اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

برايت

اين بار ، مرثيه اي خونين خواهم سرود ،

با گلويي دريده

فواره خون ، هماره

تلؤلو ميراث زمان است .

فاضلاب همچنان به رگهايم تزريق مي شود .

و من دردهايم را که همه دار و ندارم ،

از اين ويرانه ابدي است ،

به يادگار ،

در گورستان نگاهت دفن مي کنم.

آواي جگرسوز مادر داغديده

سياهپوشم مي کند به هنگام مستي .

ديدگان مضطرب و احمق ؟ !

ارادتمند
DEICIDE

شيشه هاي زخم خورده ،

کيمياي بيهوده زمانه ما ، . . .

همراه با رانش عقربه هاي مرگ ،

کلوچه هايم را با چاشني انتظار در خونابه غليظ و گرم ، فرو مي برم .

حلاوت و شيريني.

فرياد مي کشم که ديگر بس است ، اين چه رنجي است

و ناگاه جنون رهايي بخش

با طلوعي دوباره

و طوفاني مليح

دست نوازش بر سرم مي کشد . . .

تباهي ، رخت دامادي بر تنم مي کند و

دروغ عروس آرزوهايم را مي آرايد . . . .

سوگ هلهله سر مي دهد

تا خون در رگهايم تصعيد گردد.

استخوان ساقهايم شکست . . . . . .

ارادتمند
DEICIDE

همه اندوه من از نادانی
همه اندوه من از تاریکی
باز این رهگذر خوابیده
باز از آن کوچه و آن مهتابی
فقط اینجاست که من میفهمم
آسمان دل من تنها بود........

باز آى كه چون برگ خزانم رخ زردى ست
با ياد تو دم ساز دل من دم سردى‌ست
گر رو به تو آورده ام از روى ‌نيازى ست
ور درد سرى ‌مى‌دهمت از سر دردى ست
از راهروان سفر عشق در اين دشت
گلگونه سرشكى ست اگر راه نوردى‌ست
در عرصه ى‌انديشه ى‌ من با كه توان گفت
سرگشته چه فريادى‌ و خونين چه نبردى‌ست
غم خوار به جز درد و،وفادار به جز درد
جز درد كه دانست كه اين مرد چه مردى‌ست
از درد سخن گفتن و، از درد شنيدن
با مردم بى درد ندانى كه چه دردى‌ست
چون جام شفق موج زند خون به دل من
با اين همه دور از تو مرا چهره ى‌زردى ست

خیلی ساله که این شعر رو حفظم ، دوست داشتم شما هم بخونیدش . نمی دونم شاعرش کیه اگه کسی بهم بگه ممنون می شم .

بر در دل ناشناسی حلقه زد گفتم که باشی

گفت در بگشا امیدم عاقبت از ره رسیدم

گفتم آوَخ دیر کردی نا امیدی کشت دل را

رو بجو زنده دلی را ، من امید از تو بریدم

پیروز باشید

جناب climax.bix.ir عزیز فرموده بودید ، هدفه این تاپیک نوشتن شعر های عرفانیه . به نظر من توی عرفان هیچ شعری بهتر و کاملتر از این شعر حضرت مولانا نیست که میگه :


ای دل چه اندیشیده ای در عذر آن تقصیرهازان سوی او چندان وفا زین سوی تو چندین جفا

زان سوی او چندان کرم زین سو خلاف و بیش و کم زان سوی او چندان نعم زین سوی تو چندین خطا

