مشاعره

دستان بسته ام آزاد نبود تا هر چشم انداز را به جان در برکشم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بدر کامل و هر پگاه ديگر
هر قله و هر درخت و هر انسان ديگر را.
رخست زيستن را دست بسته دهان بسته گذشتم، دست و دهان بسته گذشتيم
و منظر جهان را تنها
از رخنه ي تنگ چشمي حصار شرارت ديديم.

من براي زنده بودن

جست وجوي تازه مي خوام

خالي ام ازعشق وخاموشم

هاي وهوي تازه مي خوام

خانه ام گل خانه ياس است

رنگ وبوي تازه مي خوام

اي خدابي آرزوموندم

آرزوي تازه مي خوام

عشق تازه حرف تازه

قصه تازه كجاست

راه دورخانه تو

دركجاي قصه هاست

تاكجابايدسفركرد

تاكجابايددويد

ازكجابايدگذركرد

تابه شهرتورسيد

اي خدابي آرزوموندم

آرزوي تازه مي خوام

مرور خاطره انتشار احساست
دل مرا به تماشاي عشق خواهد برد
بمان هميشه كه بي تو ترانۀ بودن
ميان قلب هزاران جوانه خواهد مرد
...

سلام
دوام عمر و ملک بخواه از لطف حق ای دل
که چرخ این سکه دولت به دور روزگاران زد



حافظ

دمي با غم به سر بردن جهان يكسر نمي ارزد
به مي بفروش دلق ما كزين بهتر نمي ارزد

سلام
در ره عشق از آن سوی فناصد خطر است
تا نگویی که چو عمرم به سر آمد رستم

ميازار موري كه دانه كش است
كه جان دارد و جان شيرين خوش است

تمام رفتن و حس سکوت یعنی من
تمام ثانیه ها هرچه بودیعنی تو
هجوم عاطفه و عطر سیب یعنی تو
نسیم شالی و عشق نجیب یعنی تو
تمام صبح تمام سرودن از آغاز
نیاز حس پریدن و لحظه ی پرواز
طراوت گل گندم فریب بوسه ی سیب
و معنی گل سرخ نجیب یعنی تو
بمان بمان که سکوتم ز درد لبریز است
و بغض ثانیه ها تا سحر بلاخیز است
و آه می کشم آه از سکوت بی تردید
کسی ز شاخه ی شب بغض بی کسی را چید
من از صداقت باران من از تو دل گیرم
و چون پرنده ی بی بال بی تو می میرم
به مثل شاخه ی خشکی درون سایه ی دود
حدیث کهنه ی بود و نبود یعنی من
طراوت گل گندم فریب بوسه ی سیب
نسیم شالی و سهم و سیب یعنی تو

وفا مجوي ز كس ور سخن نمي شنوي
بهرزه طالب سيمرغ و كيميا مي باش
مريد طاعت بيگانگان مشو حافظ
ولي معاشر رندان پارسا مي باش

شد صرف عمرم دروفابيدادجانان همچنان//جان باختم دردوستي اودشمن جان همچنان

هركس كه آمدغيرمادربزم وصلش يافت جا//مابرسرراه فناباخاك يكسان همچنان

عمريست كزپيش نظربگذشت آن بيدادگر//مابرسرآن رهگذرافتاده حيران همچنان

حالم مپرس اي همنشين بي طره آن نازنين//آشفته بودم پيش ازاين هستم پريشان همچنان

وحشي بسي شب تاسحربودم پريشان. ديده تر
باقيست آن سوزجگروان چشم گريان همچنان

نذر كردم گر از اين غم به در آيم روزي
تا در ميكده شادان و غزلخوان بروم

به هواداري او ذره صفت رقص كنان
تا لب چشمه ي خورشيد درخشان بروم

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ما سوا را

آن همه ناز و تنعم که خزان میفرمود
عاقبت در قدم باد بهار آخر شد

آن پریشانی شب های دراز و غم و دل
همه در سایه ی گیسوی نگار آخر شد
(حافظ)

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم

من از بيگانگان هرگز ننالم
كه آنچه كرد بامن آشنا كرد

در دسترس نيستي
و حتي قدم هايت
از ذهن سنگ فرش خيابان پاگ شده اند
كجا ايستاده اي
كه به اندازه ي تمام اتوبان هاي جهان
از هم دور شده ايم
لابد ما به عقل مان قد نداد
تا بفهميم خورشيد براي طلوعش
نه محتاج من است
نه تو
اما تا آب ها از آسياب افتاد
به يادمان آمد
از ياد اهالي كوچه رفته ايم

(معمولا وقتي حالم ميگيره توي اين تاپيك پست ميدم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] )
--------------------------------------------
می بی‌غش است درياب وقتی خوش است بشتاب
سال دگر که دارد اميد نوبهاری

در بوستان حريفان مانند لاله و گل
هر يک گرفته جامی بر ياد روی ياری

يه نفرمردپير

گوشه گيروفقير

باموهاي سپيد

تودلش مرده اميد

مثل يه ديوونه

زيرلب مي خونه

پاي پرپينه ام

دستاي خوني ام

دم به دم هي مي گم

اينجامن زندوني ام

مثال اسيرا

ميون زنجيرا

بسه بسته هارهاكنيم

خوب وازبدي سواكنيم

برفقيران اين ستم ها

تابه كي......

غنچه هاپرپرشدن

بي تن وبي سرشدن!

لاله هاي قشنگ

توسياهي شب

مردن ازبي كسي

تشنه وخم شدن

نشكنين بال اين قاصدك هاي ما

نشكنين بال اين بي گناهان رااينجا

مسعوداميني

اگرچه حسن تو از عشق غير مستغني است
من آن نيم كه از اين عشقبازي آيم باز

چه گويمت كه ز سوز درون چه مي بينم
ز اشك پرس حكايت كه من نيم غماز

سلام
...
زير آواره قفس...... مانده ام من ز نفس

تو و خورشيد بلند........ منو شبهاي قفس

بعد از اين با خاک باش .......... ياده تو ما را بس
...

سر كه بلند مي كني
نگاهت سر به آسمان مي سايد
و من اين جا
ميان خاك ها نشسته ام
افسوس!
اي كاش هميشه سر به زير بودي.

يادگار روزها و شب هاي وصل؟
اتصالي با جهان بي كران؟
اتفاق كوچه هاي تنگ شهر؟
التماس روزهاي زرد رنگ؟
يا غرور بي بديل سبز و گرم؟
***
خاطرات نورهاي بي فروغ؟
يا كلامي زشت و بي رنگ و درنگ؟
من لباسم بر تن افكار پوچ؟
من توانم بر عصاي روزگار؟
من كه خاكم نيست از بدو وجود؟؟؟
***
من نه آنم كه مرا آن شمريد
يا كه او را از تبارم شمريد
ما كجا و قطره عمق وجود
ما كجا و اسم او شرط ورود
***
من هزاران چهره از خود ديده ام
وز وجودم بر تنم باليده ام
در ره آدم شدن در مانده ام
وز رهش سالها كج مانده ام
***
من سلامم به بلنداي نياز
من سلامت چون دل اين روزگار
او زمن هرگز نگويد داستان
من ز او دانم هزاران چيستان
***
من پرم از خالي حَض وجود
او زمن آگاه از غش سجود
من ز من بيدارتر از خواب دگر
او زمن هوشيار و هوشيارتر
***
من به آتش قانعم دودم كنيد
من به پايان آگهم نورم كنيد
او زمن دوري كند نازش كشيد
من ز او عاري شدم يادم كنيد
***
اي كسان دار ما دارم زنيد
بر لسان الكنم پايان زنيد
من وجود قاصرم خاكم كنيد
من درخت بي بنم كاهم كنيد
***
من شراب نارسم بي راه و رسم
من كتاب ناصحم بي شرح و وضع
من سفيرم يا وزير اشتهار
من منم بي من شما را ياد باد

خوابم به چشم باز نميآيد
اندوهگين و غمزده مي گويم
شايد ز روي ناز نمي آيد
چون سايه گشته خواب و نمي افتد
در دامهاي روشن چشمانم
مي خواند آن نهفته نامعلوم
در ضربه هاي نبض پريشانم
مغروق اين جواني معصوم
مغروق لحظه هاي فراموشي
مغروق اين سلام نوازشبار
در بوسه و نگاه و همآغوشي
مي خواهمش در اين شب تنهايي
با ديدگان گمشده در ديدار
با درد ‚ درد ساكت زيبايي
سرشار ‚ از تمامي خود سرشار
مي خواهمش كه بفشردم بر خويش
بر خويش بفشرد من شيدا را
بر هستيم به پيچد ‚ پيچد سخت
آن بازوان گرم و توانا را
در لا بلاي گردن و موهايم
گردش كند نسيم نفسهايش
نوشد بنوشد كه بپيوندم
با رود تلخ خويش به دريايش
وحشي و داغ و پر عطش و لرزان
چون شعله هاي سركش بازيگر
در گيردم ‚ به همهمه ي در گيرد
خاكسترم بماند در بستر
در آسمان روشن چشمانش
بينم ستاره هاي تمنا را
در بوسه هاي پر شررش جويم
لذات آتشين هوسها را
مي خواهمش دريغا ‚ مي خواهم
مي خواهمش به تيره به تنهايي
مي خوانمش به گريه به بي تابي
مي خوانمش به صبر ‚ شكيبايي
لب تشنه مي دود نگهم هر دم
در حفره هاي شب ‚ شب بي پايان
او آن پرنده شايد مي گريد
بر بام يك ستاره سرگردان
...

