اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

ديشب از بام جنون ديوانه اي افتاد و مرد
پيش چشم شمع ها پروانه اي افتاد و مرد

از لطافت ياد تو چون صبح گل ها خيس بود
شبنمي از پشت بام خانه اي افتاد و مرد

موي شبگوني كه چنگش ميزدي شب تا سحر
از سپيدي لا به لاي شانه اي افتاد و مرد

ازدياد پنجره جان قناري را گرفت
در قفس از نغمه ي مستانه اي افتاد و مرد

اين كلاغ قصه را هرگز تو هم نشنيده اي
تا خودش هم قصه شد افسانه اي افتاد و مرد

دیگر نمانده هیچ به جز وحشت سکوت
دیگر نمانده هیچ به جز آرزوی مرگ
خشم است و انتقام فرومانده در نگاه
جسم است و جان کوفته در جستجوی مرگ
تنها شدم ، گریختم از خود ، گریختم
تا شاید این گریختنم زندگی دهد
تنها شدم که مرگ اگر همتی کند
شاید مرا رهایی ازین بندگی دهد
تنها شدم که هیچ نپرسم نشان کس
تنها شدم که هیچ نگیرم سراغ خویش
دردا که این عجوزه ی جادوگر حیات
بار دگر فریفت مرا با چراغ خویش
اینک شب است و مرگ فرا راه من هنوز
آنگونه مانده است که نتوانمش شناخت
اینک منم گریخته از بند زندگی
با زندگی چگونه توانم دوباره ساخت ؟

آه ای زندگی منم که هنوز

با همه پوچی از تو لبریزم

نه به فکرم که رشته پاره کنم

نه برآنم که از تو بگریزم...


فروغ

امروز وقتی دلتنگ لحظه های نبودنت ، بودم

وقتی لبریز شده بودیم از نبودنهای بی دلیل این روزها

تمام هستیت را درون سه نقطه های همیشگی ات جای دادی و به سویم نشانه رفتی

بی آنکه بدانی


من این روزها

... هیچ نمی فهمم از سه نقطه ها و سکوت و بی صداییت

بی آنکه بدانی

من بودنم را در همان نگاه اول و همان سلام اول متوقف کرده ام

آخر تمام بودنت میان یک سلام و خداحافظ جای گرفته است

پس من به همان سلام بسنده می کنم

تا هیچ گاه پایانی در کار نباشد

براستی

... ما چه ساده به هم پیوند زدیم ثانیه هامان را

... به سادگی

من ناباورانه به باور بودنت رسیده ام


... تو باور لحظه های من شده ای

...

وقتی تمام بودنم را مال خود می کنی

دیوانه می شوم

خیال سفر نداری ! ؟

زندگی را از نخست برای من بد ترجمه کرده اند ،

زندگی را یکی مرگ تدریجی نام نهاد ،

یکی بدبختی مطلق معنی کرد ،

یکی درد درمان ناپذیرش خواند ،

و سرانجام یکی رسید و گفت :

زندگی به تنهایی ناقص است تا عشق نباشد ،

زندگی تفسیر نمی شود

ما نیمه های گمشده از یکدیگر هستیم
یک نیمه از آدم
یک نیمه از حوا
حوا منم
آدم تویی
یک سیب هم اینجاست

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نفرین به زندگی که تو ماهی، من آدمم

نفرین به من، که پیش فراوانی ات کمم

نفرین به آن که فرق نهاده ست بین ما

تا تو بهشت پاکی و تا من جهنمم

نفرین به خلقتی که مرا عرضه کرده است

من که تمام رنجم و من که فقط غمم

آهسته تر به زندگی من قدم بنه

من گور دسته جمعی گل های مریمم

لب های من دو مار له اند و لورده اند

با بوی خون به سینه فرو می رود دمم

ای ماه! مهربانی تو می خورد مرا

ای ماه! من سیاه دلم از تو می رمم

بالا بلند خوبی عظمای مرحمت

نفرین به من که پیش فراوانی ات کم

بر سنگ قبر من بنويسيد خسته بود

اهل زمين نبود نمازش شكسته بود

برسنگ قبر من بنويسيد شيشه بود

تنها از اين نظر كه سراپا شكسته بود

بر سنگ قبر من بنويسيد پاك بود

چشمان او كه دائماً از اشك شسته بود

بر سنگ قبر من بنويسيد اين درخت

عمري براي هر تيشه و تبر دسته بود

بر سنگ قبر من بنويسيد كل عمر

پشت دري كه باز نمي شد نشسته بود

‎هیس ، آرام بمان

و دگر در شب هجران رخش اشک نریز

هیس ، آرام آرام

گفته بودن :
كلام شعر تنهايي سكوت است ...
ولي فكر نمي كردم اينقدر ...