مشاعره

حتمي زمينت ميزنن
اميدتم خياليه
وقتي که پشتت خاليه
يا تکيه گات پوشاليه
حتمي زمينت ميزنن
اميدتم خياليه

با اين چيزائي که ديدم
ترسم گرفته ترسيدم
دلم ميخواد زار بزنم
سرمو به ديوار بزنم
زمين و زمونو بدوزم
گُر بگيرم تا بسوزم
دلم ميخواد زار بزنم
سرمو به ديوار بزنم
زمين و زمونو بدوزم
گُر بگيرم تا بسوزم

***

اولیش میشه بماند ایا؟

محمد جان یاده عکس اولی افتادی بادت رفت ویرایش کنی دادا ایا؟

مژگان ادیت برا چی؟ایا؟

ما که اين همه براي عشق
آه و ناله ي دروغ مي کنيم
راستي چرا
در رثاي بي شمار عاشقان
-که بي دريغ-
خون خويش را نثار عشق مي کنند
از نثار يک دريغ هم
دريغ مي کنيم؟

مادران و پدرانی از قبل تعیین شده
شناسنامه هایی از قبل آماده شده
زندگی دیکته واری که از قبل به خوبی دیکته شده
چه کسی جرات عصیان دارد

در مذهب ما باده حلال است وليکن
بي روي تو اي سرو گل اندام حرام است

ميخواره و سرگشته و رنديم و نظرباز
وان کس که چو ما نيست در اين شهر کدام است
***

مژگان نگفتی چیرو ادیت کنم چرا؟

تنها به اندازه ی نمباره یی کنارم باش
تمام جاده های جهان را
به جستجوی نگاه تو آمده ام
پیاده
باور نمی کنی ؟
پس این تو و این پینه های پای پیاده ی من
حالا بگو
در این تراکم تنهایی
مهمان بی چراغ نمی خواهی ?


ببخشید به "ی" تموم شد اما خیلی دوسش دارم

يه زموني واسه من خدا بودي

ا ز بديها اون زمون جدا بودي

يه زمون براي افسانه ي دل

واسه من اول و انتها بودي

يه زمون دستاي توپل رسيدنو مي ساخت

ذره ذره ي دلم معني عشقو مي شناخت

يه زمون دار و ندارم تو بودي

از تو تنها انتظارم تو بودي.....

ديگه نيستي اوني كه واسش مي مردم يه روزي

پشيمونم كه چرا دل به تو دادم يه روزي

تو مثل يه موج ساحل , من تو رو دريا مي ديدم

تو يه كلبه ي محقر , من تو رو خدا مي ديدم

با نگاهي توي چشمات, دنيا از چشمم ميفتاد

شايد اين گناه من بود تو رو اشتباه مي ديدم

اگه اون روز توي چشمات رقص نيرنگ رو مي ديدم

اگه آواي دروغو توي حرفات مي شنيدم

شايد هرگز تو خيالم بتي از تو نمي ساختم

شايد هرگز من ساده دلو آسون نمي باختم

ديگه نيستي اوني كه واسش مي مردم يه روزي

پشيمونم كه چرا دل به تو دادم يه روزي........

یادت می آید فراموشی دیروز را
وقتی که از کوچه های نا هوشیاری رد می شدیم
من یک آفتابگردان کوچک را بغل گرفته بودم
و داشتم تمرین روشنایی می کردم
تو بدون اینکه زنگ بزنی وارد آیینه شدی کنار من نشستی
ویک بسته تیر به تنهایی من شلیک کردی؟

یا اویی که هنوز به دنیا نیامده؟
اصلا" عصیان چه معنایی می دهد،
وقتی عصیان هم به تو دیکته شده باشد؟

-
درست شد محمد جان

دل من میگه ازعمرم
یه روزم باقی بمونه
میاد اون عشق و امیدم
اون که تنها آرزومه
من امیدم به همینه
من امیدم به همینه

***
هر کس به طريقي دل ما ميشکند


بيگانه جدا ، دوست جدا ميشکند



بيگانه اگر مي شکند حرفي نيست


من در عجبم دوست چرا ميشکند


---------------------------

شب بر همگی خوش

قربانتان



محمد [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دست تو سرده تو دستم دیگه از زندگی خستم
اگه عاشقی همینه دل از اول نمی بستم
دیگه رد پایی از عشق توی چشمات نمی بینم
اما من مثل قدیما هنوزم عاشقترینم

