اشعـار عاشقـانـه

یوسف های زیادی گم شدند
در راه راه پیراهنت
می دانم زلیخای خوبی نبوده ام
گم کرده ام تو را
در سفالینه های کبودی
که دوبیتی می نوشد هرشب از قهوه ای چشم هات
گمت کرده ام در هراس گرگ آلود شب های مصر
کوچه پس کوچه های عرق کرده ی بی هندوی ابروهات
نفرین تمام پیرزنان جادو بر من
که من رگ دستانم را زده ام
اما این خون تمامی ندارد
انگار دامنم آه تمام مردگان این خاک را گرفته
که بوی ترنج می شنوم از گوشه گوشه ی خواب هام
حوالی پرتگاه این شعر
چاهی ست به نام گریه های گاه گاه زنی

هر شعر

گریز از یک گناه بود

هر فریاد

گریز از یک درد

و هر عشق

گریز از یک تنهایی عمیق

افسوس که تو

هیچ گریزگاهی نداشتی...! !

میدانم،
میرسی
میدانم
با زخمی به سرخی عقیق کنار پنجره می ایستم
نفس نکشیدن را
آرزو میکنم
و تنها می ایستم
تا برگردی...

گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟
شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟

پر می زند دلم به هوای غزل، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگهای سبِِِِزِِِ سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند
حال سؤال و حوصله قیل و قال کو؟

از قیصر امین پور

دروغ می گفت

دیگری را دوست می داشت



بارها به او گفتم دوستم داری؟

گفت:اری

خواهش کردم...راستش را بگو به دیگری دل بسته ای؟؟

گفت:نه

به التماس گفتم:راستش را بگو

تو را خواهم بخشید و از گناهان تو خواهم گذشت

عاقبت گفت:مرا ببخش...دیگری را دوست دارم

گفتم حال که تو سالهاست به من دروغ گفته ای

دیگر تو را نخواهم بخشید...

سکوت کرده‌ام
که فراموشت کنم
اما مدام
مثل زنبوری سرگردان
رانده از کندویش
دورِ گلم می‌گردم..

شهاب مقربین

اي تمام باده عاشقانه ام

تنهايي چشمان سياهم را به چه فروختي

به محبتي دروغين

به اندكي عشق

يا به تمناي نگاهي ديگر

تا تو رفتي همه گفتند

از دل برود هر آنکه از ديده برفت

وبه ناباوري و غصه من خنديدن

آه اي رفته سفرکه دگر باز نخواهي

برگشت

کاش مي آمدي و مي ديدي

که در اين عرصه دنياي بزرگ

چه غم آلوده جدايي هايي ست

و بداني که....

از دل نرود هر انکه از ديده برفت

دیدمت
آهسته پرسیدمت
خواندمت
بر ره گل افشاندمت
آمدی
بربام جان پر زدی
همچو نور
بردیده بنشاندمت
بردمت
تا کهکشانهای عشق
پر کشان
تا بی نشانهای عشق
گفتمت
افتاده در پای عشق
زندگیست
رویای زیبای عشق
می روی
چون بوی گل از برم
رفتنت
کی می شود باورم
بوده ای
چون تاج گل بر سرم
تا ابد
یاد تو را می برم
بردمت
تا کهکشانهای عشق
پر کشان
تا بی نشانهای عشق
گفتمت
افتاده در پای عشق
زندگیست
رویای زیبای عشق

شمعدان شیشه‌ای
با منگوله‌هایش،
تاقچه‌ غبارگرفته
با اسبی زنگ‌زده كه بر دو پای خویش ایستاده است.
و شعله‌ چشم‌های میشی‌رنگ.
اینك كبوتران خیس
روی لبانِ بودا عشق‌بازی می‌كنند،
باران شاید ببارد
شاید هم نه.
و من
حتی اگر به روح منجمد حیات تو دست‌یابم
نخواهمت یافت.
تو در تمام شمعدان‌های شیشه‌ای
پراكنده شده‌ای.
و آسمان
نه می‌بارد
و نه نمی‌بارد