اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

خواهم که در این غمکده ارام بمیرم
گمنام سفر کردمو گمنام بمیرم
خواهم ز خدایم که به دلخواه بمیرم
یعنی که تو را بینمو انگاه بمیرم

اي مهربانتر از من با من .

در دستهاي تو،

آيا كدام رمز بشارت نهفته بود ؟

كز من دريغ كردي .

در كوچه باغهاي محبت،

مثل شكوفه هاي سپيد سيب،

ايثار سادگي ست .

افسوس !

آيا چه كس تو را،

از مهربان شدن با من،

مايوس مي كند ؟

ابر میباردو من میشوم از یار جدا
چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا
ابرو باران و منو یار ستاده به وداع
من جدا گریه کنان ابر جدا یار جدا ................

شبیه آن میزم
که هر کس که همراهش می شود
جای زخم هایش را پر رنگ تر می کند!

یا چشم مرا زجای برکن
یا پرده ز روی خود فروکش
یا باز گذار تا بمیرم
کز دیدن روزگار سیرم

و نگاه می کردم که چطور
زندگی از من رخت می بندد
و به دیگران داده می شود
محمود درویش (پس از عمل جراحی قلب و پیش از مرگش)

دود می خیزد ز خلوتگاه من
کس خبر کی یابد از ویرانه ام؟
با درون سوخته دارم سخن
کی به پایان میرسد افسانه ام؟
تیرگی پا میکشد از بام ها
صبح میخندد به راه شهر من
دود میخیزد هنوز از خلوتم
با درون سوخته دارم سخن

اینگونه غریبانه
برای چه دوست دارمت تو را ... ؟!!
وقتی که فاصله ...
وقتی که کوتاهترین فاصله میان ما
می رسد به آنسوی آسمان .....

بس كه جفا ز خار وگل ديد دل رميده ام

همچو نسيم از اين چمن پاي برون كشيده ام

شمع طرب ز بخت ما آتش خانه سوز شد

گشت بلاي جان من عشق به جان خريده ام

حاصل دور زندگي صحبت آشنا بود

تا تو ز من بريده اي من ز جهان بريده ام

تا به كنار من بودي بود به جا قرار دل

رفتي ورفت راحت از خاطر آرميده ام

تا تو مراد من دهي كشته مرا فراق تو

تا تو به داد من رسي من به خدا رسيده ام

چون به بهار سر كند لاله ز خاك من برون

اي گل تازه ياد كن از دل داغديده ام

يا ز ره وفا بيا يا ز دل رهي برو

سوخت در انتظار تو جان به لب رسيده ام

تابستان امسال را ازیادنمیبرم
ترکم کردی وگفتی که
به اندازه یک قرص سرماخوردگی دوستم داشتی!
....
چه زود دلتنگم شدی
چه زود سرماخوردی!!!