مشاعره سنتی

دل بدو دادند ترسايان تمام**خود چه باش‌د قوت تقليد عام
در درون سينه مهرش کاشتند**نايب عيسيش مي‌پنداشتند

مولوی

دام محكم ضعف در حد كمال
ايستادن سخت و برگشتن محال
از براى پايدارى پاى نه
بهرِ صبر و بردبارى جاى نه
اعتصامی

هیچ است وجود و زندگانی هم هیچ***وین خانه و فرش باستانی هم هیـــــچ
از نسیه و نقد زندگانی همـــــــــه را***سرمایه جوانی است، جوانی هم هیچ

خاقانی شیروانی

چه شب و روزى مرا چون روز و شب
صحبت من با نخ و با سوزنست
من به هر جايى كه مسكن مى‏كنم
با من آنجا بخت بد هم مسكنست
اعتصامی

تا در لب تو شهد سخنور باشـــد***نشگفت اگر شهد تب آور باشد
شاید که تب تو حسن پرور باشد***خورشید به تب لرزه نکوتر باشد

خاقانی

در چشمه به شوق جست ماهى
شبنم بنشست بر رياحين
شد وقت رحيل و مرد راهى
بنهاد بر اسب خويشتن زين
اعتصامی

نور بصرم خاک قدم هـــــای تو باد***آرام دلم زلف به خمــــهای تو باد
در عشق داد من ستم های تو باد***جانی دارم فدای غم های توباد

سنایی

در دامن روزگار سنگست
بسيار مكن بلند خيزى
كافتادن نيك نام ننگست
گر صلح كنى و گر ستيزى
اعتصامی

یاری که دلش ز حال ما با خبر است
او را با ما همیشه حالی دگر است
.
ما تشنه لبیم بر لب بحر محیط
وین طرفه لب بحر ز ما تشنه تر است
.
شاه نعمت الله ولی

تو را بر اوج بلندى مرا سوى پستى
مباشران قضا مى‏زنند و مى‏رانند
حديث خويش چه گوييم چون نمى‏پرسند
حساب خود چه نويسيم چون نمى‏خوانند
اعتصامی