اشعـار عاشقـانـه

نمي رنجم اگر باور نداري عشق نابم را
كه عاشق از عيار افتاده در اين عصر عياّر

صدايي از صداي عشق خوشتر نيست
حافظ گفت......

اگر چه بر صدايش زخم ها زد تيغ تاتاري

اينجا براي از نوشتن هوا كم است
دنيا براي از تو نوشتن مرا كم است

اكسير من نه اينكه مرا شعر تازه نيست
من از تو مينويسم اين كيميا كم است

سر شارم از خيال ولي كفاف نيست
در شعر من حقيقت يك ماجرا كم است

تا اين غزل شبيه غزل هاي من شود
چيزي شبيه عطر حضور شما كم است

گاهي تو را كنار خود احساس ميكنم
اما چقدر دلخوشي خوابها كم است

خون هر آن غزل كه نگفتم به پاي توست
آيا هنوز آمدنت را بها كم است؟

حاصلم هیچ نیست جز حسرت
عیش در خواب دیده را مانم
می چکد اشکم از جدایی ها
شاخ تاک بریده را مانم
تپش دل بود سراپایم
قطره ی نا چکیده را مانم

تو از کجا آمده ای از کجا
مست و خراب آمده ای از کجا
سر کش و مات آمده ای از کجا
دیدن ما آمده ای از کجا
بین که کجا آمده ای از کجا
تو به سراب آمده ای از کجا
شب چه خراب آمده ای از کجا
تارو سیاه آمده ای از کجا
می روم آخر ره بیراهه را
مقصد این راه کجاست در کجا
حاصل این عمر بود در کجا
می رود این قافیه ها در کجا
در خس و خاشاک رود تا کجا
یا که به افلاک رود تا کجا
فرو روم در این مهن تا کجا
در غم و ماتم و ستم تا کجا
سر بکشم جام می از سوی دوست
می کشدم سلسله موی دوست
با خیالت تا قیامت سر کنم
با دل نامهربانت سر کنم
ناله از هجرو فغانت سرکنم
با ستیز دشمنانت سر کنم
شعله آتش از زبانم می کشد
خاطرت تیغ از نیامم می کشد
* حجت عرب *

به گلبرگ شبنمی چون مرحمی از غم نشسته
بنازم قامتش که شاخه اش از غم شکسته
کبوتر بچه ای بر شاخه ای زد لانه ای با حال خسته
بنازم همتش پر کوچکش یک جا نشسته
نشسته بلبلی بر سنبلی خواند ز احساس
که تنها مانده ام جا مانده ام کو یک گل یاس
بپیچد خاطره دور وجودم همچو پیچک
که از چه کرده ای بد کرده ای با من تو ای شک
بتازد بر تنم آه ای تنم سم های اسبی
تو از چه آمدی آه آمدی من را شکستی
گریزم از تو آه از تو ای بخت سیاهم
بکارم دانه امید در گلدان ز آهم
دهم آبش ز خون دیده و دل و تباهی
بروید عاقبت باز عاقبت بخت سیاهی
* حجت عرب *

الهی سینه ای ده آتش افروز
در آن سینه دلی و آن دل همه سوز
هر آن دل را که سوزی نیست دل نیست
دل افسرده غیر از آب و گل نیست
دلم پر شعله گردان سینه پر درد
زبانم کن به گفتن آتش آلود
کرامت کن درونی درد پرورد
دلی در وی درون درد و برون درد
دلم را داغ عشقی بر جبین نه
زبانم را بیانی آتشین ده
دلی افسرده دارم سخت بی نور
چراغی زو بغایت روشنی دور
بده گرمی دل افسرده ام را
فروزان کن چراغ مرده ام را
اگر لطف تو نبود پرتو انداز
کجا فکر و کجا گنجینه ی راز
به راه این امید پیچ در پیچ
مرا لطف تو می باید دگر هیچ
(وحشی بافقی)

از پير عشق و سماع مولانا بشنويد صداي سخن عشق را

هرچه گويم عشق را شرح و بيان
چون به عشق آيم خجل گردم از آن
گرچه تفسير زبان روشن گر است
ليك عشق بي زبان روشن تر است
چون قلم اندر نوشتن مي شتافت
چون به عشق آمد قلم بر خود شكافت
چون قلم در وصف اين حالت رسيد
هم قلم شكست و هم كاغذ دريد
عقل در شرحش چو خر در گل بخفت
شرح عشق و عاشقي هم عشق گفت
آفتاب آمد دليل آفتاب
گر دليلت بايد از وي رو متاب

عشق از نگاه عارف آينه و آب سهراب عزيز اين چنين است : ا

مسافر

چرا دلت گرفته مثل آنكه تنهايي
چقدر هم تنها
خيال مي كنم

دچار آن رگ پنهان رنگها هستي
دچار يعني

عاشق

و فكر كن كه چه تنهاست
اگر كه ماهي كوچك ، دچار آبي درياي بي كران باشد
چه فكر نازك و غمناكي
و غم تبسم پوشيده نگاه گياه است
و غم اشاره محوي به رد وحدت اشياست

خوشا به حال گياهان كه عاشق نورند

و دست منبسط نور روي شانه آنهاست
نه ! وصل ممكن نيست
هميشه فاصله هست
اگر چه منحني آب بالش خوبي است
براي خواب دل آويز و ترد نيلوفر

هميشه فاصله هست

دچار بايد بود
وگر نه زمزمه حيرت ميان دو حرف
حرام خواهد شد
وعشق ،سفر به رشني خلوت اشياست
و عشق
صداي فاصله هاست
صداي فاصله هايي كه غرق ابهامند
نه
صداي فاصله هايي كه مثل نقره تميزند
و با شنيدن يك هيچ مشوند كدر

هميشه عاشق تنهاست

و اما عشق از نگاه عارف قرن جبران خليل جبران چنين است
عشق
شما را همچون بافه هاي گندم براي خود دسته مي كند
مي كوبد تان تا برهنه تان كند
سپس غربالتان مي كند تا از كاه جداتان كند
آسيابتان مي كند تا سپيد شويد
آنگاه شما را به آتش مقدس خود مي سپارد تا براي ضيافت مقدس خدا ، ناني مقدس شويد

عشق
رازي است مقدس
براي كساني كه عاشقند ، عشق براي هميشه بي كلام مي ماند

و چند جمله زيبا از طنين خوش آهنگ وجدان بشر رابيندرانات تاگور

in love , i pray my endless debt to thee for what thou art
در عشق زير دين بي پايان تو هستم ، به خاطر آنچه كه توهستي

love is a endless mystery , for it has nothing else to explain it
عشق رازي است بيكران ، زيرا جز عشق چيزي ندارد تا با آن عشق را توصيف كند

while the rose said to the sun ," I shall ever remember thee " her petals fell to the dust
در همان هنگام كه گل سرخ به خورشيد گفت : " هميشه در يادم خواهي ماند" گلبرگ هايش يكي يكي بر خاك افتادند

به خاطر ياسين جان دوست عزيزم
.................................................. .................................................. ......................
زندگي صحنه ي يکتاي هنرمندي ماست هر کسي نغمه ي خود خواند و از صحنه رود صحنه پيوسته به جاست خرِِم آن نغمه که مردم بسپارند به ياد
يادم باشد حرفي نزنم که به کسي بر بخورد
نگاهي نکنم که دل کسي بلرزد

خطي ننويسم که آزار دهد کسي را

يادم باشد که روز و روزگار خوش
است وتنها دل ما دل نيست

يادم باشد جواب کينه را با کمتر
از مهر و جواب دورنگي را با کمتر از
صداقت ندهم

يادم باشد بايد در برابر
فريادها سکوت کنم و براي سياهي ها
نور بپاشم

يادم باشد از چشمه درسِِ خروش
بگيرم و از آسمان درسِ پـاک زيستن

يادم باشد سنگ خيلي تنهاست ...
يادم باشد بايد با سنگ هم لطيف
رفتار کنم مبادا دل تنگش بشکند

يادم باشد براي درس گرفتن و درس
دادن به دنيا آمده ام ...
نه براي تکرار اشتباهات گذشتگان

يادم باشد زندگي را دوست دارم

يادم باشد هر گاه ارزش زندگي
يادم رفت در چشمان حيوان بي‌زباني
که به سوي قربانگاه مي رود زل بزنم
تا به مفهوم بودن پي ببرم

يادم باشد مي توان با گوش سپردن
به آواز شبانه ي دوره گردي که از
سازَش عشق مي بارد به اسرارعشق پي
بُرد و زنده شد

يادم باشد معجزه قاصدکها را
باور داشته باشم

يادم باشد گره تنهايي و دلتنگي
هر کس فقط به دست دل خودش باز
مي‌شود

يادم باشد هيچگاه لرزيدن دلم
را پنهان نکنم تا تنها نمانم

يادم باشد هيچگاه از راستي
نترسم و نترسانم

يادم باشد از بچه ها ميتوان
خيلي چيزها آموخت

يادم باشد پاکي کودکيم را از
دست ندهم

يادم باشد زمان بهترين استاد است

يادم باشد قبل از هر کار با
انگشت به پيشانيم بزنم تا بعدا با
مشت برفرقم نکوبم

يادم باشد با کسي آنقدر صميمي
نشوم شايد روزي دشمنم شود

يادم باشد با کسي دشمني نکنم
شايد روزي دوستم شود

يادم باشد قلب کسي را نشکنم

يادم باشد زندگي ارزش غصه خوردن ندارد

يادم باشد پلهاي پشت سرم را ويران نکنم

يادم باشد اميد کسي را از او
نگيرم شايد تنها چيزيست که دارد

يادم باشد که عشق کيمياي زندگيست

يادم باشد که آدمها همه
ارزشمندند و همه مي توانند مهربان
و دلسوز باشند

يادم باشد زنده‌ام و اشرف مخلوقات

بياييد همگي يادمان باشد و به هم يادآوري کنيم

تسلیم عشق
الهی به عشاق دیوانه ات
به مجنون صفاتان ِ فرزانه ات
به فریاد مخمور ِ صهبای ِعشق
به دیوانه ی سر به صحرای ِعشق
به جانی که مدهوش و حیران ِتوست
به آن دل، که دایم پریشان توست
به تار دو گیسویِ مشکین ِیار
به ناز ِ دو چشم ِ جهان بین ِ یار
به مُشک خُتن، خال هندوی او
به شکّر لب ِ لعل ِ دلجوی او
به اسرار ِ ناز ِ دو ابروی دوست
به الطاف ِ زلف ِ سَمن بوی دوست
به کشور گشایان ِ اقلیم ِ عشق
به فرمانروایان ِ تسلیم ِ عشق
به مستان ِهم صحبت ِ عقل ِ کل
به افغان ِ بلبل، زهجران ِ گل
به خاصان ِ در گاه ِ عزّ و جلال
که پیوسته سر مست ِ وجدند و حال
به پیمانه نوشان ِ روز ِ الست
به تسبیح گویان ِ هشیار و مست
به هشیاری ِ نرگس ِ مستشان
که حور بهشت ست، پابستشان
به قلب من و، لاله ی باغ عشق
که بشکفته این هر دو، با داغ عشق
به روشن دلان، ز آتش مهر دوست
که شادند، با لطف و با قهر دوست
به راز ِ هو الله، به سرّ احد
به دانای علم ِ ازل، تا ابد
به احمد، بهین شاهد ِعرشیان
به عَنقای قدس ِبلند آشیان
به خورشید ایمان رُخ ِ مرتضی
نگارنده ی سرّ ِلوح قضا
که در کوی وصلت، مرا راه دِه
دل ِ روشن از مهرت، ای ماه دِه
(الهی قمشه ای)

:10:
من نمـی خـوام بگم کـه چشات خـود ستـارس
چشـات اگـه نبــاشه ستــاره بی اشـارست

تو مثل راز پائيزي و من رنگ زمستانم.
چگونه دل اسيرت شد قسم به شب نميدانم.
تو مثل لحظه اي هستي كه باران تازه ميگيرد.
و من مرغي كه از عشقت فقط بيتاب و حيرانم.