، اما می‌توان از روش‌های رفتاری مانند تشویق و تنبیه در كنترل رفتار لجبازانه استفاده كرد.

این روانپزشك كودك و نوجوان یكی از روش‌های تنبیهی را محرومیت موقتی برمی‌شمارد و ادامه می‌دهد: در محرومیت موقتی، والدین می‌توانند كودك را از حضور در مكانی كه آنها در آن حضور دارند، منع كنند. به‌طور مثال برای كودك سه ساله به میزان سه دقیقه او را در اتاق با در باز قرار دهند و از او بخواهند اتاق را ترك نكند.

پس از این سه دقیقه هم نیم ساعت بی‌توجهی عاطفی به كودك كارساز است. همچنین محروم كردن كودك از اسباب‌بازی‌های مورد علاقه به مدت دو تا سه ساعت یا محرومیت كودك از بردن به جایی كه دوست دارد، می‌تواند به‌عنوان یك تنبیه مورد استفاده قرار گیرد.وی در عین حال به این موضوع هم اشاره دارد كه بعد از رفتار نامطلوب اگر تنبیه به صورت طولانی‌مدت ادامه یابد می‌تواند رفتارهای لجبازانه را تقویت كند.

دكتر خوشابی با تاكید بر این‌كه رفتارهای تنبیهی باید بلافاصله پس از رفتار نامطلوب باشد وگرنه تاثیرات لازم را ندارد، می‌گوید: در صورتی كه كودك عذرخواهی كند والدین باید این معذرت‌خواهی را بپذیرند و او را به‌خاطر این كار تشویق كنند اما تنبیه لازم را نیز انجام دهند.



پزشک آنلاین


پی نوشت: در انتهای متن منظور از تنبیه ، مواردی مثل محروم کردن کودک از بردن به جایی یا مثلا بی توجهی عاطفی به مدت مشخص شده هست نه تنبیه بدنی.

هرگز این 7 قول را به فرزندتان ندهید

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

والدین از وعده و وعید دادن به فرزندان خود به چند دلیل استفاده می کنند: برای رشوه دادن به فرزند جهت انجام کاری که خودشان می خواهند، اجتناب از برخورد احتمالی با فرزندشان، ناامید نکردن فرزند و ایجاد امید در او.

ولی بچه ها وقتی نوبت به قول می رسد بسیار سمج می شوند و شکستن قول و عهدتان با آنها در واقع اعتماد او به شما را از بین می برد. در اینجا به چند قول و وعده و وعید که معمولاً والدین می دهند (و آنها را می شکنند!) اشاره می کنیم و توصیه هایی برای والدین می آوریم.

1. "قول میدم درد نداشته باشه."

باید بدانید که درد یک امر درونی است، پس وقتی بانداژ شما را برمی دارند زیاد برایتان مهم نیست، ولی فرزندتان حس دیگری دارد. بجای آنکه قول بدهید که اصلاً درد ندارد، بگویید که ممکن است کمی درد داشته باشد، ولی خیلی زود تمام می شود.

2. "قول میدم قبل از اینکه خوابت ببره بیام خونه."

در مورد موقعیت ها و شرایطی که خارج از کنترل شما هستند – مانند ترافیک و جلسات دقیقه نودی – مراقب باشید. بجای آن بگویید: "قول میدم تمام تلاشمو بکنم و قبل از اینکه بخوابی خونه باشم."

3. "قول میدم هفته دیگه ببرمت پارک با دوستت بازی کنی، ولی امروز نه."

بچه ها همیشه جزئیات را به یاد دارند. اگر بگویید هفته دیگر، یادشان می ماند. سعی کنید گزینه واقع گرایانه تری بدهید: "بذار با مامان دوستت حرف بزنم و قرار بذاریم بریم پارک."

4. "قول میدم اگه اتاقتو مرتب کنی، ببرمت بیرون بستنی بخرم برات."

رشوه دادن به فرزندتان به او خودکفایی را یاد نمی دهد. قول دادن و رشوه دادن را فراموش کنید و در عوض به او کمک کنید عواقب موضوع را درک کند. مثلاً چنین چیزی بگویید: "اسباب بازی هاتو جمع کن تا کسی روشون نیفته خراب بشن."

5. "قول میدم اگه مشقاتو انجام بدی، باهوش ترین بچه کلاس بشی."

به او کمک کنید تا ارزش یادگیری را بفهمد، نه اینکه تمرکز او را به سمت بهترین بودن جلب کنید. بهتر است بگویید: "انجام دادن تکلیف شب باعث می شه که رشد کنی و چیزای زیادی یاد بگیری."

6. "قول میدم که فردا روز بهتری باشه."

والدین می خواهند همه چیز را برای فرزندانشان بهتر کنند، ولی گاهی آنچه بچه ها بیش از همه به آن نیاز دارند، این است که احساساتشان درک و پذیرفته شود. جمله بهتر این است: "به نظر می رسه که امروز روز سختی برات بوده."