شب خوش

ملک در سجده آدم زمين بوس تو نيت کرد
که در حسن تو لطفي ديد بيش از حد انساني

چراغ افروز چشم ما نسيم زلف جانان است
مباد اين جمع را يا رب غم از باد پريشاني


----
خوابم نبرد

يارب اين نو دولتان را با خر خودشان نشان
كاين همه ناز از غلام ترك و استر مي‏كنند
حافظ




سلام صبح بخير:11:

بگذار سر به سينه من تا که بشنوي
آهنگ اشتياق دلي دردمند را
شايد که بيش از اين نپسندي به کارعشق
آزار اين رميده سردر کمند را
بگذار سر به سينه من تا بگويمت
اندوه چيست عشق کدام است غم کجاست
بگذار تا بگويمت اين مرغ خسته جان
عمريست در هواي تو از آشيان جداست
بگذار تا ببوسمت اي نوشخند صبح
بگذار تا بنوشمت اي چشمه شراب
بيمار خنده هاي توام بيشتر بخند
خورشيد آرزوي مني گرمتر بتاب
دلتنگم آنچنانکه اگر بينمت به کام
خواهم که جاودانه بنالم به دامنت
شايد که جاودانه بماني کنار من
اي نازنين که هيچ وفا نيست با منت


صبح شما هم بخیر

هرچه شكفتم تو نديدي مرا
رفتي و افسوس نچيدي مرا
ماندم و پژمرده شدم ريختم
تا كه به دامان تو آويختم


دامن خود را متكان اي عزيز
اين منم اي دوست به خاكم مريز





خوبي محمد جان؟
اين شعري كه گذاشتي از كي بود؟

زير چه ابر تيره اي باز کرده بودم پر و بال

تو رو بگو تو رو بگو چه بي وفا

انگار نه انگار با مني

نشستي بار قيب من حرف از محبت ميزني

مرحبا چه قلب سنگي داشتي تو

چه دل شهر فرنگي داشتي تو

مرحبا به اين همه عشق و وفا

چه دل زبر و زرنگي داشتي تو

وای از دست تو ای شیوه‌ی عاشق‌کش جانان
که تو فرمان قضا بودی و تغییر نکردی

مشکل از گیر تو جان در برم ای ناصح عاقل
که تو در حلقه‌ی زنجیر جنون گیر نکردی

عشق همدست به تقدیر شد و کار مرا ساخت
برو ای عقل که کاری تو به تدبیر نکردی

یک زبان، یک صدا
دین و دل، جان و روح
یک فروغ، یک سحر، یک غروب
آه من، ناله ها
شور تو، باله ها
رقص و مرگ یک هوار:
های و های
های و های
مرده ها، روزه ها، یک اتم، یک فضا
سایه ها، سایه ها
پس ز پیش، پیش جدا
من ز تو، تو جدا
من اسیر، تو رها
واژه ها بی صفا
واژه ها بی دوا
دل غریب
دل نحیف
نبض ها بی صدا
قلب ها بی صدا
زندگی بی صدا...
--
سلام
جلال جان
اون به کارتون اومد؟

امشب سبکتر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را
یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام را

یک لحظه بود این یا شبی کز عمر ما تاراج شد
ما همچنان لب بر لبی نابرگرفته کام را

سلام مژگان خانوم.
فعلا که شکسته. وقتی بلندتر شد امتحانش میکنم.
آواتار نو هم مبارک

ایا من خود شبحی بوده ام همه عمر،
یا خواب می دیدم همه ی آن روزان و شبان را؟
دیری است که درگذشته ام و درگذاشته ام همه ی رویاها را.
شهر من منزلگاه اشباح است،
می روند و می ایند و خاکستر به جای می گذارند،
شهر من دل من بود.
--------

مرسی ممنون

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را
تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را

شب همه شب انتظار صبح رویی می‌رود
کان صباحت نیست این صبح جهان افروز را

سنگ ناله مي‌كند: رود، رود بي‌قرا
ركوه گريه مي‌كند: آبشار، آبشار!

آه سرد مي‌كشد باد، باد داغدار
خاك مي‌زند به سر، آسمان سوگوار
سرو از كمرخميد، لاله واژگون دميد
برگ و بار باغ ريخت، سبز سبز در بهار
ذره ذرهآب شد، التهاب آفتاب
غرق پيچ‌وتاب شد، جست‌وجوي جويبار
در لبش ترانه‌آب، از گدازه‌هاي درد
در دلش غمي مذاب، صخره صخره كوهوار
از سلاله‌يسحاب، از تبار آفتاب
آتش زبان او، ذوالفقار آب‌دار
باورم نمي‌شود! كيكسي شنيده ‌است
زير خاك گم شوند، قله‌هاي استوار؟
بي‌تو گر دمي زنم، هردمي هزار غم
روي شانه‌ي دلم، هر غمي هزاربار
هر چه شعر گل كنم،‌ گوشه‌يجمال تو!
هر چه نثر بشكفم، پيش پاي تو نثار!



