شعر گمنام

صبح علی‌الطلوع پیش از هزاره‌ی چندم
از غارهایمان بیرون زدیم
و راه افتادیم
ما هفت برادر بودیم.
و هفت خواهر
در هفت آبادی
پشت هفت کوه
که هفت دیو نگهبان داشت
در سپیده‌دمی اخرایی
منتظرمان بودند


ما هفت برادر بودیم
و باید تا صبح روز بعد
از هفت چشمه
در هفت گوشه‌ی دنیا
هفت مشت آب به صورت‌مان می‌زدیم
و هفت شاخه سوسن کمیاب
برای دخترها می‌چیدیم


آبادی‌ای در کار نبود
و استخوان‌های اسب‌ها و قاطرها
کنار سنگ‌های رودخانه‌های خشک
سوسو می‌زد
و ما باید کوله‌هامان را
خودمان به دوش می‌کشیدیم
از کنار جسدها
و از روی پل‌های شکسته
با احتیاط عبور می‌کردیم


عبور کردیم
و اکنون صبح است
صبح علی‌الطلوع هزاره‌ی چندم
و ما که هفت برادر هستیم
در هفت گوشه‌ی دنیا سرگردانیم:
بعضی از ما سوسن کمیاب را چیده‌ایم
اما دختری را که در انتظارمان باید باشد
پیدا نمی‌کنیم
و بعضی‌هامان هم
دختر موعودمان را پیدا کرده‌ایم
اما هنوز سوسن کمیاب را نچیده‌ایم
تا بتوانیم به خواستگاری‌شان برویم!



حافظ موسوسی

ای اشتیاق به زیستن

مرا دریاب و به خانه ی او ببر

به حقارت این سبد پاره

نگاه نکن

موسائی حمل می کند.

هیتلر بخند

بخند هیتلر

دختر بچه ای یهودی

ساکن آپارتمان شماره ی سه ی خیابان...

دارد با صلیب شکسته ات

فرفره بازی می کند

روز گاریست همه عرض ادب می خواهند
ولی افسوس که فحش را جهت رفع غضب می خوانند
روز گاریست که چرخ و فلک و زهره و ناهید نیز پاره ای گل در جهت مالش بر سر می خواهند
ما که خود نیز نفهمیدیم چرا این همه پول را بر سر قبر پدر می خواهند
این همه چشم ناظر و حاضر ولی افسوس همه سر در ته برف و بی خبر می خواهند
این چه دنیاییست که همه حرف مرا با قسم و آیه و برهان و دلیل می خواهند
مردان در پی پول و زنان نیز هم ،پس این دو چگونه خود را برای هم می خواهند
گویی که معانی عوض گردیدست که همه سادگی را بی عرضگی طرف می دانند
این چه رسمی است آخر ،که گرگ بودن را رسم جنگل سبز می دانند
در جنگل من طاووس کابوس رنگ نیست که آن گرگ شما را مظهر رنگ می دانند
در جنگل من بخور تا خورده نشی قانون نیست که همه درد دیگری را درد خود نیز می دانند
این همه شعر و غزل دردم دستُ افسوس که این شعرمسخره مرا نیز می خوانند
بلکا

بی تو باران دروغ می بارد
خورشید به مهمانی همسایه نرفته
در پیراهن تو غروب کرده
ماه مهمان چشمان تو بود
من که باور نمیکنم
تو رفته باشی و
شب و روز
بیایند و بروند

تو که گریه می کنی
جاده چکه میکند
و تمام راه ها لغزنده می شوند
راه بازگشتن نیست
در انتهای این راه
مردی با بیلش برایم
گور می کند

آوِِخ ٬هنوز زخمیم و رنج می برم
دنیا هر آنچه داشت بلا ریخت بر سرم

مردم چه می کنند که لبخند می زنند ؟
غم را نمی شود که به رویم نیاورم

قانون روزگار چگونه است کین چنین
درگیر جنگ تن به تنی نابرابرم

تو آنقدر شبیه به سنگی که مدتی است
از فکر دیدن تو ترک می خورد سرم

وا مانده ام که تا به کجا می توان گریخت
از این همیشه ها که ندارند باورم

حال مرا نپرس که هنجار ها مرا
مجبور می کنند بگویند که بهترم


زنده یاد نجمه زارع

می کشندم که ز راه تو کنارم بزنند//چشم های تو کجایند که زارم بزنند

راه چشمان مرا بر تو گرفتند چه سود؟//بی تو یاغی تر از آنم که مهارم بزنند

زخمه عشق توام گر بنوازند به چنگ//شیون ساز توام گر به سه تارم بزنند

سر چشمان تو هرچند شلوغ است بگو//سرکی هم به دل بی کس و کارم بزنند

برسرمقبره ام عکس تو را خواهم کوفت//مردم اینگونه مگرسر به مزارم بزنند...

می کشندم که ز راه تو کنارم بزنند...

(مهدی عابدی)

در، گیر و دار گریه هایِِِ خیسِ یک زن

تصمیم رفتن – یک هزارو سیصدو....من

...من که پر از سیبم ، پر از حوای کهنه

نه - شاید از افسانه می آیم ( تهمتن !!)

خانم اجازه ، من وکیلم که شمارا

تا انتهای لحظه آبستن زن...؟

مردی دو باره در غزلهایش شکسته

در وزن تن تن تن تتن تن تن تتن تن

حالا زبانش دست و پا میزد بگوید

اما نمی شد زیر لب من من ممن من..!!؟

اینجا پر از بغض ، پر از بغض شکسته

اینجا کنار مردمان بی سر و تن

من از تو می گویم تو از یک درد کهنه

من از غرور آینه ، تو از شکستن

حالا خودش تصمیم می خواهد بگیرد..

تصمیم رفتن یک هزارو سیصد و... من...

(عمران میری)

شیرِ آبی که گریه می کردی

توی یک ظرفشویی ِ غمگین

روی بشقاب های بغض آلود

در سکوتی سیاه و سرسنگین

چند زانو نشسته ام روی ِ

این موزاییک های افسرده

مثل احساس تشنگی،خیسم!

مثل احساس زندگی،مرده!

چاقو از درد گوشه ای افتاد

دسته اش را بریده بود انگار

واقعا ً داشت خودکشی می کرد

جلوی چشم این همه دیوار

جلوی چشم های تاریکم

روشنی!پشت عینکی دودی

وسط چیزهای نامربوط

مثل قانون ِ نسبیت بودی

نسبت خیس ابر با،باران

رعد و برقی همیشه در پاییز

توی این خانه ی بهم خورده

نسبت چند صندلی با میز

پست می کرد نامه هایت را

که به یک شهر دور ناچارم

جوهر جمله هام می خشکید

وسط اشک های خودکارم

به کسی احمقانه چسبیدم

که مرا ناامید بوسیده

از گذشته به خواب می رفتم

ته این لوله های پوسیده↓

فکر کردم به فاضلابی که

جمع می شد میان خوشبختی

زور می زد جدا شود از خود

زور می زد جدا...به هر سختی

گیر کرده گلوی من در تو

[لوله کش های پیر می فهمند]

از دلت درمی آورندم باز

[لوله کش ها چقدر بی رحمند]

زندگی زایمان ِ یک زن بود

توی این ارتباط ِ بی سرپوش

گریه ی یک اجاق گاز ِ کور

وسط چند شعله ی خاموش!

(صدیقه حسینی)