-
ساخت دستگاه ماساژور براي جلوگيري از سكته قلبي
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
خبرگزاري فارس: محققان دانشگاه علم و صنعت موفق به ساخت دستگاه ماساژور دستي شدند كه مي‌تواند از بروز سكته قلبي جلوگيري كند.
مهدي عبدالملكي مجري اين طرح در گفتوگو با خبرنگار اجتماعي فارس گفت: بحث جديدي هم اكنون در دنيا مطرح شده كه ماساژ گردن مي‌تواند از بروز بسياري از بيماري‌ها جلوگيري كند.
وي ادامه داد: در همين راستا تحقيقات و مطالعاتي را در مورد ماساژ در دانشگاه علم صنعت آغاز كرديم و در اين مطالعات فوايد ماساژ و چگونگي جلوگيري ماساژ از سكته قلبي بررسي شد.
عبدالملكي گفت: در اين مطالعات يك سري از نقاطي در بدن شناسايي شد كه با تحريك اين نقاط توانستيم شاهد كاهش تنفس، كاهش ضربان قلب و فشار خون باشيم و سيستم بدن را به حالت نرمال و تنظيم در آورديم.
وي افزود: يكي از دلايل اصلي سكته‌هاي قلبي عارضه خشكي گردن است و به طور معمول كارمندان به علت نشستن طولاني مدت دچار اين عارضه مي‌شوند.
اين مبتكر ايراني گفت: دستگاه ماساژور دستي اين عارضه را بر طرف مي‌كند و از بروز سكته قلبي جلوگيري مي‌كند و اين دستگاه فشار خون را نيز كاهش مي‌دهد كه مي‌تواند جايگزين داروي فشار نيز شود.
وي افزود: هم اكنون تمامي مراحل طرحي و ساخت اين دستگاه با موفقيت انجام شده و در صورت تأمين سرمايه لازم به توليد انبوه مي‌رسد.
-
دستگاه جديد حساس به صدا بدون نياز به ميكروفن طراحي شد
خبرگزاري فارس: دستگاه سنسور حساس به صدا بدون نياز به ميكروفن و با قابليت و كاربرد بسيار توسط يك مخترع جوان ايراني طراحي شد. اميد فرهنگيان، مخترع ايراني در گفتوگو با خبرنگار اجتماعي فارس گفت: اين سنسور حساس به صدا بدون نياز به ميكروفن مي‌تواند تا شعاع 100متري صداي هر شخصي كه به آن نياز داريم را به حافظه بسپارد و ضبط كند.
وي افزود: اين سنسور هيچ گونه فركانسي را ايجاد نمي‌كند و مي‌تواند تا مدت بسيار زيادي صداها را ضبط كند.
فرهنگيان تصريح كرد: اين سنسور در راديو، تلويزيون يا موبايل قابل نصب است و مي‌تواند به راحتي هر صدايي را ضبط كند.
-
خودرويي بر روي دو كفش!
مبتكر ايراني موفق به ساخت اسكيت برقي شد. اين وسيله نقليه ابتكاري در واقع از يك جفت اسكيت تشكيل شده كه نيروي محركه آن از طريق باتري‌هايي كه در يك كوله پشتي حمل ميشود تامين ميشود. اين وسيله نقليه ابتكاري در واقع از يك جفت اسكيت تشكيل شده كه نيروي محركه آن از طريق باتري‌هايي كه در يك كوله پشتي حمل ميشود تامين ميشود و به گفته مخترعش مي‌تواند تا 35 كيلومتر در ساعت حركت كند !
طاهر قنبري، فرهنگي مبتكري كه مي‌گويد به دليل علاقه به كارهاي فني و با توجه به مشكلات ترافيكي، آلودگي هوا و ساير دردسرهاي ريز و درشت انبوه خودروهاي سرازير شده در تهران دست به كار ساخت اين وسيله شده است درباره اختراع خود گفت: «هميشه مايل بودم وسيله نقليه‌اي بسازم كه ضمن اين كه اين مشكلات را نداشته باشد، ابتكاري و تازه و البته جمع و جورتر باشد و بالاخره آن را از عالم خيال بيرون آوردم و بدون كمك مالي و فكري با صرف حدود يك سال و نيم وقت آن را ساختم و آن را به عنوان يك اختراع به ثبت رساندم .
وي گفت:« اين وسيله در اصل اين يك جفت اسكيت از نوع قديمي و فلزي است كه به دليل سنگين بودن و قدرت مانور كم كمتر كسي از آن استفاده مي‌كند كه با ايده تغيير كاربري آن از ورزشي به نقليه با تغييرات عمده از جمله نصب شاسي، گيربكس و دو موتور (دينام) جدا از يكديگر - در هر جفت كفش اسكيت - و همچنين تعبيه يك برد الكترونيكي كه به وسيله فن كوچكي خنك ميشود و باتري‌هاي سري شده با ولتاژ جمعا 36 ولت و جريان 9 آمپر كه در داخل كيفي كه در پشت فرد قرار ميگيرد، اين ايده را محقق كردم .»
قنبري اضافه كرد: «براي كنترل اين سيستم، هشت فيوز در طول مسير جريان برق - از كوله به اسكيت - با سيمهاي كاملا نسوز و روكش دار تعبيه شده و جريان برق و سرعت حركت - از صفر تا 35 كيلومتر در ساعت- از طريق ولومي كه در دست فرد قرار ميگيرد كنترل ميشود. ترمزهايي هم به صورت لقمه‌يي بر روي چرخ‌هاي جلو اسكيت‌ها كار گذاشته شده كه به وسيله پنجه پا عمل مي‌كند و همچنين به منظور حفظ تعادل و هماهنگي براي هر لنگه يك پلاتين كار گذاشته شده كه به محض بلند شدن از روي زمين جريان برق قطع ميشود .»
