مشاعره

محبوبم !
اگر برای آن به سوی تو می آیم
که مرا از شعله های دوزخ نجات بخشی ،
بگذار که در آنجا بسوزم .
و اگر برای آن به سوی تو می آیم
که لذت بهشت را به من بخشی ،
بگذار که درهای بهشت به رویم بسته شود .
اما اگر برای خاطر تو به سویت می آیم ،
محبوبم ! مرا از خویش مران !
متبرکم کن .
تا در کنار زیبایی جاودانه ات
تا ابد لانه کنم ...
Rabia

من : مرگ را نه چاله پذيرفتم
تا ماهيان گردن فراكشند
تا آفتاب تر از تأخير
پيدا نمي كنم چگونه در آن باران
دريا
با خواب هاي تو درگير شد
لبريز هر چه بخواهي
هر چند هر چه بخواهي ستاره نيست
نخل ولي پر از جوانه مي گذرم
ماه
همواره سايه بان مرقد ما نيست

گمونم عمل داشت واسش دعا کنید

تا چه باشد علم !
محک خویش بگو
که همان گونه سخن راندند تا امروز
که تو را و مرا
و هر انکس که ساده ، ساده
پی نادانی آدم باشد
به همان ره برسد
که خودش میخواهد

من که محمد رو خیلی دوست دارم :10:

دعا میکنیم

در زیر این نیلی سپهر بی کرانه
چندان که یارا داشتم در هر ترانه
نام بلند عشق را تکرار کردم
با این صدای خسته شاید خفته ای را
در چارسوی این جهان بیدار کردم

مگه می شه یه پرنده
بمونه بی آب و دونه
مگه می شه که قناری
توی بغض آواز بخونه
اگه تو بری ز پیشم
من همون قناری می شم
که تو بغض و گریه هاشم
میگه می خوام با تو باشم...

سلام ...

ما دو پروانه سبک بال پایکوبیم بر آب.
شانه باد در شبق گیسویت فتاده
تا در تناوب باز و بسته آن قارمون نامریی
شور را شتابی منظم بخشد.
من با دستمال سبز بگردن
- برگ بزرگ حیات بوته موز -
بسیاق کولی کوچ گر کروآت در ساحل آدریاتیک
محو در رویت رویای روبرو؛
بهم نزدیک میشویم.

در چرخ سریع یک کورته ترا درآغوش میگیرم.
۴ عدسی مردمک های میشی رنگ
در تقابل هم، بیدرنگ
بی نهایت ابدیت را تکرار میکنند.
رایحه تو در مغز من داغی ابدی میگذارد.
**

سلام العلیکم

دلی که صدای بودن نداره
واسه اون که شعر سرودن نداره
تو قمار عشق که بردن نداره
روزای رفته شمردن نداره...

هر از گاهی شاخه رز سرخ گذرد
از ردیف دندانهای سفید من
به ردیف مروارید در دهان تو
وبرعکس.
ریتم را با سالسای لاتینی تندتر کنیم؛
یا با میلونگا، آهسته.

در شب، لباسمان از دود:
لطیف، پیچنده و لغزنده.
بالای سرمان مشهود:
ستارگان آبی و ماه محجوب.
بزیر پایمان فرشهای لایتناهی آب بر آب.
دستی بزیر آب کرده - تونا گرفته
چون سر بریده پرسیوس آسمان شب بالا میبرم.
چکان باران از ماهی، مشت، مچ
و بازوهای برهنه ام فرو میریزد.
سوشی بهشتی با نمک و جلبگ دریایی
شربتی اعلا از صراحی حافظ
حیات را تداوم بخشد.
اگر دالفین و پلیکان نظری بما کنند؛
ما با بوسها پیام میدهیم.

مرد را دردی اگر باشد خوشست
درد بی دردی علاجش اتش است

زان که گفتی من نی ام با صد نمود
همچنان در بند خود بودی که بود

در کلاس روزگار
درس های گوناگون است: درس دست یافتن به آب و نان!
درس زیستن کنار این و آن
درس مهر،درس قهر،درس آشنا شدن.
درس با سرشک غم ز هم جدا شدن!
در کنار این معلمان و درس ها
در کنار نمره های صفر و نمره های بیست
یک معلم بزرگ نیز
در تمام لحظه ها ،تمام عمر!
در کلاس هست و در کلاس نیست!
نام اوست: مرگ!!
و آنچه را که به ما درس می دهد (( زندگی )) است..