7. "قول میدم که دفعه دیگه برای تولدت بریم مسافرت."

فرزندتان ناامیدانه چیز خاص و ویژه ای از شما می خواهد و شما ناامیدانه می خواهد آن را به او بدهید، ولی چیزهای بزرگ و گرانی مانند سفر نیاز به پول و برنامه ریزی دارد. فرزندتان را در برنامه ریزی ها دخالت دهید تا بهتر وسعت آن را درک کند. مثلاً بگویید: "منم فکر می کنم تو این مسافرت بهمون خیلی خوش بگذره. پس بذار براش پول پس انداز کنیم."

هفت راه درمان ناسزاگویی کودکان

گاهي پيش مي آيد که کودک براي اولين بار از کلمات زشت استفاده مي کند و موجب خنده اطرافيان مي شود در چنين مواقعي او مستقيما از بالاترين پاداش موجود يعني جلب توجه ديگران بهره مند شده است. بنابراين ضرورتي نمي بيند که اين رفتارش را تغيير دهد.
پسر چهار ساله من به تازگي حرف هاي زشت و ناسزا زياد مي زند اين مسئله باعث شده است جلوي ديگران خجالت زده شوم. چه کار بايد بکنم تا اين کارش را ادامه ندهد.
زهرا حسين زاده ملکي- روان شناس: بسياري از والدين نگران بددهاني يا ناسزاگويي فرزندانشان هستند؛ آن ها معمولا از خود سوال هاي گوناگوني مي پرسند؛ مي خواهند بدانند که کودکانشان اين الفاظ را چگونه و از کجا ياد گرفته اند؟ آيا مقصر اين رفتار خود والدين هستند؟ و سرانجام به دنبال راه حلي مي گردند تا کودک شان اين عادت زشت را کنار بگذارد.

اين ناسزاها از کجا مي آيند
۱ -متاسفانه بايد پاسخ داد مانند بسياري از مشکلات رفتاري کودکان که از خانواده نشات مي گيرد، در اغلب موارد، ناسزاگويي نيز ريشه در خانواده و مسائل آن دارد. در واقع، همان گونه که کودکان رفتارهاي خوب والدين را مي آموزند در رفتارهاي نامطلوب نيز از آنان الگو مي گيرند؛ زيرا کودکان به صورت طبيعي گرايش دارند که رفتارهاي والدين را به صورت هوشيارانه يا ناهوشيارانه جزوي از رفتارهاي خود کنند و اصطلاحاً با آنان همانندسازي کنند.

جالب است بدانيد تفاوتي هم نمي کند که والدين اين واژه ها را نسبت به فرزندان خود به کار برند يا در حضور او و خطاب به ديگران استفاده کنند.

۲-همچنين از ديگر علت هاي ناسزاگويي کودکان، يادگيري از طريق ديگر کودکان است. در حقيقت، بچه ها در تعاملات روزمره با هم سالان درمي يابند که آن ها از اين طريق مي توانند خشم خود را بروز دهند و ديگران را کنترل کنند از اين رو، مي آموزند که با اين شيوه مي توانند به خواسته هاي خود برسند، احساس قدرت کنند و ديگران را برنجانند.

۳-همچنين برخي از کارتون ها، فيلم ها و بازي هاي رايانه اي نيز از جمله مواردي است که ممکن است الفاظ ناپسند را مطرح کند.

۴-در تمامي اين رويدادها نکته مهم اين است که کودک در مقابل بيان اين کلمات به نوعي پاداش دريافت کرده است؛ به عنوان مثال وقتي پدر که نماد قدرت و توانايي براي فرزندان است از ناسزا استفاده مي کند کودک احساس مي کند که گفتن حرف هاي زشت نوعي توانايي است.

يا مثلاً زماني که شخصيت محبوب کارتوني او حرف هاي زشتي به زبان مي آورد او احساس نمي کند که گفتن اين حرف ها کار بدي باشد!

۵-گاهي پيش مي آيد که کودک براي اولين بار از کلمات زشت استفاده مي کند و موجب خنده اطرافيان مي شود در چنين مواقعي او مستقيما از بالاترين پاداش موجود يعني جلب توجه ديگران بهره مند شده است. بنابراين ضرورتي نمي بيند که اين رفتارش را تغيير دهد.

البته دقت داشته باشيد که اين پاداش ها همواره هم به نوع مثبت ارائه نمي شود يعني گاهي براي کودکي که حوصله اش سر رفته به کار بردن ناسزا باعث مي شود تا مادر به نحوي به او توجه نشان دهد حتي اگر اين توجه به صورت دعوا يا داد و بيداد باشد که در واقع اين هم به نوعي پاداش محسوب مي شود!

۶ -علاوه بر اين ها افسردگي و اضطراب نيز از انگيزه هايي است که باعث مي شود تا کودک واژه هايي را که شنيده است و به نظر نمي آمد که آن ها را آموخته است به کار برد.

