مشاعره

یار با ما بی‌وفایی می‌کند
بی‌گناه از من جدایی می‌کند

شمع جانم را بکشت آن بی‌وفا
جای دیگر روشنایی می‌کند

می‌کند با خویش خود بیگانگی
با غریبان آشنایی می‌کند

آره قشنگه. این بیتشم قشنگه:
نفسی بیا و بنشین سخنی بگو و بشنو
که به تشنگی بمردم بر آب زندگانی

با سلام به همه
دست از طلب ندارم تا کام بر نیاید
یا جان رسد به جانان یا جان ز تن برآید

در ما به ناز می‌نگرد دلربای ما
بیگانه‌وار میگذرد آشنای ما

بی‌جرم دوست پای ز ما درکشیده باز
تا خود چه گفت دشمن ما در قفای ما

با هیچکس شکایت جورش نمیکنم
ترسم به گفتگو کشد این ماجرای ما

ما دل به درد هجر ضروری نهاده‌ایم
زیرا که فارغست طبیب از دوای ما

عبید زاکانی

ارغنون ما نوازد نغمه عشق و جنون

ايکه دل داري بيا بشنو نواي ارغنون

عقل اگر جويي مبوي اين گل که مجنون ميشوي

اين گل عشق است و برگش ميدهد بوي جنون


سلام ملت

نه به ز شیوه‌ی مستان طریق ورائی هست
نه به ز کوی مغان گوشه‌ای و جائی هست

دلم به میکده زان میکشد که رندان را
کدورتی نه و با یکدیگر صفائی هست

سلام. البوم قشنگیه

تو هیچوقت واسه من مثل یه شاخه گل نبودی
آخه گل که می دونی افسونگر و زیباست

هزار اسیر و دلداه و عاشق داره امّا
از تیغ غرورش چه زخمها که رو دلهاست

تا بوده چشم عاشق در راه يار بوده
بي آنكه وعده باشد در انتظار بوده
ضميري

سلام سلام

هرگز کسی به خوبی چون یار ما نباشد
مه را نظیر رویش گفتن روا نباشد

موئی چنان خمیده چشمی چنان کشیده
در چین به دست ناید و اندر ختا نباشد

زاکانی
سلام

ديگه پيداست از اين
چشماي رسوا
كه چه رازي پنهون
تو سينه دارم
آروم آروم

می میرم و ناله بر نمی آرم
لب دوخته ام چه چاره جز این است ؟
این کینه که خوانده یی ز چشمانم
بر گیر و به قلب خویش بسپارش
از بود و نبود دهر این میراث
از من به تو می رسد .... نگهدارش


سلام پگاه خانوم
سلام آقا جلال

شرم دار ایدل از این دهر رهائی تا چند
بیخودی تا به کی و بیهده رائی تا چند

نیست کار تو به سامان و کیائی به نوا
غره گشتن به چنین کار و کیائی تا چند

با چنین مال و بقائی و متاعی که تراست
لاف قارونی و دعوی خدائی تا چند

سلام آفتاب خانوم. خوبید؟

دوباره عطر یاس می پیچه هر کجا
چشمای منتظر میشن از دام شب دیگه رها

سلام

اینجا آسمان ابریست

آنجا را نمی دانم

اینجا شده پاییز


آنجا را نمی دانم


اینجا فقط رنگ است


آنجا را نمی دانم

اینجا دلی تنگ است

آنجا را نمی دانم

مگه میشه تو
نباشی و من از عشق بخونم

مگه میشه بی قرار
به انتظارت بمونم

مي روي با موج خاموشي كجا ؟
در شب ترديد من، برگ نگاه !
ريشه ام از هوشياري خورده آب:
من كجا، خاك فراموشي كجا .

اگه میگم برات از دل خستم
بهونست که بگم ...

من این دلکش زمین را مىپرستم
من این روشن سما را دوست دارم


اگر بر من ز ایرانى رود زور
من این زور آزما را دوست دارم


اگر آلوده دامانید اگر پاک
من اى مردم شما را دوست دارم

این بالایی شعر بود؟

نقل قول:

---

نوشته شده توسط sise [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تا خدا هست ، خیالی نیست ...
تا خدا هست ، خیالی نیست ...
تا خدا هست ، خیالی نیست ...
...

---

بله اگه اين شعر هست اونی که من نوشتم هم شعره:31::5:
میخواستم از گل یاس برات قصّه بخونم
بخونم تو بمون تا که بمونم

بگم تو فصل سرما گل همیشه بهاری
تو مهتاب توی شبهای تاری

يه زموني واسه من خدا بودي

ا ز بديها اون زمون جدا بودي

يه زمون براي افسانه ي دل

واسه من اول و انتها بودي

يه زمون دستاي توپل رسيدنو مي ساخت

ذره ذره ي دلم معني عشقو مي شناخت

يه زمون دار و ندارم تو بودي

از تو تنها انتظارم تو بودي.....