وي خاطرنشان كرد: «اين وسيله طوري طراحي شده كه با كمي تغييرات در قسمت‌هاي الكترونيكي آن به راحتي مي‌توان موتور و باتري‌هاي قويتر روي آن نصب كرد. با استفاده از باتري‌هاي ليتيومي و ارتقاي موتور مي‌توان سرعت اسكيت را حداقل تا 60 كيلومتر در ساعت افزايش داد .»
به گفته اين مخترع، اسكيت برقي مي‌تواند پس از شارژ حداقل به مدت 10 دقيقه حركت كند .
قنبري تصريح كرد: «در جريان بررسي طرح در سازمان پژوهشهاي علمي و صنعتي ايران (پژوهشكده برق و كامپيوتر)، مهندسان مربوطه هيچ گونه ايرادي از طرح نگرفتند و نظر فدراسيون اسكيت را هم جويا شدند كه كارشناسان مربوطه پس از بررسي ضمن تاييد از آن به عنوان يك ايده نو استقبال كردند .»
وي در عين حال گفت: « البته اين يك طرح است و مي‌دانم اگر ايرادي هم نداشته باشد، قوانين راهنمايي و رانندگي و جاده‌ها و خيابان‌ها آماده استقبال از آن نيست و حتي ممكن است پياده‌روها را هم براي عابرين ناامن كند، در هر حال اين حركتي است به جلو و كسي چه مي‌داند شايد روزي چيزي شبيه به اين به عنوان تكنولوژي جديد مورد استفاده مردم قرار گيرد.
خبرگزاري ايسنا
-
چراغ راهنماي بدون سيم ساخته شد
خبرگزاري فارس: چراغ راهنماي بدون نياز به سيم و برق شهري توسط يك مخترع ايراني ساخته شد. اميد فرهنگيان، مخترع جوان ايراني در گفتوگو با خبرنگار اجتماعي فارس گفت: چراغ راهنمايي كه تا اكنون وجود دارند مدارهايشان با سيم و كابل به هم متصل است اما اين سيستم بدون سيم عمل مي‌كند.
وي افزود: اين چراغ راهنما علاوه بر سيم به برق هم نيازي ندارد بلكه مدارهاي آن به زمين وصل است و در زير آسفالت خيابان قرار ميگيرد و ماشين‌ها با عبور كردن از روي آن برق لازم براي اين سيستم تامين ميشود.
فرهنگيان تصريح كرد: اين چراغ راهنما با نور خورشيد شارژ ميشود و مي‌تواند همانند ساير چراغ‌هاي راهنما عمل كرده و در مصرف برق نيز صرفه جويي كند.
-
مبارزه با دود سيگار با كمك نانوفيلترها!
محققان دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم و تحقيقات موفق به تهيه ونشاندن نانوذرات پلاتين بر روي ترکيب MCM-41 و به کارگيري آن به عنوان کاتاليست زيست سازگار جهت حذف اجزاي مضر در دود سيگار شدند. به گزارش سرويس خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، نازنين فرهاديار، دانشجوي دکتري شيمي معدني دانشگاه آزاد اسلامي و مجري طرح در اين خصوص گفت: دراين کار تحقيقاتي نشان داديم که با تشکيل نانوذرات پلاتين بر روي ترکيبات مزوپر MCM-41 مي توان درصد کارسينوژن‌هاي سرطانزاي موجود در دود سيگار را که شامل ترکيبات چند حلقه‌يي آروماتيک PAHs توده‌يي هستند به طور فاحشي کاهش داد.
وي ادامه داد: اين ----- نانوکاتاليستي زماني فعال مي شود که مرحله سوختن سيگار آغاز مي شود يعني زماني که دما به حدود 800 درجه سانتيگراد مي رسد.
فرهاديار گفت: در اين تحقيق مشخص شد در حضور نانوذرات پلاتين که به شکل ----- بکار برده مي شوند درصد احياي کاتاليستي به مراتب سريعتر از زماني است که اين مواد داخل سيگار وارد شوند.
ایسنا
-
ابداع سیستم ایمنی هوشمند جلوگیری از واژگونی خودرو
سیستم جلوگیری از واژگون شدن خودرو توسط یکی از مخترعان جوان کشورمان برای نخستین بار در جهان طراحی و ساخته شد. بابک خداپرست در گفت وگو با خراسان ضمن اعلام این مطلب تصریح کرد: در این سیستم از حسگرهایی استفاده شده است که در نقاط مختلف خودرو نصب می شود. قبل از این که خودرو از نقطه ثقل خود خارج شود حسگرها فعال می شوند و کیسه های هوایی که در بدنه خودرو تعبیه شده است با فعال شدن حسگرها در بدنه بیرونی خودرو باز می شود.
وی افزود: در این سیستم هوشمند کیسه های هوایی در نقاط مختلف خودرو نصب می شود که تعداد آن ها برای خودروهای مختلف متفاوت است و بستگی به ۲ یا ۴ در بودن خودرو دارد.
کیسه های هوا درون درهای خودرو، در ۲ طرف و در حاشیه کناری سقف خودرو نصب می شود.
