اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

بگذار سایه من سرگردان
از سایه تو دور و جدا باشد
روزی بهم رسیم که گر باشد
کس بین ما نه غیر خدا باشد

هيچ كس براي هيچ كس نيست

بيا خود بيني

روزگار

چه حيله ها دارد

بياكه ببيني

رفيق چه مارها

در آستين دارد

بيا كه ببيني تلاش

براي ماندن نيست

بيا كه ببيني

هيچ كس

براي هيچ كس نيست

بيا كه ببيني

وسعت روح

به قدر يك كف دست است

بيا كه ببيني

فطرت آدمي

چقدر پست است

کاش پرده می فهمید تا پنجره باز است فرصت رقصیدن دارد.

شب هجر گذراندیم و زنده ایم هنوز
ما را به سخت جانی خود این گمان نبود

سلام ...

ابر و آفتاب

قطره قطره اگرچه آب شدیم
ابر بودیم و آفتاب شدیم

ساخت ما را همو که می‌پنداشت
به یکی جرعه‌اش خراب شدیم

هی مترسک کلاه را بردار
ما کلاغان دگر عقاب شدیم

ما از آن سودن و نیاسودن
سنگ زیرین آسیاب شدیم

گوش کن ! ما خروش و خشم تو را
همچنان کوه بازتاب شدیم

اینک این تو که چهره می‌پوشی
اینک این ما که بی‌نقاب شدیم

ما که ای زندگی ! به خاموشی
هر سوال تو را جواب شدیم

دیگر از جان ما چه می‌خواهی
ما که با مرگ بی‌حساب شدیم

( آقای محمد علی بهمنی )

.

با من بمان در پس این تکرارها

بگزار تا در کنارت جان یابم
و آرامش ابدی را پیدا کنم
دلهایمان تمنای خواستن را
دستها به یکدیگر و چشمها به نگاه
بگزار با هم در این تنهایی ما شویم تا حرفهایمان با یکدیگر معنا یابند

عاشق عاشق تر

نبود در تار و پودش دیدی گفت عاشقه عاشق

@@@@@@@@ نبودش @@@@@@@@@@

امشب همه جا حرف از آسمون و مهتابه ، تموم خونه دیدار این خونه

فقط خوابه ، تو که رفتی هوای خونه تب داره ، داره از درو دیوارش غم

عشق تو می باره ، دارم می میرم از بس غصه خوردم ، بیا بر گرد تا ازعشقت

نمردم، همون که فکر نمی کردی نمونده پیشت، دیدی رفت ودل ما رو سوزوندش

حیات خونه دل می گه درخت ها همه خاموشن، به جای کفتر و گنجشک کلاغای

سیاه پوشن ، چراغ خونه خوابیده توی دنیای خاموشی ، دیگه ساعت رو

طاقچه شده کارش فراموشی ، شده کارش فراموشی ، دیگه بارون نمی

باره اگر چه ابر سیاه ، تو که نیستی توی این خونه ، دیگه آشفته

بازاریست ، تموم گل ها خشکیدن مثل خار بیابون ها ، دیگه از

رنگ و رو رفته ، کوچه و خیابون ها ،،، من گفتم و یارم گفت

گفتیم و سفر کردیم،از دشت شقایق ها،با عشق گذرکردیم

گفتم اگه من مردم ، چقدر به من وفاداری، عشقو

به فراموشی ،چند روزه تو می سپاری

گفتم که تو می دونی،سرخاک

تو می میرم ، ولی

تا لحظه مردن

نمی گیرم

دل از

تو

من سکوتم تو ترانه من یه فانوس تو زبانه من نگاه مات و گنگم تو نگاهی عاشقانه من یه زخمم تو یه مرهم من به ندرت تو دمادم من یه باغ گر گرفته تو مثل نزول شبنم منو تو دو تا مسافر توی شهر قصه ها منوتو ترانه خون جاده های بی صدا

جدايي
امشب واقعيت را
پذيرا هستم
با پذيرفتن آن
جايي براي اشك
باقي نمي گذارماي راز شيرين
نمي دانم
شايد هنوز
به ياد من باشي

می بینمت هنوز به دیدار واپسین

با گریه ات گفتی که میلاد خدا نخواست
غافل از این که خدایم تو بودی ای عزیز
حالا به من بگو که خدا چرا نخواست