نشستم رو به روی تو ، نگاهم سخت دلداستنشستم روبه روی تو ، که جمع درد و تسکینیمنو با اینکه بالایی ، از اون بالا نمیبنیتمام عمر با من باش من انقدر از خودم خستمکه پای هر عذابی که بدونم باتو ِ هستمتو رو راحت پرستیدم فقط با یک نظر دیدننمیدونی چقدر سخته تو رو راحت پرستیدنبه دریا دل زدم شاید بتونم در تو دریا شمهمه دنیامو بخشیدم که قد بخششت باشم…
سیگارش را می گذارد زیر لبش و می گوید:
آتیش داری داداش؟!
جواب می دهم: توی جیبم که نه
ولی در دل ام دارم... به کارت می آید؟!
این که من میکشم ...
درد بی تو بودن نیست...
تاوان با تو بودن است...
هیچـــ كســ
ویرانی ام را حســـ نكرد
روز رفتنــــــــت را به خاطــــــــــر داری ؟
کفــــــش هایــــت را بغل کــــــــرده بــــودی . . .
مبـــــادا صدایـــــش گوش هایـــــم را آزار دهـــــــــد ! ! !
نـــــوک ِ پا ، نـــــوک ِ پا دور شــــدی
از همیـــــن گوشــــهـ کنــــار ..........
درگیرم در گیرو دار تمام دردهای نا تمام
میان چرخش لنگ لنگان ثانیه‌های سرد
پناه میبرم به کودکیــــــــــــــــــــ ـــــــــم
و با آبنباتی از دستان مادرم دنیا را تاخت می‌زنم
دشمن دانا بلندت می کند
بر زمینت میزند نادان دوست
دلم پیمانه میخواهد امشب
یار و مستانه میخواهد امشب
این پیاله های پشت هم ردیف
ساقی میخانه میخواهد امشب
عمري است
لبخند هاي لاغر خود را
در دل ذخيره مي کنم :
باشد براي روز مبادا !
اما
در صفحه هاي تقويم
روزي به نام روز مبادا نيست
آن روز هر چه باشد
روزي شبيه ديروز
روزي شبيه فردا
روزي درست مثل همين روزهاي ماست
اما کسي چه مي داند ؟
شايد
امروز نيز روز مبادا باشد !
باشد ... می روم
وقتت را نمی گیرم
اشتیاق شنیدن صدایت را
در گره بغض گم می کنم ...
نگران نباش
کسی نمی فهمد
آخرمن آموخته ام
آموخته ام حسم را بکشم
بی آنکه
آب از آب تکان بخورد
یا
حتی تو
اشکهای ریخته بر گونه ام را ببینی!
سرم را تند
تکان می دهم
بعد ،
به صدای بلند می گویم
عجب سرمای بدی خورده ام
بلند می شوم ...
و می روم ...
می روم تا چای بریزم
برای بغض شکسته ام
و هیچ کس ...
هیچ کس دل نگران آمدنم نمی شود
چرا که
برای آدمها
چای ریختن
برای بغض
بی معنی است...
نمیدانم !
چرا تا میگویم حالم خوب است
چشمانم خیس میشود !