خداپرست با اشاره به وجود فضای خالی روی سقف همه خودروها گفت: همه خودروها روی سقف خود یک فضای خالی دارند اما مکان این فضای خالی بسته به نوع خودرو متفاوت است. در همین فضای خالی از قسمت داخل خودرو، کیسه هوای فشرده شده قرار می گیرد که با فعال شدن حسگر، از قسمت بیرونی سقف خارج می شود.
این مخترع همچنین اظهار داشت: برای خودروهای دارای ۲ در، از ۳ کیسه هوایی و برای خودروهای دارای ۴ در تا ۵ کیسه هوایی می توان استفاده کرد.
وی افزود: با افزایش تعداد کیسه های هوا می توان این سیستم را در اتوبوس ها نیز نصب کرد.
خداپرست حفظ ایمنی خودرو در زمان ترکیدگی لاستیک، سقوط به داخل دره و خارج شدن خودرو از شانه خاکی جاده را از موارد استفاده این سیستم بیان کرد و گفت: زمانی که لاستیک خودرویی در حال حرکت می ترکد، راننده کنترل خودرو را از دست می دهد لذا احتمال واژگونی خودرو پیش می آید، هنگامی که خودرو از شانه خاکی جاده خارج می شود باز هم خطر چپ شدن آن وجود دارد که در این هنگام با باز شدن کیسه های هوا اطراف خودرو پوشش داده می شود و در واقع خودرو دیگر واژگون نمی شود.
این مخترع جنس کیسه های هوا در سیستم ایمنی خارجی خودرو را نوعی پارچه پلیمری اعلام کرد که در مقابل اصطکاک، حرارت و اجسام نوک تیز مقاوم است. تراکم آن نیز در حدی است که هوا از منافذ آن عبور نمی کند.
وی درباره مزیت های این سیستم گفت: با استفاده از این سیستم ایمنی خارجی، در هنگام واژگونی خودرو، دیگر آسیبی به بدنه نمی رسد و وقتی بدنه خودرو آسیب نبیند، دیگر فشاری به سرنشینان نیز وارد نمی شود.
خداپرست که سیستم ایمنی خارجی خودرو را در اداره کل ثبت شرکت ها و مالکیت صنعتی ایران به ثبت رسانده است، در سی و هفتمین دوره مسابقات بین المللی مخترعان جهان در کشور سوئیس در سال ۲۰۰۹ موفق به دریافت مدال طلا شد و در مسابقات مخترعان کشور آلمان و چین نیز در سال ۲۰۰۸ مدال نقره کسب کرد.
-
ساخت سيستم كنترل ترمز ليزري توسط مبتكر ايراني
صادق كاظمي فرد،دانشجوي فيزيك دانشگاه تهران و مخترع اين سيستم در گفتوگو با ايسنااظهاركرد: اين سيستم موسوم به( Brake Adaptive Cruise Control(ACC كه بر اساس ليزر عمل مي‌كند با مبنا قرار دادن سرعت خودرو جلويي، فاصله بين دو خودرو را كنترل كرده وسپس سرعت خودرو را بر مبناي خودروي هدف تنظيم مي‌كند. تنظيم سرعت خودرو با سرعت خودرو جلويي! مبتكر ايراني سيستم كنترل ترمز ليزري ساخت.
هر ساله هزاران نفراز هموطنان تنها در تصادفات جاده‌يي جان خود را از دست مي‌دهند؛ سوانحي كه قطعا بخش عمده‌اي از آنها با رعايت مقررات رانندگي و استانداردهاي ساخت و بهره گيري ازخودرو، اصلاح وضع جاده‌ها و ارتقاي فرهنگ ترافيك و توجه به اصول ايمني قابل پيشگيري است.
به گزارش خبرنگارعلمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، از جمله عوامل موثر در بروز تصادفات جاده‌يي سرعت بالاي خودرو و عملكرد نامناسب سيستم ترمز خودروهاست و لذا ترديدي نيست كه هر اقدامي در راستاي ارتقاي سيستم ترمز خودرو مي‌تواند گامي موثر در كاهش امارتصادفات رانندگي و كاهش تلفات و خسارات ناشي از آن باشد. در اين راستا يك دانشجوي مبتكر ايراني موفق به طراحي سيستم كمك ترمز هوشمند خودرو مبتني بر فن‌آوري ليزر شده كه به گفته وي مي‌تواند كمك شاياني به كاهش خطر بروز تصادفات رانندگي باشد.
صادق كاظمي فرد،دانشجوي فيزيك دانشگاه تهران و مخترع اين سيستم در گفتوگو با ايسنااظهاركرد: اين سيستم موسوم به( Brake Adaptive Cruise Control(ACC كه بر اساس ليزر عمل مي‌كند با مبنا قرار دادن سرعت خودرو جلويي، فاصله بين دو خودرو را كنترل كرده وسپس سرعت خودرو را بر مبناي خودروي هدف تنظيم مي‌كند.
وي خاطرنشان كرد: اين سيستم با به دستآوردن اطلاعات خودرو جلويي اگر سرعت خودرو جلويي از خودرو بيشتر باشد و مقداراختلاف در حدي باشد كه با فعال شدن سيستم جهت كاهش سرعت به موتور خودرو فشار آيد،سيستم قبل از اين كار با آناليز مقدار اختلاف اگر در حدي باشد كه موتور خودروتوانايي انجامش را داشته باشد، سرعت را مطابق داده دريافت شده قرار مي‌دهد و اگر به اين صورت نباشد سيستم از طريق نمايشگر از راننده درخواست تعويض وضعيت فعلي موتور رامي‌كند تا سيستم كارايي مطلوب‌تري داشته و خودرو را كنترل كند.
