مشاعره سنتی

تو بدري و خورشيد تو را بنده شده ست /// تا بنده تو شده ست تابنده شده ست

زان روي کــــه از شعــــاع نـــــــور رخ تو /// خورشيد منيــر و ماه تابنده شده ست

حافظ

شعر من امضای من هستش

هر کجا سنگ شوی شیشه شویم از سر شوق
هـــر کجـــا بــــاد شوی شاخــــه بیدیــــم تــــورا
بــــــا همه خلــق بگو مهــــــر تـــــو را جان دادیم
تــــــا بدانند کــــــه ارزان نخریدیــــــــــم تــــــــورا

حسين حاجي هاشمي

الــهـی بـــه مــسـتـــان مـیـخـانـه ات *** بـــه عــقـــل آفــرینـــــان دیــوانــه ات

بــه خــم خــانــــه وحــدتــم راه ده *** دل زنــــده و جـــان آگـــاه ده

میـی ده که چـــون ریزیـــش در ســـبـو *** بـــر آرد ســــــبــو از دل آواز هـــو

از آن مــی کــه در دل چــو مـنـزل کـنـد *** بــدن را فـــروزان تـــر از دل کــــــنـد

از آن می که چون چشـمت افتـد بر آن *** تـــوانــی در آن دیــد حــق را عـیـان

از آن می که چون عکسش افتد به باغ *** کــنـد غـنـچــه را گــوهـر شـب چــراغ

از آن می که چون عکسش افتد در آب *** بـــر آن آب تــبـخــالـه افــتـد حــبـاب

از آن مــی که گـر شـب بـبـیـنـد خزاب *** چـــو روز از دلــش ســر زنـد آفـتـاب

از آن مــی کــه چــون ریــزیــش در کدو *** هـــمــه قـل هـــو الله تــراود از او

از آن مــی کــه در خــم چـو گـیــرد قرار *** بــرآرد خــم آتــش بـــه ســان چـنـار

مـیــی صـــاف ز آلــودگــی بـــشــــر *** مـبـدل بـــه خـیــر انـــدرو جمـله شر

مـیــی مـعـنــی افــروز و صــورت گــداز *** مـیــی گـشـتـه مـجـنــون راز و نیـــاز

از آن مــی کـه چـون شیشه بر لب زند *** لــب شیشه تـبــخـالـه از لـــب زنــد

مـیــی از مـنـی و تـویـــی گـشتـه پـاک *** شــود جــان،چکد قطره ای گر به خاک

چـشـی گـر از ایــن بــاده کــوکــو زنـی *** شـوی چــون از او مست هـوهـو زنـی

میـی سـر بـه سـر مایـه عقـل و هـوش *** میی بی خم و شیشه در ذوق و جوش

پــریـشــان دمـاغیـم ساقـی۱ کـجاست *** شرابـی ز شب مانـده ، باقـی کجاست

بـیــا سـاقـیــا مــی بــه گـردش درآر *** کـــه دلـتـنــگـم از گـــردش روزگـــار

مـیــی بــس فــروزانـتـــر از شـمـع روز *** مـیــی سـاقــی و بـاده و جــام ســوز

مـیــی صـــاف ز آلایـــش مـــاســـوا *** ازو یـــک نــفــس تـــا به عــرش عــلا

مـیـــی کـــو مــرا وارهـــانــــد ز مــن *** از ایــــن و از آن و ز مـــا و ز مـــــن

از آن مــی حـلال اسـت در کـیـش مــا *** کــه هستــی و بــال است در پیـش مــا

از آن مــی حـرام اسـت بــر غـیــر مــا *** کـــه خــارج مـقــامـسـت در سیـــر مـــا

مـیـــی کــه بـاشــد در او ایــن صـفــت *** نبـــاشــد بـــه غیــــر از مــی معــرفت

تـو در حـلقـــه مـی پـرسـتــان در آی *** کـــه چـیـزی نبینـی به غیـــر از خــدای

رضی الدین آرتیمانی
به خاطر زیبایی این شعر استثنائا کامل فرستادم :40:

یا تیر هلاکـــم بزنـــــی بر دل مجــــروح
یا جــــــان بدهم تا بدهی تیر امــــان را
وان گه که به تیرم زنی اول خبـــــرم ده
تا پیشترت بوسه دهم دست و کمان را
ـــــــــــــــــــ سعدي ـــــــــــــــــــــــ

یا تیر هلاکـــم بزنـــــی بر دل مجــــروح
یا جــــــان بدهم تا بدهی تیر امــــان را
وان گه که به تیرم زنی اول خبـــــرم ده
تا پیشترت بوسه دهم دست و کمان را
ـــــــــــــــــــ سعدي ـــــــــــــــــــــــ

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است***دربند ســـــــــــــر زلف نگاری بوده است

این دست که بر گردن او می بیــــــــنی***دستی است که بر گردن یاری بوده است

خیام

تلخي باده را مبين عشرت مستيان نگر * محنت حامله مبين بنگر اميد قابله

هست بلا درين ستم پيش بلا و پس دري * هست سر محاسبه جبر و پيش مقابله

شمس تبریزی

هر در که زنم،صاحب آن خانه تویی تو*** هر جا که روم،پرتو کاشانه تویـی تو

در میکده و دیر که جانانه تویـــــــی تو***مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه

شیخ بهائی

همه عيب خلق ديدن نه مروت است و مردي
نگهـــي به خويشتن کن که تـو هم گناه داري

ـــــــــــــــــــــــــ ــ سعدي ـــــــــــــــــــــــــ ـــ

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش***می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش

گر چه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور***دور باد آفت دور فلک از جـــــــــان و تنش

گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبــا***چشم دارم که سلامی برسانـی ز منش

به ادب نافه گشایی کن از آن زلف سیــــاه***جای دل‌های عزیز است به هم برمزنش

حافظ

شهسوار من که مه آيينه دار روي اوست*** تاج خورشيد بلندش خاک نعل مرکب است

عکس خوي بر عارضش بين کافتاب گرم رو *** در هواي آن عرق تا هست هر روزش تب است

حافظ

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد ..... بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

درد دلم از طبیب بیهوده مپرس***رنج تنم از حریف آســوده مپرس

نالوده ی پاک را از آلوده مپرس***در بوده همی نگر ز نابوده مپرس

سنایی

سرو سيمينا به صحـــرا مي روي
نيک بد عهدي که بي ما مي روي
روي از مــــردم نهــــــان دارد پري
تو پري روي آشکـــــــارا مي روي

سعدي

ياری اندر کس نمی بينم ياران را چه شد****** دوستی کی آخر آمد دوست داران را چه شد
آب حيوان تيره گون شد خزر فرخ پی کجاست**** خون چکيد از شاخ گل باد بهاران را چه شد

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تــو باشم***بدان امید دهم جان که خاک کــــــــــوی تو باشم


به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم***به گفت و گوی تو خیزم به جست و جوی تو باشم


به مجمعی که درآیند شاهدان دو عــالم***نظر به سوی تو دارم غلام روی تو باشـــــــــــــم


به خوابگاه عدم گر هزار سال بخسبــــم***ز خواب عاقبت آگه به بوی مـــــــــــــوی تو باشم


سعدی

مرا رازیست اندر دل به خون د یده پرورده *** ولیکن با که گویم راز چون محرم نمی بینم
قناعت می کنم با درد چون درمان نمی یابم *** تحمل می کنم با زخم چون مرهم نمی بینم:40:

ماهـــــم آمد بـــه در خانــــه و در خانــــه نبودم
خانه گويي به سرم ريخت چو اين قصه شنودم
آنکه مي خواست به رويــــــم در دولت بگشايد
با که گويــــم که در خانه بـــــه رويش نگشودم

شهريار

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم *** چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم

فارغ از خود شدم و كوس اناالحق بزدم *** همچو منصور خریدار سر دار شدم

ما نه مرغان هوا، نه خانگی***دانه ی ما دانه ی بی دانگی

هر کبوتر می پرد زی جانبی***وین کبوتر جانبِ بی جانبـی

مولوی

يک مستحق نماند کز انصاف تو نيافت
معراج تخت دولت و معلاق دار ملک

فاروق حق و باطل ملک زمين تويي
احسنت شاد باش زهي حق‌گزار ملک


انوری

کم کن طمع از جهان و ميزي خرسند
از نيک و بد زمانه بگسل پيوند

مي در کف و زلف دلبري گير که زود
هم بگذرد و نماند اين روزي چند

خیام

دل در غم عشق مبتلا خواهم کـــــرد***جــــان را سپر تیر بلا خواهم کرد

عمری که نه در عشق تو بگذاشته ام***امروز به خون دل قضا خواهم کرد

نمیدونم

داني که چنگ و عود چه تقرير مي‌کنند *** پنهان خوريد باده که تعزير مي‌کنند

ناموس عشق و رونق عشاق مي‌برند *** عيب جوان و سرزنش پير مي‌کنند


حافظ

دعايــــي گر نمــي گويي بـــه دشنـــــامي عزيـــــزم کن
که گر تلخ است ، شيرين است از آن لب هرچه فرمايي

