Printable View
خسته ام
نشسته ام سر کلاس
متن درس
چشم را خمار می کند
کو معلمی که پس زند خماری کلاس را؟!
خواب،
به دیدگان خسته ام فرود آمده
جای درس
یک صدای آشنا به گوش آمده
می روم پی صدا....
مست از نوای روح بخش زندگی...
ناگهان صدای ترسناکی از کنار گوش
پرت می کند مرا به عمق دره های ترس!
کو معلمی که اندکی یواش تر
پس زند
مستی قشنگ و کودکانه ی مرا؟!!
زندگی باغ قشنگی نیستکه در خنکای بعد از ظهر فروردینروی نیمکتیزیر پرگلترین بوتهی یاسشبنشینیمست خوابو عشق کنیزندگی راهبندان میدان آزادیظهر مرداددر پیکان قراضهای استکه شیشهاش خاک گرفتهو پلاستیک سیاه صندلیهایشترک خورده
توبستنی فروش دورهگردیکه لحظهای بهشت میدهیو یک ماه اسهال.
سردترین ساعت روز
وقتی است که آمده ای و رفته ای
و رفتگرها
رد لبخندت را از دیوارها پاک کرده اند
و من مانده ام و
خاطره ی قطبی نگاهت.
نیازی نیست چیزی بگویم
کلمات را که در مقابلم میریزم
شکل غم به خود میگیرند
بی آنکه بخوانی
فریاد می‌زنند
دستم را به دست عقربه ها داده امدیگر با هیچ زبانی نمی شودجای خالیت را تفسیر کردمن رفته ام یا تو ؟
چه فرقی می کند به حال قیچی بد گویانکه مرا از تو ببردیا تو را از منهیچ می دانی تو که رفتیزن همسایه استامینوفن تجویز کردو ابر های بارانی چتر تعارف کردندو زندگی به من خندیدکه طناب دار را به شاخهء خشک چنار بسته بودمو چنار دلش به حالم سوختآنقدر که خانه را به آتش کشیدهیچ می دانی تو که رفتیدیگر هیچ کلیدی دهان زن همسایه را نبستو قورباغه ها هفت تیر کش شدنداینجا همه فریاد زدن یاد گرفتند
چقدر حقيرند
، مردماني که نه جرأت دوست داشتن دارند
، نه اراده‌ي دوست نداشتن
،نه لياقت دوست داشته شدن و نه متانت دوست داشته نشدن
...با اين حال مدام شعر عاشقانه مي‌خوانند
در تهوع لاعلاج زمانه میخواستم بمیرم
نه تورا دوست دارم نه عشق زیبای تورا
همه چیز دروغی بیش نبود
غرق در زنگار قاب آیینه بودم که خواب از چشمم پرید
از نگرانی خسته ام
تورا به خدا سپردم،خود را به خواب
به روزگار بی کسی غبطه میخورم
هنوز نگرانم،نگران تو
و هنوز از نگرانی خسته ام
وازعشق سالهای گذشته ات
تو را به خدا سپردم،خود را به خاک
.
.
.
دلم عجیب پُربود
معلم خوبی بودی
به من یاد دادی خط بزنم اشتباه‌ها را
خط بزنم کلمه‌ای را
که از بس قدیمی شده بود
دیگران به من می‌خندیدند
و تو
تنها در شعر خوش داشتی
نه در زندگی
خط بزنم حرف‌هایی را که گیر کرده‌است
مثل بغضی در گلوی این شعر
( حرف‌های تازه و جذاب
که هر روز می‌آیند و می‌روند و فراموش می‌شوند
روزهای‌مان را قشنگ‌تر می‌کنند
درست مثل آدم‌ها )
خط بزنم تصویری را
که خیالم کشیده بود
و خیال می‌کردم
آنقدر زیبایی دارد
که سرریز می‌کند به زندگی
و خط بزنم خودم را
که بزگ‌ترین اشتباه بودم
معلم خوبی بودی
سخت مي گذرد،
روزها.
روزهايي
که خميازه مي کِشند،
و
جا خوش کرده اند.
ومن
در جاده اي که رفته اي ،
مانده ام
و
هنوز
شمارشم
ادامه دارد...
تو در ساعت موعود می آیی
تا زیبایی من حرام نشود
پیراهنم را بدوز ،اما پیراهنم سفید نباشد
سفید سرد است و نمیدانم چرا
بوی مرگ میدهد
در سایه چاقو
سنجاقک خواب رفته است
نه!!!بیدارش نکن
در سایه چاقو
سنجاقک خواب رفته است
با رؤیای دو باز جوان
در پرهایش
هزار برگ زرد در نگاهت بود
آخرین بهار بی آرام
تقدیر با تو چه کرده