اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

تو را نگاه می کنم
که خفته ای کنار من
پس از تمام اضطراب
عذاب و انتظار من

تو را نگاه می کنم
که دیدنی ترین تویی
و از تو حرف میزنم
که گفتنی ترین تویی

من از تو حرف میزنم
شب عاشقانه می شود
تو را ادامه میدهم
همین ترانه میشوم

کاش به شهر خوب تو
مرا همیشه راه بود
راه به تو رسیدنم
همین پل نگاه بود

خودم تنها، تنها دلم
چو شام بی فردا دلم

چو کشتی بی ناخدا
به سینه دریا دلم

تو ای خدای مهربان
تو ای پناه بی کسان

بسنگ غم مشکن دگر
چو شیشه مینا دلم

تو هم برو ای بی وفا
مبر بر لب نام مرا

دل تنگم بیگانه شد
نمی خواهد دیگر تو را

نشان من دیگر مجو
حدیث دل دیگر مگو

دلم شکسته زیر پا
نمی خواهد دیگر تو را

تو ای خدای مهربان
تو ای پناه بی کسان

بسنگ غم مشکن دگر
چو شیشه مینا دلم

تو هم میخوای بری عزیز، موندنیم، خسته شدی
بغض قناری دلم، گریه آهسته شدی

اییز زرد است كه لبريز حقايق شده است
تلخ است كه با درد موافق شده است
شاعر نشدي وگرنه مي فهميدي
پاييز بهاري است كه عاشق شده است

و چون زندگي بدين گونه است،
برايت آرزومندم كه دشمن نيز داشته باشي...
نه كم و نه زياد . . . درست به اندازه،
تا گاهي باورهايت را مورد پرسش قرار دهند،
كه دست كم يكي از آنها اعتراضش به حق باشد...
تا كه زياده به خود غره نشوي.

روزی می میرم

و آن هنگام در زیر مشتی خاک و در محبسی تنگ
می بینی که چون قاصدکی در هوا
بند بند وجودم ز هم جدا می شود
و به سوی آزادی اوج می گیرم...
مرگ پایان من نیست
پر پرواز من است
زمزمه ی شبانگاه من است...

سلام اي غروب غريبانه دل

سلام اي طلوع سحرگاه رفتن

سلام اي همه لحظه هاي جدايي

خداحافظ اي شعر شبهاي عاشق

خداحافظ اي شعر شبهاي روشن

خداحافظ اي قصه عاشقانه

خداحافظ اي آبي روشن عشق

خداحافظ اي طبع شعر شبانه

خداحافظ اي همنشين هميشه

خداحافظ اي داغ بر دل نشسته

تو تنها نمي ماني اي عمر بي من

تو را مي سپارم به دل هاي خسته

تو را مي سپارم به بي راه مهتاب

تو را مي سپارم به تاوان دريا

اگر شب نشينم اگر شب شكسته

تو را مي سپارم به روياي فردا

به شب مي سپارم تو را تا نسوزم

به دل مي سپارم تو را نميرد

اگر چشمه واج از هم نخشكد

اگر روزگار بي صدا را نگيرد

خداحافظ اي برگ و بار دل من

خداحافظ اي سايه سار هميشه

اگر سبز رفتي اگر زرد ماندم

خداحافظ اي نوبهار هميشه

سلام ...

چنان دل كندم از دنيا كه شكلم شكل تنهايی‏ست
ببين مرگ مرا در خويش كه مرگ من تماشايی‏ست

مرا در اوج می‌خواهی تماشا كن تماشا كن
دروغين بودم از ديروز مرا امروز حاشا كن

در اين دنيا كه حتا ابر نمی‌گريد به حال ما
همه از من گريزانند تو هم بگذر از اين تنها

فقط اسمی به جا مانده از آنچه بودم و هستم
دلم چون دفترم خالی قلم خشكيده در دستم

گره افتاده در كارم به خود كرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن چه راهی پيش رو دارم

رفيقان يك به يك رفتند مرا با خود رها كردند
همه خود درد من بودند گمان كردند كه همدردند

شگفتا از عزيزانی كه هم آواز من بودند
به سوی اوج ويرانی پل پرواز من بودند

گره افتاده در كارم به خود كرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن چه راهی پيش رو دارم

رفيقان يك به يك رفتند مرا در خود رها كردند
همه خود درد من بودند گمان كردند كه همدردند

رفيقان يك به يك رفتند مرا در خود رها كردند
همه خود درد من بودند گمان كردند كه همدردند

.

از امشب
خوابهایم برای تو
از این پس
باچشم های باز می خوابم
از اینجا به بعد
چشم هایم از تا غروب نگاههای آشنا می اید
و می رود که بیاید از طلوع چشم هایی که ندیدم
از اینجا به بعد
که تو چترت را نو می کنی
من از راههای پراز چتر رفته برمی گردم
ولی تو آمدنم را خواب نخواهی دید
از اینجا به هر کجا
من بدون ساعت راه می روم
بدوه هر روز که صبح را
از پنجره به عصر می برد
و پای سکوت ماه
به خاطره خیره می شود
از اینجا به بعد
دنیا زیر قدم هایم تمام می شود
و تو از دو چشم باز
که رو به آخر دنیامی خوابد
رو به چترهای رفته
تمام خوابهایم را خواهی دید

سلام ...

خسته و دربدر شهر غمم
شبم از هرچی شبه سیاه‏تره

زندگی زندون تلخ کینه‏هاست
تو دلم زخم هزارتا خنجره

چی میشد اون دستای کوچیک و گرم
رو سرم دست نوازش می‏کشید

بستر تنهایی‏و سرد من‏و
بوسه‏ی گرمی به آتیش می‏کشید

چی میشد تو خونه‏ی کوچیک ما
غنچه‏های گل غم وا نمی‏شد

چی میشد هیچکسی تنهام نمیذاشت
جز خدا هیچ کسی تنها نمی‏شد

من هنوز دربدر شهر غمم
شبم از هر چی شبه سیاه‏تره

.