اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

حالا آمده ای
توان ایستادن ندارم
بنشین
سر بر زانوانم بگذار ...

تو و ضمیرت

دیگر به کارم نمی آیی

به دنبال سوم شخص ناشناسم !

مرا در غربت فردا رها کرد

دلم در حسرت دیدار او ماند

مرا چشم انتظار کوچه ها کرد

به من می گفت: تنهایی ، غریب است

ببین با غربتش با من چه ها کرد

تمام هستی ام بود و ندانست..

که در قلبم چه آشوبی به پا کرد

او هرگز شکستم را نفهمید

اگر چه تا ته دنیا صدا کرد

واقعا متاسفم ..!


برای حرف هایی که این روزها ..


میان من و تو ..


حامل سوء تفاهمـــاتی ...


نامنصفانه اند !!


---------- Post added at 05:43 PM ---------- Previous post was at 05:39 PM ----------



تو داری میروی ..!


و من ..


دلخوشم ..


به این که ..


زمین هنوز گرد است !


و ما ..


هر چقدر هم از هم دورترشویم !...


به هم نزدیکترمی شویم ...!

چه کسی فکرش را می کرد !..


تویی که ..


در هر چه فکرش را بکنی !..


اسراف میکردی !


امروز ..


که زمان عشق ورزیدن است !..


اینگونه ..


صرفه جو شده ای !!

کسی دیگر نمی کوبد در این خانه ی متروک ویران را
کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم
و من چون شمع میسوزم و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند
و من گریان و نالانم و من تنهای تنهایم
درون کلبه ی خاموش خویش اما
کسی حال من غمگین نمی پرسد
ومن دریای پر اشکم که توفانی به دل دارم
درون سینه ی پر جوش خویش اما
کسی حال من تنها نمی پرسد
و من چون تک درخت زرد پاییزم
که هر دم با نسیمی میشود برگی جدا از او
و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند

از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشن‌های زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند “صبح” تو را “ابرهای تار“

تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند

یوسف به این رها شدن از چاه دل مبند

این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند

ای گل گمان مبر به شب جشن می‌روی

شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق “رحیم” و “رجیم” نیست

از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند


آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

گاهی بهانه است که قربانی‌ات کنند

دیگر ملالی نیست جز نداشتنت ‌٬نخواستنت٬راندنت٬باختنت� �رفتنت٬نماندنت٬
با او و هزاران اوی دیگر بودنت٬بدون مکث پاسخ منفی دادنت.و عشقی نیست٬
جز عشق به چشمان ناز تا ابد روشنت. این را برایت نوشته بودم. باز هم مینویسم:
« هر ستاره شبی است که از تو دورم٬آسمان چه پر ستاره است.»

این که با خود می کشم هر سو، نپنداری تن است
گورِ گردان است و در او آرزوهای من است!
آتش ِ سردم که دارم جلوه ها در تیرگی
چون غزالان در سیاهی دیدگانم روشن است
من نه باغم، غنچه های ناز من تک دانه نیست
پهنْ دشتم، لاله های داغ من صد خرمن است
این که چون گل می درم از درد و افشان می کنم
پیش اهل دل تن و پیش شما پیراهن است
آسمان را من جگرخون کردم از اندوه خویش
در جگر گاه ِ افق، خورشید، سوزن سوزن است
این که می جوشد میان ِ هر رگم دردی است داغ
دورگاه دردِ جوشان است و پنداری تن است!
سینه ام آتش گرفت و شد نگاهم شعله بار
خانه میسوزد، نمایان شعله ها از روزن است

آمد اما بی صدا خندید و رفت
لحظه ای در کلبه ام تابید و رفت

آمد از خاک زمین اما چه زود
دامن از خاک زمین برچید و رفت

دیده از چشمان من پنهان نمود
از نگاهم رازها فهمید و رفت

گفتم اینجا روزنی از عشق نیست
پیکرش از حرف من لرزید و رفت

گفتم از چشمت بیفشان قطره ای
ناگهان چون چشمه ای جوشید و رفت

گفتمش من را مبر از خاطرت
خاطراتش را به من بخشید و رفت