اشعـار عاشقـانـه

شاعر :خودم {بهزاد}

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این دلم مشتاق شد که ببیند دل تو
که چه رازیست دران دل نهان سر سازش بادل من نتوان
برهمین پایه دلم برداشتم
تا سر کوی دلت بشتافتم
خنجری برداشتم
چشم دل بگزاردم
بدویدم که درم سینه تو
ان دل جور وستم پیشه ی تو
سینه ات بشکافتم
چشم دل بنهادم
لیک جز سنگ وکلوخ
هیچ چیز ننیافتم
هیچ چیز ننیافتم

مي‌روم شايد كمي حال شما بهتر شود
مي‌گذارم با خيالت روزگارم سر شود

از چه مي‌ترسي برو ديوانگي‌هاي مرا
آنچنان فرياد كن تا گوش عالم كر شود

مي‌روم ديگر نمي‌خواهم براي هيچ كس
حالت غمگين چشمانم ملال‌آور شود

بايد اين بازنده‌ي هر بار – جان عاشقم –
تا به كي بازيچه اين دست بازيگر شود

ماندنم بيهوده است امكان ندارد هيچ وقت
اين منِ ديرينِ من يك آدم ديگر شود

برای پخته شدن

رو به عشق آوردیم

سوختیم!

کر و کور می‌شوم.
دل‌م که
می‌شنود
می‌بیند
تو را

آسمان" جای قشنگیست کبوتر باشیم
"عشق" پرواز بلندیست بیا پر باشیم

"دشت" گهواره ی سبزیست قدم بگذاریم
"باغ" از رایحه لبریز ، معطر باشیم

"گوش"،آشوبِ ِ چکاوک، بنشاند در دل
"رنگ" زیباست،چو پروانه مصور باشیم

"بذر" پاشیم ز لبخند که غم بگریزد
مرگِ شادی رسد از غصه مکدر باشیم

دست یابیم به اندام عروسی چون عشق
"مِهر"را مشق چو گلواژه ی دفتر باشیم

"زندگی" حس عجیبیست ولی شیرین است
عشق فصلی ست که ما شور سراسر باشیم

"وقت" تنگ است درنگ از چه نمایی عاکف!
عشق شد مقصد اگر، نقطه ی آخر باشیم

باور نداشتم که گل آرزوي من
با دست نازنين تو بر خاک اوفتد
با اين همه هنوز به جان مي پرستمت
بالله اگر که عشق چنين پاک اوفتد

مي بينمت هنوز به ديدار واپسين
گريان درآمدي که: "فريدون خدا نخواست"
غافل که من به جز تو خدايي نداشتم
اما دريغ و درد نگفتي چرا نخواست!

بيچاره دل، خطاي تو در چشم او نکوست
گويد به من، هرآنچه که او کرد، خوب کرد
فرداي ما نيامد و خورشيد آرزو
تنها سپيده اي زد و آنگه غروب کرد

بر گور عشق خويش، شباهنگ ماتمم
داني چرا نواي عزا سر نمي کنم؟
تو صحبت محبت من باورت نبود،
من ترک دوستي ز تو باور نمي کنم

پاداش آن صفاي خدايي که در تو بود،
اين واپسين ترانه تو را يادگار باد
در قلب من ماند غم تو، يادگار تو
هرگز غمت مباد و خدا با تو يار باد

ديگر ز پا فتاده ام اي ساقي عجل
لب تشنه ام، بريز به کامم شراب را
اي آخرين پناه من آغوش باز کن
تا ننگرم پس از رخ او آفتاب را

هر نفس آواز عشق می رسد از چپ و راست
ما به فلک می رویم عزم تماشا که راست؟
ما به فلک بوده ایم یار مَلک بوده ایم
باز همان جا رویم جمله که آن شهر ماست
خود ز فلک برتریم وز مَلک افزون تریم
زین دو چرا نگریم؟ منزل ما کبریا ست
بخت جوان یار ما دادن جان کار ما
قافله سالار ما فخر جهان مصطفا ست
از مه او مه شکافت دیدن او بر نتافت
ماه چنان بخت یافت او که کمینه گداست
بوی خوش این نسیم از شکن زلف اوست
شعشعه ی این خیال زان رخ چون والضحا ست
خلق چو مرغابیان زاده ز دریای جان
کی کند این جا مُقام مرغ کز آن بحر خاست؟
آمد موج اَلَست کشتی قالب ببست
باز چو کشتی شکست نوبت وصل و لقاست

من ساكن خاك كوي عشقم
نتوانم از اين ديار برگشت
بيچارگي‌ است چاره عشق
داني چه كنم چو يار برگشت؟
بنشينم صبر پيش گيرم
دنباله كار خويش گيرم

بده دستاتو به دستم، تا با هم كلبه بسازيم
كلبه‌اي پر از من و تو ، از من و تو ما بسازيم

دور بشيم از همه مردم ،واسه درد هم بميريم
با ستاره‌ها بخوابيم ، با ترانه جون بگيريم

كلبه‌اي اندازه عشق ، باغچه‌اي و حوض و گلدون
سر تو باشه رو شونم ، مثه ليلا مثه مجنون
تو بشي مادر گلها ، من بشم باباي بارون

من واسة تو واسه من كلبه‌اي مي‌خوام كه تو باغچه‌ش پر باشه از ياسمن
حياتشم سرتاسرش باشه چمن ، فقط واسه تو واسه من
تو كلبمون خدا باشه ، خوشبختيمون قد تموم آسمون
صاف و بي‌انتها باشه

كلبه‌اي اندازه عشق ، باغچه‌اي و حوض و گلدون
سر تو باشه رو شونم ، مثه ليلا مثه مجنون

ما از نظر خرقه پوشان بسته ایم
دل به مهر باده نوشان بسته ایم
جان بکوی می فروشان داده ایم
در به روی خود فروشان بسته ایم
بحر طوفان زا دل پر جوش ماست
دیده از دریای جوشان بستهایم
اشک غم در دل فرو ریزیم ما
راه بر سیل خروشان بسته ایم
بر نخیزد ناله ای از ما رهی
عهد الفت با خموشان بسته ایم