Printable View
دارم غرق ميشوم ...در اين همه دلتنگي ...
ثانيه ها هم با بي رحمي تمام ، هجوم مي آورند بر من ...
يك لحظه فرصت ...يك لحظه ...
صدايم را نمي شنوند ....
آخر اين راه كجاست ..
پيدا ميشوم ؟يا نه ؟
فقط ميدانم ....
كه هم اكنون دارم در لا به لاي واژه ها دنبال خودم ميگردم ...
نمي دانم در پس كدامين كلام پنهان شده ام ..
كه اين چنين ناپيدا شدم ...
چشمانم خيره شده به اين سفيدي ...
مي خواهم بنويسم ...اما ...
نه نميشود لحظه هايم را كه گرفتي ..
حالا ديگر حرف هايم را هم از من گرفتي ...
ديگر دستانم فقط تو را مي نويسند......
تو
تو
تو
گاهي مي رسد ، كه چيزي نمي ماند از تو ،
جز يك دنيا دلتنگي ..
جز يك دنيا حرف ناگفته ،
سكوت ، سكوت ، سكوت ..
و تو باز تمام ، حرف هايت را در خود خفه مي كني ،
به احترام ، همين دلتنگي ها ...
حالا مدت هاست كه رفته اي ،
من مانده ام و تنهايي ...
من ماندم ، هجوم اين ديوارها ،
تو كه گفته بودي رفتن نمي داني ، ؟؟!
چه شد كه رفتي ؟؟
من هنوز هم مانده ام ،
بلكه بيايي ، ..