كاظمي فرد با بيان اين كه سيستم از زمانيكه سرعت خودرو از 50 كيلومتر در ساعت بالاتر رود، شروع به كار مي‌كند، تصريح كرد: در خودروهاي خودكار، سيستم به صورت هوشمند موتور را كنترل و وضعيت خودرو را براساس خودروي جلوي قرار ميگيرد.
اين سيستم همچنين مجهز به يك سيستم سرعت ثابت مي‌باشد كه با تعيين سرعت دلخواه و فشار سوئيچ مربوطه توسط راننده، سيستم باثبت سرعت درخواستي و با گرفتن فيدبك از سنسور شتاب و كنترل دريچه گاز سرعت خودرو رامطابق درخواست راننده قرار مي‌دهد .
وي خاطرنشان كرد: اگر خودرو در وضعيت سرعت ثابت باشد، راننده مي‌تواند از طريق سوئيچ‌هاي افزايش و كاهش سرعت در هر آيتم يك كيلومتر افزايش و كاهش دهد.
كاظمي فرد تصريح كرد: راننده مي‌تواند ازطريق كليدهاي تهويه شده در خودرو حالات مختلف سيستم از قبيل خاموش و روشن كردن،آماده باش، افزايش سرعت و كاهش سرعت مطابق با وضعيت خودرو را كنترل كند و همچنين مي‌تواند در موارد دلخواه با فشردن پدال گاز يا پدال ترمز سيستم را از حالت عملياتي خارج كند.
به گفته اين دانشجوي مبتكر، سيستم ابداعيبراي كنترل خودرو از طريق كنترل دريچه گاز به وسيله stepper motor و پدال ترمز،سرعت و فاصله را كنترل مي‌كند.
وي درباره نمونه‌هاي خارجي سيستم به ايسناگفت: مشابه چنين سيستمي در خارج كشور ساخته شده كه براساس سيستم‌هاي رادار عملمي‌كند و لذا قيمت آن بسيار بالاست به طوري كه تنها در برخي محصولات شركت خودروسازيبنز استفاد ميشود در حالي كه سيستم ابداعي كه براساس ليزر كار مي‌كند بسيار كم هزينه تر بوده و به راحتي بر روي خودروهاي ساخت داخل قابل تعبيه است.
كاظمي فرد با اشاره به موفقيت محققان صنعت خودرو كشور در ساخت سيستم‌هاي ECU خاطرنشان كرد: در اين راستا مذاكراتي براياستفاده از سيستم ترمز ابداعي در خودروهاي مجهز به ECU با مركز تحقيقات موتور ايران خودرو انجام و پس از تست نهايي سيستم در شركت ايران خودرو زمينه استفاده از آن درتوليدات داخلي ميسر خواهد شد.
-
شيوه جديدي براي بازيافت موثر مواد پلاستيکي ارائه شد
مهندس حسن آزادي مجري اين طرح گفت : پلي اتيلن ترفتالات، ماده اي است که اگر بازيافت آن به خوبي صورت پذيرد و ناخالصي هاي مواد بازيافتي آن حذف شود، علاوه بر صرفه جويي اقتصادي قابل ملاحظه خواص فيزيکي و مکانيکي ضايعات مي تواند به خوبي خواص پلي اتيلن ترفتالات نو باشد. مهندس حسن آزادي مجري اين طرح روز يکشنبه گفت: امروزه با افزايش مصرف پلاستيک ها شاهد افزايش ضايعات اين مواد نيزهستيم که به تبع آن مساله بازيافت ضايعات و مشکلات زيست محيطي اهميت بيشتري مي يابد.
اين دانش آموخته کارشناسي ارشد دانشکده فني و مهندسي دانشگاه تربيت مدرس افزود: بازيافت موثر و توسعه کاربردهاي جديد براي محصولات تهيه شده از پلاستيک هاي بازيافتي مي تواند مشکل تجمع ضايعات و آلودگي محيط زيست را کمتر کند.
به گفته وي، "پلي اتيلن ترفتالات" ( PET ) پلاستيک صنعتي بسيار مفيد و کاربردي است که در دهه گذشته شاهد افزايش سريع مصرف اين ماده پليمري در صنعت به ويژه صنعت بسته بندي مواد غذايي بوده ايم.
آزادي خاطر نشان کرد: اين پلاستيک بطور وسيعي براي تهيه ظروف و بطري هاي مواد نوشيدني مورد استفاده قرار مي گيرد بطوري که در سطح وسيعي جايگرين بطري هاي شيشه اي شده است.
وي اظهار داشت: پلي اتيلن ترفتالات، ماده اي است که اگر بازيافت آن به خوبي صورت پذيرد و ناخالصي هاي مواد بازيافتي آن حذف شود، علاوه بر صرفه جويي اقتصادي قابل ملاحظه خواص فيزيکي و مکانيکي ضايعات مي تواند به خوبي خواص پلي اتيلن ترفتالات نو باشد.
قيمت مواد بازيافتي کمتر از يک پنجم بهاي مواد نو است.
به گفته اين پژوهشگر علاوه بر اين، استفاده از ضايعات به پاکسازي محيط زيست و جلوگيري از انباشت ضايعات پلاستيکي در طبيعت کمک کند.
آزادي با اشاره به شيوه هاي مختلف براي بهبود خواص پلي اتيلن ترفتالات با استفاده از سازگارکننده ها، افزود: در اين پژوهش با روش آلياژسازي، خواص پلي اتيلن ترفتالات بازيافتي بهبود يافت.
