بیدار خواب و خاموی
آهوی بی خیال خرامانی
در جلگه های خرم آبم امشب
-
آب از سرم گذشته است
اما هراس مرگم نیست
من ماهیم
نیلوفری گریزان بر آبم
تصویر ناشکیب درختی
در آبهای خوابم امشب
-
من
-در کوچه باغ خاطره ای دور-
فانوس چربسوزی
در دست خوابگردی غمناکم
فانوس نیستم
من
آفتابم امشب
-
بیرونم از مدار خود امشب
هر جا دلم بخواهد.........
از راه من کناره شو ای هوشیار!
امشب
خرابم
امشب....
منوچهر آتشی
در هجوم وحشی باد کویر
نفس شعله افروخته ای می گیرد
ساقه ای می شکند
غنچه ی سرخ دلش می گیرد
و صدایی ست که در زمزمه ی باد
مرا می گوید:
خشت در خانه ی اب می میرد
دلم از غربت خود می گیرد
«خیال می‌کنم دچار آن رگ پنهان رنگ‌ها هستی// دچار یعنی عاشق!// و فکر کن چه تنهاست، اگر ماهی کوچک، دچار آبی دریای بی‌کران باشد// چه فکر نازک غمناکی!// دچار باید بود!»
لاله دیدم روی زیبای توام آمد به یاد
شعله دیدم سرکشی های توام آمد به یاد
سوسن و گل آسمانی مجلسی آراستند
روی و موی مجلس آرای توام آمد به یاد
بود لرزان شعله شمعی در آغوش نسیم
لرزش زلف سمن سای توام آمد به یاد
در چمن پروانه ای آمد ولی ننشسته رفت
با حریفان قهر بیجای توام آمد به یاد
از بر بر صیدافکن آهوی سرمستی رمید
اجتناب رغبت افزای توام آمد به یاد
پای سروی جویباری زاری از حد برده بود
های های گریه در پای توام آمد به یاد
شهر پرهنگامه از دیوانه ای دیدم رهی
از تو و دیوانگی های توام آمد به یاد.
رهی معیری
حال من بد نيست غم كم مي خورمكم كه نه ! هر روز كم كم مي خورمآب مي خواهم ، سرابم مي دهندعشق مي ورزم ، عذابم مي دهند!خود نمي دانم كجا رفتم به خواباز چه بيدارم نكردي آفتاب ؟!!خنجري بر قلب بيمارم زدندبي گناهي بودم و دارم زدنددشنهء نامردي بر پشتم نشستاز غم نامردمي پشتم شكستعشق آخر تيشه زد بر ريشه امتيشه زد بر ريشهء انديشه امعشق اگر اينست ، مرتد مي شومخوب اگر اينست ، من بد مي شومبس كن اي دل ، نابساماني بس استكافرم ! دگر مسلماني بس استدر ميان خلق سر در گم شدمعاقبت آلودهء مردم شدمزين پس با بي كسي خو مي كنمهر چه در دل داشتم رو مي كنمدرد مي بارم چو لب تر مي كنمطالعم شور است باور مي كنممن كه با دريا تلاطم كرده امراه دريا را چرا گم كرده ام ؟!قفل غم ، بر در سلولم مزن!من خودم خوشباورم گولم مزن !من نمي گويم كه خاموشم مكندگر نمي گويم فراموشم مكنمن نمي گويم كه با من يار باشدگر نمي گويم مرا غم خوار باشمن نمي گويم دگر گفتن بس است!گفتن ، اما هيچ نشنيدن بس استروزگارت باد شيرين! شاد باشدست كم يك شب تو هم فرهاد باشآه ! در شهر شما ياري نبودقصه هايم را هيچ خريداري نبودواي ! رسم شهرتان بيداد بودشهرتان را از خون ما آباد بوداز در و ديوارتان خون مي چكدخون من ، فرهاد و مجنون مي چكدخسته ام از قصه هاي شومتانخسته ام از همدردي مسمومتاناين همه خنجر دل كس خون نشداين همه ليلي ، كسي مجنون نشدآسمان خالي شد از فريادتانبيستون در حسرت فرهادتانكـــوه كندن گر نباشد پيشه امبويي از فرهاد دارم تيشه امعشق از من دور و پايم لنگ بودقيمتش بسيار و دستم تنگ بودگر نرفتم هر دو پايم خسته بودتيشه گر افتاد ، دستم بسته بودهيچ كس دست مرا وا كرد ؟ نه !فكر دست تنگ ما را كرد ؟ نه!هيچ كس از حال ما پرسيد ؟ نه!هيچ كس اندوه ما را ديد ؟ نه!هيچ كس اشكي براي ما نريختهر كس با ما بود از ما گريختچند روزي هست حالم ديدنيستحال من از اين و آن پرسيدنيستگاه بر روي زمين زل ميزنمگاه بر حافظ تفاءل ميزنمحافظ ديوانه فالم را گرفتيك غزل آمد كه حالم را گرفت" ما ز ياران چشم ياري داشتيم "" خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم "!!!
شاعر از کوچه مهتاب گذر کرد
لیک شعری نسرود
نه که معشوق نداشت،
نه که سرگشته نبود،
سالها بود دگر کوچه مهتاب خیابان شده بود
شكسته ای دل مرا
به من بگو چرا
چرابه سنگ غمها
زدام حسرت کجا گریزم
كه همچو مرغی شكسته بالم
نمی توانم سخن نگويم
اگر بپر سد كسی ز حالم
فلك به سنگ كينه ها
شكسته قامت مرا
مگرچه كرده ام
کاری به کار عشق ندارم
من هیچ چیز و هیچ کس را دیگر
در این زمانه دوست ندارم
انگار
این روزگار چشم ندارد من و تو را
یک روز خوشحال و بی ملال ببیند
زیرا هر چیز و هر کس
که دوست تر بداری
حتی اگر یک نخ سیگار یا زهر مار باشد
از تو دریغ میکند
پس با همه وجودم خود را زدم به مردن
تا روزگار دیگر کاری به کار من نداشته باشد
این شعر را هم نا گفته میگذارم ….
تا روزگار بو نبرد ….
گفتم که …
کاری به کار عشق ندارم !
قیصر امین پور
چه لبخند های بی اصالتی....
خسته ام از اين لبخند های بی معنی....
از اين خنده ها ی پر ز گريه....
شادی های غمگين...
گريه ها ی استوار....
آن قدر از مقابل چشم تو رد شدم
تا عاقبت ستاره شناسی بلد شدم
منظومه‌ای برابر چشمم گشوده شد
آن شب که از کنار تو آرام رد شدم
گم بودم از نگاه تمام ستارگان
تا این که با دو چشم سیاهت رصد شدم
شاید به حکم جاذبه، شاید به جرم عشق
در عمق چشم‌های تو حبس ابد شدم
دیدم تو را در آینه و مثل آینه
من هم دچار- از تو چه پنهان؟! ـ حسد شدم
شاعر شدم همان که تو را خوب می‌سرود
مثل کسی که مثل خودش می شود شدم
در حیرتم چگونه، چرا در نگاه تو
دیروز خوب بودم و امروز بد شدم
محمد سلمانی