در ضمن ضرورتي هم ندارد که کودک ناسزا گفتن را بلافاصله تقليد کند گاهي بين يادگيري يک رفتار و بروز آن فاصله وجود دارد حتي ممکن است ماه ها قبل واژه اي را شنيده باشد، اما امروز و به اقتضاي موقعيت آن را به زبان بياورد.

۷ راه براي درمان
اما چه روش هايي به کاهش اين مشکل کمک مي کند؟ در حل اين موضوع توجه به منشاء يادگيري بسيار مفيد است:

۱ -والدين بايد به طور کلي ناسزاگويي را ترک کنند همچنين به کودک توضيح دهند که رفتار قبلي آن ها صحيح نبوده است.

۲ -کنترل محيط و تعاملات کودک بسيار حائز اهميت است بايد با دور کردن کودک از محيط هاي ناسالم، دوستان و رفت و آمدهاي مناسبي را نيز جايگزين کرد. مناسب تر است که والدين به طور ويژه از ۲ سالگي يعني زماني که کودک تقليد کلامي رو به پيشرفتي را نشان مي دهد به اين نکته توجه داشته باشند.

۳ -والدين با دقت بيشتري کارتون ها، فيلم ها و بازي هاي رايانه اي را براي کودکانشان انتخاب کنند.

۴ -روش هاي سختگيرانه والدين، رفتارهاي پرخاشگرانه به خصوص ناسزاگويي کودک را افزايش مي دهد، تغيير شيوه هاي تعامل با کودک از تثبيت اين رفتار جلوگيري مي کند.

۵ -در مقابل فحاشي کودک هيچ گونه واکنشي نشان ندهيد و کاملا حرکات او را ناديده بگيريد تا حس کنترل کردن ديگران در او تقويت نشود.

۶ -با شنيدن حرف هاي زشت کودک نخنديد، بلکه با او صحبت کنيد و برايش توضيح دهيد هر روزي که حرف هاي ناپسند نزند يا درمهماني ها اين رفتار را نداشته باشد پاداش خواهد گرفت.

۷ -بايد در پي ايجاد کردن موقعيت هايي باشيد که کودک احساس نشاط و دوست داشتني بودن را تجربه کند. در چنين مواردي بايد به درمان حالات افسرده وار او نيز بپردازيم. اين حس را بايد در تمامي تعاملات بگنجانيد تا از افسردگي و اضطراب او بکاهيد.

با اين حال چنان چه ناسزاگويي همراه با لجبازي يا تحرک بيش از حد باشد و کودک خشونت زيادي را نيز ابراز کند مراجعه به روان پزشک کودکان توصيه مي شود زيرا ممکن است استفاده از الفاظ ناپسند تنها بخشي از يک مشکل عمده تر باشد.

روزی 30 هزار کلمه با فرزندتان حرف بزنید

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

روشی که شما با کوچولوی‌تان صحبت می‌کنید در نحوه رشد زبانی او تاثیر بسزایی دارد و حتی می‌تواند ضریب هوشی او را هم تحت تاثیر قرار دهد.
یکی از نگرانی‌های هر مادری بعد از به دنیا آمدن فرزندش این است که تا وقتی نوزاد بخواهد حرف بزند چطور باید بفهمد چه چیز لازم دارد و چه می‌خواهد.
در ضمن نگرانی بعدی این است که چطور قرار است کوچولو مثل بزرگ‌ترها حرف زدن یاد بگیرد. همه اینها می‌تواند به راحتی هر پدر و مادری را نگران کند اما نکته مهم آن است که والدین سعی کنند با کودک ارتباط کلامی داشته باشند.

ایده‌آل‌ترین حالت ممکن این است که والدین روزانه 30 هزار کلمه در ارتباط با کودک استفاده کنند. در حقیقت مطالعات مختلف نشان داده است تعداد لغاتی که در حرف زدن با کودک استفاده می‌شود رابطه مستقیم با افزایش ضریب هوشی کودک دارد. در این مطلب با بعضی روش‌های موثر برای صحبت با کودک بیشتر آشنا شوید.
بگویید و تکرار کنید
ممکن است برای‌تان کسل‌کننده باشد اما تکرار برای کودک‌تان لذت‌بخش است. شنیدن چندباره یک کلمه در تقویت مسیر ارتباطی صدا و معنا در مغز کودک موثر است.

