اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

شکنجه بیشتر از این‌؟
که پیش چشم خودت‌
کسی که سهم تو باشد
به دیگران برسد
چه می‌کنی‌
اگر او را که
خواستی یک عمر
به راحتی
کسی
از راه ناگهان برسد...
رها کنی‌
برود
از دلت جدا باشد
به آن‌که دوست‌تَرَش داشته‌
به آن برسد
رها کنی‌
بروند و
دو تا پرنده شوند
خبر
به دورترین نقطه جهان برسد

اینطور بیــ تابی نکن
برای بدرقه راهم!
پای دلم که سست شود
باز رفتن واژه ای غیر ممکن می شود!

فقط سوز دلم را در جهان پروانه می داند
غمم را بلبلی کاوراه شد از لانه میداند

نگریم چون ز غیرت غیر می سوزد به حال من
ننالم چون ز غم، یارم مرا بیگانه می داند

نصیحتگر چه می پرسی علاج جان بیمارم
اصول این طبابت را فقط جانانه می داند

من که تسبیح نبودم،تو مرا چرخاندی
مشت بر مهره تنهایی من پیچاندی

مهردستان تو دنبال دعایی میگشت
بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی

ذکرها گفتی وبر گفته خود خندیدی
از همین نغمه تاریک مرا ترساندی

بر لبت نام خدابود-خدا شاهد ماست
بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی

دست ویرانگر تو عادتچرخیدن داشت
عادتت را به غلط چرخه ایمان خواندی

قلب صد پاره من مهره صددانه نبود
تو ولی گشتی و این گمشده را لرزاندی

جمع کن:رشته ایمان دلمپاره شدست
منکه تسبیح نبودم،تو مرا چرخاندی

روی ایوان نشسته ام ...


میخندم !..


به ابرهایی كه ..


هنوز اصرار دارند !..


باران ...


خیس تر از چشم های من است !..

تا کی ؟

من در این نقطه دور
در بلا تکلیفی
در کش و قوسی خیالی جانکاه
به افق چشم بدوزم تا کی؟
بی سبب منتظر معجزه ام
بی ثمر دیده بر این راه کبود
می روم در پی تو
سالها آمد و رفت
بارها من دیدم
کوچ مرغان غزل خوان چمن
سفر چلچله ها
کوچ برف از دل کوهسار بلند
کوچ هر فصلی را
لیک یاد تو ز دل کوچ نکرد

من با امید مهر تو پیوسته زیستم
بعد از تو ؟
- این مباد
- که بعد از تو نیستم
بعد از تو آفتاب سیاه است
دیگر مرا به خلوت خاص تو راه نیست
بعد از تو
در آسمان زندگیم مهر و ماه نیست

بي وفا باشي وفايت مي كنند
با وفا باشي خيانت مي كنند
مهرباني گرجه آيين خوشيست
مهربان باشي رهايت مي كنند ...

نگاه کن من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره چین برکه های شب شدم

امروز تاريكي سايه هاي ديروز است
فردا شايد روشنايي آفتاب امروز
آفتابي شو
آسمان ابري دل غمگين من
فردا زمانه بر درد تو نخواهد گريست
بل تو را به دار حسرت خواهد آويخت