مشاعره

كه چه كج فهميم ما انسان كيست غير ازين است كه او ناداني است...

تا چه باشد علم !
محک خویش بگو
که همان گونه سخن راندند تا امروز
که تو را و مرا
و هر انکس که ساده ، ساده
پی نادانی آدم باشد
به همان ره برسد
که خودش میخواهد

ندانستن بنده حق از آن جهت ميباشد×××كه خود تمام علم عالم باشد...

دایره ی سخن من با تو
همچو این هستی ، گردان است
تو پی آویزه ی خود
من پی تو میگردم ! !

مگر كه شود اسان خود شناس×××كه رود راهي كه شود خدا شناس...

سایه ی حرف تو را بر تک تک اشیائ دیدم
لیکن آنگونه که خود میگویی
ساکن راه سعادت هستی
گو چرا ، پس که چرا
تا امروز
هدف خویش به مقصد نرساندی ؟ !؟

هدفم اين بوده كه به فنا في الله رسم كه خدايم ببينم در همه وجود خود...كه خدايم به دلم شاهد ناظر هست و خود ميداند كه بايد چه كند...

دانش ما هم اکنون به فنا فی الله آمد
لیکن نه از آن راه که تو پیمودی !
ما ز راه خطر و داد و فغان
ما ز راه سخن و علم و توان
و ز راه آخر
که همان علم خداست
به همان جا رفتیم . !

علم خدا علم لدني باشد كه بدان راهي نيست تو خودت پنداري كه آگاه هستي ....

یک نظر با من باش !
که همان علم لدن
که سخنش را راندی
همه از کسب سوال انگیز
یکنفر آدم بود ، که کنون
سخنش را به زبان من و تو
این چنین آسان است !