مشاعره سنتی

دفتر دوباره تاب نیاورد روضه را
در خود خمید و چشم بر این شعر مثله بست

در خون خود... مداد هم از دست رفته بود
ناگاه ضجه ای زد و در مشت من شکست

من ماندم از نوشتنت ای حسین لیک
تا اشک بوده زخم تو مشروح بود و هست

دریا هم از دمی که تو را روی دست داشت
در چشم ها به سوگ محرم نشسته است

-----

هرچند من دوباره رسیدم به انتهای شعر
خون می چکد هنوز هم از زخم های شعر

تا چراگاه فلک هست و غزالان نجوم
دختر ماه بر اين گله شبان خواهد بود

زنده، با ياد سر زلف تو جان خواهم کرد
تا نسيم سحري مشک فشان خواهد بود
شهريار

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین باده مستانه زدند

آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه کار به نام من دیوانه زدند

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

حافظ

ديدمت دورنماي در و بام اي شيراز
سرم آمد به بر سينه، سلام اي شيراز

وامداريم سرافکنده ز خجلت در پيش
که پس انداخته‌ايم اينهمه وام اي شيراز
شهريار

دریاب که از روح جدا خواهی رفت در گرده ی اسرار پنا خواهی رفت

می نوش ندانی از کجا آمده ای خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

توسن بخت نه رام است خدا مي‌داند
ورنه داني که مرا چيست مرام اي شيراز

نکهت باغ گل و نزهت نارنجستان
از نسيمم بنوازند مشام اي شيراز
شهريار

‫زاهد خوشدل که ترک دنيا کرده‬
‫می خواره خجل که معصيتها کرده‬
‫ترسم که کند اميد و بيم و آخر کار‬
‫ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده‬

ابوسعید ابوالخیر

همي گوئي که بر معلول خود علت بود سابق
چنان چون بر عدد واحد، و يا بر کل خود اجزا

به معلولي چو يک حکم است و يک وصف آن دو عالم را
چرا چون علت سابق توانا باشد و دانا؟

ناصر خسرو

كسي نيست الف بده.:41:

آيينه درد پيش مي‌داشت
مونس ز خيال خويش مي‌داشت
پيدا شغبي چو باد مي‌کرد
پنهان جگري چو خاک مي‌خورد
نظامی