نثرهای عاشقانه

بغضی که از خلقتش ربع قرن میگذشت با کوهی از غم بر ساحلی تنها نشته و سالهایی که گذشت را نظاره می کرد.
سال هایی پر ز غم که بغض را تا اشک کشاندند اما او هم چنان بغض بود.
بغض خسته به نگاهی اندوهگین که غم خلقتش را بر به همراه دارد پشت سر را می نگرد و تا دور دست را و آن جاده خاکی که در تمامی این سالها به امید دریا پشت سر گذاشته
اما در این ساحل هیچکس منتظر بغض نیست.
در ابتدای این جاده کوههایی سبزی را میبیند که در پس یافتن دریا ترکش کرد و دیگر نه راهی برای بازگشت مانده نه رمقی
اینجا بغض است و دریا.
او تمام راه را به امید لبخندی در ساحل پیموده
حال بی قرار بر ساحل دریا چنگ میزند در پی کلید این راز.
بغض خوب میداند که اگر کلیدی نباشد او محکوم است به اشک.
و این بغض است که خدا را فریاد می زند
کلید من کجاست؟

اشک عصاره ناب احساساتی است که از درونمان بر می خیزد و راهی جز چشم برای نمایاندن خود نمی یابند
شگفتا از آفرینش پروردگار مهربان گاهی اگر در زندگی حتی اندک نگرییم در خلوت خود چگونه می توان در این مسیر پر دست انداز زندگی ذره ای آرام گیریم و لحظه شکستن بغض گلو گرفته ای در گلو که سرانجامش چشمانی پر برق و نمناک از زلالی اشک است تا بحال فکر کرده ایم برای چه چیزهایی گریسته ایم؟ آن هنگام که موهبتی عظیم از ما ستانده می شود یا اشکی که از شدت شوق در حدقه چشمانمان حلقه می زند؟ و گاه صدای هق و هق کودکانی گرسنه در کلبه ای تاریک در سرمای زمستان مدام اشک می ریزند و صدای قرچ و قرچ دندان مادری مهربان که بر هم سابانیده می شوند تا انسان وارانه راهی برای نوازش آنها بیابد و خود از درون می گرید اما بر لب ها ی ترک خورده اش هیچ گاه تبسم را بر چهره طفلان خود نمی بندد تا همواره امید در آنها را زنده نگه دارد و لعنتش را بر این دنیای پر زرق و برق پر پوچ نثار می نماید و نفرینش بگیرد دامن یک مشت مفت خور و بی مغز و کلاش را که بر زندگی همه ما حکم می رانند گاه بدنم می لرزد و فکر و خیال لحظه ای راحتم نمی گذارد شاید باشند اشک های سوزناکی در جوار ما که از فرط جور زمانه به صدا درآمده اند و هیچ یک از ما اندک چیزی در نمی یابیم و گاهی هم می شنویم و با بی اعتنایی از کنار آن می گذریم!

این حقیقت کهن را بنویسید و هر روز آن را بخوانید که ׃

وقتی در جستجوی خوشبختی خویش هستید، خوشبختی همیشه از نزدیک شدن به شما سرباز می زند، اما اگر بدنبال خوشبختی دیگران بر آئید خودتان هم خوشبختی خواهید یافت...

به چیزهای پیش پا افتاده و کم ارزش زندگی زیاد توجه نکنید بلکه یاد بگیرید به درون بنگرید سطوح بالاتر آگاهی را بشنا سید.

هفت کلمه را در صدر ذهن خود جای دهید و به منطق و هوشیاری که در آن نهفته است توجه کنید و آن هفت کلمه را که فرشته ی صلح به شما ندا میدهد بشنوید׃

״ شما همان چیزی خواهید بود که فکر می کنید . ״

می خواهم با قلم بر دلی که تو شکسته ای . بنویسم : اگر میدانستم تا ابد
زندانی عشقت میشوم . به خدا سوگند هرگز به چشمانت نگاه نمی کردم
اما حالا که در دام عشقت اسیر شده ام . مینویسم : عشق من به تو
گل سرخی بود که فقط برای زنده ماندن به خار تمنا می کرد .
تو را به بی وفایی متهم نمی کنم . حتی گناهت را نمی شمارم. فقط گریانم
که چرا هنگام رفتن نگفتی که من هم مانند تو چشمانم را برروی تمام
خاطراتمان ببندم که حالا دلتنگ نشوم . من وجودم را به تو و تو را به
عشقی خیالی باختم.

