اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

در موج تاب آینه چو چشم گشودم
آنقدر پیر گشته بودم
که لوح حمورابی را می‌توانستم
به جای شناسنامه ارائه دهم
بودن چه سود ؟
با خورد و خواب
دل‌فسرده‌تر از مرداب
طرحی ز یک سراب، نقشی عبث بر آب
باید شناخت، ورنه به‌ناگاه خوش‌بخت می‌شوی
بی‌رحم و تنگ‌دیده و دل‌سنگ می‌شوی
قارون چنانکه شد
گند کثیف خوشبختی را
با عطرهای عربستان نمی‌توانی شست.

نصرت رحمانی

اي واي بر اسيري كز ياد رفته باشد
در دام مانده باشد، صيّاد رفته باشد

آه از دمي كه تنها با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد

خونش به تيغ حسرت يارب حلال بادا
صيدي كه از كمندت آزاد رفته باشد

از آه دردناكي سازم خبر دلت را
روزي كه كوه صبرم بر باد رفته باشد

پر شور از حزين است امروز كوه و صحرا
مجنون گذشته باشد فرهاد رفته باشد

حزین لاهیجی

دنگ ... , دنگ...
ساعت گیچ زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ.
زهر این فکر که این دم گذر است
می شود نقش به دیوار هستی من.
لحظه ام پر شده از لذت
یا به زنگار غمی آلوده است.
لیک چون باید این دم گذرد ,
پس اگر می گریم
گریه ام بی ثمر است.
و اگر می خندم
خنده ام بیهوده است.

دنگ ... , دنگ...
لحظه ها میگذرد.
آنچه بگذشت , نمی آید باز.
قصه ای هست که هرگز دیگر
نتوان شد آغاز.
مثل این است که یک پرسش بی پاسخ
بر لب سرد زمان ماسیده است.
تند بر می خیزم
تا به دیوار همین لحظه که در آن همه چیز
رنگ لذت دارد , آویزم ,
آنچه می ماند از این جهد به جای :
خنده ی لحظه ی پنهان شده از چشمانم.
و آنچه بر پیکر او می ماند :
نقش انگشتانم.

این قصه که تو می گویی ٬
بغض سنگ را هم می شکند.
چه رسد به خواب ِ کسی
که توی آغوش تو آرام گرفته..

فلک در خاک می غلتید از شرم سر افرازی
اگر می دید معراج زپا افتادن مارا
بیدل

می سپارم تو را به باد تا برقصد به سازت

می سپارم تو را به برف تا ببارد به نازت

می سپارم تو را به آفتاب تا بی منت بتابد بر گیسوان سیاهت

بارانی که روی این شهر می بارد
یک شب
روی استانبل نیز خواهد بارید
همین طور روی لندن
پاریس
و یا باکو
هرکجا باشی
یک شب
به یاد نخستین دیدار
دل تو نیز خواهد شکست
مثل دل من
زیر بارانی که از ابر خاطره ها می بارد..

لبخند زد به ساعت روي جليقه اش؛
فرقي نداشت، ساعت و روز و دقيقه اش.
مو شانه كرد، ريش تراشيد، عطر زد؛
اين بار، هيچ حرف ندارد، سليقه اش
بر صندلي نشست، و كبريت زد به پيپ؛
دستي كشيد، روي تفنگ عتيقه اش
ـ همراه اين، چقدر پدر قوچ و ميش كشت؛
خود را ولي نه ـ مثل زن بدسليقه اش...
در لوله تفنگ، گلوله گذاشت، گفت:
آدم چه فرق دارد، قلب و شقيقه اش؟
شليك! گمپ!... بعد گلي مخملي شكفت
بر دكمه هاي تنبل روي جليقه اش!

سعید میرزایی

از زندگي از اين همه تكرار خسته ام
از هاي و هوي كوچه و بازار خسته ام

دلگيرم از ستاره و ازرده ام ز ماه
امشب دگر زهر كه و هر كار خسته ام

دل خسته سوي خانه تن خسته مي كشم
اوخ....كزين حصار دل ازار خسته ام

بيزارم از خوشي تقويم روي ميز
وز دنگ دنگ ساعت روي ديوار خسته ام

از او كه گفت يار تو هستم ولي نبود
از خود كه بي شكيبم و بي يار خسته ام

تنها و دل گرفته و بيزار و نااميد
از حال من مپرس كه بسيار خسته ام

اشک رازي‌ست
لب‌خند رازي‌ست
عشق رازي‌ست

اشک ِ آن شب لب‌خند ِ عشق‌ام بود.

قصه نيستم که بگوئي
نغمه نيستم که بخواني
صدا نيستم که بشنوي
يا چيزي چنان که ببيني
يا چيزي چنان که بداني...

من درد ِ مشترک‌ام
مرا فرياد کن.

درخت با جنگل سخن مي‌گويد
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن مي‌گويم

نام‌ات را به من بگو
دست‌ات را به من بده
حرف‌ات را به من بگو
قلب‌ات را به من بده
من ريشه‌هاي ِ تو را دريافته‌ام
با لبان‌ات براي ِ همه لب‌ها سخن گفته‌ام
و دست‌هاي‌ات با دستان ِ من آشناست.

در خلوت ِ روشن با تو گريسته‌ام
براي ِ خاطر ِ زنده‌گان،
و در گورستان ِ تاريک با تو خوانده‌ام
زيباترين ِ سرودها را
زيرا که مرده‌گان ِ اين سال
عاشق‌ترين ِ زنده‌گان بوده‌اند.

دست‌ات را به من بده
دست‌هاي ِ تو با من آشناست
اي ديريافته با تو سخن مي‌گويم
به‌سان ِ ابر که با توفان
به‌سان ِ علف که با صحرا
به‌سان ِ باران که با دريا
به‌سان ِ پرنده که با بهار
به‌سان ِ درخت که با جنگل سخن مي‌گويد

زيرا که من
ريشه‌هاي ِ تو را دريافته‌ام
زيرا که صداي ِ من
با صداي ِ تو آشناست.

احمد شاملو