نثرهای عاشقانه

اگر باران بودم انقدر مي باريدم تا غبار غم را از دلت پاك كنم اگر اشك بودم مثل باران بهاري به پايت مي گريستم اگر گل بودم شاخه اي از وجودم را تقديم وجود عزيزت مي كردم اگر عشق بودم آهنگ دوست داشتن را برايت مي نواختم ولي افسوس كه نه بارانم نه اشك نه گل و نه عشق اما هر چه هستم دوستت دارم.

یادته یک روز بهم گفتی هروقت خا ستی گریه کنی برو زیره بارون که نکنه یک نامردی اشکاتو ببینه و بهت بخنده .............گفتم اگه بارون نیامد چی؟ گفتی اگه چشمایه قشنگه تو بباره آسمون گریش می گیره...... گفتم :یه خواهش دارم وقتی آسمانه چشمام خاست بباره تنهام نزار گفتی: به چشم.............حالا امروز دارم گریه میکنم اما آسمون نمی باره ..........توهم دور دورا ایستادی و داری میخندی

ديشب بنفشه با گل سخن گفت و نشاني خوبي داد كه چين و تاب مرا به جمال زلف فلاني بخشيد.
دلم گنجينه ي رازهاي عشق بئد و پنجه ي تقدير در اين گنج را قفل برنهاد و كليدش را به مجنوني داد.
به درگاهت شكسته وار آمده ام زيرا پزشك براي درمان دردم موميايي اطف تو را تجويز كرد.
مانند حباب از شادي كلاه خود را به آسمان افكندم.زيرا كه او مرا مداوا كرد...
پس از مدتي او به سفر رفت و دگر سيماي او را نديدم!!!
شبي كه ماه مقصود و آرزو از كوي جانان آشكار شد پرتو روشنايي به خانه مان افكند به اميد بوسه اي از او جان گذشتم و تصور ميكردم و اميد ميبردم كه يك قطره از زلال اين چشمه ي نوش به كام تشنه من برسد.
صورت خيالي گيسوي تو با من به سخن آمد و گفت:جان را واسطه ي رسيدن به زلال لب من مكن كه اعتباري ندارد و از اين گونه صيد بسي در دام ماست.
پس بيهوده خود را به دام مينداز ...

از آن پس هروقت نسيمم از سر كوي مجنونم سخني براي من مي آورد من از بوي خوش مجنونم سر مست و لبريز از محبت ميشدم....

روي تخته سنگي نوشته شده بود: اگر جواني عاشق شد چه کند؟ من هم زير آن نوشتم: بايد صبر کند. براي بار دوم که از آنجا گذر کردم زير نوشته ي من کسي نوشته بود: اگر صبر نداشته باشد چه کند؟ من هم با بي حوصلگي نوشتم: بميرد بهتر است. براي بار سوم که از آنجا عبور مي کردم. انتظار داشتم زير نوشته من نوشته اي باشد. اما زير تخته سنگ جواني را مرده يافتم

مدتهاست كه يار برايم پيامي نفرستاده است .درودي به من ننوشته است و سخني برايم نفرستاده است!
صدتا نامه برايش فرستادم ولي آن فرمانرواي سواران ميدان حسن پيكي به من نزد و درود و سلامي نفرستاد.چون ميدانست كه مرغ دلم براي او به پرواز در خواهد آمد از آن زيبايي چون سلسله دامي براي من نفرستاد تا دلم بدان بسته شود!
جاي گله و شكايت است كه آن ساقي نوشين لب مست از باده ي حسن دانست كه خمار آلودم ولي سلغري برايم نفرستاد!

اي دل ادب را رعايت كن گرچه پادشاهي براي غلامش خبري نفرستد مورد باز خواست قرار نميگيرد!!

اي نسيم صبا اگر به آستان دوست راه يافتي بوي خوشي از گيسوي خوشبوي او برايم ارمغان آور تا از آن بهره گيرم.
به جان دوست سوگند اگر پيامي از جانب دوست برايم بياوري به شكرانه ي آن جانم را نثار خواهم كرد و اگر به درگاه دوست راه نيافتي گردي از درگاه دوست براي چشم من باور تا توتياي ديده خود سازم.
عجب مدار مه من بينوا خيال وصال يار را در سر بپرورم.
اين آرزو عملي نيست مگر آنكه نقش خيال سيماي او را در خواب بينم.از حسرت قد و بالاي مانند صنوبر يار دل صنوبر شكل من مانند بيد لرزان است و لحظه اي آرام و قرار ندارد.