دیگه بسه تو قفسی که این دنیا واسمون ساخته زندگی کردن... دیگه بسه غصه خوردن... دیگه بسه چشم به راه بودن برای تو... تو رفتی منم رفتنیم با این تفاوت که تو به سوی آینده ات رفتی... ولی من هنوز تو گذشته جا موندم... دیگه پاهایم یاری رفتن بهم نمیدن... دیگه بالهایی که با آرزوهای محالمون واسم مهیا کرده بودی گشوده نمی شوند... می خوام برم از این دیار... تو میگی کجا برم؟ هر جا که برم خیالت ولم نمیکنه... نیستی که ببینی دیگه هم زندگیم شده رویای شیرین تو... آخه با انصاف به منم حق بده... منم دلم می خواست همیشه با تو باشم... ولی به چشم خودت دیدی که نشد...! پس به خاطر من اگه هنوزم دوستم داری در مسیر سرنوشتت حرکت کن... بیشتر از این به خودت عذاب نده... ازت خواهش میکنم اگه هنوز فراموشم نکردی... سخته بگم: ولی میگم: من حقیر را از یادت ببر... اگه دوستم داری نذار بیشتر از این قربانی بشیم...

خدایا تو را می پرستم و تنها تو را دوست

دارم خدایا به من قدرتی عطا کن که

بتوانم آن باشم که تو می خواهی .

خدایا تو را در بی کسیهایم به چشم دل

نظاره گر بوده ام ، چگونه باید تو را بخوانم؟

خود نمی دانم.

خدایا این تویی که همه ی وجودم را به

تو تقدیم می کنم .

کدام اقیانوس در چشمانش نهفته بود که در هر نگاهش هزار بار غرق میشدم کدامین شب در بند زلفش اسیر بود که در سیاهی آن راه خویش را گم کردم پس چرا هیچکس نگرفت دست دلم را آنگاه که با امواج اشک او از ساحل سینه ام جدا میشد حال بی دل چه کنم در این تنهایی و غربت پس چرا وقت رفتن نگفت خدا حافظ رفیق چند شبیست که با یادش خواب از چشمانم میگریزد افکارم به هم ریخته
خسته ام بگذار بخوابم شب به خیر رفیق گرچه میدانم مرا فراموش کرده ای تقدیم به تو که منو فراموش کردی اما یادت هنوز در من زنده است

احساس سوختن به تماشا نمي شود ...آتش بگير تا بداني چه مي كشم

چون بامداد پگاه خورشيد شهريار مشرق و درفش نور بر كوهساران افراشت يار من با دست لطف حلقه بر در كلبه عاشقانه اميدوار نواخت.
وقتي براي صبح واضح شد كه مهر و محبت فلك نسبت به مردم دنيا چگونه است طلوع كرد و خنده بر غرور مردم دنيا زد.
ديشب نگار من چون به قصد دلربايي در مجلس بلند شد گره از ابرو باز كرد و بر دلهاي ياران گره عشق انداخت.
من آنگاه دست از پارسائي با خون دل پاك كردم كه چشم مست يار هوشمندان را به باده گساري و عشقبازي دعوت كرد.
كدام آهن دل رسم عياري را به او آموخت كه از او به عياري پرداخت و اول بار هم شب زنده داران را زد.
دل مسكين خيال شهسواري در سر ميپروراند.يا رب تو آن دل مسكين را از بلا و خطا دور گردانو سلامتش دار كه بر قلب سواران زد.چونكه مقام پادشاهان مركز قشون است.
در آرزوي جلوه ي جمالش جانها باختيم و رنجها برديم.همينكه در نرد عشق نقش و خال مطلوب را به دست آورد ..نخست فرمان كشتن عاشقان جان نثار را نگاشت.
من با اين خرقه پشمين چگونه ميتوانم به كمند آرم زره موئي را كه مژگانش پهلوانان و بهادران را مغلوب ميكند.نظر و توجه ما به بهره ي توفيق الهي و فرخندگي اقبال پادشاه است كه مددگار تو شود.
از ساعتي كه جام باده به دست او رسيد روزگار پيمانه شادي به ياد كساني كه ميگساري ميكنند زد.
از تيغ سر شكافنده اش پيروزي آن روز نمايان شد كه وي مانند آفتاب كه آتش در خيل ستارگان ميزند تنها بر هزاران تن از شپاه دشمن تاخت.

اي دل لطف حق دوام عمر و ملك شاه را بخواه زيرا كه فلك اين سكه دولت را به مدت ايام زده است ......

چقدر سخته تو چشماي كسي كه تمام عشقت رو ازت دزديد و به جاش يه زخم هميشگي روقلبت هديه داد زل بزني و به جاي اينكه لبريز كينه و نفرت باشي حس كني كه هنوزم دوستش داري
چقدر سخته كه دلت بخواد سرت و باز به ديواري تكيه بدي كه يك بار زير آوار غرورش همه ي وجودت له شده
چقدر سخته تو خيالت ساعتها باهاش حرف بزني اما وقتي ديديش هيچ چيزي جز سلام نتوني بگي
چقدر سخته وقتي پشتت بهشه دونه هاي اشك گونه هاتو خيس كنه اما مجبور بشي بخندي تا نفهمه كه هنوزم دوستش داري
چقدر سخته گل آرزوهاتو تو باغ ديگري ببيني و هزار بار تو خودت بشكني و اونوقت آروم زير لب بگي

گل من باغچه ي نو مبارك