اشعـار عاشقـانـه

من مثه يه تك درختم ، ته يك كوچه ي باريك
تو يه گنجشك قشنگي! گاهي دوري گاهي نزديك
گاهي وقتا مهربوني ، مي شيني رو شونه ي من
گاهي نيستي كه ببيني ، بغض بي بهونه ي من
گنجشك بازيگوش من بشين رو شاخه ي دلم
با تو درخت معجزه بي تو طلسم باطلم
وقتي لاي برگا نيستي ، بوي پاييز رو مي گيرم
بي تو زرد زرد زردم !‌ بي صداي تو مي ميرم
اما وقتي كه مي خوني ، من ميشم پر از جوانه
يه ترانه ساز عاشق ، با هزار و يك ترانه
تويي حرف اولين و آخرين شعر نگفته
برگ آخر وجودم با پريدنت مي افته
گنجشك بازيگوش من بشين رو شاخه ي دلم
با تو درخت معجزه بي تو طلسم باطلم

به بی تابی من شک کن به هر چی ساده تو دنیاس
به هر چی چشم خوشرنگه به هر کی مثل تو زیباس
به تردید همون شبنم که می غلته رو پوست گل
به اون موجی که یک علت واسه زیبائی دریاس
به من شک کن اگه حتی تو رو خیلی دوستت دارم
اگه حتی مث بارون دارم بی وقفه می بارم
به من شک کن به من تردید که من می ترسم از سایه
نرو یک لحظه از قصه به دست غصه بسپارم
به آواز چکاوک ها به هر چی طوطی لاله
به پرواز دلی شک کن که سرد و بی پر و باله
به این آواره هائی که با پای خسته می میرن
به اون معتاد تزریقی که انگار مرده چن ساله
به من شک کن به تو شک کن ... که هر دو مثل هم هستیم
به دنیائی که بد رنگه با چشم بسته دل بستیم
من و تو بی هدف بی راه به پایان میرسیم و باز
نمی بینیم و می چینیم به تردید سفر مستیم

بیا با هم بریم پای پیاده

به اونجائی که عاشق توش زیاد

به اونجائی که رنگ آرزوها

به رنگ آسمونه خیلی شاد

کنار رود پر آب و خروشان

به اونجائی که دشتاش سبزه داده

به اونجائی که خورشید میدرخشه

همونجائی که نرگس غنچه داده

میون جنگلی سر سبز و وحشی

همونجا که تمشکاش میوه داده

کنار ساحلی آرام و دلچسب

همون دریا که ماهی توش زیاده

غروب رو پای اون ساحل بمونیم

که گوئی عشق را این لحظه زاده

بگیم اونجا به هم عاشق ترینم

به عشق پاکمون حق جلوه داده

تو فصلي که کسي شکل خودش نيست
تو حق داري شبيه آينه باشي
تو هم مثل مني دست خودت نيست
نمي توني به فکر من نباشي
تو که دستامو مي گيري هنوزم
کسي نزديک مرز ما نميشه
من و تو مثل ديروزيم و امروز
جهان بي ما دو تا فردا نميشه
تو اينجايي که پشت اين تلاطم
کسي کاري به کار من نداره
مگه مي تونه از دستم يه لحظه
کسي دستاتو راحت در بياره
من و تو اعتبار اين جهانيم
جهاني که شبيه ما دو تا نيست
داره مي گيره دنيا ردمونو
ببين راه من و تو اشتباه نيست

زندگي اجبار است
مرگ اخطار است
دوستي فقط يکبار است
اما جدايي بسيار است

تردیدهایم از جانب تو نیست
از جانب مردمانی است
که تو را بد می سرایند !
مردمان فاصله ...
هیچ گاه عشق من و تو را درک نمی کنند !

ياد تو هميشه اينجاست ، غم تو نميره از ياد
نميشه ترانه اي خوند كه به ياد تو نيوفتاد
ميبيني چه تلخ چه شيرين ميتونه مال تو باشه
با همه فاصله ها باز دلم د نبال تو باشه
دست من به آرزوهام اگه با تو نرسيده
عوضش چشماي خيسم صد دفعه خواب تو ديده
اگه هديه اي ندادي كه بمونه يادگاري
عوضش خاطره هام و با خودت هميشه داري
اگه پاييزي كوچه ، اگه برگا ديگه زردن
اما با بهار دوباره سبز و تازه برميگردن
رنگ آسمون چشمات واسه من هميشه آبي
اگه حتي ديگه هرگز به نگاه من نتابي
بين دستاي من و تو اگه فاصله زياده
دنبالت بازم ميگردم حتي با پاي پياده
دست من به آرزوهام اگه با تو نرسيده
عوضش چشماي خيسم صد دفعه خواب تو ديده
اگه هديه اي ندادي كه بمونه يادگاري
عوضش خاطره هام و با خودت هميشه داري

" بدون قافیه ماندم ، دل غزل تنگ است "
چقدر ؛ شاعر این روزگار دل سنگ است

بیار تیغ ؛ سرم را بزن که "قطعه" شوم
که سخت بین من و مطلع غزل جنگ است

مرا به وعده دریا از این غزل بردند
به برکه ای که فقط آشیان خرچنگ است

و شعر آینه اش را نمی برد بر دست
برای اینکه نگاه شما پر از سنگ است

همانکه خط سیاهی به روی شعر کشید
بهانه کرد؛ حنای حکیم بی رنگ است

قبول کن که همین درد ، درد سنگینم
فقط ، فقط و فقط با غزل هماهنگ است

مرا به خال لب دوست بازگردانید
اگر چه بین من و او هزار فرسنگ است

اين روزا درد آدما داشتن چتر تو بارونه
چشماي خيس و ابريشون همپاي رود كارونه
اين روزا دوستا هم ديگه با هم صداقت ندارن
يه وقتا توي زندگي همديگر و جا مي ذارن
جنس دلاي آدما اين روزا سخت و سنگيه
فقط توي نقاشيا دنيا قشنگ و رنگيه
اين روزا جرم عاشقي شهر دل و فروختنه
چاره فقط نشستن و به پاي چشمي سوختنه
اسم گلا رواين روزا ديگه كسي نمي دونه
اما تا دلت بخواد اينجا غريب فراوونه
اين روزا فرصت دلا براي عاشقي كمه
زخماي بي ستاره ها تشنه ياس مرهمه
اين روزا اشك مون فقط چاره بي قراريه
تنها پناه آدما عكساي يادگاريه

رودها در جاری شدن
.وعلفها در سبز شدن معنی پیدا می کنند
کوه ها با قله ها
و دریاها با موجها زندگی پیدا می کنند
وانسانها
همه انسانها
با عشق، فقط با عشق
پس بار خدایا بر من رحم کن
بر من که میدانم ناتوانم رحم کن
باشد که خانه ای نداشته باشم
باشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشم
باشد که حتی دست و پایی نداشته باشم
اما نباشد ، هرگز نباشد
که در قلبم عشق نباشد ، هرگز نباشد