نگوبامن حكايت گل وسبزه ديروز
نگوبامن شكايت دل ازقصه امروز

نگوبامن كه مثل خشكي يك شاخه شكستي
كه توازدنيابريدي حالا يه گوشه نشستي

شكسته ها شكست بگذر
نذاركه بشكني امروز

گذشته هاگذشت بگذر
گذشته هرچي بودديروز

بلندشودلتوزغم رهاكن
منوتوشهرعشق بازم صداكن

بخون باخوندنت شهروتوپركن
همه بي خبراروتوخبركن

بگوكه زندگي همين دوروزه
نذاربيشترازاين دلت بسوزه

هزار نقش برآيد ز كلك صنع و يكي
به دلپذيري نقش نگار ما نرسد

هزار نقد به بازار كاينات آرند
يكي به سكه ي صاحب عيار ما نرسد

دیگر بس است تجربه کردن سراب را
دریا کجاست تا که بفهمیم آب را
من تشنه ام به جان غزل سخت تشنه ام
با چه فرو نشانمش این التهاب را؟
این روزنه برای امروز من کوچک است
باید که خوب لمس کنم آفتاب را

زن شريك شيطونه .... زن خداي افسونه

زن وفا براش سخته .... بي وفايي آسونه

:biggrin: :biggrin: :biggrin:

ببخشيد اشتپ شد

انان كه خاك را به نظر كيميا كنند ... كي ميشود كه گوشه چشمي به ما كنند

در نگاهت دل تعارف می کنی دعوت از من بی تکلف می کنی
مثل حوا تا به کی هی دزدکی سیب می چینی تخلف می کنی
عشق!هان ای اتفاق زندگی با دل من کی تصادف می کنی؟
هر چه با اصرار می خوانم تو را باز اظهار تاسف می کنی
می شناسم خلق و خویت را عزیز خوب می دانم تعارف می کنی.

با سلام

يك بار نيز
يادت اگر باشد
وقتي تو راهي سفري بودي
يك لحظه واي تنها يك لحظه
سر روي شانه هاي هم آورديم
با هم گريستيم
تنها نگاه بود و تبسم ميان ما
ما پاك زيستيم
اي سركشيده از صدف سالهاي پيش
اي بازگشته از سفر خاطرات دور
آن روزهاي خوب

ای بازگشته از فریدون مشیری ( بهار را باور کن )

با دو پرواز واپسين
درگيرو دار يك جنون
اي صميمي
نسيم غربت گيسويت
از كدام سو مي وزد
تا من خاك شوم
و باز باد
آخرين نفسم را ببلعد.

بی تو منو پنجره های بسته
بی تو منو زمزمه های خسته
بی تو منو شب ناله های بارون
تنهايی و دل ِ به خون نشسته
بی تو غريبه گشتم ، با سرگذشتم
رو تنِ تنهايی هام ، اسم تو رو نوشتم
ای که نگات ، رنگ صدات ، به ياد کوچه مونده
تو گوش هر پنجره ای ، از روشنايی خونده
ترانه هات برده منو، تا سرزمين رويا
گفتی از اين شبِ سياه ، چيزی تا صبح نمونده
يه روز مياد دوباره دستهای من و تو
برای عشق يه فصل موندنی می سازه
صدای تو می پيچه بازم توی کوچه
می خونی از عاشقی و هوای تازه
بی تو منم خستة راه ، يه بی نشونه
پرنده ای شکسته پر ، بی آشيونه
...

همه ی دنیا... دیوار بود
دیوار های سنگی
دیوار های بلند دلتنگی
و تو را .... دیدم
و هزار پنجره بر من گشوده شد
هر پنجره هزار فصل بود
که مرا با آن سوی دیوار آشتی میداد
هر پنجره هزارخاطره بود
که مرا با خودم آشتی می داد
تو رفتی و تمام دنیا دوباره دیوار شد
این بار خسته.... در این سوی دیوار نشسته
ولی با بغض هزار خاطره
از آن سوی دیوار

رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم

سر حق برورق شعبده ملحق نکنیم

من تنهایی را
در التهاب لحظه ها
از پس دیوار شب
و در آیینه ی باور خود
احساس می کنم
قسم به زمان که اشک
تهنا گواه
این حضور تلخ بود.

من و تو چه بي كسيم..وقتي تكيه مون به باده

بد و خوب زندگي منو دست گريه داده.....

مکن کاری که بر پا سنگت آیو .......... جهان با ای فراخی تنگن آیو
شعر نو قبول نیست !

نقل قول:

---

نوشته شده توسط رعد

مکن کاری که بر پا سنگت آیو .......... جهان با ای فراخی تنگن آیو
شعر نو قبول نیست !

---

واي بر من..واي بر من

خبر از لحظه پرواز نداريم...تا ميخواستيم لب معشوق رو ببوسيم...پربد اين دل.

و من به حرمت نگاه تو
سكوت مي كنم
و در سكوت لحظه هاي خود
زنده مي شوم
به ياد نور و عشق و زندگي
سجده مي كنم
به پيشگاه حرف هاي تو
و تو
سكوت مي كني
و من به حرمت سكوت تو
حرف مي زنم
براي تو
و لحظه هاي مرده اي كه
به حرمت نگاه تو
سكوت كرده ام
--------------------------------------
ببخشید من پست بالایی رو ندیدم و با (( و )) شروع کردم

چرا شغر نو هم قبوله
فرقی نمیکنه
هرچه میخواهد دل تنگ بگو
........

مي خواهم عشق بماند و
اشك بماند و
لبخندي كه هديه ي لبهاي توست
مي خواهم تو باشي و
من باشم و
زندگي
و سيارگان سرشاري
از انعكاس ما