تکرار همچنین باعث می‌شود او دنبال معنای آن به حافظه‌اش رجوع کند و آن را در ذهنش ثبت کند. تا یک سالگی کودک شما اغلب اصوات لازم را می‌داند اما نمی‌داند چه موقع باید از آنها استفاده کند. تکرار به او کمک می‌کند بتواند این وظیفه را به درستی انجام دهد.
از زبان اشاره استفاده کنید
برخی والدین فکر می‌کنند اگر با اشاره با کودک‌شان صحبت کنند او هیچ وقت انگیزه‌ای برای حرف زدن پیدا نمی‌کند اما مطالعات نشان داده کودکانی که اشاره‌ها را یاد می‌گیرند زودتر حروف صداها را می‌آموزند و به حرف می افتند.
داستان تعریف کنید
برای کارهای روزانه تشریفات داشته باشید؛ پوشک عوض کردن، غذا خوردن، حمام کردن، لباس پوشاندن، خوابیدن تا با کودک‌تان ارتباط بگیرید. با توصیف کاری که برای آنها انجام می‌دهید و توصیه‌هایی که در کنجکاوی و عکس‌العمل‌هایش دارید می‌توانید 30 هزار کلمه در روز حرف بزنید.
دنبال بهانه‌ای برای صحبت کردن بگردید
هر وقت دیدید کودک‌تان زل زده به شما یا یکی از وسایل موجود در خانه یا حرکات بدن یا صدای عجیب و غریب درمی‌آورد فرصت را غنیمت بشمارید و مکالمه را شروع کنید. مثلا وقتی کودک‌تان به نحوه درست کردن شیرش توسط شما نگاه می‌کند، به او بگویید «می‌بینم که داری به من نگاه می‌کنی! می‌خوای بدونی دارم چیکار می‌کنم؟ دارم شیرت رو آماده می‌کنم. فکر کنم گرسنه‌ای.»
اینها را به یاد داشته باشید
الگوها را دنبال کنید: کلا ما 2 نوع والدین داریم والدین «کمک‌کننده» که اجازه می‌دهند کودک مکالمه و فعالیت‌ها را هدایت کند و نوع دوم، والدین «دستوری» که اسباب‌بازی‌هایی را برای بازی کودک انتخاب و موضوع مکالمه را مشخص می‌کنند. بهتر است بدانید که والدین کمک‌کننده در بهبود زبان کودک خود تاثیر بیشتری دارند.
نوبتی صحبت کنید: وقتی فرصت حرف زدن به کوچولوی‌تان را می‌دهید ضمن آنکه به او احترام می‌گذارید، می‌آموزید که چطور یک مکالمه دو طرفه داشته باشید. این کار را از روز تولد می‌توانید انجام دهید؛ خیلی زودتر از آنکه کودک کلمه‌ای بیاموزد. بعد از آنکه با او صحبت کردید مکث کوتاهی انجام دهید و منتظر جواب باشید. به مرور زمان او می‌فهمد که این زمان شانسی است که او برای دادن پاسخ خواهد داشت.
مادرانه با او صحبت کنید: حالت سرزنده حرف زدن با کودک بسیار جالب است. تحقیقات نشان داده است کودکان دوست دارند با زبان خودشان با آنها صحبت شود. در این روش ساختار زبانی و دامنه لغات بهتری پیدا می‌کنند اما حواستان باشد که بین 18 ماه تا 2 سال و نیم کودک این نوع حرف زدن را ترک کنید چون ممکن است لحن آرام و پراغراق شما را تقلید کند.
بگذارید تقاضا کند
این کار را قبل از اینکه او به حرف زدن بیفتد هم می‌توانید انجام دهید. وقتی کودک شما موزی را که برایش خرد کردید خورد و شما احساس کردید که او باز هم موز می‌خواهد بدون آنکه ناخودآگاه مقداری در بشقابش بگذارید صبر کنید تا بسته به سن و سطح زبانش اشاره یا علامتی از او بگیرید یا به سادگی سؤال کنید «بازم موز می‌خوای؟» به جای اینکه همه چیز را آماده کنید، به کودک فرصت دهید درباره آنچه می‌خواهد از شما تقاضا کند.
5 اشتباه زبانی
همه والدین با وجود تمام مهارتی که در زمینه‌های مختلف دارند گاهی اشتباه می‌کنند. اینها بعضی از مهم‌ترین اشتباهات است:
شما با کودک صحبت می‌کنید: بیشتر افراد شنوندگان خوبی نیستند. در حقیقت برخی محققان متوجه شده‌اند که بیشتر والدین اولین کلمه‌ای که کودک ادا می‌کند را به یاد نمی‌آورند. طبیعی است که درست صحبت نکردن کودک این کار را آسان می‌کند اما تامل کردن و شنیدن همان چیزهای نامشخصی که کودک ادا می‌کند به شما کمک می‌کند آنچه او می‌خواهد را بفهمید. مثلا وقتی می‌گوید شی می‌دانید که شیر می‌خواهد.
تاکید بر کلمات: این کاری است که نباید انجام دهید. کودک به توپ رسیده است و می‌گوید اووه اما والدین توپ را از او دور می‌کنند: بگو توپ. کودک در حالی که عصبانی شده: اَه. والدین هنوز توپ را دور نگه داشته‌اند: اگه توپ رو می‌خوای بگو توپ. کودک: دوووووب
تصحیح می‌کنید: تا به حال برای‌تان پیش آمده در حال حرف زدن باشید یک نفر وسط حرف‌تان بپرد و شما را تصحیح کند؟ این کاملا می‌تواند رشته کلام را از دست شما خارج کند به گونه‌ای که دیگر نخواهید صحبت کنید. این کار را نباید با کودک انجام دهید حتی اگر کلمه‌ای را اشتباه بگوید. زمانی که می‌خواهید به او پاسخ دهید کلمه درست را ادا کنید.
مدام از لحن بچگانه استفاده می‌کنید: وظیفه شما این است که درست صحبت کنید و بچگانه حرف زدن می‌تواند بدترین راهنما باشد. بچگانه حرف زدن با مادرانه حرف زدن فرق می‌کند اگر کودک می‌گوید: «دوپ می‌خوام» والدین می‌گویند:‌ « بیا اینم دوپت» اما والدینی که مادرانه حرف می‌زنند می‌گویند «توپت رو می‌خوای؟!»
زیاد حرف می‌زنید: کودک را به پارک می‌برید و مدام با او حرف می‌زنید؛ این درخته، بگو درخت، اینها برگه و رنگشون سبزه، کبوترها رو ببین، اونا دونه می‌خورن. او احساس می‌کند همه 30 هزار کلمه‌ای را که باید در روز می‌شنید در عرض یک ساعت دارد می‌شنود. این روش غلط است و نباید استفاده شود.