سلام دوستان حال شما؟
مژگان خانوم كم پيدا؟

روی تو خوش می‌نماید آینه ما
کینه پاکیزه است و روی تو زیبا

چون می روشن در آبگینه صافی
خوی جمیل از جمال روی تو پیدا

هر که دمی با تو بود یا قدمی رفت
از تو نباشد به هیچ روی شکیبا


سلام پایان

آن بالا، ابرها چون کوه ها می ماندند:
دیواری در افق برکشیده، سیاه در دل کویر.
می دانی کویر چیست؟
در راه بازگشت،
در تمام راه،
آفتابی در کویری غروب می کرد.
می دانی دل چیست؟

-
سلام پایان جان
هستیم در خدمت دوستان

تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا
سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر
تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

شربتی تلختر از زهر فراقت باید
تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین
روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا

ای نفس سازِ همیشه
با تو بی قفس ترینم
بی تو حبسیِ سکوتم
زیر خط نقطه چینم

ما به اندازه هم سهم ز دريا برديم
هيچكس مثل تو ومن به تفاهم نرسيد

خواستي شعر بخوانم دهنم شيرين شد
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشيد

من كه حتي پي پژواك خودم مي گردم
آخرين زمزمه ام را همه شهر شنيد

دل ز تن بردي و در جاني هنوز
دردها دادي و درماني هنوز

امير خسرو دهلوي

ز اندازه بیرون تشنه‌ام ساقی بیار آن آب را
اول مرا سیراب کن وان گه بده اصحاب را

من نیز چشم از خواب خوش بر می‌نکردم پیش از این
روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را

سعدی

اگه بری شعرای من دیگه مخاطب ندارن
می خوای بری نگاه بکن ببین گلا تب ندارن
ببین خدا رو خوش می یاد دنیا رو از هم بپاشی
خدا رو خوش میاد که تو دیگه پیش من نباشی
ببین خدا رو خوش میاد که عشق من بی خونه شه
دیوونته دلم می خوای بیشتر از این دیوونه شه
ببین خدا رو خوش میاد من بمونم بدون تو
می خوام تمومش بکنم زندگی رو به جون تو
ببین خدا رو خوش میاد اما گناه تو چیه
چرا توی عاشقیا یکی همش ناراضیه
بازم باید آب بریزم پشت تو چون مسافری
اما بدون منتظره اینجا همیشه شاعری

يك روز از هم ميدرم اين پرده ي تزوير را
يك روز مي پيچم بهم سر رشته ي تقدير را

سلام

اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش
حریف خانه و گرمابه و گلستان باش

شکنج زلف پریشان به دست باد مده
مگو که خاطر عشاق گو پریشان باش

شهریست در خموشی پرهای یک کلاغ
بر پشت بام کلبه ی متروک ریخته
یخ بسته است ، گربه سر ناودان کج
مردی به راه مرده و مردی گریخته

هر که ترسد ز ملال انده عشقش نه حلال
سر ما و قدمش یا لب ما و دهنش

شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است
آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش

سلام فرانک خانوم. کم پیدا؟

شنيدم خال لبهات مي فروشي

خريدارم به سودات اومدم مو

شيرين قهر کرده يارم ، شيرين کردي کبابم

شيرين نمي دي جوابم ، شيرين قهر کرده يارم


سلام امت

محل نور تجلیست رای انور شاه
چو قرب او طلبی در صفای نیت کوش

بجز ثنای جلالش مساز ورد ضمیر
که هست گوش دلش محرم پیام سروش

سلام ملت!

شب در رسید و ، شعله ی گوگردی شفق
بر گور بوسه ها ی تو افروخت آتشی
خورشید تشنه خواست که نو شد به یاد روز
آن بوسه را که ریخته از کام مهوشی

سلام
خوب هستین؟

یار دلدار من ار قلب بدین سان شکند
ببرد زود به جانداری خود پادشهش

جان به شکرانه کنم صرف گر آن دانه در
صدف سینه حافظ بود آرامگهش

ممنون