مشاعره با اشعار حضرت حافظ

هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد
هر پاکروی که بود تردامن شد
گویند شب آبستن و این است عجب
کاو مرد ندید از چه آبستن شد:31:

دور دار از خاک و خون دامن چو بر ما بگذری
کاندر این ره کشته بسیارند قربان شما

از چرخ به هر گونه همی​دار امید
وز گردش روزگار می​لرز چو بید
گفتی که پس از سیاه رنگی نبود
پس موی سیاه من چرا گشت سفید

دل خرابی می​کند دلدار را آگه کنید
زینهار ای دوستان جان من و جان شما

آن کس که اوفتاد خدایش گرفت دست
گو بر تو باد تا غم افتادگان خوری
در کوی عشق شوکت شاهی نمیخرند
اقرار بندگی کن و اظهار چاکری

یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
و از لب ساقی شرابم در مذاق افتاده بود
از سر مستی دگر با شاهد عهد شباب
رجعتی می​خواستم لیکن طلاق افتاده بود

در شب قدر ار صبوحی کرده​ام عیبم مکن
سرخوش آمد یار و جامی بر کنار طاق بود

دل عالمي بسوزي چو چو عذار بر فرازي
تو از اين چه سود داري كه نمي كني مدارا

ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
شرح جمال حور ز رویت روایتی

یاد باد آن صحبت شب​ها که با نوشین لبان
بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود