شعر گمنام

در این زمانه
چه نعمت خوبی ست
خورشید بی توجه به پول جیبمان
برایمان طلوع می کند

محمد صادق خدامرادی

عاقلانه ترین شکل من این است!
که با تو بنشینم
بی تو فریاد کنم
در تو جاری باشم
اما ...
فاصله تنها فرزندش
چند نقطه چین است!

خوشبختی مثل برف به سرم می ریزد..
و در چشم بر هم زدنی
آب می شود
خیس از خوشبختی ام
لطفا چتری دهید مرا..

آیه

گفتی تا شقایق هست
زندگی باید کرد !
شقایق هست
اما تو نیستی
چه باید کرد ؟!

هرگز نام تو را از اولین برگ دفترم پاک نمی کنم
اگر دفتر ها نباشند ...
قلم ها نیز نباشند ...
درخود فرو می ریزم و می شکنم
اما نمی میرم !
مثل آینه ای که هزار تکه می شود
و هر تکه اش آینه است ...

قبل رفتن مثل اشکات از چشات افتادم انگار

اما طاقت نیاوردی واسه خدانگهدار

ناچارم منم مثل تو انگار این قسمت نمیخواد

اینو قول بده عزیزم منو هرگز نبر از یاد

دستت رو از دستم آروم قبل رفتن جدا کردی

اینو باورم نمیشه که قرار بر نگردی

دور شدی ازم گذشتی بی خداحافطی و ساده

اشکای من روی شونم میباریدن بی اراده

خون من به گردن تو

با این عذاب های آبکی ات!

خون دایناسورها به گردن نوح

که کشتی اش

آنقدرها که معروف است

بزرگ نبود!

من که از بچگی
می خواستم خلبان شوم
حالا مترسکی چلاقم
با یک دل پارچه ای
که نصفش راقار قار ِ کلاغ ها بُرده
نصف دیگرش را خانم همسایه.

تو می خواهی در آینده چه کاره شوی
اقاقی کوچک؟

بیدار که شدیم

کشتی مان را

نهنگ معروف داستان پینوکیو

قورت داده بود.




حالا همگی

بخش هایی از یک خواب آشفته ایم

که پسر بزرگ نوح می بیند.

سرنوشت من

از آن روز به شاخ جن ها گره خورد

که در دهان معلم علوم

آرواره ی دایناسوری را کشف کردم

که میلیون ها سال پیش مرده بود

و دربرگه ی امتحان جغرافیا نوشتم:

استوا خطی است

که از نُخاع تو می گذرد.