این ده قانون تربیت مهم ترین اصول تربیتی هستند که بیش ترین کارآمدی را دارند و در اکثر موارد صدق می کنند.



1 - تحسین و پاداش
بهترین پاداش برای کودکان تعریف، تمجید، تحسین و محبتِ شماست.
استفاده از اسباب بازی و خوراکی های متنوع برای پاداش به کودکان الزامی نیست. شاید استفاده از تابلوی ساده ای که در آن ها رفتار خوب فرزندتان را با یک ستاره پاداش دهید، موثرترین تمجید از وی باشد.

2 - ثباتِ قدم و استمرار
وقتی مقرراتی را برای کودکتان تعیین می کنید، نباید آن را به سادگی تغییر دهید.
اغلب والدین برای برقراری آرامش در خانه و یا پایان دادن به گریه فرزندانشان، قوانین را نقض می کنند اما اگر قاعده ای را تعیین کردید، هیچ کس (همسرتان، مادربزرگ و حتی خود شما) نباید آن را نقض کند و همگی باید آن را محترم بشمارید. قانون وقتی قانون است که همه آن را رعایت کنند و در برابر آن مطیع باشند. اگر در جامعه امروزین ما رعایت قانون نهادینه نشده به علت این است که والدین قواعد مناسبی تعیین نکرده اند و آن ها را زیر پا گذاشته اند.

3 - برقراری روال معین
نظم و روال مشخصی را در خانه برقرار کنید. مهم ترین اصل در برقراری روال معین در زندگی؛ تعیین وقت دقیق خوابیدن، بیدار شدن و غذا خوردن است. وقتی روال مشخصی را در زندگی برقرار کردید، فقط در موارد خاص مانند زمان سفر یا بیماری می توانید کمی انعطاف به خرج دهید.
تربیت صحیح فقط با وجود نظم امکان پذیر است اما این فقط فرزند شما نیست که باید نظم را رعایت نماید بلکه تمام اعضای خانواده باید منظم باشند تا کودک منظم زندگی کند و امکان تربیتش فراهم شود. تعیین روال مشخص، چهارچوبِ برنامه خانواده است و باید آن را حفظ کرد اما افراط نکنید و عاقلانه انعطاف به خرج دهید چرا که بی شک خانه پادگان نیست.


4 - حدو حدود و خط قرمزها
کودکان باید به طور کامل با حد و حدود و خط قرمزها آشنا باشند و به وضوح بدانند چه کارهایی پذیرفته و کدام یک غیر قابل قبول هستند. با تعیین حد و حدود برای فرزندتان مشخص می کنید، از وی چه انتظاری دارید و محدوده آزادی عمل او تا کجاست.


5 - نظم
حفظ حد و حدود و خط قرمزها با رعایت نظم امکان پذیر می شود و نظم یعنی نظارتی قاطعانه و عادلانه. برای برقراری نظم راه های متفاوتی مانند قاطعیت در صحبت کردن یا هشداری ساده با حرکت انگشت سبابه وجود دارد، اما نکته پر اهمیت این است که هرگز نباید نظم را با استفاده از خشونت و تنبیه برقرار کنید.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

6 - هشدارها
هشدار دو نوع است.در هشدار نوع اول برنامه بعدی روزانه را به اطلاع کودک می رسانید. برای مثال به او اطلاع می دهید که به زودی باید آماده رفتن به تخت شود یا اینکه تا چند دقیقه دیگر سفره غذا پهن می شود. در هشدار نوع دوم رفتارِ نامناسب فرزندتان را به او گوشزد می کنید ، در واقع به او فرصت می دهید تا رفتار خود را تصحیح کند.