مجري طرح خاطر نشان کرد: در اين بررسي PET بازيافتي به همراه يک سازگار کننده خاص موسوم به "اتيلن پروپيلن دي ان الاستومر عامل دار شده" با پلي پروپيلن آلياژ شد.
اين پژوهشگر گفت: نتايج تحقيقات نشان داد ايجاد پيوند بين گروه هاي عاملي سازگار کننده و PET بازيافتي ضمن ايجاد سازگاري در آلياژ نهايي موجب بهبود خواص مکانيکي از جمله استحکام کششي و مقاومت ضربه اي مي شود.
وي تاکيد کرد: از نتيجه اين کار مي توان در کاربردهايي که به مقاومت ضربه اي و کششي بالايي نياز دارد مانند تسمه هاي بسته بندي محموله هاي حجيم در بنادر به عنوان جايگزين تسمه هاي فلزي استفاده کرد.
آزادي اظهار داشت: از ديگر کاربردهاي PET بازيافتي مي توان به استفاده از آن به عنوان الياف در صنايع نساجي (انواع بالش کيسه خواب و پتو ) لوازم خانگي و ورزشي (بدنه قايق هاي تفريحي ، ساخت کفپوش هاي مقاوم در برابر عوامل محيطي) ، صنايع خودرو سازي (توليد سقف متحرک خودرو) و توليد پانل هاي اسفنجي عايق دار براي مصارف ساختماني اشاره کرد.
اين پژوهش در قالب پايان نامه کارشناسي ارشد با راهنمايي دکتر محمدحسين نويد فاميلي در دانشکده فني-مهندسي دانشگاه تربيت مدرس انجام شده است.
وي اظهار داشت: پلي اتيلن ترفتالات، ماده اي است که اگر بازيافت آن به خوبي صورت پذيرد و ناخالصي هاي مواد بازيافتي آن حذف شود، علاوه بر صرفه جويي اقتصادي قابل ملاحظه خواص فيزيکي و مکانيکي ضايعات مي تواند به خوبي خواص پلي اتيلن ترفتالات نو باشد.
قيمت مواد بازيافتي کمتر از يک پنجم بهاي مواد نو است.
به گفته اين پژوهشگر علاوه بر اين، استفاده از ضايعات به پاکسازي محيط زيست و جلوگيري از انباشت ضايعات پلاستيکي در طبيعت کمک کند.
آزادي با اشاره به شيوه هاي مختلف براي بهبود خواص پلي اتيلن ترفتالات با استفاده از سازگارکننده ها، افزود: در اين پژوهش با روش آلياژسازي، خواص پلي اتيلن ترفتالات بازيافتي بهبود يافت.
مجري طرح خاطر نشان کرد: در اين بررسي PET بازيافتي به همراه يک سازگار کننده خاص موسوم به "اتيلن پروپيلن دي ان الاستومر عامل دار شده" با پلي پروپيلن آلياژ شد.
اين پژوهشگر گفت: نتايج تحقيقات نشان داد ايجاد پيوند بين گروه هاي عاملي سازگار کننده و PET بازيافتي ضمن ايجاد سازگاري در آلياژ نهايي موجب بهبود خواص مکانيکي از جمله استحکام کششي و مقاومت ضربه اي مي شود.
وي تاکيد کرد: از نتيجه اين کار مي توان در کاربردهايي که به مقاومت ضربه اي و کششي بالايي نياز دارد مانند تسمه هاي بسته بندي محموله هاي حجيم در بنادر به عنوان جايگزين تسمه هاي فلزي استفاده کرد.
آزادي اظهار داشت: از ديگر کاربردهاي PET بازيافتي مي توان به استفاده از آن به عنوان الياف در صنايع نساجي (انواع بالش کيسه خواب و پتو ) لوازم خانگي و ورزشي (بدنه قايق هاي تفريحي ، ساخت کفپوش هاي مقاوم در برابر عوامل محيطي) ، صنايع خودرو سازي (توليد سقف متحرک خودرو) و توليد پانل هاي اسفنجي عايق دار براي مصارف ساختماني اشاره کرد.
اين پژوهش در قالب پايان نامه کارشناسي ارشد با راهنمايي دکتر محمدحسين نويد فاميلي در دانشکده فني-مهندسي دانشگاه تربيت مدرس انجام شده است.
-
مبتكر ايراني موفق به ساخت هواکش خودکار شد جايگزيني و استفاده گسترده از آن باعث صرفه‌جويي سالانه نزديک به 180 ميليارد تومان در مصرف برق كشو�
مبتكر ايراني موفق به ساخت هواکش خودکاري شده كه به گفته وي، جايگزيني و استفاده گسترده از آن باعث صرفه‌جويي سالانه نزديک به 180 ميليارد تومان در مصرف برق كشور ميشود. مهندس زيبافر، مخترع هواکش خودکار پديده در گفتوگو با خبرنگار پژوهشي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) با بيان اين كه هواکش خودکار اين قابليت را دارد که به سادگي بر روي لوله‌هاي تهويه در بام نصب شده و با استفاده از انرژي باد و پديده سپريشن مکشي در حد فن‌هاي نمره 10ايجاد کند، اظهاركرد:همچنين مي توان جهت دم اين هواکش را 180 درجه چرخاند و از آن براي دمش هوا نيز استفاده کرد.
وي درباره ويژگي‌هاي خاص اين اختراع توضيح داد: بي صدا بودن، مکش قوي، عدم نياز به برق، جلوگيري از ورود برف و باران، نصب سريع و آسان، هزينه کمتر نسبت به فن و قابليت دمش هوا به داخل کارايي در سرعت‌هاي بسيار کم باد از جمله ويژگي هاي اين هواكش است.
زيبافر در مقايسه عملکرد هواکش ابداعي با هواکش توربيني بادي گفت: با توجه به اينکه محدوده متوسط سرعت باد در اکثر مناطق بين 1 تا 5 متر بر ثانيه است، ميانگين سرعت مکش باد در اين هواکش در اين محدوده برابر 1.71 متر بر ثانيه و در هواکش توربيني بادي برابر 0.42 متر برثانيه است؛ بنابراين سرعت مکش در هواکش جديد بيش از چهار برابر شده است؛ البته بايد توجه کرد که اين مقدار در مناطق کم باد بيشتر خواهد شد؛ چرا که هواکش‌هاي توربيني بادي( هواکش گردان بادي يا هواکش گرد ) در سرعت‌هاي پايين باد نمي‌چرخند و مکشي نزديک به صفر دارند. مثلا اگر متوسط سرعت باد در تهران را در نظر بگيريم سرعت مکش هواکش جديد تقريبا 9 برابر است.
مخترع هواکش خودکار درباره مقدار دبي هواکش با توجه به متوسط باد تهران تصريح كرد: با توجه به آمار‌هاي هواشناسي متوسط سرعت ساليانه باد در شهر تهران تقريبا معادل 2.75 متر بر ثانيه خواهد بود. با توجه به نمودار هواکش، اين باد مي‌تواند سرعتي معادل 1.6 متر بر ثانيه در داخل لوله ايجاد کند؛ بنابراين متوسط دبي هوا در داخل لوله نمره ده تقريبا برابر 14 ليتر بر ثانيه خواهد شد.
وي خاطر نشان كرد: براي مقايسه مقدار کارايي محصول جديد در مقايسه با فن سرعت مکش شش نمونه از متداول‌ترين فن‌هاي نمره 10 موجود در بازار اندازه گيري شد. با توجه به سرعت مکش هواکش ابداعي با متوسط سرعت باد در تهران و مقايسه آن با ماکزيمم و مينيمم سرعت فن‌هاي نمره 10 چنين نتيجه‌گيري کرد که کارايي اين هواکش همانند يک فن نمره 10 است که 14 تا 22 ساعت در شبانه روز روشن باشد. اگر ميانگين شش فن ياد شده را در نظر بگيريم مي‌توان گفت کارايي هواکش جديد برابر يک فن نمره 10 است که 16 ساعت در شبانه روز روشن باشد.
زيبافر صرفه‌جويي در مصرف برق را يكي از مهمترين مزيت‌هاي اين اختراع عنوان كرد و به ايسنا گفت: با توجه به محاسبات انجام شده ، کارايي هواکش جديد تقريبا برابر يک فن 20 وات است که 16 ساعت در شبانه روز روشن باشد؛ بنابراين اين هواکش مي‌تواند تقريبا در هر شبانه روز 0.32 کيلو‌وات ساعت در مصرف برق صرفه جويي کند که اين مقدار در طي يک سال برابر 116 کيلو وات ساعت خواهد شد. ارزش اقتصادي ان مقدار انرژي با توجه به قيمت تمام شده برق برابر 9 هزار تومان و با توجه به قيمت يارانه‌اي آن درحدود يك هزار و800 تومان است. طبق محاسبات آماري در صورتي‌که اين هواکش در کل کشور متداول شود، مي‌توان سالانه نزديک به 180 ميليارد تومان در مصرف برق صرفه‌جويي کرد.
-
سفر به فضا، با آسانسور
فناوری - روزگاری، سفر به فضا با آسانسور، رویای نویسندگان علمی-تخیلی بود؛ اما حالا این رویا موضوع تحقیقات فضایی شده است
ایده آسانسورهای فضایی از زمانی که آرتور سی.کلارک برای اولین بار آن را مطرح کرد، فقط در داستان‌های علمی- تخیلی استفاده شده؛ ولی اکنون گروهی از دانشمندان انگلیسی موفق شده‌اند اولین گام را به سوی چیزی بردارند که می‌تواند پلکانی پیشرفته به سوی بهشت باشد.
یک گروه پژوهشی در دانشگاه کمبریج برای رسیدن به جایزه چهار میلیون دلاری پژوهشی ناسا، محکم‌ترین ریسمان جهان را اختراع کرده اشت؛ رشته‌ای استوانه‌ای‌شکل از کربن که انعطاف‌پذیری و وزن اندک را با استحکام و کشش بسیار زیاد ترکیب کرده و قابلیت کشیده‌شدن در فواصل طولانی را نیز دارد. دانشمندان علوم فضایی با استقبال از این ابتکار، امیدوارند با استفاده از این فناوری پیشرفته بتوان طنابی به طول صدها کیلومتر بین زمین و آسمان کشید و با کمک آن، آسانسوری فضایی ساخت تا فضانوردان سوار بر آن به فضا بروند.
کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند این ایده می‌تواند سفرهای فضایی را با انقلابی بزرگ روبرو کند. هر چند هنوز هیچ چیز معلوم نیست، ولی نکته ظریفی در دل فناوری جدید وجود دارد که در صورت عملی شدن، خیلی چیزها را تغییر خواهد داد. آسانسور فضایی، سفرهای فضایی بالقوه نامحدود و ارزانی را نوید می‌دهد و اگر چنین شود، هر سفری ممکن خواهد بود، از گردشگری فضایی گرفته تا سفرهای اکتشافی جاه‌طلبانه به مریخ!
از سوی دیگر، ناسا برای هر بار برخاستن شاتل‌ها از زمین حدود 450 میلیون دلار هزینه می‌کند که به آن، باید آلودگی حاصل از مصرف 900 تن سوخت شاتل را نیز افزود. بنابراین سرمایه‌گذاری روی آسانسورهای فضایی کاملا اقتصادی خواهد بود.
آژانس هوانوردی و فضانوردی آمریکا، ناسا، هم‌اکنون با سیاه‌چاله‌ای در موازنه اقتصادی‌اش روبرو است. ناسا نمی‌تواند تا زمان بازنشستگی شاتل‌ها در سال 2010، آنها را تعویض کند؛ از سوی دیگر در خوش‌بینانه‌ترین حالت برای اولین پرواز نسل جدید سفینه‌های فضایی باید تا سال 2014 صبر کند. بنابراین 4 سال از شبکه اختصاصی حمل‌ونقل فضایی خود بی‌بهره خواهد ماند.
از این رو ناسا با شرکت‌های خصوصی نظیر SpaceX برای انجام ماموریت‌های حمل‌ونقل فضایی به ایستگاه بین‌المللی و بالعکس، قرارداد بسته است. اسپیس‌ایکس توسط الون ماسک هدایت می‌شود. وی از افراد پیشرو در عرصه اینترنت بود که اکنون به فضا علاقمند شده است.
گروه تحقیقاتی دانشگاه کمبریج به سرپرستی آلن ویندل، استاد علم مواد دانشگاه کمبریج، هر روز یک گرم از این ماده جدید را تولید می‌کنند که با فناوری بالای به کار رفته در ساخت آن، برای ساخت نخی به طول 29 کیلومتر کافی است. دکتر ویندل می‌گوید: «یک نفر از ناسا تلفنی از ما درخواست کرد که 230هزار کیلومتر از این ماده را بسازیم، ولی تفاوت زیادی بین تولید آزمایشگاهی و تولید در مقیاس صنعتی وجود دارد.»
طرفداران آسانسور فضایی می‌گویند که این آسانسور خواهد توانست محموله خود را تا ارتفاع 35هزار کیلومتری بالا ببرد و هزینه آن نیز تنها 940 دلار به ازای هر کیلوگرم محموله خواهد بود، در حالی‌که هزینه بار مشابه برای فضاپیماهای کنونی معادل 4500 دلار است.
با این هزینه، ساخت یک هتل در مدار زمین و سفر گردش‌گران به آن امکان‌پذیر خواهد شد. این هزینه اندک همچنین به معنی سفر بسیار ارزان‌تر به ماه و سیارات دیگر خواهد بود، چراکه درصد بسیار بالایی از انرژی مصرفی فضاپیما برای خروج از جاذبه زمین مصرف می‌شود.
ایده ساخت یک بالابر تا فضا اولین بار در سال 1895 توسط کنستانتین زیولکوفسکی مطرح شد، دانشمندی روس که تحت تاثیر برج ایفل به فکر بالابرهای فضایی افتاد. در اواخر دهه هفتاد، آرتور سی.کلارک در رمان خود به نام سرچشمه‌های بهشت از این ایده استفاده کرد و شالوده رمان خود را بر مبنای آن قرار داد. وی، این سوال را مطرح کرد که: «اگر قوانین مکانیک سماوی این را ممکن می‌سازند که یک جسم در آسمان نسبت به زمین ثابت باقی بماند، آن‌گاه آیا امکان ندارد که طنابی را از آسمان به سطح زمین انداخت و یک سیستم آسانسوری که زمین را به آسمان وصل می‌کند، به راه انداخت؟»
در آن زمان تنها پاسخ برای این سوال «نه» بود و خود کلارک نیز اذعان داشت که برای سالیان متمادی این فکر با خنده و استهزا روبرو خواهد شد، ولی در دهه گذشته این فکر از حاشیه مجامع علمی به متن آمد و تا به امروز به طور جدی دنبال شده است.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
امروز، اغلب کارشناسان باور دارند که می‌توان کابلی را به یک ایستگاه فضایی در ارتفاع 35600 کیلومتری زمین متصل کرد. این ارتفاع همان مدار زمین‌ثابت است که فضاپیماها می‌توانند هر 23 ساعت و 56 دقیقه و 4 ثانیه، یک بار به دور زمین بگردند و نسبت به زمین ثابت بمانند. کابل 64هزار کیلومتر دیگر امتداد می‌یابد تا به وزنه تعادلی وصل شود و پایداری کل سیستم برقرار بماند. یک بالابر به کابل وصل می‌شود و از آن برای بالا و پایین رفتن در جو کمک می‌گیرد، مانند یک قطار در یک ریل آسمانی.
البته ایده آسانسورهای فضایی هنوز در محدوده داستان‌های علمی- تخیلی باقی مانده و کسی انتظار ندارد که دست‌کم تا یک دهه دیگر به واقعیت بپیوندد. ولی مفهوم آن در حال گسترش است و روزبه‌روز علاقمندان بیشتری می‌یابد، به‌طوری‌که سال گذشته کنسرسیوم آسانسور فضایی شکل گرفت. این کنسرسیوم یک گروه مستقل است که برای رشد و توسعه ایده آسانسورهای فضایی به وجود آمده است.