زین سوی تو چندین حسد چندین خیال و ظن بد زان سوی او چندان کشش چندان چشش چندان عطا

چندین چشش از بهر چه تا جان تلخت خوش شودچندین کشش از بهر چه تا در رسی در اولیا

از بد پشیمان می شوی الله گویان می شویآن دم ترا او می کشد تا وارهاند مر ترا

از جرم ترسان می شوی وز چاره پرسان می شویآن لحظه ترساننده را با خود نمی بینی چرا

این سو کشان سوی خوشان وان سو کشان با ناخوشان یا بگذرد یا بشکند کشتی درین گردابها

چندان دعا کن در نهان چندان بنال اندر شبان کز گنبد هفت آسمان در گوش تو آید صدا

بانگ شعیب و ناله اش وان اشک همچون ژاله اش چون شد ز حد از آسمان آمد سحرگاهش ندا

گر مجرمی بخشیدمت وز جرم آمرزیدمت فردوس خواهی دادمت خامش رها کن این دعا

گفتا نه این خواهم نه آن دیدار حق خواهم عیان گر هفت بحر آتش شود من در روم بهر لقا

گر رانده آن منظرم بستست ازو چشم ترم من در جحیم اولیترم جنت نشاید مر مرا

جنت مرا بی روی او هم دوزخست و هم عدو من سوختم زین رنگ و بو کو فر انوار بقا

گفتند باری کم گری تا کم نگردد مبصری که چشم نابینا شود چون بگذرد از حد بکا

گفت ار دو چشمم عاقبت خواهند دیدن آن صفت هر جزو من چشمی شود کی غم خورم من از عمی

ور عاقبت این چشم من محروم خواهد ماندن تا کور گردد آن بصر کو نیست لایق دوست را

اندر جهان هر آدمی باشد فدای یار خود یار یکی انبان خون یار یکی شمس ضیا

چون هر کسی در خورد خود یاری گزید از نیک و بدما را دریغ آید که خود فانی کنیم از بهر لا

روزی یکی همراه شد با بایزید اندر رهی پس بایزیدش گفت چه پیشه گزیدی ای دغا

گفتا که من خربنده ام پس بایزیدش گفت رو یا رب خرش را مرگ ده تا او شود بنده خدا


نظر شما رو نمی دونم ، اما این شعر واقعا ...... . نمی دونم چی بگم .


پیروز باشید

وقتي صداي قدمهايت

خبر شوم دور شدنت را مي داد

نمي دانم شنيدي

تمام استخوانهايم

زير پايت له شد؟

و آن جسم نرم

كه با دستت فشردي

قلبم بود

كه زير فشار انگشتانت ، تركيد

وقتي رفتي

نميدانم ديدي

قطره درشت ترس

ترس فراموش شدن

از چشمان بهت زده عروسكم چكيد؟

اينك ،

چكمه هاي سربي ساعت

نزديك به زمان آشنايي اند

و تو نيستي كه ببيني

قاب كوچك عكست روي ديوار

گوشهايش چقدر بزرگ شده

من ، تمام حرفهايم را فقط به او گفتم

تو

نيستي كه ببيني

ديوارهاي اتاقم

خط خطي ثانيه هاي نبودن توست

زمان به ساعت آشنايي نزديك است

و تو .....

تو ، حالا ، اينجا نيستي

سلام اي غروب غريبانه دل

سلام اي طلوع سحرگاه رفتن

سلام اي همه لحظه هاي جدايي

خداحافظ اي شعر شبهاي عاشق

خداحافظ اي شعر شبهاي روشن

خداحافظ اي قصه عاشقانه

خداحافظ اي آبي روشن عشق

خداحافظ اي طبع شعر شبانه

خداحافظ اي همنشين هميشه

خداحافظ اي داغ بر دل نشسته

تو تنها نمي ماني اي عمر بي من

تو را مي سپارم به دل هاي خسته

تو را مي سپارم به بي راه مهتاب

تو را مي سپارم به تاوان دريا

اگر شب نشينم اگر شب شكسته

تو را مي سپارم به روياي فردا

به شب مي سپارم تو را تا نسوزم

به دل مي سپارم تو را نميرد

اگر چشمه واج از هم نخشكد

اگر روزگار بي صدا را نگيرد

خداحافظ اي برگ و بار دل من

خداحافظ اي سايه سار هميشه

اگر سبز رفتي اگر زرد ماندم

خداحافظ اي نوبهار هميشه

هی نشین غصه نخور رفته که رفته

اگه دوستت داشت نمیرفت اون که رفته

هی نشین چشم به راه رفته که رفته

اگه عاشق بود نمیرفت اون که رفته



بی خیالش مگه چند سال تو جوونی

بی خیالش مگه چند سال تو می مونی

بی خیالش اینا رسم روزگاره

همشون کاره خداست حکمتی داره



یاده حرفای قشنگش میدونم مثله یه داغه

اون دلت خیلی گرفته شده قلبت پاره پاره

اون که رفته دیگه رفته دیگه اون دوست نداره

دیگه دست بردار عزیزم برو سوی عشق تازه



هیچ کسی نمیدونه توی دلت چی میگذره

حرفات اندازه کوهه پر غروری خیلی ساده



اون که رفته دیگه رفته

دیگه برگشتن نداره

اگه دوست داشت نمی رفت

حتی واسه یه لحظه

هـدر شـدم بـه پـای دخترکـی
که به عشق من زدک سرکی

آیا او از جهنم سوزان آمده بود
که آتشی به قلب من زده بود

افسوس که هرگز نخواهم دانست
او دختر جهنمی بود یا زاده بهشت

:19: