حسین منزوی زنجانی

یک بوسه که از باغ تو چینند به چند است؟

پروانه ی تاراج گُلت بند به چند است؟

خالی شدم از خویش و به خالت نرسیدم

آخر مگر این دانه ی اسفند به چند است؟


یک نامه به نامم ننوشتی مگر آخر

کاغذ به سمرقند تو ای قند! به چند است؟

نرخ لب پُر آب تو و شعرِ ترِ من

در کشور زیبایی تو چند به چند است؟

با داروندار آمده ام پیش تو، پرکن!

غم نیست که پیمانه ی سوگند به چند است؟

وقتی که به عُمری بدهی لب گزه ای را
در تعرفه ی عشق تو لبخند به چند است؟


یک، ده، صد و بیش است خط ساغر عُشاق
تا حوصله ی ذوق تو خُرسند به چند است؟

دل مجمر افروخته ام برد و نگفتند

کاین آتشِ با نور همانند به چند است؟


چند اَرزدم آغوش تو در هرم کویری ؟
چندین بغل از برف دماوند به چند است؟

تیغ و ترمه


مشقم کن..
وقتی که عشق را
زیبـــــــــــــا
بنویسی
فرقی نمیکند
که قلم
از ساقه های نیلوفر باشد
یا از پـر کبوتر


حسین منزوی

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

وقتی تو نیستی
…
شادی ، کلام نامفهومی ست !

و ” دوستت می‌دارم ” رازی‌ ست

که در میان حنجره‌ ام دق می‌کند

و من چگونه بی‌ تو نگیرد دلم ؟

اینجا که ساعت وآیینه و هوا … به تو معتادند …

نون پرنده‌ی تو _ آن فسرده در پاییز _
به معجز تو بهارین شده است و شورانگیز

بسا شگفت که ظرفیت بهارم بود
منی که زیسته بودم مدام در پاییز

چنان به دام عزیز تو بسته است دلم
که خود نه پای گریزش بود نه میل گریز

شده است از تو و حجم متین تو، پُر بار
کنون نه تنها بیداری‌ام که خوابم نیز

چگونه من نکنم میل بوسه در تو ، تویی
که بشکنی ز خدا نیز شیشه‌ی پرهیز

هراس نیست مرا تا تو در کنار منی
بگو تمام جهانم زند صلای ستیز

تو آن دیاری، آن سرزمین موعودی
فضای تو همه از جاودانگی لبریز

شکسته‌ام ز پس خود تمام پل‌ها را
من از تو باز نمی‌گردم ای دیار عزیز

دیوانگی زین بیشتر؟ زین بیشتر ، دیوانه جان
با ما ، سر دیوانگی داری اگر ، دیوانه جان


در اولین دیدار هم بوی جنون آمد ز تو
وقتی نشستی اندکی نزدیک تر دیوانه جان


چون می نشستی پیش من گفتم که اینک خویش من
ای آشنا در چشم من با یک نظر دیوانه جان


گفتیم تا پایان بریم این عشق را با یک سفر
عشقی که هم آغاز شد با یک سفر دیوانه جان


کی داشته است اما جنون در کار خویش از چند و چون
قید سفر دیوانه جان ! قید حضر دیوانه جان


ما وصل را با واژه هایی تازه معنا می کنیم
روزی بیامیزیم اگر با یکدیگر دیوانه جان


تا چاربند عقل را ویران کنی، اینگونه شو
دیوانه خود، دیوانه دل، دیوانه سر، دیوانه جان


ای حاصل ضرب جنون در جان جان جان من
دیوانه در دیوانگی دیوانه در دیوانه جان


هم عشق از آنسوی دگر سوی جنونت می کشد
گیرم که عاقل هم شدی زین رهگذر دیوانه جان


یا عقل را نابود کن یا با جنون خود بمیر
در عشق هم یا با سپر یا بر سپر دیوانه جان

اگر باید زخمی داشته باشم
که نوازشم کنی
بگو تا تمام دلم را
شرحه شرحه کنم


عشق و زخم
از یک تبارند
اگر خویشاوندیم یا نه
من سراپا همه زخمم
تو سراپا
همه انگشت نوازش باش


.

نـہ فرشتــہ ام نـہ شیــطاטּ ڪـیــم و چیــم هَمینــم! نـہ زبــاذم و نـہ آتـش ڪـہ نــواده ی زمینــم منــم و چــراغِ خردی ڪـہ بمیـرد از نسیمـے نـہ سپیــده دم بـہ دستــم، نـہ ستــاره بر جَبینــم منــم و ردای تنــگـے ڪـہ بـہ جــز «مـن» اش نگنجــد نـہ فلــڪ بر آستــانم نـہ خــدا در آستینــم نـہ حــقِ حقــم نـہ ناحــق، نـہ بــدم نـہ خــوبِ مطــلق سیـــہ و سپیــدم: ابلــق ٬ ڪـہ بـہ نیــڪ و بـد عَجیــنم نـہ بـرانــمش نـہ در بر، ڪِشَـمش غــم است دیـگر! چـہ بگویــم از حریـفے ڪـہ مَنــش نمے گزینــم؟ نزنــم نمــڪــ بـہ زخــمے ڪـہ همیـشگے سـت بـاری ڪـہ نـہ خستـــہ ی نخستیــטּ نـہ خــرابِ آخرینــم تــب بوســـہ ایم از آטּ لــب بـہ غنیــمت است امشــب ڪـہ نـہ آگهــم ڪـہ فــردا چـہ نشستـــہ در ڪمینــم

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

---

من خود نمی روم دگری می برد مرا
نابرده باز سوی تو می آورد مرا
كالای زنده ام كه به سودای ننگ و نام
این می فروشد آن دگری می خرد مرا
یك بار هم كه گردنه امن و امان نبود
گرگی به گله می زند و می درد مرا
در این مراقبت چه فریبی است ای تبر
هیزم شكن برای چه می پرورد مرا؟
عمری است پایمال غمم تا كه زندگی
این بار زیر پای كه می گسترد مرا
شرمنده نیستیم ز هم در گرفت و داد
چندانكه می خورم غم تو، می خورد مرا
قسمت كنیم آنچه كه پرتاب می شود
شاخه گل قبول تو را، سنگ رد مرا



حسین منزوی

مرا ندیده بكیرید و بگذرید از من

كه جز ملال نصیبی نمیبرید از من

زمین سوخته ام نا امید و بی بركت

كه جز مراتع نفرت نمی چرید از من

عجب كه راه نفس بسته اید بر من و باز

در انتظار نفس های دیگرید از من

خزان به قیمت جان جار می زنید اما

بهار را به پشیزی نمی خرید از من

شما هر آینه ، آیینه اید و من همه آه

عجیب نیست كز اینسان مكدرید از من

نه در تبری من نیز بیم رسوایی است

به لب مباد كه نامی بیاورید از من

اگر فرو بنشیند ز خون من عطشی

چه جای واهمه تیغ از شما ورید از من

چه پیك لایق پیغمبری به سوی شماست ؟

شما كه قاصد صد شانه بر سرید از من

برایتان چه بگویم زیاده بانوی من

شما كه با غم من آشناترید از من

حسین منزوی