Printable View
بگو براي تپيدن چقدر بايد داد؟
براي خوب دويدن چقدر بايد داد؟
به بارگاه خدا مي برند روح مرا
براي دير رسيدن چقدر بايد داد؟
درون گور، خودم را به چشم مي بينم
در آرزوي نديدن چقدر بايد داد؟
مرا از اين قفس زندگي رها نكنيد
به خاطر نپريدن چقدر بايد داد؟
نغمه رضایی
دو دلم: اول خط نام خدا بنويسم
يا كه رندي كنم و اسم تو را بنويسم!
همه "يك" گفتم و دينم همه "يكتايي" بود
با كدامين قلم امروز دو تا بنويسم؟
اي كه با حرف تو هر مساله‌اي حل شدني‌ست
به خدا خود تو بگو، نام كه را بنويسم؟
***
صاحب قبله و قبله، دو عزيزند، ولي
خوش‌تر آن است من از قبله‌نما بنويسم!
آسمان، مثل تو احساس مرا درك نكرد:
باز غم‌نامه، به بيگانه چرا بنويسم؟
تا به كي زير چنين سقف سياه و سنگين
قصه‌ي درد، به اميد دوا بنويسم؟
***
قلمم، جوهرش از جوش و جراحت، جاري‌ست
پست باشم كه پي نان و نوا بنويسم
بارها، قصد خطر كردم و گفتي: ننويس!
پس من اين بغض فروخورده كجا بنويسم؟
***
بعد يك عمر، ببين، دست و دلم مي‌لرزد
كه "من" و "تو" به هم آميزم و "ما" بنويسم
"من" و "تو" چون تن و جان‌اند، مخواه و مگذر
اين دو را، باز همين‌طور، جدا بنويسم!
شعر من، با تو پر از شادي و شيرين‌كامي‌ست
باز، حتا، اگر از سوگ و عزا بنويسم
با تو از حركت دستم بركت مي‌بارد
فرق هم نيست؛ چه نفرين چه دعا بفرستم!
از نگاهت، به رويم، پنجره‌اي را بگشا
تا در آن منظره‌ي روح‌گشا بنويسم
تيغ و تشباد، هم از ريشه نخواهد خشكاند
غزلي را كه در آن حال و هوا بنويسم
عشق، آن روز كه اين لوح و قلم دستم داد
گفت:هر شب غزل چشم شما بنويسم !
"غزل خليل ذكاوت"
در جايگاه تنگ فراموشي
در خواب سرد زنگ
فرو بودم
دستي مرا کشيد
با خون خصم
دستي مرا جلا داد
من
شمشير باستاني شرقم
اصحاب آفتاب بر قبضه‌ي قديمي من کندند:
«ياران مصطفي
شمشير زرنگار
حمايل نمي‌کنند...»
من
شمشير باستاني شرقم:
پرورده‌ي مصاف
بي‌زار از غلاف!
سيد حسن حسيني
فرشته محبوبم
پس کی تو را خواهم دید
این دقایق چشم در راه آمدنت هستم
تا تو به دیدار من بیایی
این ساعتهای زشت
چقدر کند حرکت می کنند
بالهایت را باز کن و به کنارم بنشین
آن لحظه که با تمام وجودم
تو را فریاد خواهم زد!
فرشته مرگم من سالهاست در انتظارت چشم در راهم
روزهاست که به یادت هستم
Boof6260
سلام دوست عزيز جناب kar1591نقل قول:
شعرهاي قشنگي بودن ولي در اين مصرع به نظرم يه نقص وجود داره اگه ميتوني ويرايش كن
مرسي
موفق و مسرور باشينقل قول:
چشم من اما به خراسان نرسید
این عشق نیست،فاجعه ی قرن آهن است
من بودنی که عاقبتش نیست بودن است
حالا به حرف های غریبت رسیده ام
فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام
حق با تو بود از غم غربت شکسته ام
بگذار صادقانه بگویم، که خسته ام
بیزارم از تمام رفیقان نارفیق
این ها چقدر فاصله دارند تا رفیق
من را به ابتذال نبودن کشانده اند
روح مرا به مسند پوچی نشانده اند
تا این برادران ریا کار زنده اند
این گرگ سیرتان جفا کار زنده اند
یعقوب درد می کشد و کور می شود
یوسف همیشه وصله ی ناجور می شود
اینجا نقاب شیر به کفتار می زنند
منصور را هر آینه بر دار می زنند
اینجا کسی برای کسی کس نمی شود
حتّی عقاب در خور کرکس نمی شود
جایی که سهم مرد به جز تازیانه نیست
حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیست
ما می رویم چون دلمان جای دیگر است
ما می رویم هر که بماند مخیّر است
ما می رویم گر چه ز الطاف دوستان
بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است
دل خوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش
در دین ما ملاک مسلمان ابوذر است
ما می رویم مقصدمان نامشخّص است
هر جا رویم بی شک از این شهر بهتر است
از سادگی ست گر به کسی تکیه کرده ایم
این جا که گرگ با سگ گلّه برادر است
ما می رویم ماندن با درد فاجعه است
در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است
دیریست رفته اند امیران قافله
ما مانده ایم ، قافله پیران قافله
اینجا دگر چه باب منو پای لنگ نیست
باید شتاب کرد مجال درنگ نیست
بر درب آفتاب پی باج می رویم
ما هم بدون بال به معراج می رویم
امروز
كه از تو دورم ....
صداي تيك تيك ساعت
همانند
عمري دراز مي گذرد
و من ....
در خيال رويايي تو...
در ميان عقربه ها گم شده ام .... حيرانم و دلتنگ ....
كاش...
زمان زود مي گذشت ....
تا تو در كنارم باشي ...
پرینترم دیوانه شده
هر چه پرینت می‌فرستم
تنها شعر پرینت می‌کند
فرمان شعر را
هزار بار پاک کرده‌ام
کنسل کرده‌ام
ولی
باز
شعر پرینت می‌کند
بیچاره پرینتر
سیمش را می‌کشم از برق
می‌زنم به شانه‌اش
کمی بخواب
من هم جای تو بودم
می‌مردم و
اخبار روز را
پرینت نمی‌گرفتم
یک بسته‌ی پستی‌ام
آدرس فرستنده و گیرنده‌ام پاک شده‌است
از این سو به آن سو
مردم کمی نگاهم می‌کنند
شانه بالا می‌اندازند
سپاس گزاری می‌کنم
آهسته برمی‌گردم
مادر همیشه می‌گوید
هنگام تولد
روی پیشانی‌ی من نوشته بود :
با احتیاط !
شکستنی‌ست
صبر کن عشق زمینگیر شود بعد برو
یا دل از دیدن تو سیر شود بعد برو
ای کبوتر به کجا قدری رگرتاب بیار
آسمان بای برت بیر شود بعد برو
تو اگر گوچ کنی بغضی گلو میشکند
صبر کن گریه به زنجیر شود بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد