خب بهسلامتی دلیل عدم موفقیت (دقیقتر ناکامی محض) تیم ملی انگلیس طی ۵۰ سال گذشته رو فهمیدیم.
لیگی که باید اسمش رو عوض کنن و بذارن Premiere Show تنها و تنها به فکر جذابیت بیشتر برای بینندگان تلویزیونیه. بزرگترین اتفاقاتش قبل از شروع فصل و در استخدام بازیکنای بزرگ بهعنوان مفسر ورزشی خلاصه میشه.
اتفاقا یکی از دلایل بدبختی فوتبال ملی انگلیس همین بی کاراکتر بودن لیگشه. هزار و یک جور مربی از سبکهای مختلف میان و میرن، اکثرا هم خارجی.بدون هیچ الگوی مشخصی بعضیهاشون موفق میشن، بعضیها شکست مطلق رو تجربه میکنن.
در این لیگ موفقیت تجاری برای تیمها کافیه. عمق فاجعه رو میشه در «آرسنال» خلاصه کرد. چون در یه سطح از جذابیت مونده و در طول فصل بلیطهاشو با قیمت بالا میفروشه و بقیه درآمدهاش هم بهراهه، مدیرهاش راضین. حالا میخواد هر سال چهارم بشه هم مهم نیست. دقیقا انگار یه استودیو فیلم blockbuster بسازه که فروشش تضمین بشه.
واقعیت اینه نیروی محرکهای که بخواد ستاره بسازه، همون رویای بازی کردن در بهترین تیمهای دنیاست، نه گرفتن سهم مالی از سفرهی پهن شوی بزرگ لیگ انگلیس.
پ.ن:
دلم نیومد از تاتنهام و ستارههای جوونش حرف نزنم. همین تیم دقیقا بخاطر یه فرد (پوچتینو) در مسیر درست افتاده. همون نداشتن الگوی مشخصی که گفتم. پوچتینو بره، یهو میبینی مدیریتش دوباره زد تو کار خریدن هرچی بازیکن دور و بر ۳۰-۴۰میلیون پوندی لیگهای درجه ۲ اروپا. بعد هم یه مربی hot استخدام میکنن و با لبخند گشاده منتظر شقالقمر. بعد که دیدن همه چیز عوضی شد، از رسانه و مفسر و مدیر و بازیکن و ... در عجب که چطور شد که اینطور شد!