اشعـار عاشقـانـه

مي خوام بلند داد بزنم كه زندگيم فقط تويي

خوبي ها رو جمع بزنم بگم دل و جونم تويي

بدي رو تفريق بكنم به عشق ضريب 2 بدم

بگم كه توي زندگيم فقط تويي

نميزارم كسي بیاد جذر محبت بگيره

زودي بهش توان ميدم تا عشقمون جون بگيره

اينو بدون هر جا باشم عشق تو تقسيم نميشه

معادله ي عشقمون بدون تو حل نميشه

به جان جوشم که جویای تو باشم
خسی بر موج دریای تو باشم

تمام ارزوهای منی کاش
یکی از ارزوهای تو باشم!

ندار عشقم و با دل سر قمارم نیست
که تاب و طاقت ان مستی و خمارم نیست
دگر قمار محبت نمی برد دل من
که دست بردی از این بخت بد یارم نیست
حساب جاری من گو ببندد باجه بانک
که من به بودجه عمر اعتبارم نیست
من اختیار نکردم پس از تو یار دگر
به غیر گریه که ان هم به اختیارم نیست
به رهگذار تو چشم انتظار خاکم و بس
که جز مزار تو چشمی در انتظارم نیست
چه عالمی که دلی هست و دلنوازی نه
چه زندگی که غمم است و غمگسارم نیست
زنام بردن خود نیز شرمم اید و ننگ
که شهریارم و ان شعر شهریارم نیست

من از خدا خواستم،
نغمه هاي عشق مرا به گوشت
برساند تا لبخند مرا
هرگز فراموش نكني و
ببيني كه سايه ام به
دنبالت است تا هرگز
نپنداري تنهايي.
ولي اكنون تو رفته اي ،
من هم خواهم رفت
فرق رفتن تو با من اين
است كه من شاهد رفتن تو هستم

دشت خواب با كوه هاي
آبي ، نه شعري نه
ميلادي
طلوعي بود كه مغربش
گريه ميكرد
ستاره ها دل نداشتند كه
بخوابند
سوخته حتي خاكستر دشت
ستون ستون، حرمت ِ
احساس بي ريشه گي
قدم قدم، درد ِ بي
همخونان
بغض بغض زجر ِ من بودن

عشق یعنی مستی دیوانگی
عشق یعنی با جهان بیگانگی
عشق یعنی شب نخفتن تا سحر
عشق یعنی سجده ها با چشم تر
عشق یعنی سر به دار اویختن
عشق یعنی اشک حسرت ریختن
عشق یعنی در جهان رسوا شدن
عشق یعنی مست و بی پروا شدن
عشق یعنی سوختن یا ساختن
عشق یعنی زندگی را باختن

آن روزها رفتند
آن روزهاي خوب
آن روزهاي سالم سرشار
آن آسمان هاي پر از پولک
آن شاخساران پر از گيلاس
آن خانه هاي تکيه داده در حفاظ سبز پيچکها به يکديگر
آن بام هاي بادبادکهاي بازيگوش
آن کوچه هاي گيج از عطر اقاقي ها
ان روزها رفتند
آن روزهايي کز شکاف پلکهاي من
آوازهايم ، چون حبابي از هوا لبريز ، مي جوشيد
چشمم به روي هرچه مي لغزيد
آنرا چو شير تازه مينوشيد
گويي ميان مردمکهايم
خرگوش نا آرام شادي بود
هر صبحدم با آفتاب پير
به دشتهاي ناشناس جستجو ميرفت
شبها به جنگل هاي تاريکي فرو مي رفت

خوش آنکه حلقه های سر زلف وا کنی
دیوانگان سلسله ات را رها کنی

کار جنون ما به تماشا کشیده است
جانا تو هم بیا که تماشای ما کنی

کردی سیاه زلف دو تا را که در غمت
مویم سپید سازی و پشتم دو تا کنی

تو عهد کرده ای که نشانی به خون مرا
من جهد کرده ام که به عهدت وفا کنی

من دل ز ابروی تو نبرم به راستی
با تیغ کج اگر سرم از تن جدا کنی

گر عمر من وفا کند از ترک تند خوی
چندان وفا کنم که تو ترک جفا کنی

سر تا قدم نشانه تیر تو گشته ام
تیری خدا نکرده مبادا خطا کنی

تا کی در انتظار قیامت توان نشست
برخیز تا هزار قیامت به پا کنی

دانی که چیست حاصل انجام عاشقی
جانانه را ببینی و جان را فدا کنی

شکرانه ای که شاه نکویان شدی به حسن
می باید التفات به حال گدا کنی

آفاق را گرفت فروغی فروغ تو
وقت است اگر به دیده افلاک جا کنی

فروغی بسطامی

لبريز توام خيال خالي شده ام
در وهم ، دچار خشكسالي شده ام
از بس كه به جام چشمتان زل زده ام
يك آدم مست لاابالي شده ام

من بزرگ نبودم
تو بسيار کوچک‌تر از آن بودی
که در مشت‌هايت
مچاله شوم.

سرمايه‌ی ما هردو
کاستی نمی‌گيرد
چرا که من
هيچ چيز ندارم
جز عشق
و تو همه چيز داری
جز نام.