Printable View
دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم
از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم
غمم این است که چون ماه نو انگشت نمایی
ورنه غم نیست که در عشق تو رسوای جهانم
دم به دم حلقه این دام چود تنگتر و من
دست و پایی نزنم خود زکمندت نرهانم
سر پرشور مرا نه شبی ای دوست به دامان
تا شوی راز دلم و سوز نهانم
عماد خراسانی
شبی که رفتی در خیابان نشستم گریه کردم...
از غم دردی که دیدم بی تو هستم گریه کردم...
خواستم از آرزوهای دلم حرفی بگویم...
چون نبودی باز با یادت نشستم گریه کردم...
از غرورم کوه ها را زیر پایم می نهادی...
من برایت این غرورم را شکستم گریه کردم...
گرچه لبخندی زدم گفتی «خداحافظ» ولی من...
تا تو رفتی عقده ی دل را گسستم گریه کردم...
خواستم چون لحظه ای از دیدنت غافل نگردم...
چشم را پشت سرت دیگر نبستم گریه کردم...
عشق، شاید فراگیری گام زدن در جهان باشد
فراگیری سکوت.
فراگیری دیدن.
اگه قلبمو شکستی به فدای یک نگاهت
این منم چون گل پرپر که نشستم سر راهت
تو ببین غبار غم رو که نشسته بر نگاهم
اگه من نمردم از عشق تو بدون که رو سیاهم
اگه عاشقی یه درد، چه كسي آن درد رو نديده
تو بگو كدوم عاشق، رنج دوري نكشيده
اگه عاشقي گناه، ما همه غرق گناهيم
ميون اين همه آدم، يه غريب و بي پناهيم
تو ببين به جرم عشقت، پرپروازم بستند
تو نديدي من مغرور چه بي صدا شكستم
چه بگم وقتي كه عاشق، زخمي تيغ هلاكه
همه بال و پر زدن‌اش رقص مرگي روي خاكه
بر ماسه‌هانوشتم
عشـــــــــق
اما آب بالا آمد و
پاكش كرد.
مندوباره تازه نوشتمش
دوباره و دوباره
بين هر دو موج
تااينكه آب پس نشست و
فقط
عشـــــــــق
ماند
روان پرور بود خرم بهاری
که گیری پای سروی دست یاری
و گر یاری ندارد لاله رخسار
بود یکسان به چشمت لاله و خار
چمن بی همنشین زندان جانست
صفای بوستان از دوستان است
غمی در سایه جانان نداری
و گر جانان نداری جان نداری
بهار عاشقان رخسار یار است
که هر جا نوگلی باشد بهار است
به سراغ یادگاری هایت آمدی؟چه سر خوش و مستیچقدر کودکانه در دریای اوهامت گام بر میداریفکر کردی آسان است...؟چنان سرخوشانه از من می طلبیشان کههر که نداند فکر می کند سراغ آبنباتی با طعم شیرین می گیریکمی آرام باش تا برایت بگویمآرام باش....هم هم واژه ها گیجم کرده اندحالا که باید به کمکم بیایند و آرام بر خطوط حافظه ام نقش ببندند...هم همه می کنندمشکل از آنها نیستمدتهاست انتظار می کشند تااینگونه سرخوش و مست نظاره ات کنندصبر کن...صبر کن.چون من هم مدتهاست دارم بار سنگین صبوری را بر دوش می کشم.آرام باش...چون من هم تازه به آرامش رسیده امبگذار کمی نظاره ات کنم...
من نبودم...
من نبودم که در خانه ات را کوبید
من نبودم
کسی که به تو سلام داد
من نبودم
کسی که سالها عاشق توبود
و هر جا که می رفتی
دنبالت می کرد
دروغ گفتم
من بودم
من همان بودم
که تو هیچ وقت نخواستی ببینی
با این حال
آری!
من بودم که عاشق تو بود
هنوز هم عاشقت هستم
حالا با صدای بلند فریاد می زنم
و تو گریه می کنی و می گویی:
چرا این را زودتر نگفتی؟!...
آنقدر دوستت دارم
که هر چه بخواهی همان را بخواهم
اگر بروی شادم
اگر بمانی شادتر
تو را شاد تر می خواهم
با من یا بی من
بی من اما
شادتر اگر باشی
کمی
- فقط کمی -
ناشادم
و این همان عشق است
عشق همین تفاوت است
همین تفاوت که به مویی بسته است
و چه بهتر که به موی تو بسته باشد
خواستن تو تنها يک مرز دارد
و آن نخواستن توست
و فقط يک مرز ديگر
و آن آزادي توست
تو را آزاد مي خواهم
"عبدا... صمدیان"
من به تو هیچ نمی گویم
سکوت میکنم
از سکوتم بخوان سر درون مرا
آنقدر سکوت میکنم تا دنیا را خسته کنم
شاید روزی تو هم از سکوت من خسته شوی
اما من باز هم سکوت میکنم
چون دیگر دل سخن گفتن نیز ندارم
ابراز دورنم مرا میترساند
میترسم از آنکه تو را در بند کند
پس من باز هم سکوت میکنم
آنقدر سکوت میکنم تا مطمئن شوم روزی
طنین صدایم در گوشت نمی پیچد
لحن مرا از یاد بردی
شاید آنروز سکوتم را شکستم
چون دیگر صدای مرا نمی شنوی
و صدای من در بین جمعیت دور تو گم خواهد شد
شاید آنروز هم در سکوت خود بلند فریاد بزنم
دوستت دارم
امیدوارم نشنوی
نمی خواهم صوت من آنروز
پرده های خوشبختی تو را بلرزاند
گویا تا ابد قسمت من سکوت است
پس من همچنان سکوت میکنم
سکوت
سکوت
سکوت