ديگه نيستي اوني كه واسش مي مردم يه روزي

پشيمونم كه چرا دل به تو دادم يه روزي

تو مثل يه موج ساحل , من تو رو دريا مي ديدم

تو يه كلبه ي محقر , من تو رو خدا مي ديدم

با نگاهي توي چشمات, دنيا از چشمم ميفتاد

شايد اين گناه من بود تو رو اشتباه مي ديدم

اگه اون روز توي چشمات رقص نيرنگ رو مي ديدم

اگه آواي دروغو توي حرفات مي شنيدم

شايد هرگز تو خيالم بتي از تو نمي ساختم

شايد هرگز من ساده دلو آسون نمي باختم

ديگه نيستي اوني كه واسش مي مردم يه روزي

پشيمونم كه چرا دل به تو دادم يه روزي



سلام ملت

یار پیمان شکنم با سر پیمان آمد
دل پر درد مرا نوبت درمان آمد

این چه ماهیست که کاشانه‌ی ما روشن کرد
وین چه شمعیست که بازم به شبستان آمد

علیک را گفتیم قبلا!

دونه هاي برف روي گونه هات خونه ميکنن دوباره

باز زمستونه و دل نگرونه طاقت دوريتو نداره

ابراي سياه بين خونه ها ديوار سفيد ميذارن

از دل تنگم و گل قشنگم انگاري خبر ندارن

ناگاه هوش و صبر من آن دلربا ببرد
چشمش به یک کرشمه دل از دست ما ببرد

بنمود روی خوب و خجل کرد ماه را
بگشاد زلف و رونق مشگ ختا ببرد

در آن دم که مي ماند برايم هيچ هيچ و هيچ

و برجاست زردي و رو سياهي از اين همه غرور



مرسی جلال جان

رمید صبر و دل از من چو دلنواز برفت
چه چاره سازم از این پس چو چاره‌ساز برفت

سوار گشته و عمدا گرفته باز به دست
نموده روی به بیچارگان و باز برفت

تو باور دل تو جدايي جايي نداشت

چي شد دل عاشقت رو قلب من پا گذاشت

ترک سر مستم که ساغر میگرفت
عالمی در شور و در شر میگرفت

عکس خورشید جمالش در جهان
شعله میزد هفت کشور میگرفت

تا کی غم دنيای دنی ای دل دانا
حيف است ز خوبی که شود عاشق زشتی

آلودگی خرقه خرابی جهان است
کو راهروی اهل دلی پاک سرشتی

يه روزي زندون شعرو ميشکنم

از حصار قصه ها رها ميشم

تا تو آخرين ترانه ام بشي

اسمتو صدا کنم بياي پيشم

محتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست
چون رخت از آن توست به یغما چه حاجت است

جام جهان نماست ضمیر منیر دوست
اظهار احتیاج خود آن جا چه حاجت است

تلقين و درس اهل نظر يک اشارت است
گفتم کنايتی و مکرر نمی‌کنم

مي روم و ديگر نمي پرسم
سهم من از اين همه سبز كه سرودم چيست
حالا مي توانم لباس هاي سبزم رابيرون بياورم
و سياه بپوشم
مي توانم تمام ستاره هاي سبز را با تفنگ ساچمه اي هدف بگيرم
ديگر نه رد پاي پروانه را دنبال مي كنم
نه رنگين كمان را
همه چيز مال خودت

تا از غم عشق تو دگربار بمیرم
تا بوده ام، ای دوست، وفادار تو بودم
بگذار بدانگونه وفاداربمیرم.

من اگه از چشمای تو می گم
من اگه در پی نام و نشون تو هستم
من اگه از رفاقت تو با تیغ نارفیق به گلو نشسته ات...
من اگه از زخم کاری دل می گم
مکدر نشو... جون پناه من

نمي رود ز دل من صفاي صورت عشق
و گر بر آينه باران گرد مي آيد

به شاهراه طلب نيست بيم گمراهي
كه راه با قدم رهنورد مي آيد

دلم تنگه برا آسمونی که دیگه آبی نیست
دلم تنگه و دل فولادم تا شده ، خم شده ، شکستس
دلم تنگه برا ابری که دلش پر گریه است
دلم تنگه برا آب ، بارون
تو رو خدا بذارین بارون بیاد
بذارین این چشما خیس از دعای مادر بشه

هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق
بر او نمرده به فتوای من نماز کنید

وگر طلب کند انعامی از شما حافظ
حوالتش به لب یار دلنواز کنید

دو تنها و دو سرگردان دو بي کس
دد و دامت کمين از پيش و از پس

چه خواهد شد بگوييد اي رفيقان
رفـيــق بــي کـســان يـار غريبان

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

از شـادي پـر گـيرم کـه رسـم بـه فلک
سرود هستي خوانم در بر حور و ملک

در آسمان ها غوغا فکنم
سبو بريزم ساغر شکنم

منی که مونس رنج دقایقت بودم
سکوت کردم و ماندم ... که عاشقت بودم!!»

نگاه کردم و دیدم پدر سرش خم بود
نه! غم نداشت ، پدر واقعاً خود غم بود!!

پدر شکستن ابری میان هق هق بود
پدر اگرچه غریبه ، هنوز عاشـق بود ...