مشاعره

دائم گل اين بستان شاداب نمي ماند
درياب ضعيفان را در وقت توانايي
حافظ


سلام

یا من رسانم لب بر لب او
يا او رساند جان بر لب من

استاد عشقم بنشين و بر خوان
درس محبت در مكتب من

رسم دورنگي آيين مانيست
يكرنگ باشد روز و شب من

گفتم رهي را كامشب چه خواهي ؟
گفت آنچه خواهد نوشين لب من

سلام پایان. خوبی؟

نه ديگه زنها ظريفن نه تو مردامون غروره

نه ديگه دلي صبوره تو شباي بي ستاره
حالا اينجا ته بن بست
همه چي رنگ سرابه

حرف عاشقانه گفتن توي دفتر وکتابه

آره توي دفتر و کتابه


سلام پایان جان

هزار كعبه خليل ار كند بنا نرسد
به آن كه يك دل ويرانه را عمارت كرد


سلام آقا جلال حال شما؟ خوبيد؟
سلام محمد عزيز شما چطوري؟

دلم تنگه منو ببر
منو ببربه اونجا که
واسه صبح دل انگیزش شب از عشق لبریزش
تابستون تب آلودش پاییز غم انگیزش
دلم تنگه دلم تنگه
واسه گلهای صحراییش طبیعت تماشاییش
واسه اشکا و لبخنداش واسه زشتی و زیباییش
دلم نتگه دلم تنگه

هر شب فزايد تاب وتب من
واي از شب من واي از شب من

یا من رسانم لب بر لب او
يا او رساند جان بر لب من

نشد یه قصری بسازم پنجرهاش ابی باشه
من باشم و اون باشه و یک شب مهتابی باشه
نشد یه جا بمونه و آخر بشه ماله خودم
حتی یه بار یادش نموند ماه و روز تولدم

مرا ببخش ! بدی کرده ام به تو، گاهی
کمال عشق ، جنون است ودیگرآزاری است

مرا ببخش اگر لحظه هایم آبی نیست
ببخش اگر نفسم ، سرد و زرد و زنگاری است

بهشت من ! به نسیم تبسمی دریاب
جهان- جهنم ما را- ، که غرق بیزاری است

تو مي ري و اسم من و از رو دلت خط مي زني
اسم قشنگ تو ولي هميشه هرجا يادمه
چشماي روشنت يه كم كاشكه هواي من رو داشت
تنها توقعم فقط يه بار جواب ناممه

هنوز هم که هنوز است عاشق ماهم
ولی بدون تو مهتاب را نمی‫خواهم

برای آمدنت گرچه راه کوتاه است
هنوز هم که هنوز است چشم در راهم

سلام... روز قشنگی است... دوستت دارم ...
چقدر عاشق این جمله‫های کوتاهم

من كه خودم مي دونم كه تو چقدر صبوري
غصه نخور مسافر بازم مي آي به زودي
ما رو بگو چه كرديم از وقتي تو نبودي
غصه نخور مسافر غصه اثر نداره
ز دل تو مي دونم هيچ كس خبر نداره
غصه نخور مسافر رفتيم تو ماه اسفند
بهار تو بر مي گردي چيزي نمنونده بخند

دست بلند عشق ، همين روزهاي گرم
نام مرا به نام تو پيوند مي‌زند

تا عزم مي‌كنم كه بگويم عزيزمي
اين اضطراب لعنتی ام گند مي‌زند

در درون سینه ی من آتش عشق تو سوزان
در کویر پاره تن مثل دریای خروشان

توشدی نور امیدم من به خوشبختی رسیدم
با تمام خسته گی هام من به آرامش رسیدم

ميان اين همه آدم، ميان اين همه اسم
هميشه نام مرا اشتباه مي گويي

به اعتبار چه آيينه اي، عزيز دلم
به هركه مي رسي از اشك و آه مي گويي

یک شب دلم خواهد که مهمانت کنم
از دیده بیگانه پنهانت کنم
نازت گشم
مستت کنم
مست و غزل خوانت کنم
همراز دل
دمساز دل همصحبت جانم کنم

مثل من فلک زده مثل من غریب
در جای جای هفته اسیرند لحظه ها

انگار در نگاه تو تکثیر می شوند
انگار بر تو بخش پذیرند لحظه ها

حالا منم و گریه بر این درد مشترک
از زندگی بدون تو سیرند لحظه ها

آهسته دل سپردم
آهسته بي تو مٌردم
تو رو از ياد نبردم
به من نگو
براي ما
فراموشي حلاجه
بذار بگم
كه عشق تو
واسم يه اعتياده

همزمان فرستادیم ..........