ناسا نیز در راستای برنامه مسابقات صد سالگی خود، جایزه‌ای 5 میلیون دلاری را با اعتبار 5 ساله به نام مسابقه 2010 برای کار روی آسانسور فضایی تعیین کرده است. تیم‌های شرکت‌کننده در این مسابقه باید بتوانند یک نمونه کوچک‌مقیاس از آسانسور خود را بسازند که بتواند فاصله‌ای به طول یک کیلومتر را عمودی و با حداقل سرعت متوسط 2 متر بر ثانیه بپیماید. بهترین نتیجه‌ای که تاکنون بدست آمده، رسیدن به ارتفاع 100 متری با سرعت 1.8 متر بر ثانیه بوده است. مرحله بعدی مسابقه در اردیبهشت‌ماه برگزار می‌شود.
بن شف؛ مدیرعامل بنیاد اسپیس‌وارد که همکار ناسا در این پروژه است، می‌گوید: «ما درباره چیزی صحبت می‌کنیم که به کلی با مفهوم سنتی و متعارف سفرهای فضایی متفاوت است. دیگر درباره 3 فضانورد در یک ماموریت فضایی صحبت نمی‌کنیم، درباره صدها تن بار در هر روز صحبت می‌کنیم که به مدار زمین منتقل می‌شوند. من اغلب می‌گویم که ما نباید در این مورد با ناسا وارد معامله می‌شدیم، باید با اداره راه‌وترابری ایالات متحده معامله می‌کردیم.»
شف اهداف بلندمدت بزرگی در زهن دارد: « این کار با حمل‌ونقل تدارکات آغاز می‌شود، ولی خیلی از مشکلات جهان به خاطر انفجار جمعیت است و هر روز نیز بر جمعیت زمین اضافه می‌شود، در نتیجه ما می‌توانیم از این آسانسور به عنوان راهی برای انتقال زندگی بشر از سطح زمین به کل فضا استفاده کنیم.»
با توجه به طول کابل و فشاری که در اثر وزن خود کابل به بست‌های انتهای آن در ایستگاه فضایی وارد می‌شود، لازم است که قطر کابل با کاهش ارتفاع و نزدیک‌تر شدن به سطح زمین، کمتر شود و حالت مخروطی به خود بگیرد. یک کابل معمولی که ضخامتش در سطح زمین به اندازه یک رشته پهن است، در ارتفاع 36هزار کیلومتری باید قطری به اندازه خود زمین داشته باشد! این همان مشکلی است که پژوهشگران دانشگاه کمبریج درصدد حل آن بر آمده‌اند و می‌پندارند که توانسته‌اند به این مهم نایل شوند.
کشف نانولوله‌های کربنی در دهه نود به این معناست که بشر برای اولین بار می‌تواند ماده‌ای بسازد که هم قوی و هم سبک است. نانولوله کربنی، ترکیبی استوانه‌ای از اتم‌های کربن است، ولی مشکل استفاده از آنها این است که وقتی رشته‌های طولانی از آنها درست شود، بیش از اندازه شکننده می‌شوند. پژوهشگران دانشگاه کمبریج راهی یافته‌اند که با آن می‌توان نانولوله‌های جدا از هم را در یک ساختار تارگونه در هم تنید و آنها را به رشته‌های محکم‌تر و طولانی‌تری تبدیل کرد.
ویندل در این باره می‌گوید: «نکته کلیدی این روش، آن است که این فرایند، کربن را به دود تبدیل می‌کند؛ ولی چون اجزای این دود نانولوله‌های بلند باریک هستند، به هم گیر می‌کنند و در هم تنیده می‌شوند. کاری که ما عملا انجام می‌دهیم، این است که دود انعطاف‌پذیر و الاستیک درست می‌کنیم که بعدا می‌توانیم آن‌را به رشته تبدیل کنیم.»
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
وی همچنین اشاره می‌کند که این روش، قابلیت‌های زیادی دارد و غیر ممکن‌های زیادی را ممکن می‌سازد که خیلی از آنها زمینی‌تر و ملموس‌تر از آسانسور فضایی هستند؛ و می‌توانند در هر زمینه‌ای، از جلیقه ضدگلوله گرفته تا صنایع خودروسازی، به کار گرفته شوند. ولی این احتمال که می‌توان از این ایده در ساخت آسانسور فضایی استفاده کرد، بیش از هر چیز دیگری او را به وجد می‌آورد و می‌گوید: «این ایده‌ای چشمگیر است و شما باید اهداف بزرگی داشته باشید. البته ساختن موادی که به اندازه کافی برای چنین منظوری محکم باشند، بین 5 تا ده سال زمان می‌برد».
خلاصه پژوهش‌های این گروه، ماه گذشته در کنفرانسی در لوکزامبورگ ارایه شد. در این کنفرانس، صدها نفر از پژوهشگران ناسا و همکارانشان در آژانس فضایی اروپا گرد هم آمده بودند. جان وینتر از سازمان ترتیب‌دهنده کنفرانس، موسوم به یورواسپیس‌وارد، می‌گوید که این پیشرفت‌ها ثابت می‌کند فکر کشیدن یک کابل یا کمند از زمین به آسمان به‌طوری‌که یک وسیله نقلیه بتواند با کمک آن این مسیر را بپیماید؛ بیشتر از آن‌چه در گذشته فکر می‌شد، به واقعیت نزدیک است.
وینتر می‌گوید: «بزرگترین مشکل، همیشه یافتن ماده‌ای بود که برای این‌که هزاران کیلومتر در فضا کشیده شود؛ هم به اندازه کافی محکم و هم به اندازه کافی سبک باشد. چنین چیزی دست‌کم تا ده سال آینده رنگ واقعیت به خود نمی‌بیند، ولی حداقل اکنون دیگر از نظر نظری امکان‌پذیر شده است. پیشرفت در مواد سازنده این کابل بسیار هیجان برانگیز است.»
