اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

اين بار مرثيه اي خونين خواهم سرود .....

.................................................. .................. برايت

با گلوي دريده


فواره خون تلؤلو ،

................ ميراث زمان است.



و دردهايم را ، که همه دار و ندارم از اين

......................................... ويرانه ابدي است ،

به يادگار

در گورستان نگاهت

..................... دفن مي کنم .

خاکستر خونين

آواي جگر سوخته مادر داغديده

سياهپوشم مي کند

به هنگام مستي.

ديدگان مضطرب و احمق . . . . . .

ارادتمند
DEICIDE

برای آخرین رنج


تنهای تنها می کشیدم انتظارت
ناگاه دستی خشمگین مشتی به در کوفت.
دیوارها در کام تاریکی فروریخت
لرزید جانم از نسیمی سرد و نمناک.
آنگاه دستی در من آویخت!

دانستم این ناخوانده مرگ است
از سالهای پیش با من آشنا بود
بسیار اورا دیده بودم
اما نمی دانم کجا بود!

فریاد تلخم در گلو مرد!
با خود مرا در کام ظلمت فرو برد
در دشت ها در کوه ها
در دره های ژرف و خاموش
بر روی دریاهای خون در تیرگی ها
در خلوت گرداب های سرد وتاریک
در کام اوهام
در ساحل متروک دریاهای آرام
شب های جاویدان مرا در بر گرفتند.

ای آخرین رنج
من خفته ام بر سینه خاک
بر باد شد آن خاطر از رنج خرسند
اکنون تو تنها مانده ای ای آخرین رنج!
بر خیز برخیز
از من بپرهیز
بر خیز از یان گور وحشت زا حذر کن.
گر دست تو کوتاه شد از دامن من
بر روی بال آرزوهایم سفر کن.
با روح بیمارم بیامبز
بر عشق ناکامم
بپیوند!

نوازشم کن...!!! نترس....؟؟؟ تنهایی واگیر نداره...

آنقدر مرده ام كه هيچ چيز نمي تواند
مردنم را ثابت كند
وآنقدر از اين دنيا سيرم كه روز مرگم را
جشن ميگيرم
و اگر اين دنيا را دوست داشتم روز تولدم
نمي گريستم...!!

خط . فكر . زندگي



در دستانم خطي نيست



نه خطي كه طول عمرم را نشان دهد



نه خطي كه آينده ام را بگويد



و نه خطي كه مرا به كسي برساند



تمام خطوط دنيا را در چشمانم پنهان كرده ام



تا از نگاه متعجب كف بين ها دلم خنك شود

گامهاي لرزانم را تا انتهاي سوگواري مي گسترانم

و تنديس نفرت را

از استخوانهاي اشکبارم مي تراشم

تراشه هاي غرورم

ميزبان محبت شعور ناپخته ي

................................. دروني ترين لايه هاي وجدان است.

اما همچنان

نگاه هاي معصوم عاطفه

نم مي کشند و طراوت مي گيرند.

در مقابل چشمانم

اساطير به خاک مي افتند

و من تمام مي شوم.

ارادتمند
DEICIDE

پرواز

بر فراز ،

آسمان عريان و گريان

در پي زيبايي هاي تو ..............

واسين لحظات

هميشه ماندگارند.

از لا به لاي احساس مي بويمت

و سرانگشتانم

در انتظار لحظه هاي تو

سرد و خاموشند.

کبودي گنگ آلود نگاهم را

آبياري کن

تا گامي در کنارت بيارامم ......................

پوسيدگي اين سياهي را

درياب ......................

ارادتمند
DEICIDE

امشب گریان به آسمان بی انتها نظاره می کنم
نگرانم ، غمگینم ، می ترسم
درختان در گوشم می خوانند که نسیمی در راه است
اشکانم بر روی گونه خشک شد
آرامشی مرا رد آغوش گرفت
دیگر نکران نبودم غمی نداشتم نمی ترسیدم

تنها لحظات تنها عمر من
میگذرد از جاده تنهایی تن

تنها سرود تنهایی را
می سرایم کنون تا فردا

می کشانم تن خسته
به کنار خاطراتم تا هرجا

تاسیان

خانه دل تنگ ِ غروبی خفه بود
مثل ِ امروز که تنگ است دلم
پدرم گفت چراغ
و شب از شب پر شد
من به خود گفتم یک روز گذشت
مادرم اه کشید
زود بر خواهد گشت
ابری آهسته به چشم لغزید
و سپس خوابم برد
که گمان داشت که هست اینهمه درد
در کمین ِ دل ِ آن کودک ِ خرد ؟
آری آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور
من نمی دانستم
معنی هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر ؟
آه ای واژه ی شوم
خو نکرده ست دلم با تو هنوز
من پس از این همه سال
چشم دارم در راه
که بیایند عزیزانم، آه !

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند
یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کند
کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند
نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند
گذر گهی ست پر ستم که اندر او به غیر غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند
دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند
چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات ؟
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند
نه سایه دارم و نه بر ، بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند