Printable View
اگر باراناگر دوباره زیر طاقباران که با دوده در کوچه رقصو چتر که نیستکیف روی سرمیدوند و ما بیکاراگر که طاقاگر هنوز طاقاگر که زیر طاقکه باز بخندیم به کیفها که روی سراگر تگرگاگر فقط تگرگیک دانهاش که در دو دست آببا آن نگاهاز لابهلای دودهها و کوچههاهزار حرفبعد از هزار حرفاگر نگاهاگر که باز نگاهپس باران.
نفرین نمی کنم
که کور شوی!
یا این که یک تصادف سخت
تکه تکه ات کند!
نفرین ات می کنم که درخت شوی!:
که هزار بار بمیری و زنده شوی!
تو رفته ای و نگاهم
بر دری خیره مانده است
که همیشه حسرت آمدنت را داشت !
خانه ؟!
واژه ی کسالت بار حسرت از در و دیوارش می ریزد
*
تو رفته ای و من
مانده ام
در این دنیا باید یک نفر ثابت کند
که عشقی کوچک در نقطه ای کور
هنوز هست !
*
می نشینم تا شاید روزی
تصمیم بگیری از رویاهایم خارج شوی
و از همین در
تو بیایی !
قدم به قدم نزديکتر ميشوم ، وقتش نرسيده...
که ستاره ها را بشمارم
که شعرهايم را پنهان کنم
که شکفتن شکوفه ها را ببينم
دلم به در زدنها خوش بود و حالا ديگر ....
جلوی همه درها را ديوار کشيده اند
و من .....
در تاريخ زندگی گم شده ام .
خيالت را راحت کنم
ديگر نه به گل ،نه به باد
نه حتي به نيلوفرگان روي مرداب
اعتقادي ندارم
اعتقادم را بخشيدم به همان بادي که ردش روي صورتم ماند
دل چرکيني من با هيچ دستمال محبتي پاک نمي شود
دارم بخشيدن را به نخ مي کشم
صبر را خجالت مي دهم
چه خوب یادم دادی که می شود دوست نداشت
که ميان زمستان بي رنگ تهران
خون گريه کردن قرمز قلبم
تا آنسوي پر رنگ جهان تپيد و تو نديدي
حالا من هم یاد گرفتم که ادم ها هم می توانند بد باشند ،خیلی بد
می شود ادمهای خیلی خیلی بد را دوست نداشت ،
نمی دانم روزی دلم برای خودم تنگ می شود یا نه؟؟
شاید نه!
اما تو ديگر پشت سرت را نگاه هم نکن!!!
من به بي معرفتي سرنوشتم ايمان آورده ام
بسيار پيش‌تر از امروز
دوستت داشتم در گذشته‌هاي دور
آن قدر دور
که هر وقت به ياد مي‌آورم
پارچ‌بلور کنار سفره‌ي من
ابريق مي‌شود
کلاه کپي من، دستار
کت و شلوارم، رداي سفيد
کراواتم، زنار
اتاق، همين اتاق زير شيرواني ما
غار
غاري پر از تاريک و صداي بوسه‌هاي ما
و قرن‌هاي بعد تو را همچنان دوست خواهم داشت
آن‌قدر که در خيال‌بافي آن همه عشق
تو در سفينه‌اي نزديک من
من در سفينه‌اي ديگر، بسيار نزديکتر از خودم با تو
دست مي‌کشيم به گونه‌هاي هم
بر صفحه‌ي تلويزيون.
خانه ات سرد است ؟
خورشیدی در پاکت می گذارم و برایت پست می کنم .
ستاره کوچکی در کلمه ای بگذار و به آسمانم روانه کن .
-بسیار تاریکم -.
در صبحی بهاری
چون دانه ریزی در خاک فروردین پنهان شدم
نیمه شبی نا تمام
روزنه ای شد پدید
پیوند خوردم
با تجلی آفتاب و نور و نسیم
جوانه ایی کوچک
آرمیده بر شانه ایی وسیع
آن طرف، پشت چنار لخت و عور
صدایی می آید به گوش
صدای نر فاخته ای که می کند کوکو
آی! فاخته های سرزمین من! لانه هاتان کو؟
...
...
...
آه... فاخته!
کاش خدا بودی و می پرستیدمت.
و قرآنم همان کوکوی گرمی در هوای سرد ِ بهمن باشد و
هادی ام پرواز ِ آزاد ِ خودت
رو به رویم پر زدن، روبه رویم ناله سردادن ِ تو
روبه رویم جانمازی مظهر ِ عشق و وفایت! فاخته!
آه... فاخته...
آه... فاخته...
اگر اون بالایی رو "کوکو 1" بنامیم، این میشه "کوکو 2"
کو کوکو کوکوکو
این صدای سبز ِ وهم انگیز ِ پر درد ِ من است
این صدای فاخته است.
این صدای پر تکاپو ... وین صدای پر هیاهو
گردش ِ صوتی فرح بخش از گلوی فاخته است
این صدای عاشق ِ رنجور ِ ویران خانه نیست
این صدای اِنسِلاگر، این طنین ِ عشق باشد
این صدای عشق ِ من عشق ِ تو ... عشق ِ بشر
این صدای فاخته است...