7 - انتظارها
بهتر است به فرزندتان بگویید چه انتظاری از او دارید و چه رفتاری را می پسندید. برای این منظور ، با او راجع به خواسته هایتان صحبت کنید اما از ارائه توضیح اضافه، استدلال و پیچیده کردن موضوع پرهیز کنید و فقط نکته اصلی را به ساده ترین شکل ممکن بیان کنید. به خاطر بسپارید؛ توضیح های خود را متناسب با سن فرزندتان بیان کنید و از آن ها سوال کنید آیا متوجه شده که چرا چنین انتظاری از او دارید یا خیر، تا این که به تدریج نظم مورد نظر شما را بپذیرد.

8 - محدودیت ها
خونسرد بوده و بر اعصاب خود مسلط باشید. بدون شک تصمیم نهایی بر عهده شما والدین است. نافرمانی را نباید با خشم و فریاد پاسخ دهید، همچنین اجازه ندهید ، کودکان به سهولت با اعصابتان بازی کنند


9 - مسئولیت پذیری
کودکان در نهایت روزی بزرگ خواهند شد پس به آن ها اجازه رشد بدهید. به آن ها امکان دهید، کارهای کوچک را خودشان به تنهایی انجام دهند و موفقیت های هر چند ناچیز به دست آورند تا اعتماد به نفسشان پرورش یابد و مهارت های زندگی و توانایی های اجتماعی در آن ها تقویت شود. اما یادآوری می کنم که انتظارهای شما باید متناسب با سن و توانایی های آن ها باشد، در غیر این صورت به جای برنده شدن ، بازنده بودن را به فرزند خود می آموزید.

10 - آسودگی خیال و آرامش
وقتِ اختصاصی برای تمام اعضای خانواده (حتی خود شما) از اهمیت فراوانی برخوردار است.علاوه بر آن باید بدانید که قصه گفتن و در آغوش کشیدن کودک ، روش های مناسبی برای آرام کردن او هستند.
به دلیل آن که توجه ترکیبی از تایید کلامی و غیر کلامی است، اعضای خانواده باید از طریق گفتار و رفتار، به یکدیگر اطمینان خاطر بدهند که برای همدیگر مهم و دوست داشتنی هستند و این قانون فقط شامل ِ حالِ کودکان نمی شود بلکه در مورد شما و همسرتان نیز صادق است.


منبع : tebyan.net

از چه سنی برای کودک مان موبایل بخریم؟

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

بهترین سن خرید گوشی برای فرزندان چه سنی است که آنها در این سن دیگر کودک نیستند و می‌توانند تا حدی خوب را از بد تشخیص دهند.برای پاسخ به این پرسش گزارش زیر را بخوانید.


پیشرفت علم همیشه هم خوب و سازنده نیست. یعنی همه مسایل دنیا دو صورت دارند؛ منفی و مثبت. فناوری هم اینگونه است.
انیشتین جمله جالبی در این مورد دارد که می‌گوید: «من از روزی می‌ترسم که تکنولوژی از تعامل انسانی پیشی بگیرد. چنین روزی، جهان نسلی از احمق‌ها خواهد داشت.» این جمله بار مفهومی بالایی دارد. همه از تکنولوژی در جهت بهبود امور استفاده می‌کنیم اما اگر قرار باشد همه زندگی ما را فرا بگیرد، فاتحه انسانیت و مهربانی را باید خواند.


از چه سنی برای کودکان موبایل بگیریم
موبایل یکی از محصولات فناوری است که مزایای بی شماری دارد. به ویژه در این عصر که موبایل تقریبا همه کار می‌کند و علاوه بر تلفن، دوربین، کامپیوتر، حسابدار و... نیز هست. اما همین موبایل دوست‌داشتنی که نفس بسیاری از ما به آن وابسته است برای کودکان مضر و مخرب است. متاسفانه خیلی از والدین در مورد اینکه فرزندان کوچک آنها گوشی موبایل دارد، با افتخار صحبت می‌کنند. کودک 5 یا 6 ساله‌ای که گوشی هوشمند به دست می‌گیرد آیا واقعا از محدودیت‌ها و روشهای استفاده آن آگاهی لازم را دارد؟ آیا پدر و مادر او احساس نمی‌کنند نباید این وسیله از این سن کم در اختیار او قرار بگیرد؟
البته برخی از والدین برای استفاده از موبایل برای فرزندان خود محدودیت تعیین می‌کنند و مثلا فقط دو ساعت موبایل در اختیار او قرار می‌دهند. اما برخی از والدین از اینکه تا قبل از سن 12 تا 17 سالگی برای فرزند خود موبایل تهیه کنند، اکراه دارند. برخی از خانواده‌ها از اینکه موبایل در اختیار فرزند خود قرار دهند می‌ترسند زیرا هراس دارند مبادا باعث انحراف او بشود.


واقعیت این است که والدین نباید به فرزندان دبستانی یا دوره راهنمایی خود موبایل بدهند زیرا با این کار این آزادی را به آنها می‌دهند که وارد شبکه‌های اجتماعی آنلاین شوند. یا متاسفانه با دوستان نامناسب ارتباط های مخفیانه داشته باشند. وقتی یک گوشی هوشمند در اختیار یک نوجوان باشد، او به‌طور دایم به اینترنت دسترسی دارد و اینترنت نیز با همه خوبی‌ها، سایت‌هایی دارد که برای فرزندان ما به هیچ وجه مناسب نیستند.


شاید بهترین سن برای خرید گوشی برای فرزندان، دوره دبیرستان باشد. دختر و پسر در این سن دیگر کودک نیستند و می‌توانند تا حدی خوب را از بد تشخیص دهند. البته لازمه این امر آن است که پدر و مادر با ارائه مشورت های دقیق به فرزندشان او را همراهی کنند.

این پدرو مادرها شاید ندانند که سخنان طعنه آمیز و کنایه دار جملاتی هستند که برخوردی متقابل طلب می کنند. این پدر و یا مادر آگاه نیست که با این اظهار نظرهای توهین آمیز، کودک را تحریک کرده و ذهن او را از نقشه های خیالی انتقام، پر می سازد ودر نتیجه باعث مسدود شدن راه ارتباطی بین خود او و کودکش می شود.

• 5جمله ی خوب

۱) خـودت تـصـمـیم بگیر: کودک و دوستش در اتاق مشغول بازی هستند. سر و صدای آنها باعث اذیت و آزار شماست، بهتر است بگویید: "بچه ها تصمیم بگیرید یا بی سر و صدا بازی کنید، یا از اتاق خارج شوید." اگر بعد از ۵ دقیقه هنوز سر و صدا ادامه داشت، بگویید: "خوب می بینم تصمیم گرفتید که از اتاق بیرون بروید." این جمله، شما را از داشتن نقش منفی نجات می دهد، زیرا آنها می دانند این تصمیم آنها بوده که منجر به این نتیجه شده است. به این ترتیب کودک مسئول عمل خودش است.

۲) من تو را دوست دارم ولی این کار تو را نمی پسندم: اگر می خواهید لفظی را به کودک بیاموزید، کار خوب و بد را برایش مشخص کنید. به او بیاموزید ما کار خوب و کار بد داریم ، نه بچه خوب و بچه بد. هدف از وضع قوانین، آموزش رفتارهای مناسب است نه تنبیه کودک. اگر چه به رفتار ناپسند او اعتراض می کنید ولی محبت خود را به او قطع نمی کنید.

۳) از تو می خواهم مشکل مرا حل کنی: اگر کودک کاری را انجام می دهد که باعث رنجش شماست، به او بگویید که دچار مشکل شده اید. مثلا ً به او بگویید: "صدای بلند تلویزیون باعث می شود دچار سردرد شوم" و ازاو بخواهید در حل مشکل به شما کمک کند. در این صورت او که خود را دشمن شما نمی بیند خود را موظف می داند کاری انجام ندهد که برای شما مشکل آفرین باشد. اگر به رضایت خاطر شما اهمیت دهد، رفتار بد را خاتمه خواهد داد.

۴) احساس تو را درک می کنم: وقتی کودک عصبانی است جملاتی را به کار می برد تا دیگران را متوجه احساس خود کند. مثلا ً می گوید: "از تو متنفرم" یا "خیلی بدی." این تنها جملاتی است که همه ذهن او را پرکرده. شما می توانید به او کمک کنید تا جمله مناسب را به کار ببرد.

۵) "آیا دوستت چیزی گفته که واقعیت ندارد و تو عصبانی شده ای؟:" افراد متفاوت، نـیازهای متفاوتی دارند. اغلب کودکان در اعتراض به والدین می گویند: "عدالت را رعایت کنید و منصف باشید" و این جملات زمانی مطرح می شوند که کودک می خواهد وسیله خاصی برایش تهیه شود؛ صرفاً به این دلیل که برای برادرش تهیه شده است. باید به کودکان بیاموزیم "انصاف و عدالت این است که هر فرد، هر چه را نیاز دارد تهیه کند. اگر شما به عینک نیاز داری و خواهرت به کفش، هر کدام وسایل مورد نیاز خود را خریداری خواهید کرد و این است اجرای عدالت. گمان نمی کنم زمانی که خواهر شما به عفونت گوش مبتلاست و آنتی بیوتیک مصرف می کند لازم باشد شما هم آنتی بیوتیک مصرف کنی"!


● ۷ جمله ناخوشایند برای کودکان

۱) مناسب سن خودت رفتار کن! گاه والدین به رفتار کودک انتقاد می کنند، زیرا آن رفتار تأثیر بدی بر بزرگترها داشته است. در صورتی که رفتار کودک، نشان دهنده احساس درونی اوست و والدین وظیفه دارند احساس کودک را درک کنند. کودک ۶ ساله ای که نمی داند چه می خواهد و گریه می کند ، یا کودک ۴ساله ای که از محدود شدن در صندلی اتومبیل ناراحت است و گریه می کند ، هر دو متناسب سنشان عمل می کنند؛ اگر چه ما انتظار داریم رفتار آنها ما را آزار ندهد. به جای اینکه به کودک بگویید "مناسب سن خودت عمل کن" بگویید: "به نظر می رسد خیلی عصبانی هستی"، "می دانم وقتی چنین اتفاقی برایت افتاده بسیار ناراحت شده ای" این جملات به کودک آرامش می دهد و شرایط را قابل تحمل خواهد کرد.

