اشعـار عاشقـانـه

گر چشم دل بر آن مه آیینه رو کنی
سیر هان در آیینه روی او کنی
خاک سیه مباش که کس بر نگیردت
آیینه شو که خدمت آن ماه رو کنی
جان تو جلوه گاه جهان آن گهی شود
کایینه اش به اشک صفا شستشو کنی
خواب و خیال من ، همه با یاد روی توست
تا کی به من چو دولت بیدار رو کنی
درمان درد عشق صبوری بود ولی
با من چرا حکایت سنگ وسبو کنی
خون می چکد ز ناله بلبل در این چمن
فریاد از تو گل که به هر خار خو کنی
دل بسته ام به باد به بوی شبی که زلف
بگشایی و مشام مرا مشک بو کنی
اینجاست یار گمشده، گرد جهان مگرد
خود را بجوی سایه، اگر جستجو کنی

بیا بیا که مرا با تو ماجرایی هست
بگوی اگر گنهی رفت و گر خطایی هست

هزار نوبت اگر خاطرم بشورانی
از این طرف که منم همچنان صفایی هست

روا بود که چنین بی حساب دل ببری
مکن که مظلمه خلق را جزایی هست

به کام دشمن و بیگانه رفت چندین روز
ز دوستان نشنیدم که آشنایی رفت

به جان دوست که در اعتقاد سعدی نیست
که در جهان به جز از کوی دوست جایی هست

دل من از نگه گرم او نپرهیزد
ز برق سر نکشد حاصلی که من دارم

به خون نشسته ام از جانفشانی دل خویش
درون سینه بود قاتلی که من دارم

ز شرم عشق خموشم کجاست گریه شوق
که با تو شرح دهد مشکلی که من دارم

ملول از زهد خویشم ساکن میخانه خواهم شد
حریف ساغر و هم مشرب پیمانه خواهم شد

اگر بیند مرا طفلی به این آشفتگی داند
که از عشق پری رخساره ای دیوانه خواهم شد

شدم چون رشته ای از ضعف و دارم شادمانی ها
که روزی یار با آن گوهر یکدانه خواهم شد

به هر جا می رسم افسانه عشق تو می گویم
به این افسانه گفتن عاقبت افسانه خواهم شد

مگو وحشی کجا می باشد و منزل کجا دارد
کجا باشم مقیم گوشه ویرانه خواهم شد

وحشی بافقی

شب دراز به امید صبح بیدارم
مگر که بوی تو آرد نسیم اسحارم
عجب که بیخ محبت نمی‌دهد بارم
که بر وی این همه باران شوق می‌بارم
از آستانه خدمت نمی‌توانم رفت
اگر به منزل قربت نمی‌دهی بارم
به تیغ هجر بکشتی مرا و برگشتی
بیا و زنده جاوید کن دگربارم
چه روزها به شب آورده‌ام در این امید
که با وجود عزیزت شبی […]

نشسته پشت پنجره
به من نگاه مي كند
غمي كه با نگاه خود
مرا تباه مي كند

از آنطرف صداي تو
به من اشاره مي كند
كه اي تمام هستي ام
تو را چه چاره مي كند؟

تو و سكوت و اشك من
شفاي من ، وجود تو
شروع قصه با تو و
غروب من ، نبود تو

نگو نگو كه اين سفر
براي ما به سر شده
نگو كه ياس آرزو
به پاي غصه پر شده

نرو ، نگو كه مي روي
يه راه بي خطر بگو
براي غصه هاي من
تو چاره اي دگر بگو....

بیا بیرون از تو اون قاب
دست بکش رو تن سردم
بزا حس کنم یکی هست
که میشه همدم دردم
هر کسی کنار من بود
زد و برد و رفت و خندید
طفلک این دلم نفهمید
زخمی کاری زد به قلبم . . .
تو بیا پنجره ها رو
جا بذار رو تن دیوار
منو از ستم رها کن
ببرم به اوج ابرا
ببرم به خواب و رویا
بسپرم به سحر بوسه
منو از خودم جدا کن
تن تو خستگیهامو
می گیره از من تنها
منو می بره از این شهر
به ستاره های روشن . . . .

اشک رازی است
لبخند رازی است
عشق رازی است

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که بینی
یا چیزی چنان که بدانی...

من درد مشترکم
مرا فریاد کن

درخت با جنگل سخن می گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گویم

نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده،
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دست هایت با دستان من آشناست.

در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زندگان،
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال
عاشق ترین زندگان بودند.

دستت را به من بده
دستهای تو با من آشناست
ای دیر یافته! با تو سخن می گویم
بسان ابر که با طوفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا
بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن می گوید

زیرا که من
ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست.

احمد شاملو

نغمه همدرد

باز آیینه خورشید از آن اوج بلند

راست برسنگ غروب آمد و آهسته شكست

شب رسید از ره و آن آینه خرد شده

شد پراكنده و در دامن افلاك نشست

تشنه ام امشب، اگر باز خیال لب تو

خواب نفرستد و از راه سرابم نبرد

كاش از عمر شبی تا بسحر چون مهتاب

شبنم زلف ترا نوشم و خوابم نبرد

روح من در گرو زمزمه ای شیرینست

من دگر نیستم، ای خواب برو، حلقه مزن

این سكوتی كه تو را می طلبد نیست عمیق

وه كه غافل شده ای از دل غوغایی من

می رسد نغمه ای از دور بگوشم، ای خواب

مكن، این نغمه جادو را خاموش مكن:

«زلف، چون دوش، رها تا بسر دوش مكن

ای مه امروز پریشانترم از دوش مكن»

در هیاهوی شب غمزده با اختركان

سیل از راه دراز آمده را همهمه ایست

برو ای خواب، برو عیش مرا تیره مكن

خاطرم دستخوش زیر و بم زمزمه ایست

چشم بر دامن البرز سیه دوخته ام

روح من منتظر آمدن مرغ شب ست

عشق در پنجه غم قلب مرا می فشرد

با تو ای خواب، نبرد من و دل زین سبب ست

مرغ شب آمد و در لانه تاریك خزید

نغمه اش را بدلم هدیه كند بال نسیم

آه . . . بگذار كه داغ دل من تازه شود

روح را نغمه همدرد فتوحی ست عظیم
اخوان ثالث

خوشبختی را دیروز به حراج گذاشتند
حیف من زاده ی امروزم
خدایا جهنمت فرداست
پس چرا امروز می سوزم‌....
.