گر چه دوست براي ما ارزشي قائل نيست ولي ما موئي از سر دوست را با جهاني عوض نميكيم. چه ميشود اگر دلش از بند غم آزاد شود چونكه من مسكين چاكر و بنده ي او هستم.

اي دل
ديده اي كه قصه ي عشق بار دگر چه كرد؟
مجنون چگونه رفت و با ليلي وفادار چه كرد؟
او را تنها گذاشت و به تنهائيش فكر نكرد؟!
آه از آن چشم جادو كه چه بازي به پا كرد چه شوري بر انگيخت؟دريغا از آن مست بي خبر كه با مردم هوشيار چه كرد و چه بلائي سر آنها آورد؟
اشك من از بي مهري يار به رنگ افق پس از غروب آفتاب در آمد!بخت نامهربان مرا ببين كه در اين كار چه كرد و چه طور از فرمان من سر پيچي كرد.؟!
از منزلگاه مجنون برقي درخشيد و پيداست كه آن برق آهنگ خرمن ليلي را دارد و ميرود تا خانه او را خراب كند.
اي ساقي به من باده بده كه هيچكس نميداند كه صورتگر نهان ازل در پس برده چه نقشها رقم زده است.

اكنون بنگريد كه فكر عشق كه يار ديرين عاشق است .بر اين عاشق دلسوخته چه جفائي روا داشت؟

سحرگاه باد بهاري شميمي از گيسوي يار همراه مي آورد و دل پريشان ما را به آرزوي وصال بر كار عشق بر مي انگيخت.
نقش صنوبري اندام يار را از باغچه ي چشم از ريشه درآوردم.
چه گلي كه از نهال غم آن دلبر شكوفا شد و رنج و اندوه يارش بود.از بام قصر آن جانان روشنائي ماه را به وضوح ديدم كه از شرم آن جانان روي به ديوار كرده بود.از ترس اينكه عشقش مرا به يغما ببرد دل پرخونم را رها ساختم اما دلم خون ميريخت
ميريخت و راه به سوي آن قائده و قانون مي آورد.به ترانهي رامشگر و ساقي گه و بيگه گام به راه عشق نهادم .چه اگر آن طريق دشوار دشوار و دراز پيك به آساني خبري نمي آورد.
بخشش جانان ساسر از باب لطف و احسان بود.چه اظهار تقدس ميكرد و زنار ميبست.!؟
خداوند عف كند و ببخشايد اگرچه چين ابروي او مرا ناتوان كرد با ناز و كرشمه نيز پيامي بر اين بيمار ناتوان مي آورد. از جام و پيمانه دل ديشب در شگفت بودم.اما معذورش داشتم و هيچ سخني نگفتم چون كه صوفي بار باده مينوشيد نه با يار بلكه در خلوت..

بلكه در خلوت.

ديشب نسيم باد صبا مرا آگاه ساخت كه روز رنج و غم رو به پايان گذاشت و كوتاه شد...
و شادي به زودي فرا خواهد رسيد. جامه ي خود را كه از غلبه ي وجد و شوق در بزم و شادي و باده نوشي بامدادي چاك زده ايم.

به واسطه ي مژده وصلي كه نسيم سحرگاهي آورد به رامشگر ميبخشيم بيا بيا كه تو حور بهشت را بهشت براي اين به اين جهان آورد تا من به تو دل بدهم و بگويم دوستت دارم.

ما نمی تونیم به دلمون یاد بدیم که نشکنه،
اما می تونیم بهش یاد بدیم که
لبه های تیزش دست اونی رو که دلمون رو شکسته، نبره!
هر وقت دل کسی رو شکستی یه میخ به دیوار بکوب
اگه دلش رو بدست آوردی میخ رو از دیوار بردار
اما چه فایده جای میخ رو دیوار مونده!
يكي دسته گل براش دل خوشيه
يكي عادتش برادر كشيه
يكي زاغ مردمو چوب مي زنه
يكي از داغ دلش جون مي كنه
يه نفر خوابه رو تخت نقره كوب
يكي حيرون روي درياي جنوب
يكي زندگي رو زيبا مي بينه
يكي اما خودشو تنهاي تنها مي بينه
شکسپیر می گه: ((کسی را که دوست داری،
ازش بگذر،
اگه قسمت تو باشه بر می گرده،
اگر هم برنگشت حتما از اول مال تو نبوده،پس همون بهتر که رفت.))
سعی کن به کسی که تشنه ی عشق است دل نبندی،
سعی کن به کسی که لایق عشق است دل ببندی،
چون تشنه ی عشق روزی سیراب خواهد شد!