۲) شوخی کردم: دست انداختن کودک اگر چه ظاهراً شرایط را شاد می کند ولی در واقع به شدت مخرب است. هنگامی که کودک عصبانی است، خندیدن به او باعث می شود احساس بدتری پیدا کند. شما به عنوان والدین کودک وظیفه دارید او را حمایت کنید نه اینکه باعث اذیت و آزار او شوید. اگر چنین منظوری ندارید هنگامی که کودک ناراحت است شاد نباشید.

۳) چـرا مـثـل ... نـیستی؟ با مقایسه کـودکـان، آنـهـا احـسـاس مـی کـنـنـد در مرتبه پایین تری قرار گرفته اند و این راه مناسبی برای وا داشتن آنها به فعالیت نیست. زمانی که کودک خود را پایین تر از دیگری احساس کند ، روحیه خود را می بازد و دست از فعالیت خواهد کشید. شما باید ضعف و قوت کودکان را بپذیرید و آنها را بر اصلاح رفتار خودشان تشویق کنید.

۴) ندو و گرنه می افتی! علی رغم تمام توجه شما به محافظت از کودک، به کار بردن این نوع جملات باعث می شود کودک بیفتد، زیرا به او القا می کنید منتظرید که او به زمین بخورد و این برای کودکی که تلاش می کند مستقل باشد بسیار مضر است. بهتر است در این موارد بگویید: "قبل از دویدن از محکم بودن بند کفش هایت مطمئن باش." در این صورت شما در مورد اشکال کفش صحبت کرده اید نه ناتوانی کودک.

۵) چی بهت گفتم؟ چرا سوالی را می پرسید که خودتان جواب را می دانید؟ انتظار دارید کودک چه پاسخی بدهد؟ وقتی می پرسید: لباست را کجا پرتاب کردی؟ لبخندی موذیانه می زند و می گذرد. اگر از رفتار او رنجیده اید بگویید: "من متاسفم که مجبورم برای بار سوم تکرار کنم که لباست را روی چوب لباسی آویزان کن."

۶) به تو قول می دهم که ... : به کودکان باید نه وعده داد و نه وعده از آنها گرفت. روابط ما با فرزندانمان باید بر اساس اعتماد و اطمینان باشد.
وقتی پدر و یا مادر برای تأیید گفته خود مجبور است وعده بدهد، یعنی دارد اقرار می کند که "وعده داده نشده اش" اعتبار ندارد و قابل اعتماد نیست. وعده ها باعث می شوند که توقعات غیرواقعی در کودکان به وجود بیاید. وقتی به کودک وعده داده می شودکه او رابه باغ وحش ببرند، او آن وعده را یک تعهد به حساب می آورد و فکر می کند که براساس این تعهد، در روز موعود نه باران خواهد بارید، نه اتومبیل عیب و ایرادی پیداخواهد کرد و نه خود او مریض خواهد شد.
از طرفی نباید از کودکان وعده گرفت که درآینده رفتاری خوب داشته باشند یا رفتار بدشان را اصلاح کنند. وقتی کودک وعده ای ناخواسته می دهد، وعده ای که متعلق به خود او نیست، در واقع چکی بانکی می کشد که در آن بانک اصلاً حساب ندارد. ما نباید مشوق و محرک این قبیل اعمال فریب آمیز باشیم.

۷) آخر چند بار باید یک چیز را تکرار کنم؟ پدر یا مادری که در استفاده از سخنان نیشدار و طعنه آمیز استعداد ذاتی دارد، خطر و تهدیدی جدی برای سلامت روانی کودک به حساب می آید. این پدر یا مادر جادوگری است که از واژه ها استفاده می کند و با بیان این واژه ها، مانعی در برابر ایجاد ارتباط موثر برقرار می کند و مانع از پدید آمدن رابطه ای مثبت بین پدرومادر با کودک می شود. " آخر چند بار باید یک چیز را تکرار کنم ؟ مگر تو کری ؟ پس چرا گوشت به من نیست؟ ..."
این پدرو مادرها شاید ندانند که سخنان طعنه آمیز و کنایه دار جملاتی هستند که برخوردی متقابل طلب می کنند. این پدر و یا مادر آگاه نیست که با این اظهار نظرهای توهین آمیز، کودک را تحریک کرده و ذهن او را از نقشه های خیالی انتقام، پر می سازد ودر نتیجه باعث مسدود شدن راه ارتباطی بین خود او و کودکش می شود.

tabnak