تو گر خشم بر وي نگيري رواست
كه خود خوي بد دشمن در قفاست

تازگی ها همه فهمیدن که عاشقم
اون که نفهمید فقط اون بود
چون خانه اش اون بالا بالا هاست
صدای ما نمی رسه
همینکه آدما فهمیدن من عاشقم
کافیه
آخه جرم من عاشقیه

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز

روندگان طریقت ره بلا سپرند
رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز

زندگی
یافتن رابطه هاست
و رسیدن به شعوری یکدست
تا نیاز نارنج
سرخی سیب
تا بوییدن گل
خراش خار
تا که دستچین نشود فهمیدن
تا که زندان نشود باورها

آسمان روشني اش را همه بر چشم تو داد
مثل خورشيد كه خود را به دل من بخشيد

ما به اندازه هم سهم ز دريا برديم
هيچكس مثل تو ومن به تفاهم نرسيد

خواستي شعر بخوانم دهنم شيرين شد
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشيد

من كه حتي پي پژواك خودم مي گردم
آخرين زمزمه ام را همه شهر شنيد

دلتنگی جرم است
دلتنیگی بدبختی است
دلتنگی رسوایی است
دلتنگی دردِ دل ما آدماست
روز اول که دیدمش فهمیدم که دوستش دارم
روز دوم که دیدمش فهمیدم که عاشقشم
روز سوم که دیدمش فهمیدم که می پرستمش
از همان روز جرم من شروع شد

دلم از مهر تو آكنده هنوز
دفتر عمر مرا
دست ايام ورقها زده است
زير بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشكست
در خيالم اما
همچنان روز نخست
تويي آن قامت بالنده هنوز
در قمار غم عشق
دل من بردي و با دست تهي
منم آن عاشق بازنده هنوز

ز دست تو رنجیدم و چیزی نگفتم
با دیگرانت دیدم و چیزی نگفتم
کلی سفارش کرده بودی من نفهمم
این نکته را فهمیدم و چیزی نگفتم

منتی بر من نهيد، بعد از رهايی از درخت

پا گذاريد بر مزارِ تُردِ اين شوريده برگ

چون صدای خش‌خش‌ام آمد پديد

ياد آريد، برگ‌های خسته‌ی مجنونِ بيد

دلها سنگی
همه با هم قهرند
دوستان، همه با فاصله اند
همه حدی دارند
همه مرزی دارند
عشق بی همتا را
دگر نمی ستایند
"پشتِ دیوارهای "حافظِ دل
همه پنهان شده اند
همه به هم بدبین
اعتماد دیگر نیست
سخن شیرین یار هم کلکیست
همه از نگاه هم بیزارند
هیچکس بهتر نیست
هیچکس فرق ندارد
دگر حتی
من و تو هم شده ایم
!مثلِ همه

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

آمد ، به طعنه کرد سلامی و گفت : مرد
گفتم : که ؟ گفت : آنکه دلت را به من سپرد
وانگه گشود سینه و دیدم که اشک عجز
تابوت عشق من ، به کف نور ، می سپرد

دلت ایثار کن آنسان که حقی با حقدار
نه که کالاش کنی ، گویی طرارش برد

شوکتی بود در این شیوه شیرین روزی
عشق بازاری ما رونق بازارش برد

دل از من برد و رو از من نهان کرد
خدایا با که این بازی توان کرد

شب تنهائیم در قصد جان بود
خیالش لطفهای بیکران کرد.

دروغ ..! نه ! نه !

بس کن اين تيره کن دلها را .

اين چراغ تو بسی خاموش است .

ای دريغا ...

تو به من نور نمايان کردی ؟!!؟

خواهشی می دارم .........!

دست خود را به فراسوی عقب بر گردان .؟!

بوی بد ميايد ؟ !

بويی از جنس دروغين دگر ؟!

شب به خیر

روندگان طریقت ره بلا سپرند
رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز

غم حبیب نهان به ز گفت و گوی رقیب
که نیست سینه ارباب کینه محرم راز

اگر چه حسن تو از عشق غیر مستغنیست
من آن نیم که از این عشقبازی آیم باز

شبت خوش

اینجا بود وقتیکه زمین آغاز حسرت شد
زمان پردازش بی وقفه ی تکرار غم ها بود
صدا راه فراری بود خود تاریک و بی روزن
و عشق
آواره ای بی سرزمین در راه نفرت شد
تمام سهم رویا از ترانه
تلخی یک حادثه از لحظه ی برخورد سنگ و شیشه ی ما بود
میان ماندن و مردن
نمی دانم ولی ایا ندامت را ندیمی بود ؟
یا در پشت دیدار دو بیگانه
کسی از آشنایی ساز می زد ؟
صدایی آشنا می گفت :
دراین بیراهه راهی هست
ولی حتی در اینجا هم نمی مانم
سخن های حکیمانه
خیالی خام بیش من را نیست
که من حتی خودم را هم نمیدانم...

تو محکم کردی از جادوی چشمت
میان سینهء من پایهء عشق
بمان تا بودنت رونق ببخشد
به بزم گرم و بی پیرایهء عشق
تو پاکی بی ریایی مثل دریا
اهورا گونه ای همپایهء عشق
وساحل وارث عشق است پس تو
بمان ای آخرین سرمایهء عشق

قصه ي بود و نبودت
واسه اين هميشه تنها
ميشه راهي واسه فردا

شب بخیر...

اما یکی آمد
و یک احساس از یاس تو پرپر شد
دلم انگار می فهمید در انبوه غریبی ها
رفاقت ها چو خنجر شد
و قصه در سکوت بی جوابی مرد
اینجا بود وقتیکه زمین آغاز حسرت شد
زمان پردازش بی وقفه ی تکرار غم ها بود
صدا راه فراری بود خود تاریک و بی روزن
و عشق
آواره ای بی سرزمین در راه نفرت شد
-
سلام شب بخیر

در دنیا بی قفس که مانده
در این زندان جز نفس چه مانده
درد روزگار کرده ما را اسیر
قلب روزگار کرده ما را اسیر
روز سیه در شب مهتابی نمایان شد
گاری زمستان در بهاران نمایان شد
ابر ها خاموشند از درد تو
آسمان خاموش است از بغض تو
آوایی به جز آوای غربت نگاههایت نیست
ناله ای به جز ناله ی سکوت نگاههایت نیست

سارا نوری

مگر مي‌شود نيامده باز
به جانبِ آن همه بي‌نشانيِ دريا برگردي؟
پس تکليف طاقت اين همه علاقه چه مي‌شود؟!
تو که تا ساعت اين صحبتِ ناتمام
تمامم نمي‌کني، ها!؟
باشد، گريه نمي‌کنم
گاهي اوقات هر کسي حتي
از احتمالِ شوقي شبيهِ همين حالاي من هم به گريه مي‌افتد.

دوستی با دشمن دانا نکوست
دشمن دانا به از نادان دوست
دشمن دانا بلندت می کند
بر زمینت می زند نادان دوست

تابه فکر خود فتادم، روزگار از دست رفت
تا شدم از کار واقف، وقت کار از دست رفت

تا کمر بستم، غبار از کاروان بر جا نبود
از کمین تا سر برآوردم، شکار از دست رفت

داغ‌های ناامیدی یادگار از خود گذاشت
خرده‌ی عمرم که چون نقد شرار از دست رفت

تا نفس را راست کردم، ریخت اوراق حواس
دست تا ابر دست سودم، نوبهار از دست رفت

تو در من زنده اي من در تو ما هرگز نمي ميريم
من و تو با هزاران دگر
اين راه را دنبال مي گيريم
از آن ماست پيروزي
از آن ماست فردا با همه شادي و بهروزي
عزيزم
كار دنيا رو به آبادي ست
و هر لاله كه از خون شهيدان مي دمد امروز
نويد روز آزادي ست

تا رقتنش ببينم و گفتنش بشنوم
از پاي تا به سر همه سمع و بصر شدم


سلام دوستان........
حال شما؟
من كه مدتي كمتر ميام ...
و البته شما هم راحتتر....
خوش باشيد
پايان

مرا خزانی نيست

در زمستان بی حضورت

که نوری از بر بی ريشه ای

می تابد بر گيسوان يار

Payan سلام .. خوبي

روح گلرنگ شراب
در تنم مي‌گردد
دست ويرانگر شوق
پرپرم مي‌کند اي
غنچه‌ي رنگين!
پرپر!


سلام پایان جان
ان شا ا... خیره اما دلمون تنگ می شه

رفتی و به هرچه خواستی نرسیدی
متاسفم برات ای دل ساده
دل به هر کی دادی از سادگی دادی
زندگیت و پای دلدادگی دادی

یکی دوس داره که کارتون ببینه اما کجا
یکی انقد دیده که میل تماشا نداره
یکی از واحدای بالای برجشون می گه
یکی اما خونشون اتاق بالا نداره