سعدي

یاری آنست که زهر از قبلش نوش کنی***نه چو رنجــــــــــی رسدت یار فراموش کنی

هاون از یار جفا بیند و تسلیم شـــــــود***تو چه یاری که چو دیگ از غم دل جوش کنی

علم از دوش بنه ور عسلی فرمـــــــاید***شرط آزادگی آنســــــــــت که بر دوش کنی

راه دانا دگر و مذهب عاشق دگرســـت***ای خردمند که عیب من مــــــــدهوش کنی

سعدی

یـــاد او کردم ز جــــان سد آه درد آلــــــود خاست
خوی گرمش در دلم بگذشت و از دل دود خاست

چون نفس امشب فرو بردم جدا از صبح وصـــــل
کز سر بالین من آن سست پیمـــان زود خاست

دوش در مجلس بــــه بــــوی زلف او آهــــی زدم
آتشی افتــــاد در مجمــــر که دود از عود خاست

وحشي بافقي

خالي از هر قيد وشرطي دوست دارم دوست را
من به شوق سوختن گرد اين آتش پيچيده ام

مراکه باتو شادم پریشان مکن

بیا و سیل اشکم به دامان مکن...

تاب رخ او مهر جهانتاب نــــــــــــــــــــــدا رد***جز زلف کسی پیش رخش تـاب ندارد

خواب آورد افسانه و افسانه‌ی عاشـــــــق***هر کس که کند گوش دگر خواب ندارد

پهلوی من و تکیه‌ی خاکستر گلخــــــــــــن***دیوانه سر بستر سنجــــــــــاب ندارد

سیل مژه ترسم که تن از پـــــــــــای در آرد***کاین سست بنا طاقت ســیلاب ندارد

گر سجده کند پیش تو چندان عجبی نیست***وحشی که جز ابروی تو محراب ندارد

وحشی بافقی

بعد از چند وقت سلام:11:


دود می خيزد ز خلوتگاه من
كس خبر كی يابد از ويرانه ام؟
با درون سوخته دارم سخن
كی به پايان می رسد افسانه ام؟

سهراب سپهری

سلام

هر چند که رند کوچه و بازاریـــــم***ای خواجه مپندار که بی مقداریم

سری که به آصف سلیمان دادند***داریم ولی به هر کسی نسپاریم

شیخ بهایی

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد
تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت
از سمک تا به سمایش کشش لیلا برد
نمی دونم

نقل قول:

---

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد
تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت
از سمک تا به سمایش کشش لیلا برد
نمی دونم

---

اشعار علامه طباطبائی (رضوان الله )

در عشق توام نصیحت و پند چه سود***زهراب چشیدهام مرا قند چه سود

گویند مرا که بند بر پاش نهــــــــــــید***دیوانه دل است پای بر بند چه سود

مولانا

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

فریدون مشیری - کوچه

من ذره و خورشید لقایی تو مرا***بیمار غمـــــــم عین دوایی تو مرا

بی بال و پرم در پی تو می پرم***من که شده ام چو کهربایی تو مرا

مولانا

ای مه من ای بت چین ای صنم
لاله رخ و زهره جبین ای صنم

تا به تو دادم دل و دین ای صنم
بر همه کس گشته یقین ای صنم

من ز تو دوری نتوانم دگر
جانم وز تو صبوری نتوانم دگر

شعر : علی‌اکبر شیدا
خواننده : شجریان:40:

روز اقبال مرا در پي شب ادبار بود
کز من آن خورشيد تابان روي پنهان کرد و رفت

باد يارب در امان از درد بي‌درمان عشق
آن که دردم داد و نوميدم ز درمان کرد و رفت

دوزخي تا بنده شد بهر عذاب محتشم
دوش کان کافر دلش تاراج ايمان کرد و رفت


محتشم کاشانی

تا به کی گرد خجالت زنده در خاکم کند؟ *** شسته رو چون گوهر از باران رحمت کن مرا
خانه ‌آرایی نمی‌آید ز من همچون حباب *** موج بی ‌پروای دریای حقـــیـــقــــت کن مرا


عشق من! صائب تبریزی