مشاعره

امشب
در يك خواب عجيب
رو به سمت كلمات
باز خواهد شد.
باد چيزي خواهد گفت.
سيب خواهد افتاد،
روي اوصاف زمين خواهد غلتيد،
تا حضور وطن غايب شب خواهد رفت.
سقف يك وهم فرو خواهد ريخت.

تافته از گرمی خود آفتاب
تابش او کرده جهان را به تاب
شب شده چون روز وی اندر گداز
روز چو شبهای زمستان دراز
-------------------------
من ديگه بايد برم
خداحافظ

ز دريا عمق و از خورشيد گرمي
ز آهن سختي از گلبرگ نرمي
تكاپو از نسيم و مويه از جوي
ز شاخ تر گراييدن به هر سوي
ز اواج خروشان تندخويي
ز روز و شب دورنگي ودورويي
صفا از صبح و شور انگيزي از مي
شكر افشاني و شيريني از ن ي
ز طبع زهره شادي آفريني
ز پروين شيوه بالا نشيني

يارب تو آن جوان دلاور نگاه دار
كز تير آه گوشه نشينان حذر نكرد

دلا تا كي در اين دار مجازي
كني مانند طفلان خاكبازي
...

يا رب آن نوگل خندان كه سپردي به منش
مي سپارم به تواز چشم حسود چمنش

الان به معنیه واقعی اعصاب ندارم
-------------------
شب پر خواهش
و پيكر گرم افق عريان بود
رگه سپيد مر مر سبز چمن زمزمه مي كرد
و مهتاب از پلكان نيلي مشرق فرود آمد
پريان مي رقصيدند
و آبي جامه هاشان با رنگ افق پيوسته بود
زمزمه هاي شب مستم مي كرد
پنجره رويا گشوده بود

دوستان عيب من بيدل حيران مكنيد
گوهري دارم و صاحب نظري مي جويم

مفهوم درشت شط
در قعر كلام او تلاطم داشت.
انسان
در متن عناصر
مي خوابيد.
نزديك طلوع ترس، بيدار
مي شد.

در ره عشق كه از سيل بلا نيست گذار
كرده ام خاطر خود را به تمناي تو خوش