اگر آن ترک شــیرازی به دست آرد دل مارا
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

حافظ

اگر درد من به درمان رسد چه میشه
شب هجر اگر به پایان رسد چه میشه

اگر بار من به منزل رسد چه گردد
سر من اگر به سامان رسد چه میشه

هوای بودن یک عمر با تو را دارم
منی که دلخوش دیدارهای گه‫گاهم

برای گفتن یک حرف عاشقانه فقط
اسیر سخت‫ترین زخمهای جانکاهم

شعر بالایی را که شجریان خونده را خیلی دوست دارم

میازار موری که دانه کش است
که جان دارد جان شیرین خوش است

تو دركنار كودكي غنچه آرميده اي

و من كهولت شاخه ها بسر مي برم

اي لحظه هاي ناب ، غنچه هاي گمگشته را

در شاخسار خميده ام پيدا كنيد ...

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود

تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شيوه شهرآشوبی

جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود

در مذهب طريقت خامی نشان کفر است
آری طريق دولت چالاکی است و چستی

تا فضل و عقل بينی بی‌معرفت نشينی
يک نکته‌ات بگويم خود را مبين که رستی

سلام

یارب از کرده به لطف تو پناه آوردیم
به امید کرمت روی به راه آوردیم

بر سر نفس بدآموز که شیطان رهست
از ندامت حشر از تو به سپاه آوردیم

باز هم علیک

مرده بدم زنده شدم گريه بدم خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاينده شدم
مولانا


سلام شبتون بخير
سلام محمد

می نویسم مینویسم از تو تا تن کاغذ من جا دارد
با تو از حادثه ها خواهم گفت گریه این گریه اگر بگذارد
مینویسم همه ی با تو نبودن ها را
تا تو از خواب مرا به با تو بودن ببری

مه بر زمین نرفت و پری پرده بر نداشت
تا ظن برم که روی تو ماه است یا پری

تو خود فرشته ای نه ازین گفل سرشته ای
گر خل از آب و خاک، تو از مفشک و عنبری

ما را شکایتی ز تو گر هست هم به توست
کز تو به دیگران نتوان برد داوری

یار ما بی رحم یاری بوده است
عشق او با صعب کاری بوده است

لطف او نسبت به من این یک دو سال
گر شماری یک دوباری بوده است

وحشی بافقی

تو به تقصير خود افتادی از اين در محروم
از که می‌نالی و فرياد چرا می‌داری

حافظ از پادشهان پايه به خدمت طلبند
سعی نابرده چه اميد عطا می‌داری

يك دم از خيال من
نمي روي اي غزال من
دگر چه پرسي ز حال من
تا هستم من اسير كوي توام
به آرزوي توام

من همان عاشق ديرينم
و عصر هاي ديدار همانگونه دلپذير و خاكسترين
اگر هواي دوباره آمدنت هست
دامن بلند بپوش و سندل به پاي كن
كه در گذرگه متروك
تمشك هاي وحشي گسترانيده اند ...
از بانگ سگ ها آشفته مشو
ديريست كه بوي تو را مي جويند
اين وفاداران
حضور دوست را بر من مژده مي دهند ...

در آن چمن که بتان دست عاشقان گيرند
گرت ز دست برآيد نگار من باشی

شبی به کلبه احزان عاشقان آيی
دمی انيس دل سوکوار من باشی

يكي ز شب گرفتگان چراغ بر نميكند
به كوچه سار شب كسي در سحر نميزند
ه.ا.سايه

دوش در کویی عجب بی لطفیی در کار بود
تیغ در دست تغافل سخت بی زنهار بود

رفتن و ناآمدن سهل است با خود خوش کنیم
دیده را نادیده کرد و رفت این آزار بود

رسم این می‌باشد ای دیر آشنای زود سر
آنهمه لاف وفا آخر همین مقدار بود
وحشی

دل ببردی و بحل کردمت ای جان ليکن
به از اين دار نگاهش که مرا می‌داری

ساغر ما که حريفان دگر می‌نوشند
ما تحمل نکنيم ار تو روا می‌داری

یاری ظاهر چه کار آید خوش آن یاری که او
هم به ظاهر یار بود و هم به باطن یار بود

بر نیاوردن مروت بود خود انصاف بود آرزوی
خاطری گردور یک دم دار بود

کرد وحشی شکوه‌ی بی التفاتی برطرف
درد سر می‌شد و گرنه درد دل بسیار بود

محمد اینقد "ی" نده

دوست نداری
راحت بگو اگه می خوای
قلبه منو جا بذاری
دلم پر از شکایته
اما صدام در نمیاد
می ترسم از دست بری
کاری ازم بر نمیاد

دوش در خيل غلامان درش می‌رفتم
گفت ای عاشق بيچاره تو باری چه کسی

با دل خون شده چون نافه خوشش بايد بود
هر که مشهور جهان گشت به مشکين نفسی



خودش ی میاد

یک دست جام باده و یک دست جعد یار
رقصی چنین میانه میدانم آرزوست
میگوید آن رباب که مردم ز انتظار
دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست