Printable View
باز پاییز است و آوای فرو افتادن هر برگ
باغ و باد و پچ پچ برگ چنار از دور
پنجه های التماس هر درخت خشک
آسمان و چشمه ی فواره هایش کور
عصر ، از آهنگ غم سرشار
باد و قیچی های ناپیدای او در کار
هر فرو افتادن برگی پیام مرگ
باز پاییز است و آوای فرو افتادن هر برگ
منصور اوجی
هوای این زمین هنوز تلخ است!...
اینجا هنوز زمستان است!...
و باران ،
بارانی در کار نیست!...
این ابرها زاده ی توهم تواند نه پاکی دریا!...
انگار نه آسمان خیالٍ باریدن دارد
نه من!
ولی گرمای روزهای زمینی کجا و
حُرم لحظه هایی که بر من می گذرد کجا!
نمی نويسم............چون ميدانم هيچ گاه نوشته هايم را نمی خوانی!
حرف نميزنم.............چون ميدانم هيچ گاه حرفهايم را نمی فهمی!
نگاهت نمی کنم..............چون تو اصلا نگاهم را نمی بينی!
صدايت نميزنم.................زيرا اشک های من برای تو بی فايده است!
فقط ميخندم....................چون تو در هر صورت ميگويی من ديوانه ام !
آه از تنهايی من که تو هيچ گاه من را نميبينی!
هوای خانه چه دلگير ميشود گاهی
ازاين زمانه دلم سير می شود گاهی
پشت شیشه ام بر گرد کودکی ام روی تاقچه توی قاب تنهاست ،
آغوش تو کجاست؟
چقدر انتظار ... !
یک عمر دور و تنها ، تنها به جرم اینکه
او دل سپرده می خواست من سر سپرده بودم
خسته اند
این دو دست خالی
از دوری ها خسته اند
از لحظه هایی که نیامده
یک به یک خط میخورند...
چشمهای منتظرم
در کنار راه بی راهی که هرگز
به دستهای تو نمیرسند، خشکید!!!!
بیا این جاده مال تو...
دلواپست هستم
دلواپس دلی که پس کشیده ای
این سطر حرف اضافه ندارد
مثل تمام جمله هایی که بی هیچ حرف اضافه ای
دوستشان می داشتی
دلواپست هستم ...
باران كه مي آيد
گوش به زنگ صداي تو
تكه تكه ترانه هاي كهنه را كنار هم مي چينم
و هميشه به همين حقيقت تلخ مي رسم كه :
تو هم با من نبودي !